ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Βλαδίμηρος εν Ταύροις

Από τον ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

«Πέλοψ ο Ταντάλειος ες Πίσαν μολών...». Ενας λόγος που ο μύθος και ο Ευριπίδης έστελναν την Ιφιγένεια μετά τη θυσία της στην Κριμαία, την Ταυρίδα όπως λεγόταν τότε, ήταν γιατί εκεί βρίσκονταν τα σύνορα με το εντελώς άγνωστο. Ελάχιστοι είχαν τολμήσει να προχωρήσουν στην αχανή ενδοχώρα, πιο μέσα από τις παραλιακές αποικίες της Μιλήτου, τη Φαναγορία και το Παντικάπαιον.

Η ονομασία «Ταυρίδα» έμεινε στη ρωσική γλώσσα μέχρι τουλάχιστον την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης. Η (γέννημα-θρέμμα Γερμανίς, από το Στετίνο) αυτοκράτειρα πασών των Ρωσιών είχε ανακηρύξει πρίγκιπα της Ταυρίδας το στρατηγό, διπλωμάτη και εραστή της Γκριγκόρι Αλεξάντροβιτς Ποτέμκιν, όταν αυτός πέτυχε την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία το 1793, μετά το νικηφόρο δεύτερο Ρωσοτουρκικό πόλεμο.

Η τσαρίνα κάποια στιγμή θέλησε να επιθεωρήσει τις καινούργιες επαρχίες της Κριμαίας και, πιο ανατολικά, την περιοχή του ποταμού Ντον. Ο Ποτέμκιν τότε κατασκεύασε την εικονική πραγματικότητα, που έμεινε στην ιστορία ως «χωριά Ποτέμκιν». Εβαλε κατά μήκος των δρόμων να κατασκευαστούν απέραντα ξύλινα σκηνικά από ωραίες προσόψεις σπιτιών και ομοιώματα ευτυχισμένων ανθρώπων. 

Το κόλπο δούλεψε άψογα και η Αικατερίνη, που φυσικά δεν βγήκε καθόλου από την άμαξά της, είδε τους υπηκόους της να ευημερούν. Τώρα, όποιος κακεντρεχής εντοπίσει ομοιότητες με την εικονική πραγματικότητα άλλης Γερμανίδας τσαρίνας, μαύρο μνημόνιο που τον έφαγε!

Ερχόμαστε ενάμιση αιώνα μετά, στο τέλος Γενάρη του 1954. Ο Νικίτα Χρουστσόφ έχει πλέον εδραιώσει τη θέση του ως ηγέτη της ΕΣΣΔ. Χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, πέρα από μια επίδειξη παντοδυναμίας, στη συνεδρίαση του Ανώτατου Σοβιέτ περνάει μέσα σε ένα τέταρτο της ώρας απόφαση για παραχώρηση της Κριμαίας στην Ομόσπονδη Δημοκρατία της Ουκρανίας. Με πρόσφατη τη νίκη στον πόλεμο και εδραιωμένη τη σταλινική νοοτροπία, ήταν αναμενόμενο να θεωρούν όλοι ότι η ΕΣΣΔ είναι μία, ενιαία, πανίσχυρη και αιώνια. Ποιος μπορούσε τότε να φανταστεί τι θα σήμαινε έπειτα από εξήντα χρόνια αυτή η γενναιόδωρη «μεταβίβαση» μιας στρατηγικότατης περιοχής, σε έκταση λίγο μεγαλύτερης από την Πελοπόννησο;  

Σίγουρα όχι ο Χρουστσόφ και οι επιτελείς του, που, όπως προηγουμένως ο Στάλιν, είχαν κι αυτοί να δημιουργούν συνεχώς σε όλη τη χώρα μια εικονική πραγματικότητα «χωριού Ποτέμκιν».

Σήμερα ο Βλαδίμηρος, έχοντας ήδη στη ράχη του το φιάσκο της κατάδυσης στις βυθισμένες ελληνικές αρχαιότητες, όπου παρουσίασε μια καρικατούρα του Ιντιάνα Τζόουνς, είπε να ασχοληθεί πιο ουσιαστικά με την Κριμαία, διορθώνοντας μια και καλή το ιστορικό λάθος του Νικίτα Σεργκέγιεβιτς Χρουστσόφ. 

 Οταν δει κανείς όλον το θίασο τεράτων που παίζει σήμερα γύρω από την Κριμαία και συνολικά την Ουκρανία -Πούτιν, Γιανουκόβιτς, Τιμοσένκο, Μέρκελ, Σόιμπλε, νεοναζί, Τάταροι, Τσετσένοι-, συμπεραίνει ότι δικαίως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κατέχονταν από τον απόλυτο φόβο να προχωρήσουν προς αυτό που είναι σήμερα Ρωσία και Ουκρανία και δικαίως η Ιφιγένεια ήθελε να φύγει από την Ταυρίδα μια ώρα αρχύτερα!