Του Μανόλη Καψή
Τώρα που ζούμε λίγες ημέρες ακόμα με πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, τώρα που απλώς περιμένουμε τις εκλογές, χωρίς ιδιαίτερη αγωνία για το αποτέλεσμα – το μόνο που μένει να μάθουμε είναι αν η διαφορά θα είναι στο 9% ή θα διευρυνθεί σε διψήφιο νούμερο, όπως προβλέπουν πολλοί – ορισμένοι προβληματίζονται και για την επόμενη ημέρα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν για παράδειγμα θα συνεχίσει τη στροφή του στην κανονικότητα, την σοσιαλδημοκρατική του μετάλλαξη, όπως προέβλεψε ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης ή θα ξαναπέσει στα βαριά ιδεολογικά της αριστεράς.
Ακόμα πιο σοβαρό όμως είναι το άλλο ερώτημα. Αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει τις κοινωνικές ρίζες, τα παραταξιακά χαρακτηριστικά, το οργανωτικό βάθος, την πολιτική και προγραμματική συγκρότηση, που θα του επιτρέψουν να ξεπεράσει το σοκ της μεγάλης ήττας ή θα αποδειχθεί ένα "ατύχημα της ιστορίας" και θα ακολουθήσει μια πορεία φθοράς και συρρίκνωσης. Αν θα συνεχίσει να υπάρχει δηλαδή ως μεγάλο κόμμα, όταν πλέον θα έχει χαθεί η "συγκολλητική ουσία της εξουσίας".
Είναι το ερώτημα που έχουν θέσει με παρεμφερή επιχειρήματα, τόσο ο δημοσκόπος Γιάννης Μαύρης όσο και ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης. Αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ "ήρθε για να μείνει", αν θα αποτελέσει την βασική, εναλλακτική, κεντροαριστερή δύναμη εξουσίας, που θα αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ απέναντι στη Νέα Δημοκρατία - αναβιώνοντας έτσι τον δικομματισμό του παρελθόντος - ή θα ακολουθήσει μια πορεία επιστροφής στα ποσοστά του παρελθόντος.
Το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί ακόμα, αλλά αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ στο προσκήνιο και η κατάληψη της εξουσίας, ήταν ένα σοβαρό και παρ' ολίγον θανατηφόρο "ατύχημα της ιστορίας". Αν τελικά η χώρα δεν κατέρρευσε, παρά τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό οφείλεται πιθανώς στην τύχη, στον επαγγελματισμό και το αίσθημα καθήκοντος των Ευρωπαίων ηγετών, καθώς και στο αίσθημα αυτοσυντήρησης και την απουσία πεποιθήσεων του Αλέξη Τσίπρα. Ή ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω.
Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες το βιβλίο των συναδέλφων Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτωρίας Δενδρινού, "Η Τελευταία Μπλόφα, το παρασκήνιο του 2015, οι συγκρούσεις, το plan b" (εκδόσεις Παπαδόπουλος). Για τα παρασκήνιο της τραγικής διαπραγμάτευσης του 2015, όταν το τσούρμο της αριστεράς ανέλαβε να αλλάξει την Ευρώπη και να "απελευθερώσει" την Ελλάδα από τον ζυγό των ξένων και των μνημονίων. Χωρίς πλάνο, χωρίς σχέδιο, χωρίς καμία αντίληψη του τι διακυβεύεται, με μοναδικό "μπούσουλα" τις ιδεολογικές εμμονές μιας καθυστερημένης πολιτισμικά αριστεράς. Όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ετοιμάζονταν να πετάξουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ και την Ενωμένη Ευρώπη, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα συνεννόησης με τον Βαρουφάκη, τον Τσίπρα και τα άλλα παιδιά.
Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς, διαβάζοντας το βιβλίο, είναι ότι η χώρα γλύτωσε από τύχη. Ότι μια ομάδα άσχετων, ανεπάγγελτων, ιδεοληπτικών ανθρώπων, κολλημένων στο παρελθόν, χωρίς γνώσεις, καμία εμπειρία κοινωνική η επαγγελματική, ορισμένοι αιώνιοι φοιτητές, άλλοι επαγγελματίες της ιδεολογικής φλυαρίας, ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας και λίγο έλειψε φυσικά να την ρίξουν στα βράχια.
Χωρίς καμία αίσθηση κινδύνου, χωρίς αντίληψη της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, με μοναδικό εφόδιο τα γερασμένα συνθήματα της ακτιβιστικής αριστεράς. Η όπως το περιέγραψε ένας συνάδελφος, σαν τα παιδιά ενός σχολείου, να ανέλαβαν την διεύθυνση του σχολείου, χωρίς τους καθηγητές και χωρίς την επίβλεψη ενός ενήλικα. Ακολούθησε το χάος.
Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς, διαβάζοντας το βιβλίο, είναι ότι η χώρα γλύτωσε από τύχη. Ότι μια ομάδα άσχετων, ανεπάγγελτων, ιδεοληπτικών ανθρώπων, κολλημένων στο παρελθόν, χωρίς γνώσεις, καμία εμπειρία κοινωνική η επαγγελματική, ορισμένοι αιώνιοι φοιτητές, άλλοι επαγγελματίες της ιδεολογικής φλυαρίας, ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας και λίγο έλειψε φυσικά να την ρίξουν στα βράχια.
Χωρίς καμία αίσθηση κινδύνου, χωρίς αντίληψη της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, με μοναδικό εφόδιο τα γερασμένα συνθήματα της ακτιβιστικής αριστεράς. Η όπως το περιέγραψε ένας συνάδελφος, σαν τα παιδιά ενός σχολείου, να ανέλαβαν την διεύθυνση του σχολείου, χωρίς τους καθηγητές και χωρίς την επίβλεψη ενός ενήλικα. Ακολούθησε το χάος.
Υποθέτω, όταν πια η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μακρινό παρελθόν, θα αφηγούμαστε τι ζήσαμε σαν ένα κακό όνειρο. Σαν εφιάλτη. Με πολλά κωμικά στοιχεία και πολλά, παρά πολλά τραγικά.
Στα τραγικά, το 3ο σκληρό μνημόνιο, τα capital controls, η ύφεση, η παράταση της κρίσης και η ολοκληρωτικής αντίληψης άσκηση της εξουσίας από το τσούρμο του Αλέξη Τσίπρα.
Στα κωμικά, οι κωλοτούμπες, οι άτεχνες δικαιολογίες, οι απίστευτες δηλώσεις του πολιτικού προσωπικού του ΣΥΡΙΖΑ – για γεμιστά, απατεώνες και μετανάστες που λιάζονται – και οι προτάσεις Βαρουφάκη να εφοδιαστούν οι τουρίστες με κρυφές κάμερες για να συλλάβουμε την φοροδιαφυγή. Το τελευταίο το θυμάστε;
Μας το θυμίζουν οι συνάδελφοι στο βιβλίο, με την επισήμανση ότι μόλις παρέλαβαν το κείμενο με τις προτάσεις Βαρουφάκη στις Βρυξέλλες, έπεσαν όλοι κάτω στο πάτωμα από τα γέλια. Η γελοιότητα στην εξουσία.
Μας το θυμίζουν οι συνάδελφοι στο βιβλίο, με την επισήμανση ότι μόλις παρέλαβαν το κείμενο με τις προτάσεις Βαρουφάκη στις Βρυξέλλες, έπεσαν όλοι κάτω στο πάτωμα από τα γέλια. Η γελοιότητα στην εξουσία.
Ένα "ατύχημα της ιστορίας" που βρέθηκε να κυβερνά μια ευρωπαϊκή χώρα.
Ποιο θα είναι το μέλλον του, άδηλο. Πάντως...
προϋπόθεση για να αντιμετωπίσει το μέλλον, θα είναι ο αναστοχασμός και η κριτική αποτίμηση του παρελθόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου