Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΠΡΟΥΝΗ
Ύστερα από 35 χρόνια η Κίνα ανακοίνωσε το τέλος της «πολιτικής του ενός
παιδιού». Είχε επιβληθεί το 1979 για να συγκρατηθεί η πληθυσμιακή
έκρηξη. Το Πεκίνο πήρε αυτή την ιστορική απόφαση βλέποντας πως τα
επόμενα χρόνια θα υπάρξει δραστική μείωση του ενεργού πληθυσμού.
Σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση κινούνται οι πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων. Όχι μόνο τώρα στα δύσκολα χρόνια του Μνημονίου, αλλά και παλαιότερα.
Η χώρα μας υποφέρει από την υπογεννητικότητα. Ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι ο δεύτερος πιο γερασμένος, μετά την Ιταλία, στην Ευρώπη. H σχέση εργαζομένων - συνταξιούχων, και με τη βοήθεια του Μνημονίου, τείνει στο 1 προς 1.
Kαι ποια είναι η βοήθεια προς τις ελληνικές οικογένειες;
Ουσιαστική
ανυπαρξία επιδομάτων τέκνων.
Καμία πρόνοια για φοροελαφρύνσεις.
Βρεφονηπιακοί σταθμοί που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες φιλοξενίας
όλων των παιδιών.
Ενα σύστημα Παιδείας - παραπαιδείας που απαιτεί όλο
και περισσότερα λεφτά από τους γονείς.
Αυτές είναι οι «παροχές» προς την ελληνική οικογένεια από ένα κράτος που ζητάει διαρκώς φόρους.
Αν δεν χαραχθεί στρατηγική στα επόμενα χρόνια,
οι ίδιοι οι Έλληνες πολίτες θα υιοθετήσουν από μόνοι τους την κινεζική
«πολιτική του ενός παιδιού».
Ίσως και του… κανενός παιδιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου