ΜΕΛΛΟΝ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: «Kαι ο Θεός να βάλει το χέρι του...».

Του ΚΩΣΤΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ
 

Φ​​ρόνιμο είναι, ενόψει και του νέου έτους, να εγκαταλείψουμε πάσα ελπίδα, μάλλον, ότι η σύνεση θα επανέλθει στη διεθνή πολιτική σκηνή. 

Περί των εν Ελλάδι, προφανώς, ουδείς ο λόγος. Το πολιτικώς ασυνάρτητο σε αυτή τη χώρα αποτελεί τρόπο συμπεριφοράς εδραιωμένο εδώ και δύο αιώνες, όσο και εάν όλοι προσποιούνται ότι ορθοφρονούν.
 

Θα πορευθούμε, συνεπώς, στο πλαίσιο που δημιουργείται από μιαν ακατανόητη εν πολλοίς ανατρεπτική ορμή, που εκπορεύεται από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και η οποία, συνδυαζόμενη με μία κυριολεκτικώς παράλυση του ευρωπαϊκού συστήματος, απολήγει σε μία μοναδική ρευστότητα και λειτουργεί αποδιοργανωτικά σε όλο το φάσμα της πολιτικής, εκτός ίσως από τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν.


Ο κ. Τραμπ δεν ενεργεί με τρόπο ανερμάτιστο, αλλά ως επιχειρηματίας παλαιάς κοπής, και όχι σίγουρα με τους κανόνες των κολοσσιαίων επιχειρηματικών συγκροτημάτων, με τους επικεφαλής διευθύνοντες συμβούλους [CEO] και τους κεφαλαιούχους να παρακολουθούν απλώς τις «αποδόσεις» τους.

 

Η πολιτική συμπεριφορά του κ. Τραμπ είναι ανάλογη εκείνης ενός επιχειρηματία μιας περασμένης εποχής, που αξιοποιεί τις «ευκαιρίες» και εάν έχει την ισχύ επιχειρεί να διαμορφώσει περιβάλλον ευνοϊκό για τα συμφέροντά του. Επειδή η ισχύς του Αμερικανού προέδρου είναι συγκριτικώς τεράστια, όταν η επιχειρηματική αντίληψή του εφαρμόζεται στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, οι αναταράξεις είναι θηριώδεις. Η ένταση στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με την Αγκυρα δημιούργησε σε ορισμένους αναλυτές και πολιτικούς την ψευδαίσθηση ότι δημιουργούνται νέα πολιτικά δεδομένα στην περιοχή, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν από την Ελλάδα, αναδεικνύοντάς την σε προμαχώνα των δυτικών και ειδικότερα των αμερικανικών συμφερόντων και διάφορα ηχηρά παρόμοια. Παρόμοιες αυταπάτες στο παρελθόν οδήγησαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην απόφαση να εφαρμόσει τη Συνθήκη των Σεβρών, με ίδιες δυνάμεις, και οδηγηθήκαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή.

 

Ευτυχώς, πολύ σύντομα οι σημερινές ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν. Η απόσυρση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από τη Συρία, και η προσέγγιση Αγκυρας και Ουάσιγκτον στο θέμα της «διαχειρίσεως» των Κούρδων ανταρτών, που δρούσαν ανατολικώς του Ευφράτη, άλλαξαν δραματικά τα δεδομένα, προς τη φυσιολογική κατεύθυνση, από μιαν άποψη.

 

Περί της καταστάσεως στην Ευρώπη θα ήταν σκόπιμο να μην αναφερθεί κανείς, διότι άλλως θα καταθλιβεί. Διότι με τη σαρωτική κατίσχυση του κ. Τραμπ στη διεθνή πολιτική σκηνή, την απομείωση του κύρους των σημερινών ηγετών της Γερμανίας και της Γαλλίας και τον πολύτιμο «ενδιάμεσο», τη Βρετανία, σε διαδικασία εξόδου –ατάκτου ή συμπεφωνημένης– από την Ε.Ε., δεν είναι δυνατόν να αναμένει κανείς μια κάποια συνεννόηση.

 

Και εν κατακλείδι, επειδή η Ελλάς στηρίζεται από κάθε άποψη σε δύο πυλώνες σταθερότητος –το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.–, οι σχέσεις των οποίων δεν είναι αρμονικές, ισχύει μόνον το από αιώνων:  

«και ο Θεός να βάλει το χέρι του». 

Το νέο έτος θα είναι εξόχως ενδιαφέρον και μάλλον ασταθές. Ας οπλισθούμε με υπομονή, διότι σύνεση πολιτική δεν πρόκειται να υπάρξει, μάλλον. Παρά ταύτα, η στήλη αυτή –αν και απαισιοδοξούσα– εύχεται Καλή Χρονιά.