Από την Ρόζα Κράμερη
Στην Βόρεια Κορέα ζουν 24 εκατομμύρια άνθρωποι. Κάθε πρωί ξυπνούν με τη σειρήνα που χτυπάει σε όλες τις πόλεις και κάθε βράδυ δοξάζουν το όνομα του λατρεμένου ηγέτη μπροστά στα γιγαντιαία αγάλματα του Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Το βιβλίο «North Korea: Anonymous Country» είναι η δική τους ιστορία…
Η Julia Leeb γεννήθηκε σε ένα
απομονωμένο χωριό της Γερμανίας. «Δεν μπορούσα να περιμένω να μεγαλώσω
για να αρχίσω τα ταξίδια», εξηγεί. Μέχρι τα 30 έκανε το γύρο 80 χωρών,
έμεινε έξι μήνες στη Νότιο Αμερική, σπούδασε διεθνείς επιστήμες στην
Ισπανία, δούλεψε στο υπουργείο εξωτερικών της Ιταλίας, κατέγραψε για τη
γερμανική τηλεόραση τα γεγονότα στη Λιβύη όπου χτυπήθηκε και ένα μέλος
του συνεργείου της, και μετακόμισε ένα χρόνο στην Αίγυπτο για να
παρακολουθήσει την αραβική «άνοιξη».
Η πρώτη φορά που πήγε στην Βόρεια
Κορέα ήταν το 2012 με δυο φίλες της. Πάντα σαν τουρίστρια και ποτέ σαν
δημοσιογράφος. Η ακόμα περισσότερο, φωτορεπόρτερ αφού στη χώρα
απαγορεύεται η έλευση δημοσιογράφων -οι άδειες χρειάζονται τουλάχιστον
δυο χρόνια να εκδοθούν. «Η Βόρεια Κορέα ήταν πάντα terra incognita. Με
τουριστική βίζα είναι πιο εύκολο να περάσεις τα σύνορα», συνεχίζει. Τη
δεύτερη φορά επέστρεψε το 2013. Όλες οι φωτογραφίες της προέρχονται από
αυτή την περίοδο εκτός από αυτές του Φεστιβάλ Αριράνγκ. Στο βιβλίο της
North Korea: Anonymous Country που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις teNeues,
δεν αναφέρει ποτέ τον Κιμ Γιονγκ Ιλ και Κιμ Γιονγκ Ουν, πατέρα και υιό,
ηγέτες της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας παρόλο που η ζωή στη
Βόρειο Κορέα κινείται γύρω από το όνομά τους. Δεν την ενδιέφερε άλλωστε.
Αυτό που ήθελε ήταν να καταγράψει τον κόσμο στην καθημερινότητά του. Τα
παιδιά με τις ποδιές έξω από το σχολείο, τους άντρες που αφήνουν
λουλούδια μπροστά στο γιγάντιο άγαλμα του ιδρυτή της ιδεολογίας της
εθνικής αυτάρκειας (τζούτσε) Κιμ Ιλ Σουνγκ και τα κορίτσια που φορούν
την παραδοσιακή στολή για το γάμο τους. «Το 2013 τα πράγματα ήταν πιο
δύσκολα», δήλωσε στην Wall Street Journal. «Είχαν σταματήσει οι
διαπραγματεύσεις με την Νότια Κορέα, δεν υπήρχαν εφημερίδες, διαδίκτυο,
τηλέφωνα, τα δωμάτια του ξενοδοχείου παρακολουθούνται και η μόνη
πληροφόρηση ήταν το κρατικό κανάλι τηλεόρασης». Παρά το άγρυπνο μάτι των
τουριστικών οδηγών που ελέγχουν κάθε λήψη, η Julia Leeb φωτογράφιζε
ό,τι μπορούσε. «Οι τουρίστες επιτρέπεται να φωτογραφίζουν μόνο μνημεία
και τα αγάλματα των ηγετών υπό την προϋπόθεση ότι τα βγάζουν ολόκληρα.
Οτιδήποτε άλλο θεωρείται αξιόποινο αδίκημα ενώ σου κατάσχουν αυτόματα το
διαβατήριο. Υπήρχαν, όμως, περιπτώσεις που μπορούσες να ξεγελάσεις τους
οδηγούς ή να βγάλεις φωτογραφίες από το πούλμαν».
Και το βιβλίο τα έχει
όλα: τα παιδιά που παίζουν μπάλα στους δρόμους, το τσίρκο με την
αρκούδα πάνω σε πατίνια, το Παιδικό Μουσείο με ένα αντίγραφο πυρηνικού
πυραύλου και πιο χαρακτηριστικό, το Φεστιβάλ Αριράνγκ, καμάρι του
Εργατικού Κόμματος στο στάδιο της 1ης Μαΐου στην Πιονγκγιάνγκ. «Το θέαμα
είναι σουρεαλιστικό: 100.000 άνθρωποι έρχονται με τα πόδια, τα
αυτοκίνητα είναι σπάνια, κρατώντας μια κάρτα στα χέρια που την σηκώνουν
για να σχηματίσουν σύμβολα της βορειοκορεάτικης εικονογραφίας σε ένα
μεγαλειώδες ανθρώπινο μωσαϊκό». Από τον ανατέλλοντα ήλιο που παραπέμπει
στον Κιμ Ιλ Σουνγκ, μέχρι τα κόκκινα γαρύφαλλα για τον εγγονό του ήλιου
και σημερινό ηγέτη, Κιμ Γιονγκ Ουν. «Μετά τον λιμό του 1997 τα πράγματα
είναι διαφορετικά», εξηγεί ο Julia Leeb. «Οι περισσότεροι ζουν σε μια
μετέωρη εποχή. Είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Μόνο το 7% των
σπιτιών έχει θέρμανση, οι διακοπές νερού και ρεύματος είναι συχνές, οι
δρόμοι είναι άδειοι αλλά υπάρχει κόσμος που ερωτεύεται, μεγαλώνει παιδιά
και κάνει σχέδια για το μέλλον. Είναι απίστευτο πόσα κοινά έχουμε. Παρά
το γεγονός ότι είναι σχεδόν αδύνατον να ξεκινήσεις μια συνομιλία με ένα
άγνωστο στο δρόμο, γελάμε με τα ίδια αστεία και απολαμβάνουμε την ίδια
παγωμένη μπύρα στο σταθμό του τρένου. Όλοι θέλουν να μάθουν περισσότερα
για ό,τι συμβαίνει έξω από τα σύνορα της χώρας. Αυτός ήταν ο λόγος που
δεν με ένοιαζε να μιλήσω για πολιτική. Θέλω να δώσω στους ανθρώπους της
χώρας ένα πρόσωπο. Ελπίζοντας ότι μια μέρα θα δούμε όλοι το πρόσωπό
τους».
Μικρή λεπτομέρεια: μετά την έκδοση του βιβλίου τον Αύγουστο η
Julia Leeb είναι persona non grata...
-Το βιβλίο North Korea:
Anonymous Country ανήκει στη σειρά Interactive Book της teNeues και
συνοδεύεται από εφαρμογή (app) με βίντεο και μουσική από το ταξίδι της
Julia Leeb στη Βόρεια Κορέα. To Φεστιβάλ Αριράνγκ ή Μαζικοί Αγώνες
ξεκινάει κάθε χρόνο αρχές Αυγούστου και τελειώνει 10 Σεπτεμβρίου και
εμπνέεται από την ιστορία του εθνικού ύμνου Αριράνγκ για το χωρισμό ενός
ζευγαριού από ένα κακό δαίμονα -τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...
ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου