ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Προκλητική εμφάνιση, γκεμπελικές απόψεις

Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Τι μας λείπει, αδέρφια, στη μνημονιακή Ελλάδα της υπογεννητικότητας, της μαζικής μετανάστευσης των νέων, όπου η ανέχεια σέρνεται πια στους δρόμους;  

Λύσαμε τα προβλήματα των μανάδων που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους; Ορίσαμε ημέρα τιμής και στήριξης της Ελληνίδας μάνας εν γένει;

 

Διότι μόνο οι μανάδες γεννούν Ελληνες στη χώρα όπου από το 2011 οι θάνατοι είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις. 

Βγήκαμε στους δρόμους με χορηγούς τους κραταιούς της οικονομίας και το κράτος για να πορευτούμε με αξιοπρέπεια για τη στήριξη της ελληνικής οικογένειας, πυρήνα του έθνους και της κοινωνίας, στηρίγματος των άνεργων παιδιών και των ηλικιωμένων; 

Τίποτε από αυτά.

 

Μήπως ιδιώτες και κρατικοί χορηγοί ξηλώθηκαν για μια πανελλήνια ημέρα κατά της φονικής για τη γλώσσα μας χρήσης των greeklish;  

Μπα...

Αυτό που μας έλειπε είναι φορείς του κράτους, όπως ο Δήμος της πολυκατουρημένης Αθήνας του Καμίνη (μυρίστε την στο κέντρο), η κρατική τηλεόραση και ιδιωτικές εταιρίες, αλλά και η Πρεσβεία -μία είναι η Πρεσβεία- να χρηματοδοτήσουν το Athens Pride. 

 Για άλλη μια φορά θα φάμε στη μάπα στρας, φτερά, ημίγυμνους ή και γυμνούς ανθρώπους κάθε απόχρωσης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, οι οποίοι, με σύνθημα «Είναι Παιδεία» (!), όπως λένε οι αφίσες που βλέπουμε σε στάσεις λεωφορείων, θα μας τρίψουν στα μούτρα τα κέφια τους, προκαλώντας στα άκρα με την εμφάνιση και τη συμπεριφορά τους την προσοχή μας, ώστε να «εξοικειωθούμε» με αυτό που ούτως ή άλλως γνωρίζουμε και για το οποίο η πλειονότητα δεν δίνει δεκάρα. 

Αδιαφορούμε, διότι δεν αρνούμαστε τη φιλία, την επαγγελματική συνεργασία, την επιλογή όποιου έργου ενός δημιουργού, λόγω της σεξουαλικής ταυτότητάς του/της.

Επιλέγουμε να δίνουμε την εκτίμηση ή την απαρέσκειά μας στους ανθρώπους με βάση την τιμιότητα, την καλοσύνη, την επαγγελματική, καλλιτεχνική ή πολιτική ικανότητά τους, και όχι ανάλογα με τα γούστα τους στο κρεβάτι. Είχαμε και έχουμε μεγάλους καλλιτέχνες, πολιτικούς, επιστήμονες ομοφυλοφίλους, όπως προφανώς υπάρχουν και εργάτες ή αγρότες. Οπως όλοι οι σοβαροί άνθρωποι θέλουν αναγνώριση για αυτές τις ιδιότητές τους, για την αληθινή ανθρώπινη και πνευματική αξία τους, για τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους, για τις αρετές τους. Και η σεξουαλική ταυτότητα ενός ομοφυλοφίλου ή μη δεν είναι αρετή. Δεν μας ενδιαφέρει.

Γνωρίζω αρκετούς τέτοιους ανθρώπους, που έχουν άλλη σεξουαλική ταυτότητα από εμάς, τους πολλούς, οι οποίοι ποτέ δεν θα συμμετείχαν σε εκδηλώσεις πρόκλησης και αυτογελοιοποίησης.

 

Αντίθετα, οι πλέον μαχητικοί/ές από αυτούς που έχουν αναγάγει σε σκοπό ζωής τέτοιες φασίζουσες ανοησίες είναι σχεδόν επαγγελματίες του gay «κινήματος». Ο κόσμος τούς ξέρει μόνο από αυτόν τον ευτράπελο ακτιβισμό -χάριν και διά του οποίου έχουν εφευρεθεί περί τα... 62 (!) φύλα, ψεκασμένες θεωρίες για δίχρονους και πεντάχρονους τρανς και άλλα «πολιτικά ορθά» καλαμπαλίκια- και συχνά αγνοεί την επιστημονική ή επαγγελματική ιδιότητά τους. Με όλα αυτά θα γελούσαμε, αν δεν ξοδευόταν και μπόλικο κρατικό χρήμα για την ολοκληρωτική προβολή και επιβολή τους, με συμμετοχή δυστυχώς και σπουδαίων πνευματικών ιδρυμάτων, τα οποία χρέος έχουν την πνευματική εξύψωση της κοινωνίας και όχι την προπαγάνδα της παρακμής και της φαιδρότητας. Κραυγαλέο παράδειγμα, η «εβδομάδα έμφυλων ταυτοτήτων» στα σχολεία.

 

 Το πλέον εξοργιστικό όλων είναι...

 η γκεμπελική, άκρως φασιστική μέθοδος σίγασης κάθε κριτικής προς όλον αυτόν τον συρφετό γελοίων ιδεών και στρατευμένων ακτιβιστών, που μετατρέπουν το ιερό πρόσωπο κάθε ανθρώπου, ανεξαρτήτως σεξουαλικής ταυτότητας, σε καρικατούρα αχρείαστης πρόκλησης.  

Τα φασίζοντα όπλα των ελάχιστων επαγγελματιών ακτιβιστών και των δημοσιογράφων ζηλωτών απέναντι στην αντιφρονούσα πλειονότητα είναι δύο: Αν διαφωνείς και δεν αποδέχεσαι με σκυμμένο κεφάλι όλη την «πολιτικά ορθή» γελοιότητα ενός ανύπαρκτου ζητήματος, τότε είσαι ή «κρυφή αδερφή» ή «φασίστας». Θα είχε πλάκα, αν δεν τους πληρώναμε και από πάνω.

Οσους χορηγούς όμως κι αν βρουν, όση προπαγάνδα κι αν κάνουν οι κατ’ επάγγελμα ακτιβιστές, δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας απαντήσουν στο απλό ερώτημα: Για ποιο πράγμα ακριβώς είστε περήφανοι, ρε παιδιά;