Το γνωρίζω και το καταλαβαίνω πλήρως. Ο κύριος πρωθυπουργός είναι
κολλημένος με την εξουσία και καλά κάνει. Αυτός είναι και ο ρόλος του,
δεδομένου ότι κάποιοι υπερψήφισαν θέσεις και απόψεις του τρεις φορές
μέσα σε 28 μήνες. Έχει καλώς, λοιπόν. Το θέμα όμως τώρα είναι τί
προσφέρεις σε αυτούς που σε έφεραν στην εξουσία. Η απάντηση είναι
ψέμματα και μόνον ψέμματα.
Αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνον ο κ. Αλέξης
Τσίπρας. Υπήρχε και υπάρχει μία κοινή γνώμη που ήθελε να ακούει τα
ψεύδη του και να τα πιστεύει –η οποία, δυστυχώς, ούτε και σήμερα έχει
πολυκαταλάβει τί τής συμβαίνει.
Αμφιβάλλουμε πολύ, εξάλλου, αν θέλει να καταλάβει, όπως συνέβη στην
Κύπρο, στην Ιρλανδία, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία. Όπου και εκεί
υπήρξαν πολιτικές λιτότητας, πλήν όμως οι χώρες αυτές σήμερα βρίσκονται
εκτός μνημονίων και έχουν θετικά αναπτυξιακά πρόσημα.
Αντιθέτως, στην Ελλάδα, ενώ οδεύουμε προς το τέλος της δεύτερης
δεκαετίας του 21ου αιώνα, είναι τραγικό επτά ολόκληρα χρόνια μετά την
αναπόφευκτη κατάρρευση της οικονομίας, να μην έχει συνειδητοποιηθεί από
την κοινή γνώμη της χώρας γιατί επήλθε η χρεοκοπία και τί σημαίνει
σήμερα η μονιμοποίησή της. Δυστυχώς δε, αυτή η κατάσταση παραλογισμού
και ασυναρτησίας συντηρείται και από ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται
«αντιμνημονιακοί» και το μόνον που κάνουν καλά είναι να «καταγγέλλουν»,
να υβρίζουν και να «αποκαλύπτουν», αλλά περί προτάσεων εξόδου από την
κρίση ουδείς λόγος.
Εξάλλου ούτε που τους συμφέρει κάτι τέτοιο. Διότι αν είχαν απέναντι
τους ανθρώπους που καταλαβαίνουν, ποια αυτιά θα χάϊδευαν με ηλιθιότητες
και άλλα φούμαρα;
Κάπου στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο πρωθυπουργός.
«Καταγγέλλει» έτσι την υπερφορολόγηση και την λιτότητα που εφαρμόζει,
αλλά οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να ξεφύγει η χώρα από την μέγγενη
της χρεοκοπίας είναι… για τους άλλους. Οι οπαδοί της σέκτας που κυβερνά
θέλουν να ακούν ξόρκια και καταγγελίες, αλλά όχι πώς θα πάρει μπροστά η
οικονομία. Όμως, από την άποψη αυτή, τα πραγματικά στοιχεία δεν αφήνουν
κανένα περιθώριο αισιοδοξίας και μάς κάνει εντύπωση πώς αυτό δεν
προβληματίζει κάποιες κεφαλές της κυβερνήσεως.
Πώς κανείς δεν σκέπτεται ότι, στο μέτρο που η Ελλάδα πηγαίνει
πενήντα χρόνια πίσω, ο ορίζοντας του 21ου αιώνα θα κλείσει χωρίς ελπίδα;
Είναι τόσο δύσκολο να το πάρει αυτό χαμπάρι ένας σαραντάρης;
Τόσο πολύ
τον έχει γεράσει το πάθος της εξουσίας;
Ή ακόμα χειρότερα, μήπως δεν
καταλαβαίνει τί του γίνεται;
Τα πράγματα όμως είναι σχετικά απλά. Ένας
άνθρωπος όπως ο κ. Γιάννης Δραγασάκης θα μπορούσε να του τα εξηγήσει.
Η Ελλάδα καταρρέει. Σύμφωνα με την ετήσια βάση μακροοικονομικών
δεδομένων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πρέπει να πάει περίπου 50 χρόνια
πίσω ώστε να βρει επίπεδο επενδύσεων μικρότερο από αυτό που προβλέπει
για φέτος. Συγκεκριμένα, ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου
αναμένεται να διαμορφωθεί το 2017 σε 21,2 δισεκατομμύρια ευρώ σε
σταθερές τιμές 2010. Μικρότερο μέγεθος από αυτό καταγράφηκε –πρώτη φορά
ανατρέχοντας στο παρελθόν– το 1967! Με άλλα λόγια, φέτος θα έχουμε το
χαμηλότερο επίπεδο επενδύσεων των τελευταίων 50 ετών!
Αυτό σημαίνει ότι...
απομακρύνονται οι δυνατότητες μελλοντικής
ανάπτυξης λόγω της συνολικής απαξιώσεως του παραγωγικού δυναμικού. Την
ίδια στιγμή, όμως, θεαματική καθοδική πορεία ακολουθεί στην χώρα και η
κατανάλωση, η οποία για μία μακρά περίοδο, και κυρίως από το 2001 έως
το 2010, υπήρξε μέγας τροφοδότης του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος
(ΑΕΠ) –αλλά με δανεικά.
Αυτά πλέον δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν για πολλά χρόνια ακόμα.
Άρα, η μέσω καταναλώσεως επανεκκίνηση της οικονομίας ηδη, πάει
περίπατο.
Οι εταίροι-δανειστές της δανείζουν την σημερινή Ελλάδα για να
αποπληρώνει τόκους και χρεολύσια. Αυτό το πολύ οδυνηρό αστειάκι δεν
μπορεί να συνεχίζεται. Είναι επείγον η χώρα να αρχίσει να παράγει
πλούτο. Πρέπει να έχει θετικό εισόδημα, το οποίο δεν παράγεται από το
κράτος, όσο κι αν αυτό γοητεύει τους μαρξιστές-λενινιστές. Ιδιαίτερα δε,
πλούτος δεν μπορει να παραχθεί απο ενα ανίκανο και διεφθαρμένο κράτος.
Μια οικονομία, αναγνωρίζουν κορυφαίοι οικονομολόγοι,ακομα και
αριστεράς κοπής, συντίθεται από ένα σύνολο αποθεμάτων (γη, κεφάλαιο,
εργατικό δυναμικό, διαρθρωμένα κατά κλάδους και τομείς και
καταγεγραμμένα ως ενεργητικό και παθητικό), τα οποία δημιουργούν μία
σειρά από ροές, προσόδους, κέρδη και αμοιβές. Το ΑΕΠ μίας χώρας, δηλαδή
το σύνολο των εισοδηματικών ροών της, είναι ένα άνυσμα το οποίο
καθορίζεται από μία σειρά συντεταγμένων που δεν είναι άλλες από τα
αποθέματα της οικονομίας.
Για κάποιο περίεργο λόγο, κάποιοι πιστοί της σύγχρονης εγχώριας
πολιτικο-οικονομικής θεολογίας, που στηρίζουν Σύριζα, βλέπουν και
σχολιάζουν μόνον τις ροές, χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για τα
αποθέματα που τις τροφοδοτούν. Και για την τροφοδοτηση αυτή, ο κύριος
πρωθυπουργός σε πρόσφατες ομιλίες και δηλώσεις του, δεν λέει τίποτε το
ουσιαστικό. Πέρα απο τα γνωστά ευχολόγια. Δεν εξηγεί δηλαδή για το πως
θα υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση στη χώρα, που για την ώρα επιπλέει
μόνον με δανεικά, ενώ το κράτος υπερφορολογεί και αρπάζει ο,τι βρει
μπροστά του
Πλην όμως, οι δανειακές ροές έχουν αρχή και τέλος. Το ίδιο
ισχύει και για την περίφημη ποσοτική χαλάρωση, που ο κ. Τσίπρας συνεχώς
πιπιλίζει σαν καραμέλα. Χωρίς ανάπτυξη είναι σκέτη μορφίνη. Μειώνει
πόνους αλλά δεν θεραπεύει. Κατά συνέπεια, όσο δεν αποφασίζουν οι
κυβερνωντες να παραμερίσουν ιδεοληψίες και συναφείς αερολογίες, η
διαρθρωτική πλέον κατάρρευση της Ελλάδας θα γίνει τάφος για όλους.
Δικαίους και αδίκους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου