Γράφει ο Χαρίτων Τομπουλίδης
Έλληνας και Σουηδός πολίτης.
Μια κοινωνία που εισάγει επιστήμονες.
Μια κοινωνία που δέχεται τον
δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών-προσφύγων σε αριθμό, σε όλη την
Ευρώπη.
Μια κοινωνία που, εκπαιδεύοντας σε ερευνητικό πεδίο επιστήμονες
με διδακτορικά, τους απορροφά πάλι στην έρευνα στα πανεπιστήμιά της σε
μεταδιδακτορικές (postdoc) θέσεις.
Μια κοινωνία που τείνει στην
αστυφιλία.
Μια κοινωνία που χτίζει συνέχεια κατοικίες γιατί πάσχει από
έλλειψη κατοικίας λόγω της οικιστικής πολιτικής της που είναι αυστηρά
ελεγχόμενη από την τοπική διοίκηση.
Μια κοινωνία που ο πολίτης πληρώνει
τουλάχιστον 30% του εισοδήματός του σε φόρους δημοτικούς.
Μια κοινωνία
που οι Δήμοι είναι υπεύθυνοι για την εκπαίδευση και οι νομαρχίες για την
περίθαλψη και οι φόροι πηγαίνουν 90% στους Δήμους και 10% στο κράτος.
Μια κοινωνία όπου όποτε θέλεις πηγαίνεις στα σχολεία δευτεροβάθμιας
εκπαίδευσης και όποτε θέλεις σπουδάζεις στα πανεπιστήμια, όλα χωρίς
εξετάσεις εισαγωγικές αλλά με κριτήρια που αποφασίζει από μόνος του κάθε
εκπαιδευτικός φορέας.
Μια κοινωνία που εισάγει γιατρούς από όλο τον κόσμο και δεν υπάρχει
κανένα ρατσιστικό επεισόδιο στην εργασία των μεταναστών γιατρών και
κανένας ασθενής δεν διαμαρτύρεται για την περίθαλψή του από ξένους
γιατρούς.
Μια κοινωνία που διαθέτει ξένους μετανάστες για να βοηθήσει
τις εξαγωγές της στις χώρες των μεταναστών, με χτυπητό παράδειγμα την
τεράστια αγορά 80 εκατομμυρίων Ιρανών που άνοιξε πρόσφατα και η χώρα
διαθέτει ήδη 100.000 πανεπιστημιακά εκπαιδευμένους Ιρανούς.
Μια χώρα που
δεν διαθέτει ρευστό εδώ και αρκετά χρόνια και όλες οι πληρωμές γίνονται
με κάρτες και διαδικτυακά, σε σημείο ώστε να μην μπορείς να ταξιδέψεις
με τις τοπικές συγκοινωνίες, αλλά ούτε να πάρεις το λεωφορείο για τα
αεροδρόμια, αν δεν έχεις το χάρτινο ή το ηλεκτρονικό σου εισιτήριο ήδη
βγαλμένο από τον υπολογιστή σου.
Μια κοινωνία που όλοι οι κάτοικοί της
είναι καλωδιωμένοι και ταξιδεύουν παντού και κυκλοφορούν παντού χωρίς να
επικοινωνούν με τον περίγυρό τους.
Μια κοινωνία όπου εργασία βρίσκεις όποτε θέλεις, όπου και σε ό,τι
θέλεις, με 7,6% ανεργία σε όλο τον πληθυσμό από 16 έως 64 χρόνων.
Μια
κοινωνία που αγοράζεις σπίτι πληρώνοντας προκαταβολή 15% της αξίας της
κατοικίας σου και τα άλλα με δόσεις, αλλά οι τιμές των σπιτιών είναι
απλησίαστες.
Μια κοινωνία που οι γονείς δεν κληροδοτούν σχεδόν τίποτε
υλικό στα παιδιά τους γιατί προτιμούν τα συνεχή ταξίδια από τη
συσσώρευση χρημάτων, αλλά το ίδιο κάνουν και οι νέοι γιατί υπάρχει η
κοινωνική μέριμνα.
Μια κοινωνία που πάσχει από έλλειψη ηλιοφάνειας.
Μια
κοινωνία που δεν υπάρχει το άγχος της καθημερινότητας και οι ρυθμοί στις
συναλλαγές των ανθρώπων είναι χαλαροί.
Μια τέτοια κοινωνία ευημερεί;
Μια τέτοια κοινωνία είναι η κοινωνία της Σουηδίας του 2015 που
συνάντησα στην παραμονή μου εκεί τον Ιούλιο, στην κεντρική Σουηδία, στις
δυο μεγαλύτερες πόλεις της και σε πόλεις μέχρι 90.000 κατοίκους αλλά
και στην επαρχία της.
Φυσικά έχω την εμπειρία παραμονής 16 χρόνων στη
χώρα αυτή, που είναι η δεύτερη πατρίδα μου και που την επισκέπτομαι εδώ
και 40 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου