Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Τα σανδάλια που φορούσε στην τελετή παράδοσης του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης ο Στέλιος Παππάς θα μπορούσαν να συμβολίζουν και τον βαθμό εξοικείωσής του με το αξίωμά του. Στα δύο χρόνια που τον διοίκησε, πρόλαβε να νιώσει τον ΟΑΣΘ σαν στο σπίτι του.
Η σημειολογία της σχεδόν υπόδησης του Παππά επισκίασε το άλλο, λιγότερο χαριτωμένο, μήνυμα της επανεμφάνισής του: Σε μια στιγμή που το κόμμα του καταγγέλλει τη Ν.Δ. για παλινόρθωση του κομματικού «κράτους της Δεξιάς», ο Παππάς υπενθύμισε τη στάθμη των πελατειακών επιδόσεων της προηγούμενης κυβέρνησης. Υπενθύμισε ποια νέα κορυφή είχε κατακτηθεί, όταν ένας από τους πιο ισχυρούς υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ αντέστρεψε την οιδιποδιακή μας παράδοση διορίζοντας τον μπαμπά του.
Αυτά τα νωπά παραδείγματα συριζαϊκού «μάνατζμεντ» χρησιμεύουν τώρα ως άλλοθι για τη Ν.Δ., αλλά όχι για πολύ. Η λογική «ναι, αλλά οι άλλοι ήταν χειρότεροι» δεν βοήθησε μακροπρόθεσμα καμία κυβέρνηση.
Αντιθέτως, το παράδειγμα Παππά χρησιμεύει ως οιωνός στη άλλη μετεκλογική μελλοντολογία: στη διερώτηση για τον μετασχηματισμό ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα δοκιμάσει να τοκίσει τις προσδοκίες που τον κράτησαν πάνω από το 30%. Θα προσπαθήσει να εμπεδωθεί ως κόμμα εξουσίας – δηλαδή, ανακατάληψης της εξουσίας για λογαριασμό εκείνων που έχουν συνδέσει την τύχη τους με το κράτος.
«Προγραμματικά», ο μεταμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι ούτε σοσιαλδημοκρατικός ούτε αριστερός. Θα είναι κόμμα αντιδεξιό. Θα δίνει φωνή στα παλιά πασοκικά αντανακλαστικά. Η κοινότοπη κριτική προειδοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν μπορεί να μπει στα σανδάλια του ΠΑΣΟΚ, επειδή δεν έχει τα οργανωτικά ερείσματα· επειδή δεν μπορεί να βασιστεί στα παλιά συνδικάτα και στα παλιά κομματικά δίκτυα.
Και όμως. Μπορεί να του λείπει κάτι πολύ βασικότερο. Αυτό φάνηκε ήδη στην πρώτη μείζονα αναμέτρηση για το άσυλο: Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι, ας πούμε, δεν έχει πια φοιτητικές νεολαίες για να «του» κλείσουν τα πανεπιστήμια. Το πρόβλημα είναι ότι...
είναι γενετικά καταδικασμένος να κουβαλάει μια ατζέντα που δεν έχει πια πλειοψηφικές αξιώσεις. Μια ατζέντα που αφορά περισσότερο το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ –το οποίο αγωνιά να μην υστερήσει σε αντιδεξιά ζέση έναντι των επιγόνων του– παρά την κοινωνία.
Σε μια σειρά από κορυφαία ζητήματα, από τις επενδύσεις (Ελληνικό) και τις ιδιωτικοποιήσεις (ΔΕΗ) μέχρι την ασφάλεια και την εκπαίδευση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να περιχαρακωθεί σε θέσεις που έχουν αποδειχθεί και εκλογικά μειοψηφικές. Ως «κόμμα εξουσίας», έχει πάντα το δέλεαρ για αποκατάσταση των «δικών μας» παιδιών. Και, βεβαίως, των δικών μας μπαμπάδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου