Μεγάλωσα, ενηλικιώθηκα και πολιτικοποιήθηκα στις
αρχές της δεκαετίας του '60 στη Νέα Ερυθραία. Η μεγάλη πλειονότητα των
κατοίκων ψήφιζαν Ενωση Κέντρου, ακολουθούσε η ΕΔΑ κι ό,τι απέμενε
πήγαινε στην ΕΡΕ. Αστειευόμενοι λέγαμε πως τους γνωρίζαμε έναν προς έναν
όσους ψήφιζαν Δεξιά.
Η δική μου επιλογή ήταν και παραμένει η
Κεντροαριστερά. Συνέβαλαν σ' αυτό και οι εμπειρίες που μοιραία με
σημάδεψαν λόγω δημοσιογραφικής ιδιότητας, ανένδοτου αγώνα, δολοφονίας
Λαμπράκη, αποστασίας και Ιουλιανών.
Ξεκίνησα δηλαδή
τη ζωή μου σε μια εποχή που κυριαρχούσε η μετεμφυλιακή Δεξιά, που οι
αριστεροί ήταν «πράκτορες της Μόσχας», «προδότες της πατρίδας» και
«ξενόδουλοι», που εμείς οι κεντρώοι ήμασταν «συνοδοιπόροι» και άρα
«εθνικά ύποπτοι», που όποιος νέος ήταν ακόμη και λόγω συγγένειας
σταμπαρισμένος ως αριστερός υποχρεωνόταν να κάνει τη στρατιωτική θητεία
του με «συντροφιά» ένα μουλάρι και που η πόρτα του Δημοσίου άνοιγε μόνο
για «εθνικόφρονες» οι οποίοι ήταν σε θέση να εξασφαλίσουν το
νομοθετημένο πιστοποιητικό εθνικοφροσύνης.
Από τότε κύλησε
πολύ νερό στ' αυλάκι, πέρασε κάπου μισός αιώνας κι εγώ, που βρίσκομαι
πια στον δρόμο προς το τέρμα, αναγκάζομαι να ζω και να σχολιάζω μια
μέχρι πρότινος αδιανόητη και εξωφρενική κατάσταση. Και προς Θεού, δεν
εννοώ την άνοδο ενός αριστερού (κατά δήλωσή του) κόμματος στην εξουσία.
Εννοώ την τραγική, την εξωφρενική, την απαράδεκτη τακτική να υιοθετούν
και να εφαρμόζουν οι Ελληνες αριστεροί του 2015 τις λογικές και τις
πρακτικές των μετεμφυλιακών δεξιών.
Οποιος σήμερα
δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ και έχει το θράσος να διαφωνεί δημόσια με τις
πρακτικές, τους στόχους και τις επιδιώξεις του πρωθυπουργού και των
στελεχών του, καταγγέλλεται ευθέως και αδίστακτα ως «ξενόδουλος»,
«γερμανοτσολιάς», «πέμπτη φάλαγγα», «τρόικα εσωτερικού», «εθνοπροδότης»,
«υπηρέτης συμφερόντων» ή όπως αλλιώς επιλέγει η κομματική χυδαιότητα να
χαρακτηρίσει τον πολιτικό της αντίπαλο.
Λένε ότι οι λαοί
που αγνοούν την Ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν ως
φάρσα.
Δεν είναι αλήθεια. Την ξαναζούν. Αλλά όχι ως φάρσα. Την ξαναζούν
ως τραγωδία.
Οπως φοβάμαι ότι:
Θα μας συμβεί, μια και σ' αυτήν τη χώρα η
ιδεολογία ταυτίζεται με την εξουσία και η καρέκλα αποτελεί το κίνητρο
για την ηθική και καμιά φορά και φυσική εξόντωση του εχθρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου