ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε μια ΜΟΝΙΜΗ παρουσία προσφύγων στο κωλοχανείο μας?

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΖΙΜΑ

Οι προσφυγικές ροές μέσω του Αιγαίου συνεχίζονται με αμείωτη ένταση και αναμένεται στο επόμενο διάστημα να κορυφωθούν. Καθώς ο χειμώνας πλησιάζει και οι καιρικές συνθήκες θα χειροτερέψουν όλο και περισσότερα ανθρώπινα καραβάνια θα επιχειρήσουν να διαβούν το πέλαγος πριν πιάσουν οι φουρτούνες. Το ενδεχόμενο να ξεχειμωνιάσουν πολλοί εξ αυτών στα νησιά, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη ή και στην Ειδομένη περιμένοντας την άνοιξη για να συνεχίσουν, είναι πολύ πιθανό.  

Είμαστε ως χώρα έτοιμοι να περιθάλψουμε μερικές δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα και για πόσο καιρό;
Πιθανώς να κληθούμε να διαχειριστούμε τη μονιμότερη παρουσία και τη σκληρή καθημερινότητα στις πλατείες, τα πάρκα και τα πεζοδρόμια, όλων αυτών των απελπισμένων που, δικαίως, θα αξιώνουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. 

Η προοπτική να ανταποκριθεί η χώρα σε μια τέτοια πρόκληση, δεν διαγράφεται ευοίωνη. Μόλις προχθές (!) και με υπηρεσιακή κυβέρνηση, αξιωθήκαμε να μαζευτούμε για να συζητήσουμε για την «αντιμετώπιση του προσφυγικού». Επρεπε να επικρατήσει μια απίστευτη σύγχυση, με αποκορύφωμα τα επεισόδια στην Ειδομένη, στον οποίο έκανε ο κάθε αρμόδιος και αναρμόδιος ό,τι εκείνος νόμιζε σωστό ή τον συνέφερε, για να συγκροτηθεί, επιτέλους, ένα ενιαίο Κέντρο Διαχείρισης Προσφυγικών Ροών και να αποφασισθεί η δρομολόγηση «δράσεων για τη βελτίωση, υλικοτεχνική ενίσχυση και στελέχωση των υφιστάμενων υποδομών υποδοχής και περίθαλψης».

 

Κάτι είναι και αυτό, αλλά υπάρχει το ερώτημα: 

Θα μπορέσει η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, να διαχειριστεί μια τόσο καυτή πατάτα και στη βάση ποιας πολιτικής; 

Αυτής των ανοιχτών πυλών στη μεθόριο και του «λιάζονται στην Ομόνοια» ή εκείνης του κλεισίματος των συνόρων και της εκδίωξης των «μη νόμιμων» δυστυχισμένων;

 

Η Ευρώπη, προετοιμάζεται ήδη για μακροχρόνια παραμονή και μόνιμη εγκατάσταση των προσφυγικών κυμάτων. Η πολιτική της σε αυτή την ανθρωπιστική κρίση αρχίζει να διαμορφώνεται στη βάση της νέας πραγματικότητας που θέλει όλους αυτούς τους ανθρώπους να διεκδικούν τη μόνιμη εγκατάσταση στις χώρες της, που σημαίνει στέγη, εργασία, περίθαλψη, κοινωνική αποδοχή κ.λπ. 

 Ας μην τρέφουμε αυταπάτες: 

Απ’ όλους όσοι έρχονται όχι μόνο ΔΕΝ πρόκειται να γυρίσει κανείς πίσω ακόμα και αν η ειρήνη επικρατήσει στην πατρίδα τους, αλλά τα ανθρώπινα ποτάμια προς την Ευρώπη θα εξακολουθήσουν να τροφοδοτούνται από τις δεξαμενές προσφύγων στην Τουρκία, τον Λίβανο και την Ιορδανία, ενώ εφιάλτης έχει καταστεί για τους δυτικοευρωπαίους το ενδεχόμενο μια ανάφλεξη στην Ουκρανία να προκαλέσει άλλο ανθρώπινο τσουνάμι προς τη Δύση.