Ενα καλοκαίρι ήταν της αισιοδοξίας. l Το… περυσινό. l Που έφερε τις λυτρωτικές εκλογές. l
Το φετινό είναι σαν εκείνα τα γνωστά της προηγούμενης δεκαετίας, της αγωνίας και του αγνώστου. l Είναι σαν εκείνα αλλά και πολύ διαφορετικό συνάμα –κορωνοϊός· παγκόσμιο δρεπανηφόρο, ποιος να το φανταζόταν. l Κι από κοντά και μερικά πάγια πλέον, όπως οικονομική κρίση σε νέα όξυνση l ή ο απειλητικός εξ ανατολών γείτονας. l Ο εν συνεχή διεγέρσει ακόμα κι όταν μοιάζει εν καταστολή, καληώρα. l
Ξεφυλλίζουμε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος χαμένου καλοκαιριού l – διότι χαμένο ήταν από το τέλος του χειμώνα ήδη. l Απέσβετο δε και η μόνη ελπίδα που υπήρχε, έστω και χλωμούτσικη, l ότι προϊόντος του θέρους, και του χρόνου εν γένει, ίσως και να εξασθενούσε κάπως αυτή η παγκόσμια κατραπακιά l που όσο να ’ναι σβούριξε κομμάτι δριμύτερη στου κασίδη το κεφάλι, l το πολύπαθο. l Διότι δέκα χρόνια απανωτές σφαλιάρες, ούτε «μπιζ» να παίζαμε. l Εκείνο το παλιό σφαλιαροπαίχνιδο, όπου βγάζαμε όλο το νεανικό μας οίστρο σφαλιαρίζοντας με όλη μας τη δύναμη τους φίλους μας – ιδίως τους πιο «αγαθιάρηδες», αυτούς που δεν μπορούσαν να διακρίνουν ποιος απ’ όλους τους έριξε την μπούφλα την άγρια. l Αν και το πιο άγριο ξύλο l –φιλικό βεβαίως πάντα, να λέγεται– l έπεφτε με το παίγνιον εκείνο που το λέγαμε «Βεζύρη». l Οπου ένα βοδινό κότσι μπορούσε να διατάξει «Πέντε να φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι» l οπότε το αδυσώπητο «λουρί της μάνας» σου έκανε την παλάμη μπλαβιά l – συντροφικά παιχνίδια, στοργικά. l Εκτοπισμένα βεβαίως από τα παιχνίδια των εκλεπτυσμένων πλέον βλαστών μας. l Των μονίμως σκυμμένων πάνω από μια μικροοθόνη, με παλάμες βουτυράτες και δάχτυλα τρεχαντήρια, σαν πόδια ταραντούλας. l Και «μπίιιιιζζζζ» η παρέα, άαχ! l
O Στέλιος Ράμφος μιλώντας προ ημερών με τον Αρη Πορτοσάλτε στον Σκάι FM (27/7) αναφέρθηκε σε μια ουσιώδη διαφορά μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα. l
Ο μεν ένας, είπε, έχει απόλυτη συνείδηση της πραγματικότητας, l γι’ αυτό και επεμβαίνει όταν διαπιστωθεί κάπου κυβερνητικό σφάλμα, l ενώ ο άλλος «έχει άγνοια της πραγματικότητας». l
Εγώ πάλι «άγνοια της πραγματικότητας» δεν βλέπω l – ο Τσίπρας ηθελημένα και επιδεικτικότατα αγνοεί την πραγματικότητα ως όπλο για την αντιμετώπισή της. l Γι’ αυτό λ.χ., ενώ με απατηλά συνθήματα κατέλαβε και διαχειρίστηκε την εξουσία, έχει την «άνεση» να κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι «κέρδισε τις εκλογές με απατηλές υποσχέσεις». l Δεν αγνοεί την πραγματικότητα, την αντιστρέφει για να θολώνει όσα δεν τον συμφέρουν. l
Αλλοι πάλι αυτό το λένε Θράσος. l
Πάνε τα χρόνια που οι αντιπολιτεύσεις σε περίπτωση ανασχηματισμού σχολίαζαν συνήθως με τη φράση «Ωδινεν όρος και έτεκε μυν». l Τώρα, για τις μητσοτακικές «λειτουργικές βελτιώσεις» τέτοιες φράσεις χρησιμοποίησαν μόνο νηφάλιοι σχολιαστές. l Οι συριζαίοι απλώς άνοιξαν την κάνουλα με το βιτριόλι. l Ως συνήθως, και μάλιστα με απροκάλυπτη χαιρεκακία σε κάθε «ευκαιρία»: l Από την τουρκική απειλή ώς το νέο φούντωμα του κορωνοϊού, κι από την οικονομική καθίζηση ώς τον κυβερνητικό «ανασχηματισμό» ρέει επιδεικτική χαιρεκακία. l
Διότι ακόμη και η χαιρεκακία τους είναι μαϊμού:
Ελάχιστη ή και καμία σχέση με την πραγματικότητα. l
Ετσι πανηγύρισε ο Τσίπρας ότι «τα έκαναν όλα λάθος με τον κορωνοϊό και φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν»·
Ελάχιστη ή και καμία σχέση με την πραγματικότητα. l
Ετσι πανηγύρισε ο Τσίπρας ότι «τα έκαναν όλα λάθος με τον κορωνοϊό και φτάσαμε πάλι στο σημείο μηδέν»·
Αλλά ποια «χαιρεκακία», μωρέ οι καημένοι. l Ονειρο βλέπουν· μην τους ξυπνάτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου