Toυ ΤΑΚΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Σε ένα χρονικό διάστημα ενός έτους δεν μπορείς να περιμένεις από έναν
δάσκαλο να πλάσει έναν μαθητή, από έναν καθηγητή να αλλάξει την απόδοση
του φοιτητή ή από έναν προπονητή να δέσει τους παίκτες και να τους
κάνει ένα σύνολο που θα κερδίζει και θα διεκδικεί τίτλους. Πόσο μάλλον
να ζητάς από έναν υπουργό να έχει άμεσα αποτελέσματα στον τομέα του, στο
χαρτοφυλάκιό του.
Η χώρα θυμίζει Έλληνα ποδοσφαιρικό παράγοντα, ο οποίος αλλάζει
προπονητές σαν τα πουκάμισα.
Κι όχι απαραίτητα γιατί δεν φέρνουν
αποτελέσματα ή γιατί δεν κάνουν ικανοποιητικά τη δουλειά τους, αλλά
γιατί πρέπει να ικανοποιηθούν παίκτες και φίλαθλοι που θέλουν το κεφάλι
όσων κάθονται στον πάγκο.
Εδώ τη θέση των οπαδών την έχουν οι
συντεχνίες, οι συνδικαλιστές και τα στελέχη του κόμματος που πριονίζουν
καρέκλες και διεκδικούν αξιώματα. Κι όπως στον υπόλοιπο πλανήτη κανένας
δεν ασχολείται με το ελληνικό πρωτάθλημα έτσι κανείς δεν πρόκειται να
πάρει στα σοβαρά κυβερνήσεις που αλλάζουν σύνθεση κάθε λίγο και λιγάκι.
Δείτε παρακάτω μερικά ενδεικτικά παραδείγματα σε υπουργεία.
Μεταπολιτευτικά, «ρεκόρ» κατέχουν:
- Υπ. Παιδείας: Απ. Κακλαμάνης (5/7/1982-25/4/1986)
- Υπ. Ανάπτυξης: Δ. Σιούφας (10/3/2004-19/9/2007)
- Υπ. Δικαιοσύνης: Α. Παπαληγούρας (10/3/2004-19/9/2007)
- Υπ. Γεωργίας: Ι. Ποττάκης (26/7/1985-2/7/1989)
- Υπ. Εξωτερικών: Κ. Παπούλιας (26/7/1985-2/7/1989)
- Υπ. Δημόσιας Τάξης: Μ. Χρυσοχοΐδης (19/2/1999-7/7/2003)
Σε «παραγωγικά» και κρίσιμα για τις επόμενες γενιές υπουργεία όπως το
Παιδείας, σε νευραλγικούς τομείς για μια χώρα σαν τη δική μας, όπως η
Γεωργία και η Αγροτική Ανάπτυξη, μόνο δύο πολιτικοί έχουν μείνει ένα
ικανό για συμπεράσματα διάστημα. Δύο άτομα σε 40 τελευταία χρόνια.
Πώς,
λοιπόν, απαιτούμε αποτελέσματα;
Δείτε για παράδειγμα το υπουργείο
Πολιτισμού. Η Μελίνα Μερκούρη έμεινε εκεί, σχεδόν, οχτώ χρόνια
(21/10/1981-2/7/1989) και μνημονεύεται ακόμη για το έργο της. Χρειάζεται
χρόνος. Χρόνος, υπομονή και επιμονή.
Στην πιο κρίσιμη περίοδό της, η χώρα έχει στο τιμόνι της «ηγέτες» που
αλλάζουν τις επιλογές τους συνεχώς. Από το 2009 και μετά, ο μέσος όρος
παραμονής ενός υπουργού στο πόστο του είναι ο ένας χρόνος. Ακόμη και σε
δουλειά να πας, σε νέο εργασιακό περιβάλλον θεωρείσαι νέος. Κι όμως,
στην κυβέρνηση θεωρείσαι παλιός. Κι ακατάλληλος.
ΥΓ.1: Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι πραγματικά μοναδική περίπτωση. Τα
τρία τελευταία χαρτοφυλάκια που έχει είναι αυτά της Εργασίας, της Υγείας
και τώρα της Παιδείας. Οι πυλώνες, δηλαδή, της πολιτικής των
σοσιαλδημοκρατών. Θυμηθείτε τι είδους πολιτική εφήρμοσε στις δύο
προηγούμενες περιπτώσεις. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε στο Παιδείας
κάποιον που -εκτός του ότι είχε καταψηφίσει το νόμο για τα ΑΕΙ του
Αρβανιτόπουλου- λέει πως δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Χρυσής Αυγής και
αριστερών φοιτητών.
ΥΓ.2: Από τον ανασχηματισμό καταλαβαίνει κανείς πως στη χώρα
λειτουργεί ικανοποιητικά η Δικαιοσύνη και η Δημόσια Τάξη, αφού Αθανασίου
και Δένδιας -αντίστοιχα- έμειναν σε αυτή. Σε μια χώρα που με αποδράσεις
και δολοφονίες στις φυλακές, που υπάρχουν βίντεο με τον πρώην γραμματέα
του υπουργικού συμβουλίου να μιλάει για παρεμβάσεις σε δικαστές και
εισαγγελείς, σε ένα κράτος που υπάρχει το Κολαστήριο και ακυρώνεται το αντιρατσιστικό τόσες φορές, εκεί όπου υπουργός απειλεί τη Guardian με μηνύσεις, η κυβέρνηση συνεχίζει με αυτούς τους δύο στη σύνθεσή της. Α, ναι. Και τον Γεράσιμο Γιακουμάτο στο Ανάπτυξης. Oh, well…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου