Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Η εικόνα φαίνεται παράδοξη.
Η εικόνα φαίνεται παράδοξη.
Η αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ της προβάλλουν πολύ περισσότερο το πόρισμα κατά του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου και τη δίωξη κατά της Ελένης Τουλουπάκη. Θα περίμενε κανείς ότι οι επισπεύδοντες, που υποτίθεται ότι επιθυμούν να ποινικοποιήσουν τη δημόσια ζωή, θα σήκωναν το θέμα.
Συμβαίνει το αντίθετο.
Πίσω από αυτό το σημειολογικό ίχνος μπορεί να κρύβεται η πολιτική ουσία αυτής της πικρής ιστορίας. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και οι αφανείς τους σύμμαχοι, στους οποίους ανετέθη και η διεύθυνση της (παρα)ποινικής εκστρατείας, είχαν ως καθοδηγητικό δόγμα την πίστη ότι οι αντίπαλοί τους ήταν διεφθαρμένοι. Μη νόμιμοι. Ηταν αυτοί που υπέγραφαν υποτελώς τα πάντα «επειδή τους κρατούσαν οι Γερμανοί με τη Siemens» – η πέμπτη φάλαγγα της τρόικας. Ηταν οι ληστές με τις λίστες και τις οφσόρ.
Πάνω σε αυτήν τη διαβρωτική για τη λειτουργία της δημοκρατίας πεποίθηση –ότι οι άλλοι δεν είναι απλώς πολιτικοί αντίπαλοι αλλά φυλακιστέοι εχθροί– οικοδομήθηκε το σύστημα που τώρα αποκαλύπτεται. Και αυτή ακριβώς η πεποίθηση επιβιώνει στον τόνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης («την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς»)· επιβιώνει όμως και στα ανακοινωθέντα της κατηγορούμενης εισαγγελέως η οποία, αντιδρώντας στη δίωξή της, έχρισε εαυτήν «Διγενή» που μάχεται υπέρ «του πολύπαθου ελληνικού λαού».
Αν λείπει κάτι από την παρούσα κυβέρνηση, είναι αυτή η ανάγκη για αντιπολιτική. Μπορεί ορισμένα από τα θιγόμενα στελέχη της πλειοψηφίας να μην ελέγχουν τα συναισθήματά τους – σε βαθμό που να πανηγυρίζουν δημοσίως για ποινικές εξελίξεις. Κεντρικά, όμως, η κυβέρνηση δεν έχει αφήσει τον έλεγχο των πεπραγμένων των αντιπάλων της να καταλάβει την ατζέντα της. Δεν αντλεί το νόημα της διακυβέρνησης από τις διώξεις, σε αντίθεση με τους προκατόχους της, που δείχνουν ακόμη όμηροι της εχθροπάθειας, την οποία επιχείρησαν να ενσταλάξουν σε όλους τους αρμούς της εξουσίας.
Η αποφυγή της πόλωσης επί του παραδικαστικού δεν έχει σημασία μόνο επειδή επιτρέπει τακτικά στην κυβέρνηση να ριζώσει στο Κέντρο.
Εχει σημασία κυρίως επειδή σπάει τον φαύλο κύκλο του θεσμικού τυχοδιωκτισμού. Τον κύκλο όπου η εξουσία γίνεται κάθε φορά μοχλός πολιτικής αντεκδίκησης στα χέρια του κατόχου της.
Επιχειρησιακά αποτυχημένο και πολιτικά ηττημένο, το σύστημα του παραδικαστικού φτάνει στη Δικαιοσύνη. Ετσι έπρεπε να γίνει. Η κυβέρνηση να κυβερνά. Και η Δικαιοσύνη να δικάζει.
Το τραύμα, άλλωστε, ήταν...
Πίσω από αυτό το σημειολογικό ίχνος μπορεί να κρύβεται η πολιτική ουσία αυτής της πικρής ιστορίας. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και οι αφανείς τους σύμμαχοι, στους οποίους ανετέθη και η διεύθυνση της (παρα)ποινικής εκστρατείας, είχαν ως καθοδηγητικό δόγμα την πίστη ότι οι αντίπαλοί τους ήταν διεφθαρμένοι. Μη νόμιμοι. Ηταν αυτοί που υπέγραφαν υποτελώς τα πάντα «επειδή τους κρατούσαν οι Γερμανοί με τη Siemens» – η πέμπτη φάλαγγα της τρόικας. Ηταν οι ληστές με τις λίστες και τις οφσόρ.
Πάνω σε αυτήν τη διαβρωτική για τη λειτουργία της δημοκρατίας πεποίθηση –ότι οι άλλοι δεν είναι απλώς πολιτικοί αντίπαλοι αλλά φυλακιστέοι εχθροί– οικοδομήθηκε το σύστημα που τώρα αποκαλύπτεται. Και αυτή ακριβώς η πεποίθηση επιβιώνει στον τόνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης («την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς»)· επιβιώνει όμως και στα ανακοινωθέντα της κατηγορούμενης εισαγγελέως η οποία, αντιδρώντας στη δίωξή της, έχρισε εαυτήν «Διγενή» που μάχεται υπέρ «του πολύπαθου ελληνικού λαού».
Αν λείπει κάτι από την παρούσα κυβέρνηση, είναι αυτή η ανάγκη για αντιπολιτική. Μπορεί ορισμένα από τα θιγόμενα στελέχη της πλειοψηφίας να μην ελέγχουν τα συναισθήματά τους – σε βαθμό που να πανηγυρίζουν δημοσίως για ποινικές εξελίξεις. Κεντρικά, όμως, η κυβέρνηση δεν έχει αφήσει τον έλεγχο των πεπραγμένων των αντιπάλων της να καταλάβει την ατζέντα της. Δεν αντλεί το νόημα της διακυβέρνησης από τις διώξεις, σε αντίθεση με τους προκατόχους της, που δείχνουν ακόμη όμηροι της εχθροπάθειας, την οποία επιχείρησαν να ενσταλάξουν σε όλους τους αρμούς της εξουσίας.
Η αποφυγή της πόλωσης επί του παραδικαστικού δεν έχει σημασία μόνο επειδή επιτρέπει τακτικά στην κυβέρνηση να ριζώσει στο Κέντρο.
Εχει σημασία κυρίως επειδή σπάει τον φαύλο κύκλο του θεσμικού τυχοδιωκτισμού. Τον κύκλο όπου η εξουσία γίνεται κάθε φορά μοχλός πολιτικής αντεκδίκησης στα χέρια του κατόχου της.
Επιχειρησιακά αποτυχημένο και πολιτικά ηττημένο, το σύστημα του παραδικαστικού φτάνει στη Δικαιοσύνη. Ετσι έπρεπε να γίνει. Η κυβέρνηση να κυβερνά. Και η Δικαιοσύνη να δικάζει.
Το τραύμα, άλλωστε, ήταν...
από την αρχή της Δικαιοσύνης. Πρώην και νυν εισαγγελείς, όσοι κατηγορούνται ότι καταρράκωσαν το κύρος της, είναι παιδιά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου