Πότε δεν άναβαν τα αίματά μας;
Δείγματα ακραίας αυτοχειριαστικής απόπειρας δόθηκαν ακόμα και στην καρδιά της Επανάστασης του ’21, με εμφύλιο των ξεσηκωμένων σε δύο γύρους. Και μετά τη σύσταση νεοελληνικού κράτους ο διχασμός έγινε οδοδείκτης προς βαριές εθνικές ήττες, καταστροφές, αδελφοκτονίες. Ακόμα και στη διάρκεια πολιτικής ομαλότητας ο φραστικός κανιβαλισμός μαινόταν (-εται). Τα επικά διαλείμματα συνοδοιπορίας επιβεβαίωναν τον κανόνα.
Κι από αφορμές;
Χρόνο να’ χεις να διαβάζεις. Δειγματοληπτικά μνημονεύουμε δύο θερμά επεισόδια από το σχετικώς πρόσφατο παρελθόν.
Μεταξύ ομοθρήσκων: Νοέμβριο του 1901 η «Ακρόπολις» με διευθυντή τον Βλάση Γαβριηλίδη τολμά δημοσιεύοντας σε συνέχειες «μεταφρασμένα» στη δημοτική από τον Αλέξανδρο Πάλλη τα Ευαγγέλια. Επιχείρημα; να γίνει κατανοητός σε κάθε ορθόδοξο μη μορφωμένο Ελληνα ο σωτήριος Θείος λόγος. Με την ιδεολογική χορηγία καθηγητών γλωσσαμυντόρων πυροδοτήθηκε οργή φοιτητών, οι δημοτικιστές βαφτίστηκαν άθεοι και προδότες. Μετά το ντου στα γραφεία της «σκανδαλοφυλλάδας» με την ανίερη προσφορά, έγιναν διαδηλώσεις με οχετό ύβρεων πιστών και κατά του Αρχιεπισκόπου Προκοπίου που θεωρήθηκε δούρειος ίππος. Η κατάσταση ξέφυγε, η Χωροφυλακή άνοιξε πυρ, δέκα νεκροί, πολλοί τραυματίες. Παραιτήθηκε η κυβέρνηση Γ. Θεοτόκη μαζί και ο προκαθήμενος, η «Ακρόπολις» ανέκρουσε πρύμναν αιτούμενη συγγνώμη για την πρόκληση των «Ευαγγελικών».
Μεταξύ ομόγλωσσων: Δύο χρόνια αργότερα (1903). Στο Βασιλικό Θέατρο παρουσιάζεται η «Ορέστεια» του Αισχύλου. Αλλά ποια «Ορέστεια»; Οχι αυτή που έπαιζαν οι πολλοί και τότε στα δάκτυλά τους από το αρχαίο κείμενο, αλλά νοθευμένη σε μια βατή καθαρεύουσα διά χειρός καθηγητού Γεωργίου Σωτηριάδη. Οπως και στα «Ευαγγελικά» αστραποβρόντηξε ο συνάδελφός του Γιώργος Μιστριώτης, βγάζοντας εκ νέου τους ένθερμους ακολούθους φοιτητές στους δρόμους. Το τίμημα ώστε να μην πυρποληθεί το Θέατρο ήταν, ύστερα από παρέμβαση των οργάνων της τάξεως, ευτυχώς μικρό, δύο νεκροί και πολλοί τραυματίες.
Τι ειρωνεία! Στα...
«Ευαγγελικά» και στα «Ορεστειακά» στοχοποιήθηκε με έναν ανεπίσημο αναθεματισμό, ως υποβολέας των «μαλλιαρών», ο Κωστής Παλαμάς. Ασχέτως αν δεν έχουμε διαβάσει ή δεν έχουμε καταλάβει γρυ από π.χ. τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», συναινούμε προσκυνηματικά στην καθεστηκυία αποδοχή του ποιητή· όπως με τόσους άλλους γνωστούς-«αγνώστους» που μας κάνουν περήφανους.
Δείγματα ακραίας αυτοχειριαστικής απόπειρας δόθηκαν ακόμα και στην καρδιά της Επανάστασης του ’21, με εμφύλιο των ξεσηκωμένων σε δύο γύρους. Και μετά τη σύσταση νεοελληνικού κράτους ο διχασμός έγινε οδοδείκτης προς βαριές εθνικές ήττες, καταστροφές, αδελφοκτονίες. Ακόμα και στη διάρκεια πολιτικής ομαλότητας ο φραστικός κανιβαλισμός μαινόταν (-εται). Τα επικά διαλείμματα συνοδοιπορίας επιβεβαίωναν τον κανόνα.
Κι από αφορμές;
Χρόνο να’ χεις να διαβάζεις. Δειγματοληπτικά μνημονεύουμε δύο θερμά επεισόδια από το σχετικώς πρόσφατο παρελθόν.
Μεταξύ ομοθρήσκων: Νοέμβριο του 1901 η «Ακρόπολις» με διευθυντή τον Βλάση Γαβριηλίδη τολμά δημοσιεύοντας σε συνέχειες «μεταφρασμένα» στη δημοτική από τον Αλέξανδρο Πάλλη τα Ευαγγέλια. Επιχείρημα; να γίνει κατανοητός σε κάθε ορθόδοξο μη μορφωμένο Ελληνα ο σωτήριος Θείος λόγος. Με την ιδεολογική χορηγία καθηγητών γλωσσαμυντόρων πυροδοτήθηκε οργή φοιτητών, οι δημοτικιστές βαφτίστηκαν άθεοι και προδότες. Μετά το ντου στα γραφεία της «σκανδαλοφυλλάδας» με την ανίερη προσφορά, έγιναν διαδηλώσεις με οχετό ύβρεων πιστών και κατά του Αρχιεπισκόπου Προκοπίου που θεωρήθηκε δούρειος ίππος. Η κατάσταση ξέφυγε, η Χωροφυλακή άνοιξε πυρ, δέκα νεκροί, πολλοί τραυματίες. Παραιτήθηκε η κυβέρνηση Γ. Θεοτόκη μαζί και ο προκαθήμενος, η «Ακρόπολις» ανέκρουσε πρύμναν αιτούμενη συγγνώμη για την πρόκληση των «Ευαγγελικών».
Μεταξύ ομόγλωσσων: Δύο χρόνια αργότερα (1903). Στο Βασιλικό Θέατρο παρουσιάζεται η «Ορέστεια» του Αισχύλου. Αλλά ποια «Ορέστεια»; Οχι αυτή που έπαιζαν οι πολλοί και τότε στα δάκτυλά τους από το αρχαίο κείμενο, αλλά νοθευμένη σε μια βατή καθαρεύουσα διά χειρός καθηγητού Γεωργίου Σωτηριάδη. Οπως και στα «Ευαγγελικά» αστραποβρόντηξε ο συνάδελφός του Γιώργος Μιστριώτης, βγάζοντας εκ νέου τους ένθερμους ακολούθους φοιτητές στους δρόμους. Το τίμημα ώστε να μην πυρποληθεί το Θέατρο ήταν, ύστερα από παρέμβαση των οργάνων της τάξεως, ευτυχώς μικρό, δύο νεκροί και πολλοί τραυματίες.
Τι ειρωνεία! Στα...
«Ευαγγελικά» και στα «Ορεστειακά» στοχοποιήθηκε με έναν ανεπίσημο αναθεματισμό, ως υποβολέας των «μαλλιαρών», ο Κωστής Παλαμάς. Ασχέτως αν δεν έχουμε διαβάσει ή δεν έχουμε καταλάβει γρυ από π.χ. τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου», συναινούμε προσκυνηματικά στην καθεστηκυία αποδοχή του ποιητή· όπως με τόσους άλλους γνωστούς-«αγνώστους» που μας κάνουν περήφανους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου