Δεν θα σχολιάσω την ουσία καμιάς υπόθεσης, ούτε του Ζακ Κωστόπουλου. Δεν το συνηθίζω, όταν μάλιστα δεν έχω διαβάσει ούτε το εξώφυλλο της δικογραφίας.
Είμαι υποχρεωμένος όμως να στηλιτεύσω φαινόμενα που παρατηρούνται συνεχώς γύρω από υποθέσεις αιχμής, τις οποίες ιδεολογικοποιούν η αριστερά και οι ψευτοφιλελεύθεροι υποτακτικοί της.
Σε ποιους άραγε απευθύνονται οι οχλοκρατικές εκδηλώσεις με πανό και συνθήματα έξω και ενίοτε και μέσα σε δικαστικές αίθουσες;
Σε ποιους θέλουν να ασκήσουν πίεση;
Μα φυσικά στους τακτικούς δικαστές, στους ενόρκους και στον εισαγγελέα.
Ποιον σκοπό έχουν οι δημόσιες παρεμβάσεις και εκκλήσεις, ακόμη και νομικών, τρομάρα τους, που προεξοφλούν την ενοχή κατηγορουμένων και εξευτελίζουν το τεκμήριο αθωότητας;
Μα προς το Δικαστήριο αλλά και προς την κυβέρνηση, συχνά δε ζητούν να γίνει παρέμβαση γιατί δεν τους αρέσει η Χ απόφαση ή βούλευμα. Ζητούν δηλαδή την τέλεση ποινικού αδικήματος, διότι αυτό συνιστά η παρέμβαση που επιδιώκουν.
Επειδή τις φιλελεύθερες δημοκρατικές ιδέες μου δεν τις ψώνισα από πολυκατάστημα και όταν ορκίστηκα Δικηγόρος θυμάμαι πως ο όρκος κάτι έλεγε για Σύνταγμα και Νόμους, θα πω ότι αυτή η πρακτική, που παγιώνεται όταν οι κατηγορούμενοι είναι μη αρεστοί στην αριστερά, αποτελεί μια ντροπή για τη Δημοκρατία.
Ο Κουφοντίνας είναι serial killer με ιδεολογικό επίχρισμα, το μόνο κοινό που έχουμε είναι από δύο χέρια και δύο πόδια. Οταν τότε, σχεδόν 20 χρόνια πριν, ρωτήθηκα σε ραδιόφωνο για τη δίκη της 17Ν, εμβρόντητη με άκουσε η Γιάννα Παπαδάκου να λέω πως η συγκρότηση του Δικαστηρίου ήταν μη νόμιμη, διότι έπρεπε να δικαστούν από Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο και όχι από Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων και πως ήταν σωστός ο σχετικός ισχυρισμός της υπεράσπισης. Δεν προσάρμοσα τη νομική μου άποψη και την εφαρμογή του Συντάγματος και των Νόμων στην πολιτική και ηθική άβυσσο που με χώριζε και θα με χωρίζει για πάντα από τους τρομοκράτες κατηγορούμενους. Ούτε σκέφτηκα να μαζευτούμε πλήθος απέξω και μέσα στην αίθουσα, να γράφουμε και να λέμε: «Δεν είναι αθώοι». Διότι αυτά είναι φασιστικά, ολοκληρωτικά καραγκιοζιλίκια, που παραβιάζουν τα δικαιώματα των κατηγορουμένων.
Η δε επιστημονική μου άποψη είναι απολύτως συνεπής με τις πολιτικές πεποιθήσεις μου, που θεωρούν πως το μονοπώλιο της βίας ανήκει μόνο στα όργανα της δημοκρατικής πολιτείας, όταν εφαρμόζει τους Νόμους, με επιταγή την ίση εφαρμογή των Νόμων, τον απόλυτο σεβασμό τους και ιδίως στα δικαιώματα των κατηγορουμένων και την αποχή από οποιαδήποτε πράξη που συνιστά απόπειρα επιρροής της Δικαιοσύνης. Αυτή είναι η αληθινή δημοκρατική φιλελεύθερη θέση και πράξη. Και η ταπεινότης μου προσπαθεί να ζει σύμφωνα με τις ιδέες της.
Δεν μπορώ όμως να μην καταδείξω την υποκρισία και τον αριστερόστροφο φασισμό της αριστεράς και των ψευτοδεξιών τζουτζέδων της, που καθορίζει τη στάση της ανάλογα με την ιδεολογική φόρτιση που θέλει να δώσει στη φερόμενη πράξη ή ανάλογα με το ποιος ανήκει στις «φίλιες δυνάμεις», ο κατηγορούμενος ή το θύμα. Τα δικαιώματα των κατηγορουμένων γίνονται κουρελόπανο, ενώ αν ήταν στη θέση τους όχι «κυρ-Παντελήδες» και «μπάτσοι» αλλά αριστεροί τρομοκράτες, θα σκίζανε τα ιμάτιά τους στην υποψία μεροληψίας και αδικίας.
Η αλήθεια είναι οφθαλμοφανής και μαστιγώνει στο πρόσωπο την ταλαίπωρη Δικαιοσύνη και Δημοκρατία μας. Για την αριστερά η αστική δικαιοσύνη, το Σύνταγμα και οι Νόμοι, είναι περιφρονητέα, απλά ένα εργαλείο εξόντωσης αντιπάλων, σπίλωσης ολόκληρων κομμάτων, επαγγελματικών τάξεων και εν γένει κοινωνικών κατηγοριών και κινητοποιήσεων των χαχόλων που αποτελούν τους κομματικούς στρατούς της.
Διότι τα κόμματα και οι οργανώσεις του αριστερόστροφου φασισμού, που υποδύονται την «πρόοδο»...
αντιμετωπίζουν τους οπαδούς τους ως φαντάρους. Και ως γνωστόν οι φαντάροι δεν πρέπει να τεμπελιάζουν, διότι χαλαρώνει η πειθαρχία, αμβλύνεται το αγωνιστικό φρόνημα.
Οπότε πρέπει να μένουν σε εγρήγορση, όλο πορείες, εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος κ.λπ. Να λιώνουν παπούτσια και να βραχνιάζει η φωνή. Να φτιάχνονται κάθε τόσο αντίπαλοι και πρότζεκτ «επανάστασης» και συσπείρωσης. Πολιτικοί, γραφεία Τύπου, δημοσιογράφοι, επώνυμοι σχολιαστές, ανώνυμα τρολ των κοινωνικών δικτύων απαιτούν παρεμβάσεις (!), που θα ήθελα να μάθω πώς γίνονται εδώ. Στη χιτλερική Γερμανία και στην ΕΣΣΔ του ιδεολογικού εξαδέλφου, του Στάλιν, ξέρω πώς γίνονταν οι παρεμβάσεις; Εδώ πώς θα γίνουν, ρε σύντροφοι, για να κρεμαστούν οι κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία του Κωστόπουλου ή για να σταματήσει αστική αγωγή κατά του απολογητή της συνεργασίας Χίτλερ – Στάλιν και αρνητή της Σφαγής του Κατίν από τους σταλινικούς φασίστες;
Ο φασισμός του «δικαιωματισμού» και του αριστερού ολοκληρωτισμού υπονομεύει τη νηφαλιότητα απονομής της Δικαιοσύνης αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία. Δεν θα ευχηθώ στους αφιονισμένους που απαιτούν να γίνονται τα Δικαστήρια α λα καρτ ρωμαϊκή αρένα μια μέρα να δικαστούν υπό τις ίδιες συνθήκες και με τις ίδιες μαζικές και ατομικές παρεμβάσεις για παραβίαση των δικονομικών και συνταγματικών δικαιωμάτων τους. Θα προτείνω όμως μια λύση, μια σεμνή πρόταση που θα λύσει το πρόβλημα. Γιατί να πληρώνουμε αδίκως δικαστές;
Τα κακουργήματα και κάθε αίτημα κρατούμενου, που έχει ενδιαφέρον για τους Αποστόλους του Μαρασμού, να εισάγονται πρωτοδίκως στο facebook, κατ’ έφεσιν στο twitter και για αναιρετικό έλεγχο στο Instagram.
Αλλά δικαίωμα ψήφου μόνο αριστεροί και φιλελέφτ λογαριασμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου