Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΖΗΝΟΥ
Στους έξι μήνες πάνω κάτω που έγραφα για την κατάσταση στην Βενεζουέλα, από το Καράκας που ζούσα με την οικογένεια μου αλλά και στα χρόνια που γράφω για το ίδιο θέμα στην σελίδα μου στο facebook, η μεγαλύτερη μου αγωνία ήταν το πως και ποιες λέξεις χρησιμοποιώ στα κείμενα μου.
Όταν ζεις επί 7 χρόνια κάτω από συνθήκες που δεν είχες ζήσει ποτέ σου πρωτύτερα αλλά και δεν έχει ζήσει η φανταστεί κανένας στην ηλικία σου πίσω στην πατρίδα, είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην υπερβολή.
Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις την κατάσταση σε μια χώρα που έχουν δολοφονηθεί εκατοντάδες νέοι αντιφρονούντες σε πορείες, συνήθως με μια σφαίρα στο κεφάλι, πολλοί στο διπλανό τετράγωνο, στο διπλανό σπίτι η λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, από τα χέρια αστυνομικών η από τα χέρια πολιτών που στέκονταν δίπλα σε αστυνομικούς και όλοι μαζί δούλευαν για το καθεστώς ;
Με ποιες λέξεις μπορείς να περιγράψεις, χωρίς να πέσεις στην υπερβολή, την κατάσταση σε μια χώρα που δολοφονούνται χιλιάδες κάθε χρόνο, θύματα βίαιων εγκλημάτων. Όταν έχεις πληροφορηθεί στις 7 το πρωί ότι ο πατέρας συμμαθήτριας της κόρης σου που τις πήγαινε στο σχολείο δολοφονήθηκε μπροστά στο κοριτσάκι του για το κινητό του και μερικά bolivar μετρητά ;
Πόσο μα πόσο παιδεύτηκα να μην πέσω στον λαϊκισμό και στην υπερβολή περιγράφοντας τις νύχτες που colectivos και αστυνομία έριχναν ομοβροντίες πυρών προς το κτίριο μας και εκτοξεύοντας απειλές ότι αυτό θα είναι το τελευταίο μας βράδυ.
Ποιες λέξεις μου έμεναν να χρησιμοποιήσω όταν τα ανθρώπινα λεξικά έμοιαζαν μικρά μπροστά σε ανθρώπους που έψαχναν μάταια το φάρμακο για την αρρώστια τους, ψωμί στα σκουπίδια για να τραφούν, το γάλα για το παιδί τους, φωνή για να ακουστούν;
Επειδή λοιπόν όλα σε αυτό τον κόσμο είναι κάτι σε σχέση με ένα άλλο, πάντα προσπαθούσα και προσπαθώ να διατηρώ , όσο το δυνατό, την αντίληψη της μεγάλης, της γενικής εικόνας. Δεν θα μπορούσα να γράψω λοιπόν ποτέ για την Βενεζουέλα, όσο και να με έτρωγε το δάχτυλο μου στο πληκτρολόγιο, ότι είναι Κρανίου Τόπος. Όταν μάλιστα με ρωτούσαν, πόσο πραγματικά δύσκολη είναι η κατάσταση απαντούσα ότι όχι, δεν έχουν ανοίξει ακόμα οι ουρανοί και δεν έχουν ξεχυθεί οι Δαίμονες να μας τρυπάνε με τις τρίαινες !
Και θα έπεφτα χωρίς άλλο σε ύβρη αν τολμούσα να συγκρίνω όλα αυτά που σας περιγράφω με τα πάνδεινα που πέρασαν συνάνθρωποι μας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Γιατί όπως και στα εύκολα, στα όμορφα και οι δυσκολίες στην ζωή έχουν διαβαθμίσεις. Διαβαθμίσεις που οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε και όσα γράφουμε αλλά ακόμα περισσότερο όταν διαβάζουμε.
Είναι θλιβερό και επικίνδυνο λοιπόν, άνθρωποι που χειρίζονται άριστα τον λόγο και πολιτικοί που γνωρίζουν άριστα τις καταστάσεις, να θεωρούν ότι στην Ελλάδα που παραφέρθηκαν, βγήκαν εκτός ορίου των καθηκόντων τους, ορισμένα όργανα της τάξεως έχουμε χούντα. Ότι η χώρα μας είναι Κρανίου Τόπος και ζούμε σε συνθήκες Άουσβιτς.
Και είναι ακόμα θλιβερότερο και επικίνδυνο ότι οι ίδιοι άνθρωποι που καταφεύγουν σε αυτού του είδους τις λαϊκίστικες υπερβολές, είναι ακριβώς οι ίδιοι που...
Στους έξι μήνες πάνω κάτω που έγραφα για την κατάσταση στην Βενεζουέλα, από το Καράκας που ζούσα με την οικογένεια μου αλλά και στα χρόνια που γράφω για το ίδιο θέμα στην σελίδα μου στο facebook, η μεγαλύτερη μου αγωνία ήταν το πως και ποιες λέξεις χρησιμοποιώ στα κείμενα μου.
Όταν ζεις επί 7 χρόνια κάτω από συνθήκες που δεν είχες ζήσει ποτέ σου πρωτύτερα αλλά και δεν έχει ζήσει η φανταστεί κανένας στην ηλικία σου πίσω στην πατρίδα, είναι πολύ εύκολο να πέσεις στην υπερβολή.
Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις την κατάσταση σε μια χώρα που έχουν δολοφονηθεί εκατοντάδες νέοι αντιφρονούντες σε πορείες, συνήθως με μια σφαίρα στο κεφάλι, πολλοί στο διπλανό τετράγωνο, στο διπλανό σπίτι η λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, από τα χέρια αστυνομικών η από τα χέρια πολιτών που στέκονταν δίπλα σε αστυνομικούς και όλοι μαζί δούλευαν για το καθεστώς ;
Πόσο μα πόσο παιδεύτηκα να μην πέσω στον λαϊκισμό και στην υπερβολή περιγράφοντας τις νύχτες που colectivos και αστυνομία έριχναν ομοβροντίες πυρών προς το κτίριο μας και εκτοξεύοντας απειλές ότι αυτό θα είναι το τελευταίο μας βράδυ.
Ποιες λέξεις μου έμεναν να χρησιμοποιήσω όταν τα ανθρώπινα λεξικά έμοιαζαν μικρά μπροστά σε ανθρώπους που έψαχναν μάταια το φάρμακο για την αρρώστια τους, ψωμί στα σκουπίδια για να τραφούν, το γάλα για το παιδί τους, φωνή για να ακουστούν;
Επειδή λοιπόν όλα σε αυτό τον κόσμο είναι κάτι σε σχέση με ένα άλλο, πάντα προσπαθούσα και προσπαθώ να διατηρώ , όσο το δυνατό, την αντίληψη της μεγάλης, της γενικής εικόνας. Δεν θα μπορούσα να γράψω λοιπόν ποτέ για την Βενεζουέλα, όσο και να με έτρωγε το δάχτυλο μου στο πληκτρολόγιο, ότι είναι Κρανίου Τόπος. Όταν μάλιστα με ρωτούσαν, πόσο πραγματικά δύσκολη είναι η κατάσταση απαντούσα ότι όχι, δεν έχουν ανοίξει ακόμα οι ουρανοί και δεν έχουν ξεχυθεί οι Δαίμονες να μας τρυπάνε με τις τρίαινες !
Και θα έπεφτα χωρίς άλλο σε ύβρη αν τολμούσα να συγκρίνω όλα αυτά που σας περιγράφω με τα πάνδεινα που πέρασαν συνάνθρωποι μας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Γιατί όπως και στα εύκολα, στα όμορφα και οι δυσκολίες στην ζωή έχουν διαβαθμίσεις. Διαβαθμίσεις που οφείλουμε να αντιλαμβανόμαστε και όσα γράφουμε αλλά ακόμα περισσότερο όταν διαβάζουμε.
Είναι θλιβερό και επικίνδυνο λοιπόν, άνθρωποι που χειρίζονται άριστα τον λόγο και πολιτικοί που γνωρίζουν άριστα τις καταστάσεις, να θεωρούν ότι στην Ελλάδα που παραφέρθηκαν, βγήκαν εκτός ορίου των καθηκόντων τους, ορισμένα όργανα της τάξεως έχουμε χούντα. Ότι η χώρα μας είναι Κρανίου Τόπος και ζούμε σε συνθήκες Άουσβιτς.
θα κάνουν στην καλύτερη περίπτωση τα στραβά μάτια στα όσα συμβαίνουν στην Βενεζουέλα και στην αισχρότερη των περιπτώσεων θα στηρίζουν με ανακοινώσεις τους το καθεστώς και θα ψηφίζουν αντίθετα στις όποιες κυρώσεις στο Ευρωκοινοβούλιο.
Φαντάζομαι όμως ότι ήταν ευκολότερο για μένα, με τον θάνατο καθημερινά μπροστά στα μάτια μου, να αποφεύγω τις υπερβολές στην επιλογή λέξεων για τα κείμενα μου, από αυτούς που δεν τα καταφέρνουν γιατί η ιδεοληψία καλύπτει μονίμως τα δικά τους μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου