Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
Πλέον η συμπεριφορά τους ξεπερνάει την εμμονή στην εξουσία, και αγγίζει τα όρια της έλλειψης στοιχειώδους ανθρωπιάς.
Ο Πάνος Καμμένος ορθώς - και μπράβο του -
επισκέφθηκε το Μάτι ως όφειλε, και όχι μόνο αυτός αλλά και πλείστα μέλη
του υπουργικού συμβουλίου, με σχέση εμπλοκής στο πρόβλημα. Πρώτος που
θα έπρεπε να πάει είναι ο Πρωθυπουργός. Τέτοιες επισκέψεις δεν λύνουν τα
προβλήματα. Αυτά λύνονται πριν και μετά την καταστροφή, με σοβαρότητα,
προγραμματισμό και τεχνική γνώση, στα επιτελικά γραφεία.
Είθισται όμως αυτές οι επισκέψεις να
λειτουργούν ιαματικά προς όσους χτυπήθηκαν σκληρά από τις περιστάσεις.
Βοηθά να νιώθουν πως δεν είναι μόνοι τους, πως έχουν μια σταθερή
στήριξη, ότι η Πολιτεία δεν τους ξέχασε. Είναι δίπλα τους, τους συμπονά,
τους κατανοεί και θα τους συμπαρασταθεί.
Οι υπουργοί που επισκέπτονται τους
δοκιμασθέντες είθισται να είναι σεμνοί, να ακούν με προσοχή τα παράπονά
τους, να δείχνουν σεβασμό στον πόνο τους. Είθισται επίσης να δείχνουν
απολογητικοί και συμμέτοχοι στην ξαφνική και άγρια επέλαση της
δυστυχίας.
ΤΙ έκανε ο Πάνος Καμμένος στο Μάτι;
Πήγε σε ανθρώπους πικραμένους, φοβισμένους, χαροκαμένους, δυστυχείς,
και άρχισε να φιλονικεί μαζί τους! Δεν είναι που διέψευδε τους αυτόπτες
για τον χρόνο επέμβασης των στρατιωτικών δυνάμεων βοήθειας. Και δίκιο να
είχε, δε έπρεπε να το κάνει. Δεν πας σε ανθρώπους που βγήκαν έντρομοι
και κατεστραμμένοι από τον πύρινο εφιάλτη - όσοι βγήκαν - να τους πεις
ότι «αυτά τα λες εσύ και ο Πορτοσάλτε», λες και τσακώνεσαι πάνω από μια
παρτίδα τάβλι στο καφενείο.
Ούτε την ίδια μέρα μιλώντας στο BBC, για
ένα θέμα που έχει γίνει παγκόσμια είδηση και έχει προκαλέσει παγκόσμια
συγκίνηση, δεν επιρρίπτεις στα θύματα την ευθύνη που κάηκαν, επειδή
ζούσαν σε χώρο με άναρχη δόμηση. Αυτά τα λες στη Βουλή, αποδίδοντας τις
όποιες ευθύνες νομίζεις ότι έχουν και οι προηγούμενοι και οι κάτοικοι.
Δεν κατηγορείς στο παγκόσμιο κοινό, αυτούς που έζησαν τον όλεθρο, όταν
ακόμη οι νεκροί είναι άταφοι, οι συγγενείς ψάχνουν αλλόφρονες τους
δικούς τους, και πολλοί που απανθρακώθηκαν δεν έχουν ακόμη ταυτοποιηθεί.
Δεν είναι που ως κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, και
δήθεν εις ένδειξιν πένθους, απέσυρε τους βουλευτές από τα τηλεοπτικά
παράθυρα. Καλά έκανε (!) γιατί θα τους τσάκιζαν στην επιθετική κριτική,
και οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να αρθρώσουν στοιχειώδες επιχείρημα, σε
στιγμές που τα γεγονότα έτρεχαν.
Είναι το εμπάργκο που αποφάσισε
στον ΣΚΑΙ, για μια πληροφορία περί «αποκεφαλισμού» υπηρεσιακών
παραγόντων, την οποία έκανε γνωστή συνεργάτης του σταθμού. Θα αρκούσε
μια διάψευση, μια απαξιωτική ή ειρωνική απάντηση, και το θέμα θα
έκλεινε. Μόνο που δεν ήθελε να το κλείσει.
Με 80 νεκρούς εκείνη την ώρα, με δεκάδες
αγνοούμενους, με τους εθελοντές διασώστες ελθόντες και από την επαρχία,
να ψάχνουν νεκρούς στα χαλάσματα ή τη θάλασσα, με τον κόσμο να
προσφέρει τρόφιμα και άλλους να περιμένουν ώρες για να δώσουν αίμα, η
κυβέρνηση είχε το κρύο αίμα (η την έλλειψη συναίσθησης καθήκοντος, για
να μην πούμε έλλειψη ανθρωπιάς) να σχεδιάζει εμπάργκο στον ΣΚΑΙ! ( δεν
μας νοιάζει ο ΣΚΑΙ. Περιπτωσιολογικά τον αναφέρουμε γιατί σε αυτόν
έγινε)
«Ο Τύπος πρέπει να γράφει την αλήθεια.
Το τι είναι αλήθεια το ξέρει το κόμμα», είχε πει κάποτε σε ημερίδα της
ΕΣΗΕΑ, ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς.
Κληρονόμοι αυτής της άποψης είναι η σημερινή νεαρή ηγετική ομάδα του Μαξίμου.
Βέβαια
ο ιστορικός ηγέτης - γλυκύς μετά τη μεταπολίτευση – αναφερόταν σε μια
δοξασία για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης που ήδη είχε διαρραγεί από
την εποχή του 60. Απλώς διατηρούσε τη δοξασία ως Ευαγγέλιο, καθώς τα
Ευαγγέλια το κόμμα του δεν τα πετάει.
Οι τωρινοί...
μεγάλωσαν με αυτή την άποψη,
αλλά τη χρησιμοποιούν, όχι για τη «δικτατορία της εργατικής τάξης», αλλά
ιδίοις οφέλεσι: Για να διατηρήσουν την εξουσία. Και - νομίζουν ότι - θα
τη διαφυλάξουν επιτιθέμενοι σε κάθε κριτική φωνή.
Ωστόσο διαπράττουν ένα λάθος. Δεν
βρισκόμαστε στην εποχή του Μεσοπολέμου, αλλά στην εποχή των Ιδιωτικών
Μέσων και των social media. Ηδη θα πρέπει να έχουν κατανοήσει ότι ο
στρατός των υποστηρικτών τους (troll) που δρα σε αυτά, έχει αποδυναμωθεί
αριθμητικά, και συχνά υφίστανται μαζικές αποδοκιμασίες και απαξιώσεις.
Δεν έχουν άλλη οδό παρά να συμφιλιωθούν
με το γεγονός ότι είδηση και κριτική δεν είναι ό,τι θέλουν αυτοί. Μόνο
έτσι θα επιβιώσουν στη νέα εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου