ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Toυ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ
Ο Καταλανός αρχιτέκτονας της Αρ Νουβό Αντόνι Γκαουντί ή ορθότερα
Γκαουδί (1852-1926) ήταν εκείνος που διαμόρφωσε την σύγχρονη φυσιογνωμία
της Βαρκελώνης, με τα εμβληματικά του οικοδομήματα τα οποία σχεδίαζε
χωρίς οξείες γωνίες, προσλαμβάνοντάς τα ως καμπύλες διαπλεκόμενες
επιφάνειες και σφαιροειδείς ή κυλινδρικούς οργανικά
αλληλοεπικαλυπτόμενους και ενεργά διαδραστικούς όγκους.
Σήμα κατατεθέν
του έργου του η «Αγία Οικογένεια» (Sagrada Familia), ο περικαλλής, αν
και ημιτελής, καθολικός (και πολυφαλλοπλαστικός, κατά το
πολυπολιτισμικός) καθεδρικός ναός της Μπαρτσελόνα, επισφραγίζει με ήπιο
και έμμεσο τρόπο το υψιπετές του θρησκευτικού του αισθήματος,
αντανάκλαση του υφέρποντος «Θρησκευτικού Λόγου», τον οποίο υπό μορφή
«Βίβλου» κουβαλούσε υπό μάλης ο ημέτερος πρωθυπουργός στην Βουλή των
Ελλήνων προχθες (8.5.2015) μαζί με ένα ιδιόχειρο παιδαριώδες σκαρίφημα
(κάλπικης) κάλπης περιγεγραμμένο στο εθνόσημο της πατρίδας μας.
Το
«Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», υπαρξιακή σύνθεση αναδυόμενη την σήμερον
ημέραν ως φανταιζί θεομπαιχτική αμερικανο-ινδιάνικη κουρελού σε
μεταμοντέρνα συριζαίϊκη έκδοση, αποτελεί διαχρονικά τον φωτεινό φάρο του
ημετέρου τρόπος του λέγειν «έθνους», με έμφαση πάντα στην «Αγία
Οικογένεια» υπό την στενή και ευρεία της έννοια.
Σύζυγοι και συγγενείς, ξάδερφοι και ξαδέρφες, φίλες και φίλοι,
σύντροφοι και συντρόφισσες, κολλητοί και αυτοκόλλητοι, κολλητάρια και
κολλητήρια του σύριζα, στελεχώνουν τον περικαλλή ναό του ημετέρου για
«πρώτη φορά αριστερά» κράτους, ως πολύχρωμες βυζαντινές ψηφίδες ενός
συνασπισμένου ριζοσπαστικού μωσαϊκού, «εις δόξαν Θεού και διακωμώδησιν
των ανθρώπων» του λαού μας.
Τι είχες Γιάνη (με ένα «νι» λόγω λιτού ανορθόγραφου και ανορθόδοξου βίου), τι είχα πάντα.
Πίσω από τον μπερντέ,
το αιώνιο κοινοβουλευτικό μας πρότυπο εν δράσει:
Εκλεγόμαστε από τους
αφελείς ψηφοφόρους παραπλανώντας τους με μεγαλόστομες υποσχέσεις,
μετερχόμενοι έτσι την αποπροσανατολιστική τακτική των πορτοφολάδων,
αγγλιστί pickpockets (αυτοί που ετυμολογικά και κυριολεκτικά αδειάζουν
τις τσέπες μας), και, όσοι εξ ημών των 300 αναρριχόμεθα επιπλέον και
στην κυβερνητική εξουσία, διορίζουμε και τα λεφούσια των «εδικών» μας.
Με στρογγυλά παχιά άδεια λόγια και κόκκινες (λόγω ντροπής;) τεθλασμένες και καμπύλες γραμμές (τρίχες κατσαρές επί το λαϊκότερον) που καταλήγουν να είναι κύκλοι και επίκυκλοι, τρύπες χαίνουσες δηλαδή, αλληλοεπικαλυπτόμενες ως κρίκοι ολυμπιακοί της οικονομίας, της λογικής, της παραοικονομίας, του παροξυσμικού παραλογισμού και της μαθηματικής συμβολικής του «κενού συνόλου», με φυσαλίδες, τσιχλόφουσκες και πομφόλυγες, καλά κρατεί το πολιτικό μας αφρόλουτρο με το οποίο επικαλύπτεται η υπερήφανη εθνική επαιτεία μας και η εξίσου υπερήφανη προσωπική μας ιδιοτέλεια.
Για να ζούμε «εμείς οι εκλεκτοί» καλύτερα, και
«εσείς τα κορόϊδα» χειρότερα.
Εύγε και πάλιν εύγε! Τρισεύγενη η
αρχιτεκτονική μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου