Kαθηγητή Ψυχολογίας
Ο Βέστερ Λι Φλάναγκαν μουρμούρισε «σκύλα» την ώρα που πυροβόλησε την
πρώην συνάδελφό του Άλισον Πάρκερ στην καρδιά. Ο Φλάναγκαν δεν ήταν
μόνο ένας δολοφόνος που εκπλήρωσε τη μακροχρόνια φαντασίωση εκδίκησης
που είχε και η οποία πυροδοτήθηκε από μια ζωή ταπείνωσης, όπως την
αντιλαμβανόταν - ήταν επίσης ένας σκηνοθέτης, ηθοποιός και επρόκειτο να
γίνει μια τραγελαφική διασημότητα.
Μέρα με την ημέρα, ο βαθμός στον οποίο έχουμε επίγνωση του εαυτού μας
αυξομειώνεται. Απορροφημένοι από την εργασία, το παιχνίδι ή τις
χαρούμενες συνομιλίες, είμαστε σε μεγάλο βαθμό φυσικοί. Όμως, από καιρό
σε καιρό, η άποψή μας για τον εαυτό μας - αυτό που θεωρούμε ως «εγώ» -
μπαίνει στη συνείδησή μας, συνήθως όταν κάτι έξω από τα συνηθισμένα,
προκλητικό ή απειλητικό συμβαίνει, όπως όταν το αφεντικό μας λέει ότι
δεν αποδίδουμε.
Η ζωή του Φλάναγκαν ήταν μια μεγάλη συνάντηση με μια τέτοια απειλή, η
οποία απορρέει από ένα διογκωμένο "εγώ" που προσπαθεί να αντιμετωπίσει
την πραγματικότητα της αποτυχίας στις σχέσεις και στη δουλειά. Αυτή η
χρόνια, ενοχλητική διαφορά μεταξύ του πραγματικού και του ιδανικού εαυτό
του σήμαινε ότι σπάνια θα είχε απορροφηθεί φυσικά στις εγκόσμιες
απολαύσεις της ζωής και της εργασίας. Ήταν ένας οργισμένος,
μελαγχολικός, ταπεινωμένος άνθρωπος, με ένα μυαλό γεμάτο με εικόνες από
τον δικό του πληγωμένο εγωισμό.
Αλλά σε ένα ψηφιακό σύμπαν των social media, οι πληγές και το εγώ
επεκτείνονται σε μια νέα διάσταση όπου δεν είναι απλά το «εγώ» που
γεμίζει το συνειδητό μυαλό μας, αλλά είναι μια τεράστια ψηφιακή σκηνή
στην οποία το «εγώ» είναι ο σκηνοθέτης και ο ηρωικός ηθοποιός. Στις
φαντασιώσεις, αυτή η έκδοση του εαυτού μας όχι μόνο φαντάζεται ότι
απαιτεί εκδίκηση από αυτούς που μας ταπεινώνουν, αλλά επίσης
οραματίζεται τις σκηνοθετημένες σκηνές, με μια επιδέξια σκηνοθεσία. Πάνω
απ 'όλα, βλέπουμε με το μάτι του μυαλού μας το μεγάλο ψηφιακό κοινό να
επικροτεί την διασημότητα μας, κατευνάζοντας ως εκ τούτου τον πόνο της
ταπείνωσης μιας ζωής.
Οι δολοφόνοι του Λι Ρίγκμπι κρέμασαν γύρω από τη σκηνή του άθλιου
δράματος που έγραψαν, σκηνοθέτησαν και εκτέλεσαν, μία ματσέτα στο
ματωμένο χέρι, ακριβώς για την ολοκλήρωση αυτής της φοβερής θεατρικής
παράστασης, σε αυτή τη δεκαετή μόλις ψηφιακή σκηνή. Τα social media στη
συνέχεια - και τα 24ωρα κανάλια ειδήσεων που τα εξυπηρετούν τόσο δουλικά
- είναι το καύσιμο για ένα νέο είδος εγωισμού, όπου βλέπεις τον εαυτό
σου όχι μέσα από το κεφάλι σου, αλλά μάλλον από κάποια φανταστική γωνία
κάμερας που παρακολουθούν εκατομμύρια οπαδοί.
Η πραγματικότητα και η φαντασία καταρρέουν η μία πάνω στην άλλη:
Παρατηρήστε τους μάρτυρες στην συντριβή του Σόρχαμ (όπου προ ημερών
σκοτώθηκαν 11 άτομα μετά από συντριβή αεροπλάνου σε πολυσύχναστο
αυτοκινητόδρομο), των οποίων η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση όταν είδαν τα
αυτοκίνητα να καίγονται στο δρόμο δεν ήταν να τρέξουν προς τα εκεί για
να προσφέρουν βοήθεια, αλλά μάλλον να τα κινηματογραφήσουν με τα
τηλέφωνά τους.
Έχουμε γίνει σκηνοθέτες και ηθοποιοί στις δικές μας
ταινίες, στις οποίες μπορούμε να εκπληρώσουμε τις φαντασιώσεις μας για
μεταθανάτια διασημότητα - και ως εκ τούτου ψηφιακή αθανασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου