Εάν η εικόνα του αδιεξόδου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα –και δεν
αποτελεί θεατρική παράσταση θιάσου ελληνοευρωπαϊκής συνθέσεως–, τότε η
χώρα οδηγείται ενδεχομένως σε άτακτη χρεοκοπία.
Εάν αυτό συμβεί, θα
πρέπει να αναμένουμε σαρωτικές ανατροπές στη χώρα μας αλλά και
απρόβλεπτες διαταράξεις τουλάχιστον στην ευρωζώνη ή ακόμη και
γεωστρατηγικούς κλυδωνισμούς, που φαίνεται να προκαλούν ανησυχία στις
Ηνωμένες Πολιτείες.
Ενδεχομένως, όμως, να πρόκειται για τη συνήθη δραματοποίηση, που προηγείται κάθε συμφωνίας και ως εκ τούτου θα ήταν συνετό να μην προεξοφλείται τίποτε έως ότου επισυμβεί το γεγονός. Βεβαίως, τα πολιτικά κόμματα και οι μοιραίοι εκπρόσωποί τους μπορεί να αντιδικούν καθημερινώς στην τηλεοπτική οθόνη. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Να εκτίθενται διαρκώς στην κοινή γνώμη και να υπονομεύουν την αξιοπιστία τους, δημιουργώντας κόπωση αρχικώς και στη συνέχεια αποστροφή.
Η σάρωση του πολιτικού συστήματος είναι φαινόμενο εμφανιζόμενο περιοδικώς στη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδος και ακολουθεί βραχύχρονη περίοδος αυταρχικής, κατά κανόνα, διοικήσεως και εντυπωσιακής –πλην όμως πρόσκαιρης– ανορθώσεως.
Επί της διοικήσεως του Ελευθερίου Βενιζέλου 1910-1912, η Ελλάς αναδιοργανώθηκε και από τη συντριπτική ήττα του 1897, οδηγήθηκε στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913.
Ο Εθνικός Διχασμός, η Μικρασιατική Καταστροφή, η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος έφεραν τον Ιωάννη Μεταξά στην εξουσία, το 1936. Η ανασυγκρότηση της χώρας σε όλους τους τομείς υπήρξε εντυπωσιακότατη και η το αποτέλεσμα ήταν το Αλβανικό Επος του 1940.
Μετά την ολική καταστροφή του Β΄ Παγκοσμίου και του εμφύλιου πολέμου, η οικονομική ανόρθωση της χώρας άρχισε επί της πρωθυπουργίας Αλεξάνδρου Παπάγου και συνεχίσθηκε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Για μια φορά ακόμη, η πολιτική τάξη της χώρας οδηγήθηκε στην κατάρρευση, στην επιβολή δικτατορίας το 1967, στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τέλος στην πτώση των πραξικοπηματιών.
Το καθεστώς της μεταπολιτεύσεως συνέδεσε τη σταθερότητα μιας νέας πολιτικής τάξεως με την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στη ζώνη του ευρώ. Το απαράσκευο της χώρας, η αθλία διαχείριση των διαφόρων κυβερνήσεων –πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ– και ίσως το κινδυνώδες του όλου εγχειρήματος οδήγησαν στην παρούσα τραγωδία, που εν συγκρίσει με τις προηγούμενες υπολείπεται σημαντικώς σε δραματικότητα.
Η παρούσα κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα δεν ανέλαβε την εξουσία ύστερα από μία καταστροφή. Παρέλαβε μία απασφαλισμένη βόμβα με χρονικά περιθώρια ασφυκτικά, να διαπραγματευθεί λύση αναιρετική των προεκλογικών του εξαγγελιών. Φρόντισε περί αυτού ο κ. Αντώνης Σαμαράς, αλλά και το ασυγκράτητο του κ. Τσίπρα να αναλάβει την πρωθυπουργία.
Αλλά επειδή ούτε ο κ. Σαμαράς μπορούσε να σώσει την Ελλάδα ούτε ο κ. Τσίπρας μπορεί να διακινδυνεύσει την καταστροφή της και επειδή η Ελλάς έχει απολέσει το αυτεξούσιο, δεν πρέπει να προσβλέπουμε σε ανόρθωση, όπως είχε συμβεί στις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως.
Ενδεχομένως, όμως, να πρόκειται για τη συνήθη δραματοποίηση, που προηγείται κάθε συμφωνίας και ως εκ τούτου θα ήταν συνετό να μην προεξοφλείται τίποτε έως ότου επισυμβεί το γεγονός. Βεβαίως, τα πολιτικά κόμματα και οι μοιραίοι εκπρόσωποί τους μπορεί να αντιδικούν καθημερινώς στην τηλεοπτική οθόνη. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Να εκτίθενται διαρκώς στην κοινή γνώμη και να υπονομεύουν την αξιοπιστία τους, δημιουργώντας κόπωση αρχικώς και στη συνέχεια αποστροφή.
Η σάρωση του πολιτικού συστήματος είναι φαινόμενο εμφανιζόμενο περιοδικώς στη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδος και ακολουθεί βραχύχρονη περίοδος αυταρχικής, κατά κανόνα, διοικήσεως και εντυπωσιακής –πλην όμως πρόσκαιρης– ανορθώσεως.
Επί της διοικήσεως του Ελευθερίου Βενιζέλου 1910-1912, η Ελλάς αναδιοργανώθηκε και από τη συντριπτική ήττα του 1897, οδηγήθηκε στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913.
Ο Εθνικός Διχασμός, η Μικρασιατική Καταστροφή, η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος έφεραν τον Ιωάννη Μεταξά στην εξουσία, το 1936. Η ανασυγκρότηση της χώρας σε όλους τους τομείς υπήρξε εντυπωσιακότατη και η το αποτέλεσμα ήταν το Αλβανικό Επος του 1940.
Μετά την ολική καταστροφή του Β΄ Παγκοσμίου και του εμφύλιου πολέμου, η οικονομική ανόρθωση της χώρας άρχισε επί της πρωθυπουργίας Αλεξάνδρου Παπάγου και συνεχίσθηκε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Για μια φορά ακόμη, η πολιτική τάξη της χώρας οδηγήθηκε στην κατάρρευση, στην επιβολή δικτατορίας το 1967, στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τέλος στην πτώση των πραξικοπηματιών.
Το καθεστώς της μεταπολιτεύσεως συνέδεσε τη σταθερότητα μιας νέας πολιτικής τάξεως με την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στη ζώνη του ευρώ. Το απαράσκευο της χώρας, η αθλία διαχείριση των διαφόρων κυβερνήσεων –πρωτίστως του ΠΑΣΟΚ– και ίσως το κινδυνώδες του όλου εγχειρήματος οδήγησαν στην παρούσα τραγωδία, που εν συγκρίσει με τις προηγούμενες υπολείπεται σημαντικώς σε δραματικότητα.
Η παρούσα κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα δεν ανέλαβε την εξουσία ύστερα από μία καταστροφή. Παρέλαβε μία απασφαλισμένη βόμβα με χρονικά περιθώρια ασφυκτικά, να διαπραγματευθεί λύση αναιρετική των προεκλογικών του εξαγγελιών. Φρόντισε περί αυτού ο κ. Αντώνης Σαμαράς, αλλά και το ασυγκράτητο του κ. Τσίπρα να αναλάβει την πρωθυπουργία.
Αλλά επειδή ούτε ο κ. Σαμαράς μπορούσε να σώσει την Ελλάδα ούτε ο κ. Τσίπρας μπορεί να διακινδυνεύσει την καταστροφή της και επειδή η Ελλάς έχει απολέσει το αυτεξούσιο, δεν πρέπει να προσβλέπουμε σε ανόρθωση, όπως είχε συμβεί στις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως.
Θα
παραμείνουμε με κάποιο τρόπο στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού συστήματος,
ενδεχομένως, αλλά περίπου όπως η Ηρώδου Αττικού και τα πέριξ αυτής
συνυπάρχουν με τις υποβαθμισμένες περιοχές στον Δήμο Αθηναίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου