ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Εννιάμισι μονάδες, πέντε εβδομάδες

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Την προπερασμένη Κυριακή, με άγνωστο ακόμη το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, είχα γράψει ότι το σημαντικότερο ερώτημα, στο οποίο ήλπιζα να δώσουν απάντηση οι ευρωεκλογές, ήταν αυτό που τόλμησα να θέσω με βιβλικούς όρους. Κατά πόσον, δηλαδή, η εκλογική μας συμπεριφορά μας κάνει να προσομοιάζουμε με τον δευτερότοκο υιό του Ιούδα και αδελφό του Ηρ. Εκείνον ο οποίος, μετά τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, υποχρεώθηκε να νυμφευθεί τη χήρα του, ονόματι Θάμαρ. Και, επειδή όλα αυτά συνέβησαν σε μια εποχή αρχαία, κατά την οποία ο μόνος τρόπος αντισύλληψης για τους άνδρες ήταν η χρήση φρέσκου εντέρου από πρόβατο (αυτό ακριβώς από το οποίο σήμερα φτιάχνουμε το κοκορέτσι), κάτι που φυσικά δεν μπορούσε να είναι προσιτό παρά μόνο σε λίγους (διότι η καλύτερη και λεπτότερη ποιότητα για τη συγκεκριμένη χρήση είναι από αρνάκι του γάλακτος, όχι από προβατίνα, όπως ισχύει για τα παϊδάκια...) ο περί ου ο λόγος σκαρφίστηκε μια απλή μέθοδο αντισύλληψης, χάρη στην οποία το όνομά του πέρασε για πάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ως ευεργέτης της, πιστεύω, και μάλιστα βαρύτατα αδικηθείς, για λόγους που θα εξηγήσω αργότερα.

Με βάση τη διαφορά της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, μπορώ να πω ασφαλώς ότι, ευτυχώς, δεν προσομοιάζουμε στον βιβλικό ήρωα του οποίου τα κατορθώματα εξιστορώ παραπάνω. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύθηκε με τον αισχρότερο και ιδιοτελέστερο τρόπο την εξουσία που του ανέθεσε ο λαός, για να την ασκήσει μέσα στο πλαίσιο των δημοκρατικών θεσμών. Επί τέσσερα χρόνια, ξεχείλωσαν συστηματικά τα όρια του ψεύδους, του θράσους και της διαστρέβλωσης. Ελεγες –όλοι μας λέγαμε– δεν μπορεί, αυτό ήταν! Πιο κάτω δεν υπάρχει. Κάθε φορά, όμως, υπήρχε και πιο κάτω. Ακόμη και το Μάτι, την τραγωδία που ανέδειξε το ασύλληπτο όριο της ανευθυνότητας και της ανικανότητάς τους, την αντιπαρήλθαν με τον ίδιο κυνισμό με τον οποίο αντιπαρέρχονται, π.χ., ένα δυσάρεστο στατιστικό στοιχείο.

Η αυτάρκεια της ιδεοληψίας (σύμπτωμα της νόσου είναι και η ψευδαίσθηση του ηθικού πλεονεκτήματος), σε συνδυασμό με μια κοινοβουλευτική ομάδα πειθαρχημένη κατά τα κομμουνιστικά πρότυπα, εμπόδιζε τους κυβερνώντες να καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν είναι ζώα ούτε ο Τσίπρας μάγος.

 

Επαιξαν τον ρόλο τους και άλλα, τα οποία συνηγορούν υπέρ της αισιόδοξης διαπίστωσης ότι οι ψηφοφόροι δεν είμαστε τελείως Αυνάνες. Εκείνο, κατ’ αρχάς, που και οι ίδιοι οι κυβερνώντες αναγνωρίζουν πια είναι «οι συμπεριφορές», όπως το θέτουν. Βεβαίως, κανείς τους δεν τολμάει να επισημάνει ότι το μοιραίο γεγονός, αυτό που φώτισε αυτές τις «συμπεριφορές» και τους έδωσε νόημα, ήταν οι φωτογραφίες από τις διακοπές του Τσίπρα στο κότερο της κ. Κατερίνας. Δεν πειράζει που το αποσιωπούν. Η διαφορά των 9,5 μονάδων έδειξε ότι ο κόσμος το εκτίμησε σωστά. Κατάλαβε ότι πίσω από το προκάλυμμα της καθαγιασμένης, πάναγνης και ανεπίληπτης Αριστεράς κρύβεται μια παρέα –αποφεύγω να τους χαρακτηρίσω– η οποία ξαναστήνει στα πόδια του το παλιό σύστημα του διεφθαρμένου κομματισμού, που αντλεί την ισχύ του από τον έλεγχο ενός τεράστιου κράτους.

 

Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, όταν δηλαδή κοιτάζω ποιους μπορούσαμε να επιλέξουμε και ποιους τελικά επιλέξαμε με τη σταυροδοσία, απογοητεύομαι οικτρά. Δεν θέλω να αναφερθώ σε πρόσωπα, γιατί οι γενικεύσεις πάντα αδικούν και ο χώρος δεν περισσεύει για σχοινοτενείς επεξηγήσεις. Πάντως, από εκείνους που επέλεξα (Μιχ. Μασουράκη, Π. Ελευθεριάδη, Ελισάβετ Κυρίτση και δεν θυμάμαι την τέταρτη) ουδείς εξελέγη. Πολύ απογοητευτικό, αν σκεφθείς ότι ποτέ άλλοτε το ευρωψηφοδέλτιο δεν είχε τόσα νέα πρόσωπα και ανθρώπους άξιους, βάσει των βιογραφικών τους. Το ίδιο ισχύει και για τους εκλεγέντες των άλλων ψηφοδελτίων.

 

Να επανέλθω, όμως, στο αρχικό ερώτημα. Τέτοια ερωτήματα τίθενται χάριν παιδιάς, για τη χαρά του παιχνιδιού – το οποίο, ας σημειωθεί, είναι από τις πιο σοβαρές υποθέσεις σε αυτή τη ζωή. Τέτοια ερωτήματα δεν ισχύουν απόλυτα και δεν είναι σε καμία περίπτωση εργαλεία επιστημονικής έρευνας. Είναι σχήματα με τα οποία παίζουμε, γιατί μας βοηθούν να καταλάβουμε μια πραγματικότητα, η οποία υπερβαίνει τις δυνατότητές μας. Κατά συνέπεια, ακριβείς απαντήσεις δεν υπάρχουν. Στο κάτω κάτω, ο βιβλικός Αυνάν αδικήθηκε από την Ιστορία και το σημείωμα αυτό μού δίνει την ευκαιρία να αποκαταστήσω την αδικία.

 

Ο Αυνάν, ως γνωστόν, προκειμένου να μην τεκνοποιήσει, τραβιόταν – το θέτω ωμά. Κακώς το όνομά του έχει συνδεθεί με τη χειροπρακτική μέθοδο άνευ συντρόφου, δηλαδή την αυτοϊκανοποίηση, η οποία ασφαλώς προϋπήρξε εκείνου και, προφανώς, είναι σύμφυτη με το ανθρώπινο είδος. Ο Αυνάν, διαχωρίζοντας με τη πράξη του τη σεξουαλική πράξη από τον σκοπό της τεκνοποιίας, ουσιαστικά...

 θέτει τις βάσεις για τη σεξουαλική απελευθέρωση. Κατά τούτο, μπορεί να θεωρηθεί και πρόδρομος του μεγάλου Μπαρούχ Σπινόζα, του φιλοσόφου στον οποίο βρίσκουμε τις ρίζες του Διαφωτισμού.