Πολύ συχνά, η συζήτηση για την κρίση περιέχει αναφορά στη «νέα
γενιά».
Θρήνοι για αυτούς που «φεύγουν έξω», κατάρες για όσους «ψηφίζουν
ΟΧΙ», ύμνοι για τα «σταρτ απ» που... επιμένουν, περιφρόνηση για τους
αραχτούς με φραπέδες στα καφέ όταν η γεωργία μπορεί να... θρέψει την
Ελλάδα, τα ταλέντα που σαρώνουν στους διεθνείς διαγωνισμούς και χάνονται
μετά, οι «νέοι μας» είναι το «τελικό επιχείρημα» για όλους. Oλοι για
αυτούς νοιαζόμαστε στη χώρα που κανείς δεν «νοιάζεται» για τον εαυτό
του, αλλά για τους «άλλους» και ειδικά τα νιάτα μας.
Κάθε χρόνο
προστίθεται στον πληθυσμό μας μία «κοόρτη» περίπου 100.000 μωρών, που σε
15 χρόνια εντάσσονται στην «ευλογημένη» κατηγορία.
Για να καταλάβουμε
τους νέους, ας δούμε τους γονείς τους. Ο γιος ή κόρη του γιατρού ή του
μηχανικού που «τα πήγε καλά», του δάσκαλου, του καθηγητή, του
πανεπιστημιακού, του βιοτέχνη, του συνδικαλιστή, του αγρότη, του
δημόσιου ή δημοτικού υπάλληλου, του στρατιωτικού, του ταξιτζή, του
ιδιωτικού υπάλληλου, του εμπόρου, του πολιτικού, του πολιτευτή. Oλοι
ζήσανε τον μύθο της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα των ΜΟΠ, των διαρθρωτικών
ταμείων, της φοροαποφυγής, της φοροδιαφυγής, του αυθαίρετου, του «έλα
μωρέ τι έγινε;», της μονιμότητας, της σύνταξης στα 50, του άρθρου 16,
του «δημοκρατικού πέντε» και της αιώνιας φοίτησης.
Αυτή η «Εθνική
Ανωδομή» κατέρρευσε το 2010. Ο πάταγος δεν ακούστηκε, δεν τον είδαμε,
όλοι συνωμότησαν για να τον αρνηθούν. Τίποτα από όσα έπρεπε να αλλάξουν
δεν το δεχτήκαμε.
Μία χώρα σε «άρνηση» της πραγματικότητας ξόρκιζε τα
μνημόνια που... κατέστρεψαν τη χώρα.
Στη χώρα αυτή ένα εκατομμύριο νέοι
άνθρωποι προσπαθούν να καταλάβουν τι κρύβει το μέλλον. Γι' αυτά τα
παιδιά, η εμπειρία των γονιών τους ήταν πάντα καθοριστική.
Τώρα, όμως,
οι επιλογές είναι λίγες και εξαρτώνται από ένα πράγμα.
Δεν
παραγνωρίζω ότι η οικονομική κατάσταση των γονιών παίζει ρόλο, ιδίως
όταν οι μορφωτικές και επαγγελματικές ευκαιρίες είναι στο εξωτερικό. Στο
τέλος, όμως, μία και μόνη αλήθεια μένει:
Τα λίγα παιδιά που μάθανε την
αξία της δουλειάς, εδώ ή έξω, θα πάνε μπροστά. Για τα υπόλοιπα, οι
συνταγές της επιτυχίας των γονιών τους είναι άχρηστες. Το παιχνίδι
άλλαξε γιατί απέκτησε κανόνες. Η χώρα ολόκληρη αλλάζει, ακόμη και αν
πολλοί ακόμη «παλεύουν», μάταια, κατά της αλλαγής.
1 σχόλιο:
Ούτε άλλαξε ούτε πρόκειται να αλλάξει, από την εποχή του Ροϊδη τα ίδια λέμε. Απλά τα ΜΟΠ έγιναν ΕΣΠΑ και οι επιχειρησούλες της πλάκας σταρτ απς και τα δανεικά για τον στρατό κατοχής Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη. Είναι γεγονός ότι όσοι έχουν γονείς με έτοιμες δουλειές που έχουν να κάνουν με κράτος βάζουν και τα παιδιά τους έστω και με λιγότερα από όσα έπαιρναν οι γονείς στις χρυσές δεκαετίες, αλλά πάλι τα παιδιά θα μπορέσουν να διατηρήσουν τα ήδη υπάρχοντα (το λέω από πείρα, είχα στόκους συμμαθητές που σπούδασαν ανατολικό μπλοκ και τώρα τους βλέπεις φαρμακοποιούς, γιατρούς κτλ), όσοι είχαν γονείς σε καθηγητικές θέσεις στο πανεπιστήμιο και αυτοί είναι σε καλύτερη μοίρα σε σχέση με έναν φτωχό που θα τελειώσει δεν θα έχει λεφτά να κυνηγήσει αυτό που θέλει και στο τέλος θα καταλήξει σε κάποιον από τους παραπάνω Τσάκωνες του 80 (που τον πήρε με ΕΣΠΑ) να δουλεύει για ψίχουλα αιώνιος έφηβος γιατί ο μπαμπάς δεν ήταν της "αλλαγής" και θα ακούει τα κηρύγματα "όποιος θέλει βρίσκει...αν άξιζες εσύ ... τεμπέλη....θέλεις να γίνεις διευθυντής ποιος θα σου δώσει 500 το μήνα;...", όποιος δεν ανέχεται να ακούει τα παραπάνω από βολεμένους ΔΥ και συνταξιούχους (μια δουλειά μια σύνταξη και ένα σύστημα για πάρτι μας 60+) ας την κάνει τάχιστα. Αυτή είναι η Ελλάδα μια χώρα γέρων και ΔΥ, όποιος μπορεί ας φύγει και ας τους μουντζώνει όταν έρχεται για διακοπές.
Δημοσίευση σχολίου