(1η Δημοσίευση: Ελευθεροτυπία, 1999)
Εμφάνιση: Λιμοκοντόρου που ξεροσταλιάζει κάτω από φωτισμένα παράθυρα της εξουσίας (παντός είδους). Πάνω μαίνεται η γιορτή, κάτω οργιάζουν οι φαντασιώσεις και τα συμπλέγματα. Ευελπιστεί ότι κάποια μέρα θα ανέβει κι αυτός, να του δώσουν ένα μεζεδάκι. Να του πετάξουν στον αέρα ένα κόκκαλο - Όρμα Τζακ!
Χαϊδευτικό: Ρία Κούρτη (της δημοσιογραφίας). Ικέτης του παντεσπανιού.
Προς τι τόση χολή; Είναι υπαίτιος για την κρυπτογαμία δημοσιογραφίας και δημοσίων σχέσεων. Σ’ αυτά που γράφει είναι αδύνατον να διακρίνεις το ρουσφέτι από την προσωπική κρίση, την κρίση από την «ισορροπία του (υπολογιστικού) τρόμου», τον έπαινο από το γλύψιμο.
Η φτωχοπροδρομική εικόνα του, είναι η πιο θλιβερή εκδοχή δημοσιογραφίας και ένας από τους βασικούς λόγους που το επάγγελμα διασύρεται ιστορικά.
Χρόνια συμπτώματα:Πακτωλός κοσμητικών επιθέτων, ενθουσιασμός που αφρίζει και τρέχει απ' τα μπατζάκια για ψύλλου πήδημα, ούρα με τη σέσουλα ― μια γενική ακράτεια χειροκροτημάτων ως προς εκείνα τα σημεία που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του «στόχου» και θα τον κάνουν τύφλα (κυριολεκτικά) από αυτοθαυμασμό, μια φρενήρης προσπάθεια να γνωρίσει τον έναν και τον άλλον για να του πει δια ζώσης πόσο τον εκτιμά και πόσο θα ήθελε να δουλέψει στο Υπουργείο του, προσφέροντας τον εμετό της γνώσης του, εξόφθαλμος βρογχοκήλη από το πολύ γούρλωμα των ματιών.
Κάτι σκυφτό που υποδύεται το άνετο. Κάτι φτωχό που υποδύεται το περπατημένο.
Κάτι πεινασμένο που υποδύεται το χορτάτο.
Κάτι λυπηρό εντέλει που μόλις βολεύεται, κορδώνεται και δίνει πόνο σε όσους ομόσταυλους δεν βολέυτηκαν ακόμα (με πλατύ χαμόγελο).
Δοξασία No 1: Ο δημοσιογράφος που χρησιμοποιεί με στοχοπροσήλωση τη δημοσιογραφία με μάτι αλλήθωρο, για να γραπωθεί από την πολιτική, τα Ιδρύματα, τα υπουργικά γραφεία, το Δημόσιο, τα φανερά και αφανέρωτα payroll, είναι ένα όνειδος για την δημοσιογραφία και θα έπρεπε να εξορίζεται από τους κόλπους της μια ώρα αρχύτερα.
Αρχαιολογία: Ερείπια πολλά σε στήλες και στηλίτσες. Ο Ίακχος και ο Τήλεφος ήταν μπροστάρηδες. Η «Μαντάμ φακελλάκι». Μη πικράνουμε κόσμο ονομαστικά.
Γιατί έχει όμως τόση πέραση; Γιατί η δημοσιογραφία δεν έχει τόσο χρήμα, όσο θέλουν ορισμένοι. Γιατί είναι τεμπέλης, βαριέται να δουλεύει και θέλει τη ζωάρα του παράγοντα― ταξίδια, αραλίκι, ρουσφετάκια. Γιατί εφάπτοντας την εξουσία, νομίζει ότι γίνεται κι αυτός σημαντικός.
Μα υπάρχουν άνθρωποι που επιβραβεύουν τόση γλίτσα; Φυσικά. Οι άνθρωποι της δύναμης χάνουν συχνά την ευθυκρισία και το μέτρο, ζώντας σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Θέλουν την κολακεία και υπάκουες αμοιβάδες στην αυλή τους. Κορδώνονται όταν διαβάζουν ένα χαλκευμένο έπαινο για κατορθώματα που δεν έκαναν, αγαθοεργίες που τελικά δεν έγιναν, βραβεία που δεν πήραν. Δεν έχουν χρόνο για κριτική, συμβουλές και αλήθεια. Θέλουν η σπονδυλική στήλη να είναι νερουλή και τα μάτια έκθαμβα μπροστά στη σαπιοκοιλιά τους. Ο δημοσιογράφος που γλύφει χειρουργικά και δαγκώνει αδιακρίτως κάθε εχθρό είναι ο άνθρωπος που ονειρέυονται, ο άνθρωπος -σκυλί τους. Βυθίζονται αγκαλιά στην ανυποληψία, κουφοί κι ευτυχισμένοι, ενώ το σύμπαν γύρω τους καγχάζει και τους περιφρονεί.
Δοξασία No 2: Ο δημοσιογράφος που γλύφει χειρουργικά δεν είναι δημοσιογράφος. Είναι ...
ένας υβριδικός απατεώνας που χρησιμοποιεί τις εφημερίδες ως ιδιωτικό κοπρώνα.
Κι οι εφημερίδες δεν φταίνε; Φυσικά. Δική τους είναι η κύρια ευθύνη. Αλλά συνήθως η κατεργαριά είναι κοινή, συμφωνημένη. Οικονομικοί επιφυλλιδογράφοι δουλεύουν ταυτόχρονα σε Τράπεζες, καλλιτεχνικοί συντάκτες πωλούν την ευαισθησία τους σε Υπουργεία Πολιτισμού.
Τι θά 'πρεπε να γίνει: Τίποτα. Ο καθένας έχει την κόλαση που τού αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου