ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ : Μαριάννα Βαρδινογιάννη

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Υπάρχει το κοινωνικό έργο που είναι βιτρίνα και το κοινωνικό έργο που είναι ουσία.  

Στη δεύτερη κατηγορία εμπίπτει η προσφορά της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Το έργο της υπήρξε ζωτικής σημασίας στον ευαίσθητο τομέα του παιδιατρικού καρκίνου και στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί να μιλήσω επί προσωπικού.

Η μοίρα το έφερε έτσι ώστε τον Φεβρουάριο του 2020 να βρεθούμε οικογενειακώς στην παιδογκολογική κλινική «Ελπίδα», στο Αιματολογικό – Ογκολογικό Τμήμα (ΤΑΟ) του «Αγία Σοφία». Εως τότε, όπως οι περισσότεροι, γνώριζα πολύ γενικά και αόριστα ότι η γυναίκα αυτή είχε προσφέρει στα παιδιά που είχαν νοσήσει με καρκίνο. Οπως οι περισσότεροι, μάλλον, δεν ήθελα να ξέρω. Η ζωή όμως με μύησε σε αυτόν τον κόσμο.

Είδα και έζησα τι σημαίνει στην πράξη το έργο της Μαριάννας Βαρδινογιάννη.  

Δεν είναι μόνον οι κτιριακές εγκαταστάσεις και ο εξοπλισμός, που παραπέμπουν σε ιδιωτική κλινική υψηλού επιπέδου (αλλά δίχως τις παθογένειες που έχουν οι ιδιωτικές κλινικές).  

Δεν είναι μόνον το προστατευμένο, έως και ευχάριστο, περιβάλλον που έστησε για τα παιδιά με αιματολογικό ή ογκολογικό καρκίνο (ως γονείς παιδιού που νόσησε, το καταλαβαίναμε ακόμη περισσότερο όταν έπρεπε να μεταβούμε στο «Αγία Σοφία» για ειδικές εξετάσεις και επεμβάσεις, ειδικά κατά την πιο δύσκολη περίοδο της πανδημίας…).  

Δεν είναι ότι «έβαλε τα χρήματα» και μετά αποσύρθηκε εφησυχασμένη.  

Είναι ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο: η εμπλοκή της ήταν ολιστική.

Γράφτηκε ότι ήξερε πολλά από τα παιδιά που νοσούσαν με το μικρό τους όνομα· ότι χαιρόταν με όσα γίνονταν καλά και πενθούσε για όσα χάνονταν. Αλήθεια είναι.  

Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη βρισκόταν εκεί μέσα, συνεχώς και με διάφορους τρόπους. Το «Ελπίδα» δεν ήταν έργο ζωής για εκείνη μονάχα ως προς το οικονομικό, τεχνοκρατικό, πρακτικό σκέλος. Ηταν υπαρξιακή υπόθεση. Εως το τέλος, αναζητούσε τρόπους για τη βελτίωση των συνθηκών μέσα στις οποίες βρίσκονταν παιδιά που νοσούσαν μαζί με τους γονείς τους, τους φροντιστές τους.

Εχω ακόμη ζωντανή μέσα μου την εικόνα της, εκείνο τον μαύρο Φεβρουάριο του ’20: η αγκαλιά της προς τα παιδιά, η κουβέντα της προς τους γονείς δεν ήταν τυπική, δεν ήταν συμβατική, δεν ήταν διεκπεραιωτική.  

Ηταν μία από τις πιο ανθρώπινες στιγμές που...

 

 προσωπικά έχω ζήσει μέσα σε μια τόσο ζόρικη, στενάχωρη συνθήκη.