Ας ξεκινήσουμε από αυτό, για
να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η χώρα
αυτή καπούτ, πάπαλα, rien ne va plus.
Πες πως ήταν ένα όνειρο ή μια
εξιδανίκευση του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού που φλεγόταν να έχει σπίτι του
μια σπουδαία αντίκα, έναν θυρεό, πες καλύτερα, με αρχαιοελληνική
πατίνα.
Κι εμείς;
Οι από χρησικτησία και γεωγραφική σύμπτωση,
κληρονόμοι;
Τι κάναμε για να γυρίσουμε προς όφελός μας, τα αποκτηθέντα
κατά τύχην όλως, τιμαλφή;
Δυστυχώς, η Ιστορία είναι μια πολύ βιτσιόζα εσχατόγρια
που ώρες- ώρες συμπεριφέρεται σαν τα ερωτόληπτα γραΐδια του Αριστοφάνη.
Και χράτσα – χρούτσα με τη μασελίτσα της , ροκανίζει τους καλύτερους
γλουτούς, χέρια, πόδια, μυαλά.
Σ΄αυτό το μπλέντερ της συφοράς είδα τα πέντε
τελευταία χρόνια , να πέφτουν αυτοβούλως πολλές υπολήψεις και
περγαμηνές, πολλές φιλοδοξίες και μισομασημένες ήξεις αφίξεις με
αποκορύφωμα το πρόσφατο mojito της «Διχόνοιας».
Να το ρουφήξω με το
καλαμάκι ή να το πιω άσπρο πάτο;
Να με συγχωρείς ρε φίλε αλλά αυτό το
μαντζούνι δεν καταπίνεται με τίποτα.
Και για να έχουμε καλό ερώτημα, πώς ακριβώς την
αντιλαμβάνεσαι εσύ τη «διχόνοια»;
Να είμαι ελεύθερη, ας πούμε, να λέω τη
γνώμη σου;
Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Γιατί και η γλώσσα, μη θαρρείς,
έχει κι αυτή την αξιοπρέπειά της και τα μη παρέκει της. Και για να μην
τα πολυλογούμε , σ’ αυτό που λες εσύ «διχόνοια» εγώ αντιπροτείνω την
«ελευθερία της γνώμης».
Τι φοβάσαι δηλαδή; Μην και δεν συμπέσουμε, και
χαλάσουμε τις καρδιές μας;
Οι ομηρικοί άνθρωποι, που δεν σκάμπαζαν από ανατομία,
τοποθετούσαν την καρδιά κάπου στο στομάχι, στο διάφραγμα, εκεί που
βαράει το ταμπούρλο των συναισθημάτων όταν το βράδυ έχεις φάει πολύ
πεπόνι.
Στην κλασική αρχαιότητα, το θυμικό πήρε ύψος, αναβαθμίστηκε,
έγινε «νους» , «άποψη» , «γνώμη», κι όποιος το κατέβαζε στο ισόγειο των
συναισθημάτων, έπεφτε αυτομάτως κατηγορία και γινόταν άτιμος και
«ιδιώτης».
Από εκεί ψηλά θα ρίξω αύριο το «ΝΑΙ» μου, και μετά θα
αποσυρθώ στα ενδότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου