Παρά την απόφαση του δικαστηρίου, που κρίνει την απεργία τους παράνομη, οι εκπαιδευτικοί απεργούν, επειδή δεν θέλουν την αξιολόγηση των σχολείων τους.
Ανάμεσα στα άλλα που επικαλούνται, είναι και ο ισχυρισμός ότι η αξιολόγηση των σχολείων θα επιτρέπει στα καλύτερα σχολεία να ξεχωρίζουν και, επομένως, να προτιμώνται από γονείς και μαθητές, με αποτέλεσμα να πληγούν τα λιγότερο καλά ή τα χειρότερα σχολεία. Θέλουν να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν: η αδιαφάνεια εξασφαλίζει την επιθυμητή ομοιομορφία. Μη θίγετε, λοιπόν, τα κακώς κείμενα! Μια χαρά είμαστε όπως είμαστε! Οι εκπαιδευτικοί δεν χρειάζονται αξιολόγηση, «αξιολογούνται κάθε μέρα από τον ελληνικό λαό, από συστάσεως του έθνους και του κράτους», όπως είπε ο σοφολογιότατος πρόεδρος της ΟΛΜΕ κ. Τσούχος, σε παλαιότερη συνέντευξή του.
Αυτό που αρνείται και πολεμά το «εκπαιδευτικό κίνημα» είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τα επιχειρήματά τους. Πολεμούν την προσπάθεια του κράτους να εκσυγχρονισθεί και να καθιερώσει διαδικασίες ελέγχου της απόδοσης των επενδύσεών του.
Αυτό σημαίνει αξιολόγηση σχολικών μονάδων: μετράμε κάθε χρόνο τι πετύχαμε και πού αποτύχαμε. Και το κάνουμε προκειμένου να βελτιώσουμε τις επιδόσεις του συστήματος εκεί όπου υστερεί – δεν το κάνουμε απλώς για να προσθέσουμε συγκινήσεις στη ζωή μας. Αυτό δεν θέλει το «εκπαιδευτικό κίνημα».
Ωστόσο, το προϊόν που παράγει με τους αγώνες του το «εκπαιδευτικό κίνημα» αξιολογείται ανά τριετία, κάθε φορά δηλαδή που διεξάγεται η έρευνα του Προγράμματος για τη Διεθνή Αξιολόγηση των Μαθητών (γνωστότερο ως PISA) του ΟΟΣΑ. Εκεί, η ωραιότερη χώρα του κόσμου, που κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, πατώνει στην κατανόηση κειμένου! Πατώνει στο βασικότερο εφόδιο που οφείλει να παρέχει η εκπαίδευση. Αυτή την κατάντια υπερασπίζεται το «εκπαιδευτικό κίνημα», όταν αρνείται την αξιολόγηση των σχολείων. Ο στρουθοκαμηλισμός αναγορεύεται σε αγώνα.
Οσο οι μαθητές του ελληνικού δημόσιου σχολείου θα είναι οι τελευταίοι στην Ευρώπη στην κατανόηση κειμένου θα υπάρχει πάντα ένας κόσμος έτοιμος να πιστέψει ότι τον ψεκάζουν, πρόθυμος να εμπιστευθεί την ενημέρωσή του στα social media και τόσο επιπόλαιος ώστε το 62% να ψηφίζει «όχι» στην Ευρώπη.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να φαντάζει ηγέτης, ο δε κ. Τσούχλος, ο οποίος κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του δυσφημεί την έννοια της παιδείας, μπορεί να είναι ο «πρόεδρας» της ΟΛΜΕ. Οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία είναι απαραίτητες.
Η καταπολέμηση της βλακείας – και μάλιστα της αναπαραγόμενης μέσω των κρατικών δομών – είναι ...
όρος επιβίωσης του Ελληνισμού στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου