Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έχω κουραστεί να ακούω την καραμέλα που πάει «και πώς να αλλάξει η κυβέρνηση το ... (βάζετε κάτι που η κυβέρνηση υποσχέθηκε να αλλάξει αλλά δεν το κάνει), θα ξεσηκωθεί η Αριστερά».
Έχω κουραστεί να ακούω και οποιαδήποτε άλλη από τις καραμέλες που λένε ευθέως ή υπονοούν ότι η καημένη κυβέρνηση θέλει να αλλάξει πάρα πολλά και παντού αλλά δεν την αφήνει η κυριαρχία της παντοδύναμης Αριστεράς.
Για αρχή να πω πως ακόμα κι αν η καραμέλα ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, δεν θα ήταν ιδιαιτέρως τιμητική για την κυβέρνηση, ούτε θα της προσέφερε απαλλαγή από τις ευθύνες της. Μια κυβέρνηση που χρειάζεται την άδεια της Αριστεράς για να κυβερνήσει θα πρέπει να παραιτηθεί και να αφήσει να κυβερνούν αυτοί που, σύμφωνα με τον παραμύθι της αριστερής παντοδυναμίας, κάνουν έτσι κι αλλιώς κουμάντο. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά τουλάχιστον να μην εκτίθεται εξ αιτίας της επιβεβλημένης από άλλους απραξίας.
Όμως η αριστερή παντοδυναμία είναι ένα παραμύθι. Ένα βολικό άλλοθι το οποίο δικαιολογεί κάθε απραξία της κυβέρνησης.
Ποιος φταίει που δεν επιβάλλονται οι νόμοι; Η Αριστερά.
Ποιος φταίει για τα χάλια του δημοσίου; Η Αριστερά.
Ποιος φταίει για να τα χάλια των πανεπιστημίων; Η Αριστερά.
Ποιος φταίει που η τροχαία είναι σε λευκή απεργία, δεν επιβάλλεται ο ΚΟΚ και οι δρόμοι είναι ένα χάος παραβατικότητας; Μα φυσικά η Αριστερά.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Η ελληνική (και πιθανόν και η παγκόσμια) Αριστερά είναι μια δύναμη συντήρησης και οπισθοδρόμησης. Είναι φορέας μιας ξεπερασμένης (και συχνά επικίνδυνης για τη δημοκρατία) ιδεολογίας. Τα τέσσερα και μισά χρόνια που κυβέρνησε απέδειξαν ότι είναι η πλέον ακατάλληλη δύναμη να διευθύνει και να διοικεί το οτιδήποτε και ως αντιπολίτευση είναι εντελώς αντιδραστική και ανεύθυνη. Αλλά δεν έχει την πρώτη ευθύνη και για τα υπόλοιπα 42,5 χρόνια της μεταπολίτευσης που κυβέρνησαν (και κυβερνούν αν μιλάμε για τα δύο τελευταία) ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ακόμα κι αν υπήρξαν κυβερνήσεις που υπέκυψαν στις παράλογες απαιτήσεις της, αυτό λέει περισσότερα για τις κυβερνήσεις αυτές παρά για την Αριστερά.
Από την άλλη, το άλλοθι είναι πολύ βολικό για να πάει χαμένο και μια παράταξη γεμάτη φασαριόζους φωνακλάδες που αρνείται να καταδικάσει τη φίλα προσκείμενη βία (ή το κάνει με πολλά «ναι μεν αλλά») είναι ό,τι πρέπει για δικαιολογία.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τις μεταρρυθμίσεις στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σύμφωνα με την καραμέλα, η Αριστερά είναι το βασικό εμπόδιο.
Η πραγματικότητα όμως λέει ότι ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, ο στρατηγός δηλαδή του πολέμου εναντίον κάθε αλλαγής, είναι μεγαλοστέλεχος της Νέας της Δημοκρατίας της οποίας η συνδικαλιστική παράταξη έρχεται πρώτη στις εκλογές των καθηγητών. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στη Διδασκαλική Ομοσπονδία όπου και εκεί ο πρόεδρος προέρχεται από την συνδικαλιστική παράταξη της Νέας της Δημοκρατίας.
Αλλά δεν χρειάζεται να μείνουμε στους δασκάλους και τους καθηγητές.
Ας πάμε γενικά στους δημοσίους υπαλλήλους όπου πρώτη δύναμη είναι... ποια λέτε; Μα φυσικά η ΔΑΚΕ. Με δεύτερη την παράταξη που πρόσκειται στο ΚΙΝΑΛ. Και είναι πολύ λογικό. Οι προσλήψεις που έχουν γίνει στο δημόσιο επί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι αναπόφευκτα πολύ-πολύ περισσότερες από όσες πρόλαβαν να κάνουν ο Αλέκσης και η παρέα του στα 4,5 τους χρόνια στην εξουσία. Το ίδιο και οι μηχανισμοί που στήθηκαν από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Μήπως θέλετε να πάμε στα πανεπιστήμια; Εδώ και πολλά χρόνια πρώτη δύναμη στις φοιτητικές εκλογές είναι η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ που φυσικά πρόσκειται στη Νέα τη Δημοκρατία. Οποιαδήποτε προσπάθεια αποκομματικοποίησης των πανεπιστημίων, οποιαδήποτε προσπάθεια να πάψουν να είναι πεδία κομματικών ανταγωνισμών, θα πλήξει και τα τσικό του κυβερνώντος κόμματος. Και επειδή είναι αδύνατον να περιορίσεις μόνο τη μια πλευρά και να μην ενοχλήσεις τη δική σου, η κυβέρνηση δεν ενοχλεί καμία.
Τα ίδια και στην αστυνόμευση και την παραβατικότητα της καθημερινότητας η οποία προφανώς δεν έχει κομματικό πρόσημο. Οι αντικοινωνικοί συμπολίτες που παρκάρουν σε διαβάσεις αναπήρων, οι μαγαζάτορες που καταλαμβάνουν πεζοδρόμια, οι συμπολίτες που ρυπαίνουν, αυθαιρετούν και τραμπουκίζουν όποιον τολμήσει να τους επικρίνει για την αντικοινωνική τους συμπεριφορά ψηφίζουν και Νέα Δημοκρατία και είναι φανερό πως το τελευταίο που θέλει να κάνει η κυβέρνηση είναι να τους δυσαρεστήσει.
Παραπάνω από τους μισούς αντιεμβολιαστές είναι από δεξιοί έως ακροδεξιοί πατριώτες. Η προσέγγιση ανοχής σε ανεμβολίαστους δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους εστίασης και στρατιωτικούς και άνδρες των σωμάτων ασφαλείας μάλλον δεν έχει να κάνει με την Αριστερά.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, η Αριστερά είναι μια οπισθοδρομική και αντιδραστική δύναμη, αλλά δεν είναι η βασική αιτία που δεν προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις ή δεν επιβάλλεται ο νόμος. Η βασική αιτία που οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν διστακτικά και μόνο αν υπουργός είναι κάποιος με την επιμονή της Κεραμέως, η βασική αιτία που η κυβέρνηση αρνείται να επιβάλλει τους νόμους της χώρας που κυβερνά, είναι το ότι...
εκτός από τα αριστερά θα δυσαρεστήσει και πάρα πολλά δικά της παιδιά.
Κι αυτό φαίνεται να μην θέλει καθόλου να το κάνει. Και είναι πολύ τυχερή που στο δρόμο της έχει και αυτή τη φωνακλάδικη και σαματατζίδικη και δήθεν παντοδύναμη Αριστερά να τη χρησιμοποιεί ως άλλοθι για την άρνηση της να κάνει αυτά για τα οποία ψηφίστηκε. Και μπράβο της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου