ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΡΑΓΙΑΔΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Xάσαμε τον βασιλιά και τη βασίλισσα και ποντάραμε τα ρέστα μας στα θλιβερά τα πιόνια

 Από τον Παναγιώτη Λιάκο

Το σκάκι είναι ένα παιχνίδι ανεξάντλητο, πολύ δύσκολο και έξυπνο – λες κι έχει δική του προσωπικότητα. Κινείται στα όρια του… μαγικού, επειδή θυμίζει την ανθρώπινη ζωή.

Έχει ανατροπές να φάν’ κι οι κότες. Τα κέρδη μπορούν να εξελιχθούν σε ζημιές, οι εύκολες νίκες συνήθως είναι παγίδες και οι μικρές απώλειες μπορεί να εξασφαλίσουν την οριστική επικράτηση. 

Όταν έρχεται η μαύρη ώρα, εκείνη η άχαρη στιγμή, που από το πουθενά (έτσι νομίζεις τουλάχιστον, ότι ξεμυτίζει από το πουθενά) σου ‘ρχεται κατακούτελα ένα ρουά, απειλείται ο βασιλιάς σου και στη συνέχεια στριμώχνεσαι και βυθίζεσαι στην κρίση, σαν το ζωάκι που κόλλησε σε βάλτο κι όσο προσπαθεί να ξεφύγει τόσο βουλιάζει στη λάσπη, τότε καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο λάθος ήταν που έφαγες εκείνο το ξέμπαρκο αλογάκι ή τον μοναχικό στρατιώτη, τον αξιωματικό ή τον λαχταριστό τον πύργο. Ο αντίπαλος αποδείχτηκε ότι θυσίαζε αυτό το πιόνι για να σου ανοίξει την άμυνα.
 

Τα πιόνια που θυσιάστηκαν για να ανοίξουν οι ελληνικές άμυνες ήταν τα ευρωπαϊκά κονδύλια, τα μεγάλα πακέτα με τα μετρητά, τα οποία ο πολύς κόσμος νόμιζε ότι μας τα χαρίζουν «τα κορόιδα οι Ευρωπαίοι», ενώ στην πραγματικότητα έκαναν ότι δεν βλέπουν. Είχαν απώτερο στόχο να μας περάσουν μία βαριά λαιμαριά με αλυσίδες και να μας περιφέρουν για κάνα δυο αιώνες για να βγάζουν χρήμα – εκείνοι αρκουδιάρηδες και εμείς οι αρκούδες.

Είχαμε την ευκαιρία να αναστρέψουμε το παιχνίδι, να το γυρίσουμε -όπως λένε- στο ποδόσφαιρο, βγαίνοντας σε φουλ επίθεση με ό,τι είχαμε στη διάθεσή μας. Ακόμα και αν χάναμε, θα κάναμε εντύπωση, βρε αδελφέ.

 

Αυτή η λαμπρή ευκαιρία ήταν τα Ιμια.  

Εμείς κάναμε πίσω, συνεχίσαμε να μασουλάμε δωρεάν τυρί (ως γνωστόν, το μόνο τζάμπα τυρί στον κόσμο είναι εκείνο που βάζουν στις φακές) και τώρα...

 όλοι μάς προετοιμάζουν για το πολύ μεγάλο ματ.

Κατά την άποψη πολλών, οι οποίοι μπορεί να έχουν και δίκιο, το ματς ήταν καταδικασμένο, από τη στιγμή που χάσαμε τον βασιλιά και τη βασίλισσα και ποντάραμε τα ρέστα μας στα θλιβερά τα πιόνια.