Το απόγευμα της Δευτέρας, 16 Οκτωβρίου, ένας άνδρας πυροβόλησε και σκότωσε τουλάχιστον δύο άτομα σουηδικής υπηκοότητας, φωνάζοντας « Αλλάχ Ακμπάρ » πριν αναλάβει δράση.
Για τον επίτιμο γερουσιαστή Alain Destexhe, ο βελγικός πολιτικός και ενημερωτικός κόσμος εξακολουθεί να ζει σε μεγάλο βαθμό αρνούμενος τις συνέπειες του εξισλαμισμού της χώρας.
Κανείς δεν εξεπλάγη. Στερούμενος του δικαιώματος ασύλου, παράνομη διαμονή, καταδικασμένος στην Τυνησία, ριζοσπαστικοποιημένος ισλαμιστής, γνωστός στην αστυνομία, ο ύποπτος για την επίθεση στις Βρυξέλλες δεν είχε καμία σχέση με το ευρωπαϊκό έδαφος. Το βελγικό κράτος απέτυχε ξανά.
Το Βέλγιο αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με τη Γαλλία, αλλά, σε σχέση με τον πληθυσμό του, είναι σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Η μετανάστευση είναι μεγαλύτερη εκεί (61% του πληθυσμού των Βρυξελλών είναι μη ευρωπαϊκής καταγωγής), όπως και οι πολιτογραφήσεις (40% των Βέλγων στις Βρυξέλλες είναι ξένης καταγωγής). Στην πρωτεύουσα, υπάρχουν μόνο το 23% των Βέλγων βελγικής καταγωγής, σύμφωνα με την ορολογία της Statbel, της εθνικής στατιστικής υπηρεσίας. Σε σύγκριση με τη Γαλλία, διπλάσιοι τζιχαντιστές έχουν ενταχθεί στο Ισλαμικό Κράτος και θυμόμαστε οδυνηρά τον ρόλο του πυρήνα Μόλενμπεκ στις επιθέσεις στο Παρίσι (2015) και στις Βρυξέλλες (2016). Αυτή η πόλη, που υποτίθεται ότι είναι η πρωτεύουσα της Ευρώπης, πρόκειται να αποκτήσει μουσουλμανική πλειοψηφία!
Σε αντίθεση με τη Γαλλία, ο μουσουλμανικός πληθυσμός είναι συγκεντρωμένος στην καρδιά των μεγάλων πόλεων, αλλάζοντας οριστικά το αστικό τοπίο. Οποιαδήποτε μορφή πολιτικής αφομοίωσης έχει εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό, και ακόμη και η ενσωμάτωση δεν βρίσκεται πλέον στην ημερήσια διάταξη, αντικαθίσταται από την «ένταξη» που σημαίνει ότι κάθε κοινότητα κάνει αμοιβαία βήματα προς την άλλη.
Ήταν στις Βρυξέλλες που μια πρώτη γυναίκα με πέπλο, η Mahinur Özdemir, κάθισε σε ένα Ευρωκοινοβούλιο, ένα εφαλτήριο που της επέτρεψε πρόσφατα να γίνει υπουργός του Ερντογάν στην Τουρκία, επειδή οι Τούρκοι, όπως οι Μαροκινοί, δεν χάνουν την αρχική τους εθνικότητα.
Πέρυσι, το μετρό καταδικάστηκε επειδή αρνήθηκε να προσλάβει μια γυναίκα που φορούσε χιτζάμπ. Γίνεται λόγος για τους οδηγούς του μετρό που μπορούν να φορούν θρησκευτικά σύμβολα.
Για χρόνια, οι συναγωγές και οι χώροι της εβραϊκής κοινότητας υπόκεινται σε μόνιμη ειδική προστασία. Στις μουσουλμανικές γειτονιές, το πέπλο είναι πανταχού παρόν, το Ολοκαύτωμα δεν διδάσκεται στα σχολεία πολύ καιρό τώρα και ο «εβραίος» έχει γίνει μια γενική προσβολή, άσχετη με την ποιότητα του ατόμου που το υποφέρει.
Οι Βρυξέλλες έχουν πλέον αρκετούς μουσουλμάνους βουλευτές, δήμαρχους και αντιδήμαρχους που ασκούν τον άκρατο κοινοτισμό. Οι προεκλογικές εκστρατείες πραγματοποιούνται επίσης στα τουρκικά, αραβικά ή ουρντού.
Συνοψίζοντας, στο Βέλγιο, όλα τα αναχώματα της εθνικής κυριαρχίας υποχώρησαν στην πίεση του Ισλάμ. Οι παραβιάσεις άνοιξαν οι ίδιες οι δημόσιες αρχές, ειδικά από το 1999. Για πρώτη φορά, η κυβέρνηση που προέκυψε από τις κάλπες διακήρυξε ότι το Βέλγιο, παλαιότερα γαλλόφωνο, φλαμανδικό και γερμανόφωνο, ήταν μια πολυπολιτισμική κοινωνία,*** ανοιχτή σε όλους. Με μεγάλο ενθουσιασμό και χωρίς αντίθεση, τα μέτρα που ελήφθησαν εκείνη την εποχή διόγκωσαν τη μετανάστευση, κυρίως μουσουλμανική, και τις πολιτογραφήσεις που απαιτούσαν μόνο τρία χρόνια παραμονής (δύο χρόνια για τους πρόσφυγες), χωρίς καμία προϋπόθεση ένταξης, ούτε ακόμα τη γνώση μιας από τις εθνικές γλώσσες. Ταυτόχρονα, σε ένα αδύναμο ομοσπονδιακό κράτος, όπου οι εξουσίες είναι κατακερματισμένες και επικαλύπτονται από εννέα κυβερνήσεις, το Βέλγιο έχει γίνει ένα μαλακό υπογάστριο, όπου όλα τα ρεύματα του Ισλάμ έχουν ριζώσει, συχνά χωρίς έλεγχο από τις αρχές.
Στη δεκαετία του 2000, οι Βρυξέλλες αποδείχτηκαν κόμβος για την προετοιμασία τρομοκρατικών επιθέσεων, από εκείνη κατά του διοικητή Massoud στο Αφγανιστάν το 2001 έως εκείνων του 2015 και του 2016 . Ακόμη περισσότερο από ό,τι στη Γαλλία, πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης και ενώσεις έζησαν και εξακολουθούν να ζουν σε μεγάλο βαθμό, αρνούμενοι τις συνέπειες αυτού του προοδευτικού εξισλαμισμού, απορρίπτοντας τις σπάνιες έντονες προειδοποιήσεις της «άκρας δεξιάς», στην αποσιώπηση των μέσων ενημέρωσης. Οι Βέλγοι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους μερικές φορές έχουν παρουσιαστεί ακόμη και ως θύματα της κοινωνίας! Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, τα βελγικά δικαστήρια και τα μέσα ενημέρωσης, όλα προσανατολισμένα προς το κέντρο ή προς τα αριστερά, έχουν βγάλει το χαλί από τις πενιχρές πολιτικές προσπάθειες ανάκτησης του ελέγχου της μετανάστευσης.
Οι αντιδράσεις στις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς έδειξαν τον βαθμό στον οποίο η γαλλόφωνη βελγική αριστερά ήταν πλέον υποταγμένη στο μουσουλμανικό εκλογικό σώμα της. Το Εργατικό Κόμμα (PTB), κοντά στην Ανυπότακτη Γαλλία, πήρε το μέρος της Χαμάς. Με μια διφορούμενη πρόταση, ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων έβαλε τη Χαμάς δίπλα στο Ισραήλ λέγοντας «δεν ξέρω πού να χαρακτηρίσω τις τρομοκρατικές ενέργειες». Το Écolo, το δεύτερο κόμμα στις Βρυξέλλες κατά τις τελευταίες περιφερειακές εκλογές, απουσίαζε. Σε αντίθεση με τον Bart de Wever, τον Φλαμανδό εθνικιστή δήμαρχο της Αμβέρσας, ο σοσιαλιστής δήμαρχος των Βρυξελλών αρνήθηκε να αναρτήσει την ισραηλινή σημαία στο δημαρχείο και ενέκρινε μια φιλοπαλαιστινιακή διαδήλωση όπου φώναζαν αντισημιτικά συνθήματα. Το μόνο γαλλόφωνο κόμμα που καταδίκασε απερίφραστα την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς είναι το Μεταρρυθμιστικό Κίνημα (MR), κοντά στον Μακρόν, και ο πρόεδρός του Ζορζ Λουί Μπουσές, αλλά αντιπροσωπεύει μόνο το 20% του εκλογικού σώματος.
Το ίδιο έγινε και μετά τη χθεσινοβραδινή επίθεση. Και βέβαια, αυτή τη φορά ειπώθηκε η λέξη τρομοκρατία αλλά...
η λέξη Ισλαμισμός φαίνεται ότι δεν μπορεί ακόμα να βγει από τα χείλη των εκπροσώπων της Αριστεράς.
*Ο Alain Destexhe είναι Βέλγος γιατρός και επίτιμος γερουσιαστής. Είναι ο συγγραφέας του Immigration – Integration: before is too late (Dynamedia, 2018) και συν-συγγραφέας του Letter to progressives που φλερτάρουν με την αντίδραση του Ισλάμ (Cerisier, 2018).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου