Τέσσερις από τους μεγάλους μύθους που έχουν καλλιεργηθεί
Από τον Ραφαήλ Καλυβιώτη
Tο σημερινό άρθρο, επ’ αφορμή της
αριστερής μας κυβέρνησης, θα αναφερθεί σε καταστατικούς μύθους της
Αριστεράς. Η χρησιμότητα μιας τέτοιας αναφοράς αποτελεί μία μορφή
συνοπτικού εγχειριδίου διότι, εν αντιθέσει με τον συντηρητικό χώρο, όπου
οι πρακτικές του διαφέρουν από χώρα σε χώρα, οι πρακτικές της Αριστεράς
ομοιάζουν αφού λειτουργεί εν είδει θρησκείας για παγκόσμια χρήση.
Ο μύθος του προνομιούχου «λευκού δυτικού»:
Σύμφωνα με την Αριστερά,
ο δυτικός λευκός άνδρας είναι προνομιούχος. Προνομιούχος έναντι όλων
των άλλων μειονοτικών ομάδων εντός κάθε δυτικής χώρας. Προνομιούχος
γενικώς ως «θεμελιωτής» του δυτικού ιμπεριαλισμού. Η ιδέα, φυσικά, ότι
γενικώς, αορίστως και ιδίως συλλογικά μία εθνοτική ομάδα, όπως οι
λευκοί, στοχοποιείται είναι μία ρατσιστική ιδέα, και μάλιστα απεχθής.
Αντίστοιχη ιδέα για μια άλλη «προνομιούχο» ομάδα είχαν οι Σοβιετικοί
εφαρμόζοντας τα γκουλάγκ. Στοχοποίησαν συλλογικά αγρότες που ήταν
παραγωγικοί, απαλλοτριώνοντας την περιουσία τους. Το αποτέλεσμα αυτής
της «πολιτικής» με απόδοση συλλογικής ενοχής σε μία ομάδα ήταν ο θάνατος
εκατομμυρίων ανθρώπων, ιδίως στην Ουκρανία.
Ο μύθος του δημοσίου πανεπιστημίου:
Η Αριστερά μιλάει με ωραίο και
εύσχημο τρόπο περί δημόσιας Ανώτατης Εκπαίδευσης ως δήθεν ένα μέσο για
να λάβουν όλοι μόρφωση. Αυτή είναι η επίφαση. Διότι στην πραγματικότητα
στις αναπτυγμένες κοινωνίες είναι τα ιδιωτικά ή ημι-ιδιωτικά
πανεπιστήμια αυτά που έχουν το μεγαλύτερο κύρος. Και αυτό διότι, για να
επιβιώσουν στον ανταγωνισμό, πρέπει να συνδέσουν τις σπουδές τους με τις
ανάγκες που προκύπτουν στην αγορά εργασίας ή, ακόμα καλύτερα, μέσω της
καινοτομίας να δημιουργήσουν τα ίδια νέες ανάγκες στην αγορά εργασίας. Η
Αριστερά επιδιώκει να υφίσταται η «δημόσια» παιδεία, ούτως ώστε
άνθρωποι της δικής της ιδεολογικής απόχρωσης να καταλαμβάνουν τις θέσεις
των πανεπιστημίων, ούτως ώστε να προωθείται η ατζέντα της. Το κατάφερε
επί πολλά συναπτά έτη στην Αμερική. Και τώρα που αντιδρά ο συντηρητικός
χώρος και αισθάνεται ότι χάνει τα προνόμιά της, υποκινεί κάθε είδους
ομάδες που προωθούν των δικαιωματισμό να κατεβαίνουν στους δρόμους.
Ο μύθος του «καλού κομμουνισμού»:
Δύο απεχθή ολοκληρωτικά συστήματα
γέννησε ο 20ός αιώνας: τον ναζισμό και τον κομμουνισμό.
Οι Γερμανοί
απολογήθηκαν στην ανθρωπότητα για τον ναζισμό. Η Αριστερά, συλλήβδην
όμως, ποτέ δεν απολογήθηκε για τον κομμουνισμό.
Το κύριο επιχείρημά τους
είναι ότι αυτό που εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ενωση δεν ήταν πραγματικός
κομμουνισμός. Οι αριθμοί των θυμάτων όμως, είτε στη Σοβιετική Ενωση
είτε εκτός της (π.χ. Κίνα), είναι τρομακτικοί. Και σαν να μην έφτανε
αυτό, ούτε μετά την πτώση του 1990 δεν απαλλάχτηκε η ανθρωπότητα.
Βιώνουμε ακόμα μία «εκσυγχρονισμένη» μορφή Αριστεράς μέσω της προώθησης
των ιδεών της Νέας Αριστεράς παγκοσμίως. Εμμέσως επιδοκιμάζουν τον
κομμουνισμό και επιδιώκουν την κατάργηση των εθνών, τη δημιουργία
πολυπολιτισμικών κοινοτήτων παγκοσμίως και την αποδόμηση της θρησκείας
και της οικογένειας.
Ο μύθος του κοινωνικού κράτους:
Σύμφωνα με την Αριστερά, οι πολίτες
κάθε χώρας πρέπει να απολαμβάνουν ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος, η
αγκαλιά του οποίου θα περιθάλπει τους αδυνάτους.
Δεν ακούγεται πολύ
ωραίο και εξιδανικευμένο;
Οπως όλα τα παραμύθια, όμως, απέχει πολύ από
την πραγματικότητα στην πρακτική εφαρμογή του, ενώ υποβόσκει ως συνήθως
άλλη ατζέντα. Το μεγάλο κοινωνικό κράτος πουθενά στον κόσμο, πλην του
Σκανδιναβικού Μοντέλου, δεν έχει αποδειχθεί βιώσιμο.
Αλλά και στο
σκανδιναβικό υπόδειγμα τα προβλήματα είναι πολλά, η ανάλυση των οποίων
δεν χωρά στο σημερινό άρθρο. Το μεγάλο κοινωνικό κράτος μεταφράζεται ως
μεγάλο κράτος γενικότερα. Και το μεγάλο κράτος, για να είναι βιώσιμο,
χρειάζεται υψηλούς φόρους. Οι υψηλοί φόροι όμως δεν αποτελούν κίνητρο
για τις επιχειρήσεις κάθε είδους, ενώ η εφαρμογή τους σημαίνει πως στην
τσέπη του μέσου εργαζομένου φτάνουν λιγότερα χρήματα. Το κύριο ζητούμενο
για την Αριστερά όμως δεν είναι να περιθάλψει τους φτωχούς, αλλά να
συντηρεί μία ράθυμη κουλτούρα εξάρτησης από τα κρατικά επιδόματα, ούτως
ώστε να συνεχίσει να έχει ψηφοφόρους. Από την άλλη, το μεγάλο κράτος
συντηρεί και δημοσίους υπαλλήλους που, πλην των ιδιομορφιών της Γαλλίας,
στις περισσότερες άλλες χώρες κατά κανόνα ψηφίζουν προς τα αριστερά. Το
μεγάλο κράτος δημιουργεί εξαρτημένους πολίτες που χρειάζονται
καθοδήγηση στα πάντα. Από το bullying μέχρι το τι λέξεις επιτρέπεται να
χρησιμοποιούν ή μέχρι πόσο αλκοόλ πρέπει να καταναλώνουν. Ο
ινστρούκτορας αυτών των ατόμων είναι φυσικά η Αριστερά. Τελικός της
στόχος είναι οι αποστειρωμένες ολοκληρωτικές κοινωνίες που θα ελέγχονται
από αυτήν.
Φυσικά, υπάρχουν κι άλλοι μύθοι που καλλιεργεί η
Αριστερά. Ομως είναι σημαντικό να γνωρίζει ο μέσος αναγνώστης ποιοι
είναι οι στόχοι της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου