Του Κώστα Στούπα
"Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2015. Μετά από 5 χρόνια δημοσιονομικής προσαρμογής οι συνέπειες των πολιτικών επιλογών είναι εμφανείς.
Ο δημόσιος τομέας θίχτηκε ελάχιστα.
Η επιλογή της μακρόχρονης προσαρμογής έδωσε στο πελατειακό πολιτικό προσωπικό, τις συντεχνίες και το σύνολο του εγχώριου παρασιτισμού τη δυνατότητα να ορθώσουν κόκκινες γραμμές, να αρνηθούν την αναδοχή του βάρους που τους αναλογούσε και να επιρρίψουν το μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες της παραγωγικής οικονομίας.
Κάπου εκεί ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και προκήρυξε το δημοψήφισμα (ουσιαστικά) αποχώρησης ή παραμονής στην ευρωζώνη.
Οι επιλογές που είχα ήσαν τρεις:
- Να μη νομιμοποιήσω μια γελοία διαδικασία απέχοντας.
- Να ψηφίσω ΝΑΙ, προκειμένου να συμβάλλω στην αποτροπή της φτωχοποίησης και της εξαθλίωσης της κοινωνίας μας. Εμού συμπεριλαμβανομένου.
- Να ψηφίσω ΟΧΙ, προκειμένου να συμβάλλω στην απομάκρυνση της χώρας από την ευρωζώνη.
Δυστυχώς επέλεξα τη 2η εκδοχή.
Έχω μετανιώσει σφόδρα.
Βλέποντας το απροκάλυπτο χάϊδεμα της παρασιτοκρατίας από το σύνολο των κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα τις πολιτικές της σημερινής προς ΔΥ και συνταξιούχους, είμαι πια πεισμένος ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η αθλιότητα του κρατισμού είναι δια του εξαναγκασμού.
Να αναγκαστούν δηλαδή η παρασιτοκρατία και οι κάθε λογής προσοδοθήρες υπό την πίεση των περιστάσεων να αναδεχθούν το κόστος που είχαν προκαλέσει οι επί τεσσαρακονταετία ευνοϊκές γι' αυτούς και καταστροφικές για την οικονομία πολιτικές.
Ο καλύτερος εξαναγκασμός ήταν τότε η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Το νέο εθνικό νόμισμα θα καθίστατο άμεσα αναξιόπιστο και θα συμβάδιζε με την εικόνα της οικονομίας.
Το πολιτικό προσωπικό θα εκτύπωνε χρήμα για να μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις προκαλώντας υψηλό πληθωρισμό. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα έχαναν κάθε χρόνο αγοραστική δύναμη της τάξης του 20-25%.
Οι κυβερνήσεις πιεζόμενες θα χορηγούσαν κάποιες αυξήσεις για αποκατάσταση των απωλειών. Η αποκατάσταση όμως θα ήταν μερική και επιπλέον θα ακολουθούσε τις πληθωριστικές πιέσεις με υστέρηση. Προκαλώντας μόνιμες και συνεχείς μειώσεις αγοραστικής δύναμης.
Δεν υπάρχει πολιτικός φορέας εξουσίας στη χώρα που να ασκήσει εκουσίως τέτοιες πολιτικές. Το αποτέλεσμα είναι η μεν παρασιτοκρατία να απολαμβάνει τα οφέλη του σκληρού νομίσματος, ο δε ιδιωτικός τομέας να δέχεται πάντοτε τις συνέπειες.
Εάν το δημοψήφισμα διεξαγόταν σήμερα, θα ακολουθούσα είτε την επιλογή της αξιοπρέπειας (αποχή), είτε την επιλογή της λογικής (ΟΧΙ). Πώς δηλαδή θα πληγεί περισσότερο και πιο στοχευμένα η παρασιτοκρατία. Αυτή είναι για μένα η κυρίαρχη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της οικονομίας.
Με την επιλογή που έκανα τότε απλά έσωσα εκείνους ακριβώς που ήθελα να καταστρέψω: το κράτος και τον στρατό κατοχής...”.
Στο συμπέρασμα τούτο καταλήγει ο φίλος Γ.Μ. σε ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα.
Διαφωνώ με αυτόν τον συλλογισμό. Η γνώμη μου είναι πως ακόμη και μια βίαιη κατάρρευση με έξοδο από το Ευρώ και την Ε.Ε. να είχε υποστεί η Ελλάδα το 2015, οι πιθανότητες θα ήταν περισσότερες να γίνει μια χώρα που ο πρωθυπουργός κοιμάται με το πιστόλι πάνω στο κομοδίνο μιας κρεβατοκάμαρας με διάσπαρτες δεσμίδες χαρτονομισμάτων και πλάκες χρυσού (όπως διαβάσαμε πρόσφατα για γειτονική χώρα) παρά μια χώρα σαν την Ιρλανδία, την Εσθονία ή έστω τη Σιγκαπούρη που συνδυάζει ένα απολυταρχικό πολιτικό καθεστώς με οικονομική ελευθερία.
Υπάρχει εκατέρωθεν αυτού που θα μπορούσε να οριστεί ως Κέντρο της Πολιτικής σκηνής μια καθόλου ευάριθμος κατηγορία συμπολιτών μας που επιθυμούν ριζικές αλλαγές έστω και δια εξαναγκασμού...
Άλλοι δια του οικονομικού εξαναγκασμού, άλλοι δια του πολιτικού εξαναγκασμού από μια δεξιού προσήμου δικτατορία και άλλοι από μια δικτατορία με αριστερό πρόσημο. Αμφότερα τα άκρα ασχέτως προσήμου θεωρούν το πραξικόπημά τους "επανάσταση".
Υπάρχει μια αριστερίστικη παρανοϊκή αντίληψη πως η οικονομική εξαθλίωση είναι απαραίτητη προκειμένου να επαναστατικοποιηθούν οι μάζες και να ανακαλύψουν τις αλήθειες της αριστεράς. Άρα, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτραπεί η οικονομική ανάπτυξη...
Μια αντίστοιχου οικονομικού ντεντερμινισμού άποψη αναπτύσσεται και στην άλλη πλευρά, αυτών που επιθυμούν λιγότερο κράτος, λιγότερους φόρους και σεβασμό της ιδιωτικής περιουσίας.
Θεωρούν πως μια οικονομική και πολιτική κατάρρευση θα ενεργοποιήσουν αυτόματα τους νόμους της αγοράς και θα δημιουργήσουν ένα ανταγωνιστικό οικονομικό μοντέλο ικανό να μετατρέψει την Ελλάδα σε κάτι που θα μοιάζει με Ιρλανδία ή Σιγκαπούρη της Ευρώπης. Αναφέρω τις παραπάνω χώρες σαν υποδείγματα γιατί αμφότερες παράγουν πολύ υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα από τη Χιλή π.χ. την οποία πολλοί θεωρούν υπόδειγμα για το πώς μια δικτατορία μπορεί να δημιουργήσει μια οικονομία με μεγάλο βαθμό ελευθερίας.
Η άποψη της στήλης είναι πως χώρες όπως η Σιγκαπούρη και η Χιλή αποτελούν εξαιρέσεις και όχι τον κανόνα. Απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική ελευθερία είναι η πολιτική ελευθερία και το αντίστροφο.
Είναι αλήθεια όμως πως η Ελλάδα της μεταπολίτευσης κυβερνάται από τρία κρατικοδίαιτα συνδικάτα-κόμματα και πέντε επιχειρηματίες ολιγάρχες που βδελύσσονται την ελεύθερη αγορά και τον ανταγωνισμό περισσότερο από τους αριστεριστές…
Πριν τη μεταπολίτευση πάλι υπήρχε ένα κρατικοδίαιτο παρακράτος και άλλοι 5-10 κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες με την έννοια πως εξασφάλιζαν τραπεζικό δανεισμό και προστασία από τον διεθνή ανταγωνισμό μέσω κυβερνητικών αποφάσεων.
Πριν τη μεταπολίτευση το Υπουργείο Εμπορίου, η Τράπεζα της Ελλάδος και οι πρωθυπουργοί αποφάσιζαν ποιος θα γίνει επιχειρηματίας και ποιος όχι...
Ρωτήστε να μάθετε π.χ. την ιστορία για το μονοπώλιο του μπακαλιάρου και πώς οι πολιτικές οικογένειες δημιουργούσαν επιχειρηματίες για να πλουτίζουν και οι ίδιες…
Η άποψη της στήλης είναι πως το επίπεδο της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ανάπτυξης μιας χώρας εξαρτάται από περίπλοκες διαδικασίες και πολιτισμικά και γεωγραφικά δεδομένα και όχι απλά από τη μικρή ή μεγάλη φορολογία ή το μικρό ή μεγάλο κράτος.
Σίγουρα η φορολογία και το μέγεθος του κράτους παίζουν σημαντικό ρόλο. Όμως μια χώρα σαν την Ελλάδα, τη Βουλγαρία ή την Τουρκία π.χ. ακόμη και χωρίς καθόλου φορολογία ή κράτος είναι απίθανο να μετατρέπονταν σε Ιρλανδία ή Σιγκαπούρη.
Όπως έχουμε αναφέρει την περίοδο πριν το δημοψήφισμα του 2015 όταν οι "ψεκασμένοι" πρότειναν να πουλήσουμε ομολογίες που θα εξασφάλιζαν δικαιώματα εκμετάλλευσης των πετρελαίων που ακόμη δεν έχουν βρεθεί η Ελλάδα αν είχε ανακαλύψει μεγάλες ποσότητες υδρογονανθράκων είναι πιθανότερο να έμοιαζε με τη Νιγηρία παρά με τη Νορβηγία…
Η Ευρώπη με όλες τις αδυναμίες και αγκυλώσεις της αποτελεί μια περιοχή ευημερίας και ελευθερίας όπου οι περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη θα ήθελαν να ζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ΗΠΑ και δεν συμβαίνει με καθεστώτα όπως της Ρωσίας ή της Κίνας ή της Βενεζουέλας ή της Κούβας…
Σίγουρα το μοντέλο του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη και στηρίχθηκε από τον συνδυασμό του δημογραφικού δυναμισμού και της οικονομίας της αγοράς έχει εξαντλήσει τη δυναμική του...
Η δημογραφική γήρανση και η τεχνολογική επανάσταση απαιτούν μεταρρυθμίσεις προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Αν δεν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις με κοινωνική και πολιτική συναίνεση...
Ο δημόσιος τομέας θίχτηκε ελάχιστα.
Η επιλογή της μακρόχρονης προσαρμογής έδωσε στο πελατειακό πολιτικό προσωπικό, τις συντεχνίες και το σύνολο του εγχώριου παρασιτισμού τη δυνατότητα να ορθώσουν κόκκινες γραμμές, να αρνηθούν την αναδοχή του βάρους που τους αναλογούσε και να επιρρίψουν το μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες της παραγωγικής οικονομίας.
Κάπου εκεί ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και προκήρυξε το δημοψήφισμα (ουσιαστικά) αποχώρησης ή παραμονής στην ευρωζώνη.
Οι επιλογές που είχα ήσαν τρεις:
- Να μη νομιμοποιήσω μια γελοία διαδικασία απέχοντας.
- Να ψηφίσω ΝΑΙ, προκειμένου να συμβάλλω στην αποτροπή της φτωχοποίησης και της εξαθλίωσης της κοινωνίας μας. Εμού συμπεριλαμβανομένου.
- Να ψηφίσω ΟΧΙ, προκειμένου να συμβάλλω στην απομάκρυνση της χώρας από την ευρωζώνη.
Δυστυχώς επέλεξα τη 2η εκδοχή.
Έχω μετανιώσει σφόδρα.
Βλέποντας το απροκάλυπτο χάϊδεμα της παρασιτοκρατίας από το σύνολο των κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα τις πολιτικές της σημερινής προς ΔΥ και συνταξιούχους, είμαι πια πεισμένος ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η αθλιότητα του κρατισμού είναι δια του εξαναγκασμού.
Να αναγκαστούν δηλαδή η παρασιτοκρατία και οι κάθε λογής προσοδοθήρες υπό την πίεση των περιστάσεων να αναδεχθούν το κόστος που είχαν προκαλέσει οι επί τεσσαρακονταετία ευνοϊκές γι' αυτούς και καταστροφικές για την οικονομία πολιτικές.
Ο καλύτερος εξαναγκασμός ήταν τότε η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Το νέο εθνικό νόμισμα θα καθίστατο άμεσα αναξιόπιστο και θα συμβάδιζε με την εικόνα της οικονομίας.
Το πολιτικό προσωπικό θα εκτύπωνε χρήμα για να μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις προκαλώντας υψηλό πληθωρισμό. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα έχαναν κάθε χρόνο αγοραστική δύναμη της τάξης του 20-25%.
Οι κυβερνήσεις πιεζόμενες θα χορηγούσαν κάποιες αυξήσεις για αποκατάσταση των απωλειών. Η αποκατάσταση όμως θα ήταν μερική και επιπλέον θα ακολουθούσε τις πληθωριστικές πιέσεις με υστέρηση. Προκαλώντας μόνιμες και συνεχείς μειώσεις αγοραστικής δύναμης.
Δεν υπάρχει πολιτικός φορέας εξουσίας στη χώρα που να ασκήσει εκουσίως τέτοιες πολιτικές. Το αποτέλεσμα είναι η μεν παρασιτοκρατία να απολαμβάνει τα οφέλη του σκληρού νομίσματος, ο δε ιδιωτικός τομέας να δέχεται πάντοτε τις συνέπειες.
Εάν το δημοψήφισμα διεξαγόταν σήμερα, θα ακολουθούσα είτε την επιλογή της αξιοπρέπειας (αποχή), είτε την επιλογή της λογικής (ΟΧΙ). Πώς δηλαδή θα πληγεί περισσότερο και πιο στοχευμένα η παρασιτοκρατία. Αυτή είναι για μένα η κυρίαρχη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της οικονομίας.
Με την επιλογή που έκανα τότε απλά έσωσα εκείνους ακριβώς που ήθελα να καταστρέψω: το κράτος και τον στρατό κατοχής...”.
Στο συμπέρασμα τούτο καταλήγει ο φίλος Γ.Μ. σε ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα.
Διαφωνώ με αυτόν τον συλλογισμό. Η γνώμη μου είναι πως ακόμη και μια βίαιη κατάρρευση με έξοδο από το Ευρώ και την Ε.Ε. να είχε υποστεί η Ελλάδα το 2015, οι πιθανότητες θα ήταν περισσότερες να γίνει μια χώρα που ο πρωθυπουργός κοιμάται με το πιστόλι πάνω στο κομοδίνο μιας κρεβατοκάμαρας με διάσπαρτες δεσμίδες χαρτονομισμάτων και πλάκες χρυσού (όπως διαβάσαμε πρόσφατα για γειτονική χώρα) παρά μια χώρα σαν την Ιρλανδία, την Εσθονία ή έστω τη Σιγκαπούρη που συνδυάζει ένα απολυταρχικό πολιτικό καθεστώς με οικονομική ελευθερία.
Υπάρχει εκατέρωθεν αυτού που θα μπορούσε να οριστεί ως Κέντρο της Πολιτικής σκηνής μια καθόλου ευάριθμος κατηγορία συμπολιτών μας που επιθυμούν ριζικές αλλαγές έστω και δια εξαναγκασμού...
Άλλοι δια του οικονομικού εξαναγκασμού, άλλοι δια του πολιτικού εξαναγκασμού από μια δεξιού προσήμου δικτατορία και άλλοι από μια δικτατορία με αριστερό πρόσημο. Αμφότερα τα άκρα ασχέτως προσήμου θεωρούν το πραξικόπημά τους "επανάσταση".
Υπάρχει μια αριστερίστικη παρανοϊκή αντίληψη πως η οικονομική εξαθλίωση είναι απαραίτητη προκειμένου να επαναστατικοποιηθούν οι μάζες και να ανακαλύψουν τις αλήθειες της αριστεράς. Άρα, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτραπεί η οικονομική ανάπτυξη...
Μια αντίστοιχου οικονομικού ντεντερμινισμού άποψη αναπτύσσεται και στην άλλη πλευρά, αυτών που επιθυμούν λιγότερο κράτος, λιγότερους φόρους και σεβασμό της ιδιωτικής περιουσίας.
Θεωρούν πως μια οικονομική και πολιτική κατάρρευση θα ενεργοποιήσουν αυτόματα τους νόμους της αγοράς και θα δημιουργήσουν ένα ανταγωνιστικό οικονομικό μοντέλο ικανό να μετατρέψει την Ελλάδα σε κάτι που θα μοιάζει με Ιρλανδία ή Σιγκαπούρη της Ευρώπης. Αναφέρω τις παραπάνω χώρες σαν υποδείγματα γιατί αμφότερες παράγουν πολύ υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα από τη Χιλή π.χ. την οποία πολλοί θεωρούν υπόδειγμα για το πώς μια δικτατορία μπορεί να δημιουργήσει μια οικονομία με μεγάλο βαθμό ελευθερίας.
Η άποψη της στήλης είναι πως χώρες όπως η Σιγκαπούρη και η Χιλή αποτελούν εξαιρέσεις και όχι τον κανόνα. Απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική ελευθερία είναι η πολιτική ελευθερία και το αντίστροφο.
Είναι αλήθεια όμως πως η Ελλάδα της μεταπολίτευσης κυβερνάται από τρία κρατικοδίαιτα συνδικάτα-κόμματα και πέντε επιχειρηματίες ολιγάρχες που βδελύσσονται την ελεύθερη αγορά και τον ανταγωνισμό περισσότερο από τους αριστεριστές…
Πριν τη μεταπολίτευση πάλι υπήρχε ένα κρατικοδίαιτο παρακράτος και άλλοι 5-10 κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες με την έννοια πως εξασφάλιζαν τραπεζικό δανεισμό και προστασία από τον διεθνή ανταγωνισμό μέσω κυβερνητικών αποφάσεων.
Πριν τη μεταπολίτευση το Υπουργείο Εμπορίου, η Τράπεζα της Ελλάδος και οι πρωθυπουργοί αποφάσιζαν ποιος θα γίνει επιχειρηματίας και ποιος όχι...
Ρωτήστε να μάθετε π.χ. την ιστορία για το μονοπώλιο του μπακαλιάρου και πώς οι πολιτικές οικογένειες δημιουργούσαν επιχειρηματίες για να πλουτίζουν και οι ίδιες…
Η άποψη της στήλης είναι πως το επίπεδο της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ανάπτυξης μιας χώρας εξαρτάται από περίπλοκες διαδικασίες και πολιτισμικά και γεωγραφικά δεδομένα και όχι απλά από τη μικρή ή μεγάλη φορολογία ή το μικρό ή μεγάλο κράτος.
Σίγουρα η φορολογία και το μέγεθος του κράτους παίζουν σημαντικό ρόλο. Όμως μια χώρα σαν την Ελλάδα, τη Βουλγαρία ή την Τουρκία π.χ. ακόμη και χωρίς καθόλου φορολογία ή κράτος είναι απίθανο να μετατρέπονταν σε Ιρλανδία ή Σιγκαπούρη.
Όπως έχουμε αναφέρει την περίοδο πριν το δημοψήφισμα του 2015 όταν οι "ψεκασμένοι" πρότειναν να πουλήσουμε ομολογίες που θα εξασφάλιζαν δικαιώματα εκμετάλλευσης των πετρελαίων που ακόμη δεν έχουν βρεθεί η Ελλάδα αν είχε ανακαλύψει μεγάλες ποσότητες υδρογονανθράκων είναι πιθανότερο να έμοιαζε με τη Νιγηρία παρά με τη Νορβηγία…
Η Ευρώπη με όλες τις αδυναμίες και αγκυλώσεις της αποτελεί μια περιοχή ευημερίας και ελευθερίας όπου οι περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη θα ήθελαν να ζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ΗΠΑ και δεν συμβαίνει με καθεστώτα όπως της Ρωσίας ή της Κίνας ή της Βενεζουέλας ή της Κούβας…
Σίγουρα το μοντέλο του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη και στηρίχθηκε από τον συνδυασμό του δημογραφικού δυναμισμού και της οικονομίας της αγοράς έχει εξαντλήσει τη δυναμική του...
Η δημογραφική γήρανση και η τεχνολογική επανάσταση απαιτούν μεταρρυθμίσεις προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Αν δεν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις με κοινωνική και πολιτική συναίνεση...
μια κατάρρευση θα οδηγήσει σε χάος και ολοκληρωτικές λύσεις οι οποίες το πρώτο είδος ελευθερίας το οποίο θα προσπαθήσουν να εξαλείψουν είναι η οικονομική ελευθερία, η οποία αποτελεί και βασική προϋπόθεση για όλες τις άλλες.
Το πιθανότερο είναι πως αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015 επιχειρούσαν να υλοποιήσουν τη λαϊκή εντολή του ΟΧΙ και η χώρα είχε επιστρέψει στη δραχμή, σήμερα δεν θα έμοιαζε με την Ιρλανδία ή τη Σιγκαπούρη αλλά μάλλον με τη Συρία, η οποία καταστράφηκε από τον εμφύλιο και τις ξένες παρεμβάσεις.
Η Ελλάδα μπορεί να μην εξάλειψε τα αίτια που την οδήγησαν στη χρεοκοπία (υψηλή συνταξιοδοτική δαπάνη, πελατειακή κομματοκρατία, οικονομικά μονοπώλια και δαπανηρό και μη ανταποδοτικό κράτος) αλλά δεν είναι ούτε φαίνεται να κινδυνεύει να γίνει Συρία ή Λιβύη. Μπορεί ο κρατικοδιαιτισμός και η φορολογία να έχουν διώξει από την Ελλάδα 500 χιλ. Έλληνες υψηλής εξειδίκευσης, αλλά ένας εμφύλιος θα είχε διώξει αρκετά εκατομμύρια πρόσφυγες.
Η Ευρώπη με το ευρωπαϊκό δίκαιο και τις αλλαγές που επιβάλει στη λειτουργία καθυστερημένων χωρών όπως η Ελλάδα συνεχίζει να αποτελεί την ευκαιρία αυτή η χώρα μας να ξεφύγει από την οικονομική και κυρίως κοινωνική και πολιτική υπανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής.
Το πιθανότερο είναι πως αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015 επιχειρούσαν να υλοποιήσουν τη λαϊκή εντολή του ΟΧΙ και η χώρα είχε επιστρέψει στη δραχμή, σήμερα δεν θα έμοιαζε με την Ιρλανδία ή τη Σιγκαπούρη αλλά μάλλον με τη Συρία, η οποία καταστράφηκε από τον εμφύλιο και τις ξένες παρεμβάσεις.
Η Ελλάδα μπορεί να μην εξάλειψε τα αίτια που την οδήγησαν στη χρεοκοπία (υψηλή συνταξιοδοτική δαπάνη, πελατειακή κομματοκρατία, οικονομικά μονοπώλια και δαπανηρό και μη ανταποδοτικό κράτος) αλλά δεν είναι ούτε φαίνεται να κινδυνεύει να γίνει Συρία ή Λιβύη. Μπορεί ο κρατικοδιαιτισμός και η φορολογία να έχουν διώξει από την Ελλάδα 500 χιλ. Έλληνες υψηλής εξειδίκευσης, αλλά ένας εμφύλιος θα είχε διώξει αρκετά εκατομμύρια πρόσφυγες.
Η Ευρώπη με το ευρωπαϊκό δίκαιο και τις αλλαγές που επιβάλει στη λειτουργία καθυστερημένων χωρών όπως η Ελλάδα συνεχίζει να αποτελεί την ευκαιρία αυτή η χώρα μας να ξεφύγει από την οικονομική και κυρίως κοινωνική και πολιτική υπανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου