ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Τι να γράψεις; Πού να σταθείς;

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ

Τι να γράψεις, πού να σταθείς;

Ποιο θέμα θα είχε ενδιαφέρον μεγαλύτερο και η πιθανή υπογράμμισή του θα προσέθετε κάτι στην κοινή μας ζωή;

Το τροχαίο στον Κηφισό; Οπου ο οδηγός, όπως διαβάζουμε, έχει καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ και πέρασε στο αντίθετο ρεύμα με αποτέλεσμα δύο νεκρούς και μία σοβαρά τραυματισμένη; Με πόση ταχύτητα θα ξεχαστεί;  

Και πώς και γιατί το ζήτημα των τροχαίων εγκλημάτων σβήνεται από τη μνήμη πριν σβήσει το αίμα από την άσφαλτο;

Γιατί τα τροχαία εγκλήματα δεν έγιναν ποτέ αντικείμενο σοβαρής συζήτησης; Γιατί μέσα στην ατμόσφαιρα ανομίας έχουν εγκατασταθεί ο βαθύς αυτός συμβιβασμός και η αδιαφορία για τους νεκρούς και τους ζωντανούς νεκρούς, που μένουν πίσω;

 

Τι να γράψεις; Πού να σταθείς;

Στην κατασκευή περί της κυοφορούμενης σοσιαλδημοκρατικής μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κάτι άλλο από αυτό που υπήρξε, χωρίς να αυτοκαταργηθεί; Νοείται η συμπύκνωση της αντιδημοκρατικής στάσης «ή εμείς ή αυτοί» να διατυπωθεί ως νέα εκδοχή που θα διατηρεί τη διαίρεση, θα συντηρεί την παραπλάνηση και θα τροφοδοτεί την ιδεολογική υπεροψία;

 

Υπάρχει τέτοιο πεδίο, όπου η μεταμφιεσμένη σύγκρουση «πρόοδος-συντήρηση» θα βρει τον ΣΥΡΙΖΑ ταυτόχρονα ως τον εκφραστή της προόδου αλλά και ως ενσαρκωτή αυτού που πραγματικά είναι, της συντήρησης;

Να σταθεί στη διδαχή και στην καθοδήγηση των νέων πολιτικών προφητών που μας λένε ότι «στη δημοκρατία ξεχνάμε»;

  

Ξεχνάμε όλοι ή μερικοί; Η υπερβατική αυτή υποχρέωση ασκείται ως μεγαλείο πολιτικής ψυχής στον χώρο του «εμείς» ή η υποχρέωση συνοδεύει μόνο τον χώρο του «αυτοί»;

 

Είναι η λήθη συστατικό της δημοκρατικής συνείδησης ή η μνήμη είναι αυτή που, καθώς γρηγορεί, καθιστά δυνατή μια λήθη δημιουργικά νοητή, πέρα από τον θάνατο που συνεπάγεται αν μόνο ως λήθη υπάρξει.

Αν διάβαζαν ποίηση οι πολιτικοί νεοπροφήτες, θα ήξεραν ότι...

 «να θυμάσαι, να θυμάσαι θα πει να μην πεθάνεις».

Τι να γράψεις; Πού να σταθείς;

 

Στην απόπειρα σε εξέλιξη παραγόντων του δημόσιου χώρου να μας πείσουν για τις νέες ψευδείς διαιρέσεις; Να μας μιλήσουν για τον κυματισμό της επιφάνειας; Ωστε να μην υποψιαστούμε τι συντελείται στον βυθό; Ακούμε για την «άβυσσο που τους χωρίζει από τον νεοφιλελευθερισμό», τίποτα όμως δεν ακούμε για το πώς μία δεκαετία ήδη μετά την αρχή της κρίσης θα ηττηθεί τελικά το χρεοκοπημένο μοντέλο της πελατειακής κρατικής δουλοκτησίας.

Τι να γράψεις; Πού να σταθείς;

Στην ανθρώπινη περίσταση, ίσως.

 

Στην «Γκέμα» του Λιαντίνη πιθανόν, όπου απεγνωσμένα ο εμπνευστής της επεξεργάστηκε τον θάνατο, πριν τον συναντήσει ως μύθο και μύθο του σε μια σπηλιά του Ταϋγέτου.

Ή εκεί που ψηλαφίζεται τελικά μέσα από τις μικρές νεανικές παρέες, τις αμέριμνες και τις φαντασιακές, μπροστά στις καφετέριες του Θερμαϊκού, μια τρέχουσα ανύποπτη στιγμή του χρόνου;

Τι να γράψεις; Πού να σταθείς;