Τρία χρόνια μετά είναι πλέον φανερό πως
το περίφημο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 αποτελεί τη μεγαλύτερη
απάτη των τελευταίων δεκαετιών. Ενδεχομένως να πρόκειται και για
τη μεγαλύτερη απάτη της ελληνικής ιστορίας καθώς το κόστος της
υπολογίζεται μεταξύ 100 και 200 δισ. ευρώ.
Πρόκειται για την περίφημη
διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015 του εθνολαϊκιστικού μετώπου
των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που υπόσχονταν με ένα άρθρο και ένα νόμο να καταργήσουν τα
μνημόνια και να επαναφέρουν τη χώρα στη νιρβάνα της προ του 2010
ευημερίας με δανεικά.
Οι ρίζες της χρεοκοπίας
Η ιστορία της ελληνικής χρεοκοπίας
ξεκίνησε στη μεταπολίτευση με τις περίφημες κρατικοποιήσεις Καραμανλή
του πρεσβύτερου (στον οποίο όμως οφείλουμε τη μεταπολιτευτική δημοκρατία
την πλέον σταθερή, ελεύθερη και ειρηνική περίοδο στην ιστορία αυτού
του τόπου).
Επί ΠΑΣΟΚ μετά το ‘80 το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στα ύψη,
οι δημόσιοι υπάλληλοι και εν γένει μισθοδοτούμενοι από το δημόσιο, από
λιγότεροι από 200 χιλ. ξεπέρασαν το 1 εκατ.
Η διαφθορά εξαπλώθηκε σε όλες τις
βαθμίδες της δημόσιας διοίκησης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ο μόνος
πρωθυπουργός στην ελληνική ιστορία που κατηγορήθηκε ευθέως για
ύποπτες δωροληψίες ενώ δεν μπόρεσε να αιτιολογήσει επαρκώς το πόθεν
έσχες της περίφημης ροζ βίλας. Δεν μιλάμε για συμβολικά δωράκια ευτελούς
αξίας στο πλαίσιο δημοσίων σχέσεων αλλά για κατηγορίες για ύποπτες
κούτες από "Πάμπερς”.
Κατ’
αρχήν συνέπεσε με μια περίοδο ευημερίας με δανεικά, η οποία
τροφοδοτήθηκε από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τον ωκεανό ρευστότητας
με τον οποίο πλημμύρισε το διεθνές σύστημα η τεχνητή πίεση των επιτοκίων
προς το μηδέν.
Η ελληνοβαλκανική παπανδρεϊκή εκδοχή του
σοσιαλισμού απενοχοποίησε τον παρασιτισμό και τη διαφθορά μετατρέποντας
ένα λαό εμπόρων και οδοιπόρων σε επαίτες συντάξεων και επιδομάτων.
Η περιπέτεια του ελληνικού σοσιαλισμού
μετά το 1980 στοίχισε τη διάλυση του μεταπολεμικού παραγωγικού ιστού και
την υποκατάστασή του από κρατικοδίαιτες χρεοβόρες επιχειρήσεις. Οι
κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές απέκτησαν μεγαλύτερη ισχύ από τους
πολιτικούς και τη δημόσια διοίκηση. Λειτουργούσαν ως κράτος εν κράτει...
Ο λογαριασμός του ελληνικού
σοσιαλιστικού πειράματος ήρθε με τη χρεοκοπία του 2010 μετά τη χαριστική
βολή της πενταετίας 2004-2009 και τις αχαλίνωτες δαπάνες της
διακυβέρνησης Καραμανλή-Παυλόπουλου της Ν.Δ. που είχε μετατραπεί σε ένα
κακέκτυπο του ΠΑΣΟΚ.
Τη χαριστική βολή στη χρεοκοπημένη
κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά χώρα έδωσε το 2015 το εθνολαϊκίστικο
μέτωπο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μετά τη νίκη του στις εκλογές. Το μόρφωμα των
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ επί της ουσίας δημιουργήθηκε από τα πλέον αντιδραστικά
και κρατικοδίαιτα πελατειακά στρώματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που
χρησιμοποίησαν για βιτρίνα τον επίσης κρατικοδίαιτο και περιθωριακό
ΣΥΡΙΖΑ.
Οι Τσίπρας, Βαρουφάκης, Καμμένος κατά
την περίφημη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015 φόρτωσαν τη
χώρα με άλλα 80-100 δισ. ευρώ ενώ αν υπολογιστούν και τα διαφυγόντα
οφέλη της οικονομικής ανάπτυξης που χάθηκε ή έστω καθυστέρησε το κόστος
αυτό μπορεί να φτάσει και τα 200 δισ. ευρώ.
Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να
καταλάβει κάποιος γιατί χρεοκόπησε η χώρα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου διέλυσε
τον παραγωγικό ιστό και εκτίναξε το χρέος από 25% του ΑΕΠ στις αρχές της
δεκαετίας του ‘80 περί το 100% στα τέλη της. Ο Κώστας Καραμανλής δεν
τόλμησε να λάβει μέτρα να το κρατήσει σταθερό την περίοδο 2004-2009.
Μεταξύ 2000-2010 το κράτος κατέβαλε πάνω από 200 δισ. προκειμένου να
πληρωθούν οι συντάξεις τις οποίες εγγυόταν.
Η μερίδα του λέοντος αυτών των συντάξεων
πήγαινε στο 1/3 των συνταξιούχων που ήταν 50άρηδες. Μεταξύ αυτών οι
πλέον προνομιούχοι οι συνταξιούχοι των ναυαρχίδων του πελατειακού
κράτους, οι πελάτες της ΔΕΗ, του ΟΤΕ κλπ.
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης
έλεγχαν ασφυκτικά τα ασφαλιστικά ταμεία, τα κεφάλαια των οποίων
τοποθετούσαν με χαμηλά επιτόκια στην Τράπεζα της Ελλάδας. Επί της ουσίας
τα χρησιμοποιούσαν σαν βοηθητικό κρατικό ταμείο προκειμένου να
εξυπηρετούν τις δημόσιες δαπάνες (ως επί το πλείστον πελατειακού
χαρακτήρα).
Αν το δημόσιο χρέος σήμερα υπολογίζεται
περί τα 340 δισ. ευρώ μπορεί κανείς να υπολογίσει από που προκύπτει
όταν η επιδότηση των ασφαλιστικών ταμείων τη δεκαετία μετά το 2000
έφτασε τα 200 δισ. ευρώ ενώ όλα τα μεγάλα έργα που άλλαξαν το πρόσωπο
της χώρας δεν ξεπέρασαν τα 10-15 δισ. ευρώ, το κόστος της Ολυμπιάδας του
2004 δεν έφτασε τα 10 δισ. ευρώ. Μόνο ο ανύπαρκτος μεταφορικά ΟΣΕ την
περασμένη δεκαετία φιλοδώρησε το δημόσιο χρέος με 10 δισ. ευρώ.
Επίσης αν το δημόσιο χρέος υπολογίζεται
σε ονομαστικό επίπεδο αυτή τη χρονική στιγμή σε 340 δισ. ευρώ μπορεί να
κανείς να υπολογίσει το κόστος της περίφημης "περήφανης” διαπραγμάτευσης
του πρώτου εξαμήνου του 2015, που όπως αναφέραμε υπολογίζεται μεταξύ 80
και 200 δισ. ευρώ.
Αυτά θα τα βρούμε μπροστά μας...
Ο κ. Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές του
2015 υποσχόμενος διαγραφή του 60% του δημόσιου χρέους,
επανακρατικοποίηση των ΔΕΚΟ, διαγραφές ιδιωτικών χρεών προς τις
τράπεζες, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, 13η σύνταξη, ακύρωση πλειστηριασμών,
τέλος των μνημονίων...
Με λίγα λόγια ο κ. Τσίπρας με
συγκυβερνήτη τον κ. Καμμένο έχουν κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που
υπόσχονταν προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία.
Ανάλογα είχε συμπεριφερθεί και ο Ανδρέας
Παπανδρέου ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί ο πατριάρχης του εθνολαϊκισμού
και της χρεοκοπίας του 2010. Υποσχόταν έξοδο από το ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ και
εκτεταμένες κρατικοποιήσεις και έκανε τα ακριβώς αντίθετα.
Με απλά λόγια πρόκειται για πολιτικούς απατεώνες ολκής...
ΠΑΣΟΚ σώσε μας...
Αν μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες
λέξεις τότε η φωτογραφία που καταδεικνύει το τέλος της εποχής που
εγκαινίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και ολοκλήρωσε ο Αλέξης Τσίπρας είναι
αυτή από κάποιο εγκαταλελειμμένο προς ενοικίαση γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ
(κάπου στην Κέρκυρα) που ενοικιάζεται με το σύνθημα ΠΑΣΟΚ σώσε μας στο
τοίχο του...
Μετά το πολιτικό φλερτ των
εθνομηδενιστών του ΣΥΡΙΖΑ με τους εθνοφαφλατάδες ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ ο
ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο...
του πολιτικού αφανισμού και
απευθύνεται στο εναπομείναν ΠΑΣΟΚ για στήριξη, προκειμένου να αναστήσουν
τη μεγάλη παράταξη μεταξύ αριστεράς και κέντρου.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις
εξελίξεις που θα υπάρξουν τα επόμενα 5-10 χρόνια γιατί το διεθνές
περιβάλλον είναι τόσο ρευστό που θυμίζει τις δεκαετίες που προηγήθηκαν
των δυο μεγάλων τελευταίων παγκόσμιων πολέμων. Νέες αυτοκρατορίες
αναδύονται ενώ οι παλιές γίνονται νευρικές γιατί δεν θέλουν να
παραδώσουν μερίδιο της ισχύος.
Νέα πολιτικά ρεύματα εμφανίζονται και
ενισχύονται και άλλα αποδυναμώνονται. Το παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό
κόμμα της Γερμανίας κινδυνεύει να πέσει στην τρίτη θέση ενώ το
σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας απειλείται επίσης με αφανισμό. Στις ΗΠΑ
κυβερνά ένας πρόεδρος με ακροδεξιά ατζέντα που επικρίνει τους συμμάχους
των δυτικών δημοκρατιών και επαινεί δικτάτορες όπως ο Κίμ και ο Πούτιν.
Ο κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό και
σύντομα θα δούμε επιτάχυνση των εξελίξεων και ανατροπές που δεν θα
μπορούσαμε να φανταστούμε. Έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Μόνο που
εκ των υστέρων αυτό που πριν ήταν αδιανόητο μοιάζει φυσιολογικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου