"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ - ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: Ο Βαρουφάκης της εποχής του (6 ΑΡΘΡΑΡΕΣ-καταπέλτες για το κατασκεύασμα μίσους και ηλιθιότητας που ονομάζεται Μαρξισμός-Κομμουνισμούς με αφορμή την συμπλήρωση 200 χρόνων από τη γέννηση του σουργελοκατσαπλιά Καρλ Μαρξ)



«Είμαι φιλελεύθερος κομμουνιστής και μαρξιστής» είχε δηλώσει μόλις ανέλαβε αρχιδιαπραγματευτής ο Γιάνης ο φονιάς (της Oικονομίας), λίγο πριν αρχίσει να... απειλεί τον Σόιμπλε με Grexit.


Φιλελεύθερος κομμουνιστής είναι η απόλυτη αντίφαση. Σαν να λέμε αναρχικός στρατόκαυλος. Γαύρος βάζελος. Κυκλική ευθεία. Μίνιμαλ Πατούλης. Ισόγειος ουρανοξύστης. Ευφυής συριζαίος. Χνουδωτό γυαλόχαρτο.


Ευτυχώς που προσέθεσε το μαρξιστής. Και καταλάβαμε. Διότι ο μαρξισμός είναι η σουρεαλιστική συναρμογή, σε ένα σύστημα ιδεών, αντιφατικών πραγμάτων. Όμως, επειδή το «δια ταύτα», οι πρακτικές δηλαδή του μαρξισμού βύθισαν στη δυστυχία δισεκατομμύρια ανθρώπους επί έναν σχεδόν αιώνα, δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σ΄ αυτές και μικρότερη στη γενεσιουργό αιτία τους: το σκεπτικό τους. 


Ο Μαρξ, τον οποίο είχα τη διαστροφή να μελετήσω, κατ΄ αρχήν ως έφηβος ανηψιός «ιδεολόγου» αριστερού που μου είχε φέρει ως ακριβό δώρο το απαγορευμένο, χούντα γαρ, «Κεφάλαιο» στην έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» και αργότερα ως φοιτητής της ΑΣΟΕΕ μια και η Μαρξιστική Ανάλυση ήταν βασικό μάθημα – μη χάσουμε, είναι η αποθέωση της αντίφασης! Ένας αχταρμάς ιδεοληψιών, αυθαιρεσιών, φαντασιοπληξιών και ελάχιστων σωστών αλλά κοινότοπων επισημάνσεων, που λειτούργησαν ως άλλοθι σοβαρότητας και εξαπάτησαν πολύ κόσμο, που, μεταξύ μας, αμφιβάλλω αν έχουν διαβάσει ποτέ έστω και μια παράγραφο του ινδάλματός τους.


Να ξεκινήσουμε με το πώς φαντάζεται την κοινωνικά δίκαιη αμοιβή της εργασίας ο Βαρουφάκης του 19ου αιώνα: «από τον καθέναν ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθέναν ανάλογα με τις ανάγκες του». Δηλαδή η αμοιβή σου δεν θα είναι ανάλογη με το πόσο αποτιμά η αγορά αυτό που παράγεις, ούτε καν με τον όγκο της παραγωγής σου, αλλά ανάλογη με τις ανάγκες σου. Θα παράγεις όμως ανάλογα με τις δυνατότητές σου. 


Και ποιος θα ορίσει ποιες είναι οι δυνατότητες και οι ανάγκες σου; 


Το κόμμα! Δηλαδή ο κομματικός αξιωματούχος. 


Με ποιον τρόπο; Με κληρονομικό χάρισμα; 


 Κι αν οι αποτιμήσεις του δεν είναι ίδιες με τις δικές σου; Κι αν έχεις το θράσος να νομίζεις ότι δικαιούσαι περισσότερα;  


Τόσο το χειρότερο για σένα. Σε εκτελούμε ως αντεπαναστάτη και πάμε στον επόμενο.


Επειδή όμως ακόμα και ο Μαρξ κατάλαβε ότι αυτή η ιδέα έμπαζε από παντού, προσπάθησε να τη μπαλώσει. Και την έκανε χειρότερη: αυτό θα συμβεί, έλεγε, όταν μετασχηματιστεί πλήρως η κοινωνία και από σοσιαλιστική γίνει καθαρόαιμη κομμουνιστική, οπότε τότε θα έχουμε υπεραφθονία αγαθών. Κάτι σαν τον Παράδεισο, δηλαδή, που τα αγαθά τα φτιάχνει ο Θεός και δεν μας πειράζει να περισσέψουν και μερικά ποτάμια γάλα και μέλι. Οικονομολόγος όμως που τον όρο «υπεραφθονία» να μην τον ταυτίζει με τη σπατάλη πόρων και την ανορθολογική οργάνωση της παραγωγής δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Εκτός από τον Μαρξ! 


 Και γιατί θα έχουμε υπεραφθονία, μεγάλε; 


Και σε ποια αγαθά αναφερόμαστε; Σε πατάτες και κρεμμύδια ή και σε δαντελωτά εσώρουχα; Ή αυτά απαγορεύονται από τον κομμουνισμό καθώς με τρίχα μπούκλα και με ταγάρι τι να το κάνεις το αισθησιακό φετίχ; 


Και τι προβλέπεται για τα καλλιτεχνικά αγαθά, που έχω ένα ειδικό ενδιαφέρον; Πιάνα θα έχουμε στον κομμουνισμό σαν κι αυτό που διέθετε στο σπίτι του ο Μαρξ καθότι σώγαμπρος των Φον Βεστφάλεν; (Έστω, για να παίζουμε τον ύμνο του ΕΑΜ.) Με το δελτίο ή σε... υπεραφθονία; Ένα για κάθε κάτοικο, ένα για κάθε οικογένεια, ή ένα για κάθε πόλη;  


Και ποιος θα αποφασίσει πόσα πιάνα, παπούτσια, σώβρακα, σεσουάρ μαλλιών θα παραχθούν;  


Ο κομματικός αξιωματούχος; Με ποια πληροφόρηση, με ποια αξιολόγηση και με ποιες προτεραιότητες;


Το απίστευτο είναι ότι ο Μαρξ πιστεύει ότι όσο εκλείπει το προσωπικό συμφέρον, άρα και το προσωπικό ενδιαφέρον για τη δουλειά σου, τόσο περισσότερο θα δουλεύεις διότι θα εμφορείσαι από το ιδανικό της κοινωνικής προσφοράς!  


Μεγαλοφυές, σαν την αξιοπρέπεια με την οποία ήθελε να αντικαταστήσει τα δανεικά ο Γιάνης.


Αν εξοβελίσεις από την Οικονομία την ιδιοκτησία, την αγοροπωλησία και τον μηχανισμό προσφοράς και ζήτησης καθότι συστατικά του... επάρατου καπιταλισμού, η γελοιότητα σε έχει πάρει ήδη αγκαζέ.  


Για να το καταλάβουμε καλύτερα: ο μαρξισμός καταργεί τις αγορές, και τις αντικαθιστά με έναν κεντρικό κρατικό μηχανισμό που θα καθορίζει τι θα παράγεται, θα το συγκεντρώνει και θα το μοιράζει στον κόσμο! Χωρίς χρήματα! Κι αυτή τη συμπαντική ηλιθιότητα κάποιοι τη συζητάν στα σοβαρά και προσπαθούν να την εφαρμόσουν!


Όμως, μέχρι να φτάσουμε στον κομμουνιστικό παράδεισο της υπεραφθονίας, πώς θα υπολογίζουμε, στο ενδιάμεσο, την αξία της παραγωγής, Κάρολε;  


Την έχει την απάντηση έτοιμη ο μέγας φιλόσοφος: «Το δίκαιο των παραγωγών είναι ανάλογο με την απόδοση της εργασίας τους». Ουάου! Σαφέστατο! Και ποιος κρίνει την καθημερινή απόδοση εκατομμυρίων ανθρώπων, Κάρολε; Εδώ, μπαστούνια! Στην αρχή, ο κακομοίρης προσπαθεί να βγάλει άκρη με τη βλακεία που σκαρφίστηκε, κάνοντας μερικές απλοϊκές, σχεδόν κωμικές επισημάνεις: «Η ισότητα βρίσκεται στο ότι κρίνονται με ένα ίδιο μέτρο, με την εργασία. Όμως ο ένας υπερέχει από τον άλλο, φυσικά ή πνευματικά, και προσφέρει περισσότερη εργασία στον ίδιο χρόνο ή μπορεί να δουλεύει περισσότερο χρόνο, και η εργασία για να χρησιμεύσει ως μέτρο πρέπει να ορίζεται σύμφωνα με τη διάρκεια ή την έντασή της αλλιώς θα έπαυε να είναι μέτρο.» Προχώρα το λίγο, μεγάλε. Πώς θα μετρήσουμε την απόδοσή τους; 


Σας αφήνω να απολαύσετε την ανάλυσή Του, για να χαρείτε σαφήνεια ιδεών και ακρίβεια διατύπωσης.


«Αυτό το ίσο δικαίωμα είναι ένα άνισο δικαίωμα για άνιση εργασία. Δεν αναγνωρίζει ταξικές διαφορές διότι ο καθένας είναι ένας εργάτης όπως όλοι, αλλά αναγνωρίζει σιωπηρά άνισο ατομικό κληροδότημα, κι επομένως παραγωγική ικανότητα, ως ένα φυσικό προνόμιο. Είναι, ως εκ τούτου, ένα δικαίωμα της ανισότητας, στο περιεχόμενό του, όπως και κάθε δικαίωμα. Το δίκαιο, από τη φύση του, μπορεί να υπάρχει μόνο στην εφαρμογή ενός ίσου μέτρου. Όμως άνισα άτομα (και δεν θα ήταν διαφορετικά άτομα αν δεν ήταν άνισα) μπορούν να μετρηθούν μόνο με ίσο μέτρο εφόσον τίθενται υπό μία ίση άποψη.» (Μαρξ: Κριτική του προγράμματος της Γκότα.)


Βαρουφάκης, ίδιος κι απαράλλαχτος! Λεκτικές περικοκλάδες και ουσία μηδέν. Τελικά, Κάρολε, πόση συμμετοχή στο κοινωνικό αγαθό έχει, ας πούμε, ο καλλιτέχνης υαλουργός και πόση αυτός που ανοιγοκλείνει το φυσερό; Ή για να το μεταφέρουμε στο σήμερα, πόση ο καρδιοχειρουργός και πόση ο θυρωρός της κλινικής του;


Κι εκείνος δεν απήντησε. Ό,τι καταλάβατε, καταλάβατε. 


Ούτε οι ακόλουθοί του κατάλαβαν περισσότερα, γι’ αυτό ο καθένας προσπάθησε να δώσει τη δική του ερμηνεία


Ο Λένιν αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ότι στο… μεσοδιάστημα, μέχρι να μεταλλαχθεί εντελώς η κοινωνία, «θα μείνουν οι διαφορές στον πλούτο και μάλιστα διαφορές άδικες, αλλά δεν θα μπορεί να γίνεται εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, γιατί τα μέσα παραγωγής δεν θα είναι ατομική ιδιοκτησία». (Λένιν: Κράτος και Επανάσταση) Κι ο Τρότσκι διαπίστωσε ότι «στα πρώτα βήματά του, το κράτος των εργατών δεν μπορεί ακόμα να επιτρέψει σε καθέναν να εργάζεται σύμφωνα με τις ικανότητες του - δηλαδή, όσο μπορεί κι επιθυμεί - ούτε μπορεί να αμείβει καθέναν σύμφωνα με τις ανάγκες του, ανεξάρτητα από την εργασία που κάνει.» (Τρότσκι: Η προδομένη επανάσταση)


Φαίνεται ότι αυτά τα πρώτα βήματα στη Σοβιετία κράτησαν 70 χρόνια, αλλά τι είναι 70 χρόνια μπροστά στον αιώνιο Παράδεισο του κομμουνισμού! 


Ευτυχώς, το πρόβλημα το έλυσε η Αλέκα με τον Κουτσούμπα οι οποίοι στο τελευταίο συνέδριο του ΚΚΕ αποφάσισαν ότι η αμοιβή θα είναι ανάλογη των ωρών εργασίας! Καμαρώστε οικονομική σκέψη:


“Απορρίπτεται η χρηματική μορφή κινήτρων. Η ανάπτυξη του Κεντρικού Σχεδιασμού και η επέκταση της κοινωνικής ιδιοκτησίας σε όλους τους τομείς καθιστά σταδιακά περιττό το χρήμα. Η πρόσβαση στο μέρος του κοινωνικού προϊόντος που κατανέμεται «ανάλογα με την εργασία» καθορίζεται από την ατομική προσφορά εργασίας του καθενός στη συνολική κοινωνική εργασία, χωρίς να διαχωρίζεται σε σύνθετη ή απλή, χειρωνακτική ή όχι. Μέτρο της ατομικής προσφοράς είναι ο χρόνος εργασίας. (http://www.kke.gr/taytothta/)


Έτσι, ο καρδιοχειρουργός και ο θυρωρός του νοσοκομείου, αν δούλεψαν από 5 ώρες ο καθένας, έχουν παράγει προϊόν ίσης αξίας. Απλά πράγματα. Αν μάλιστα ο θυρωρός έχει πολυμελή οικογένεια ή είναι ανώτερο κομματικό στέλεχος, θα αμειφθεί περισσότερο, διότι έχει περισσότερες ανάγκες από τον καρδιοχειρουργό που μπορεί να είναι εργένης.  


Μα, με αυτό το σύστημα δεν καταργείται εντελώς το κίνητρο για εργασία και για αυτοβελτίωση; 


Όχι λέει ο Μαρξ. Διότι ο άνθρωπος είναι πρωτίστως κοινωνικό ον. Ατομιστή τον κάνει ο καπιταλισμός. Όταν λοιπόν μεγαλώσεις κι εκπαιδευθείς στον κομμουνισμό όχι μόνο δεν σε πειράζει, αλλά χαίρεσαι κιόλας να δουλεύεις εσύ και να πληρώνεται ο άλλος, που το κόμμα αποφάσισε ότι έχει μικρότερες δυνατότητες και περισσότερες ανάγκες! Ουάου, ξανά!


Υποθέτω ότι όταν συμβεί αυτό ο φιλελεύθερος κομμουνιστής των capital controls θα παραδώσει στο κόμμα τα κλειδιά της βίλας της γυναίκας του στην Αίγινα (κι αυτός σώγαμπρος...) μαζί με τους άλλους πισινοβιλούχους μαρξιστές της παρέας: Λιάνα, Φλαμπουράρη, Σταθάκη, Τσακαλώτο κ.λ.π. και θα συναινέσει στην αποτίμηση που θα κάνει ο κομματικός προϊστάμενός του για τις ανάγκες του σε μηχανές, κασκόλ Burberry’s, πουκάμισα λαχούρια και δερμάτινα μπουφάν. Όταν φτάσουμε στη συμμετοχή της εργασίας του στον κοινωνικό πλούτο, εκεί ίσως αντιμετωπίσουμε κάποιο πρόβλημα.

  Μέρος 2: Αλλοτριωμένη εργασία και χαρά κι η Βασίλω πρώτη:



Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε, που ακούει να χτυπάει το ξυπνητήρι, Δευτέρα πρωί, “για ποιον λόγο πας στη δουλειά και δεν χουζουρεύεις κάτω από το πάπλωμα;” θα σου απαντήσει “γιατί πρέπει να βγάλω λεφτά για να ζήσω”. Βέβαια, το “να ζήσω” μπορεί να έχει πολλές μορφές: άλλος για να μπορέσει απλώς να αγοράσει τρόφιμα κι άλλος για να διατηρήσει ή να επεκτείνει ένα επίπεδο διαβίωσης που πιθανόν να περιλαμβάνει και πράγματα τα οποία κάποιοι θα έκριναν ως περιττά.


Αν κέρδιζες το τζόκερ, μάλλον η σχέση σου με το ξυπνητήρι θα περνούσε κρίση. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάθαινες κατάκλιση από την πολλή ξάπλα. Με κάτι θα εύρισκες να ασχοληθείς (ασχολία = αυτό που κάνω στη σχόλη, εκτός εργασίας). Αλλά ως χόμπι, όταν και όσο ήθελες. Με δυο λόγια: αν όλες μας οι ανάγκες, σωματικές και ψυχικές, καλύπτονταν χωρίς εργασία, κανένας δεν θα δούλευε.


Υπάρχει περίπτωση ένας από τους αγουροξυπνημένους της Δευτέρας (και κάθε μέρας) να απαντήσει: “Πάω στη δουλειά διότι η εργασία ανήκει στη βαθύτερη ύπαρξή μου, διότι μου δίνει τη δύναμη να αναπτύξω τη φυσική και πνευματική μου ενεργητικότητα, διότι απολαμβάνω τη συμμετοχή στην παραγωγή του κοινωνικού προϊόντος, βιώνοντας την υπέρτατη ολοκλήρωσή μου ως κοινωνικό ον”;


Ούτε για πλάκα! Ούτε ο Μπογιόπουλος δεν τα λέει αυτά.  


Αυτή, όμως θα έπρεπε να είναι η στάση του σε μια ιδανική κομμουνιστική κοινωνία, σύμφωνα με τον Μαρξ. Τώρα, δικαιολογείται που διαφοροποιείται, διότι είναι αλλοτριωμένος! Τον έχει αλλοτριώσει ο καπιταλισμός! Και υφίσταται την υποδούλωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Άρα αισθάνεται σκλάβος. Γι’ αυτό κλείνει το ξυπνητήρι βλαστημώντας. Το καταλάβατε, ε;


Η αλλοτρίωση της εργασίας, σύμφωνα με τον Μαρξ, είναι η αποξένωση του ανθρώπου από το αντικείμενο της εργασίας του, που οφείλεται στην καπιταλιστική οργάνωση παραγωγής μέσω του καταμερισμού της εργασίας. Παράδειγμα: ο παλιός παπουτσής έφτιαχνε ολόκληρο το παπούτσι κατά παραγγελία του πελάτη του. Τώρα, λέει ο Μάρξ, στη βιομηχανική εποχή, ο ένας ασχολείται με τη σόλα ο άλλος με το πάνω δέρμα, ένας τρίτος περνάει τα κορδόνια και έτσι αποξενώνονται από το τελικό προϊόν χάνοντας ο καθένας τη χαρά του ολοκληρωμένου έργου.  


Και γιατί είναι χαρά να σου χώνει ο άλλος την ποδαρούκλα στη μούρη για να του πάρεις μέτρα; 


Και τι γίνεται αν ο πελάτης ή η πελάτισσα κρατάει παράταιρη τσάντα ή φοράει άσχετα ρούχα; Θα έπρεπε να ασχοληθεί ο παπουτσής με όλο το styling του πελάτη, για να αναδειχθούν και τα παπούτσια; Να γίνει και ράφτης; Να φτιάχνει και καπέλα; 


 Και γιατί το να καρφώνεις και να καλουπώνεις δέρματα σε ολοκληρώνει περισσότερο ως άνθρωπο από το να κάθεσαι σπίτι και να παίζεις με τα παιδιά;


Και καλά με τον παπουτσή. Με τον εργάτη σε αυτοκινητοβιομηχανία; Σε ορυχείο; Στoν μετροπόντικα; Στην τράπεζα; Στη ΝΑSA; Ποιο είναι, τελικά, το πεδίο ενδιαφέροντος με το οποίο πρέπει να ασχολείται κάποιος για να μην αισθάνεται αλλοτριωμένος; Και τι γίνεται όταν κάποια εργασία έχει άυλη μορφή – όπως υπήρχε ήδη και στην εποχή του Μαρξ;


Πού να καταλάβει ο κακομοίρης ότι ο καταμερισμός της εργασίας δεν είναι παιδί της βιομηχανικής εποχής, αλλά ισχύει από καταβολής κόσμου. Κι όχι μόνο στον άνθρωπο. Από την αγέλη λιονταριών που άλλα στήνουν ενέδρα κι άλλα επιτίθενται, από τους πρωτόγονους που οι άντρες κυνηγούσαν κι οι γυναίκες έμεναν στη σπηλιά, μέχρι την αρκετά πολύπλοκη οικονομία της εποχής του, και μέχρι τον αιώνα τον άπαντα, ο καταμερισμός θα επεκτείνεται και θα παράγει φτηνότερα και ποιοτικότερα προϊόντα από τα οποία θα οφελούνται όλοι. 


Πού να τα εξηγήσεις όλα αυτά σε κάποιον που γράφει τόσο κοινότοπα, τόσο απλοϊκά με εντελώς παιδική εκφορά λόγου, ανοησίες σαν κι αυτή:


“Ετσι, ο εργάτης βρίσκει τον εαυτό του μόνο έξω από την εργασία του. Την ώρα της εργασίας του αισθάνεται έξω από τον εαυτό του. Νιώθει άνετα όταν δεν βρίσκεται στη δουλειά του και δεν νιώθει άνετα όταν βρίσκεται στη δουλειά του. Ετσι η εργασία του δεν είναι εθελοντική, αλλά καταναγκαστική, είναι καταναγκαστική εργασία. Για τον λόγο αυτό η εργασία δεν είναι ικανοποίηση μιας ανάγκης, αλλά ένα μέσο να ικανοποιήσει ανάγκες έξω από αυτήν. Ο αλλότριος χαρακτήρας της φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι μόλις πάψει να υπάρχει φυσικός ή άλλος εξαναγκασμός η εργασία αποφεύγεται σαν μάστιγα”. (Μαρξ: Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα)


Για γέλια και για κλάματα! 


Για εξήγησέ μας, Κάρολε, πώς ο εργάτης που δουλεύει για την συντήρηση των υπονόμων του Λονδίνου, μπορεί να εργάζεται εθελοντικά και να “βρίσκει τον εαυτό του” σπρώχνοντας τα σωματικά σου προϊόντα (εφάμιλλα των “πνευματικών”) να πάνε παρακάτω;  


«Μα είναι αλλοτριωμένος! Όλη η προσωπικότητά του έχει διαμορφωθεί σε συνθήκες καπιταλισμού!» θα σου απαντούσε.


Γι΄ αυτό, δες πού κατάντησε: «Ο άνθρωπος αισθάνεται ότι ενεργεί ελεύθερα μόνο στις κτηνώδεις λειτουργίες του, δηλαδή να τρώει, να πίνει και να τεκνοποιεί, πολύ λίγο στο να στεγάζεται, να στολίζεται, κλπ. και ότι στις ανθρώπινες λειτουργίες δεν αισθάνεται πια παρά σαν ζώο. Το κτηνώδικο γίνεται ανθρώπινο και το ανθρώπινο γίνεται κτηνώδικο. Να τρώει, να πίνει, να τεκνοποιεί κλπ. είναι, βέβαια, επίσης λειτουργίες γνήσια ανθρώπινες. Αλλά όταν αποσπαστούν από άλλες πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας και μετατραπούν σε τελικούς και αποκλειστικούς σκοπούς, είναι ζωώδεις λειτουργίες». (Μαρξ: Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα)


Αν λοιπόν ο εργάτης των υπονόμων είχε γνωρίσει από τα γεννοφάσκια του τον μαρξισμό θα γλύτωνε την αλλοτρίωση! Θα βούταγε γεμάτος αγαλλίαση στα “κτηνώδικα” προϊόντα του εντερικού σωλήνα του φιλοσόφου, να μη σου πω ότι θα έπαιρνε κι ένα κουπί να τα σπρώχνει γλυκά σαν γονδολιέρης τραγουδώντας αλληλέγγυες καντσονέτες: “Ω κώλε μίο!”


Κι όταν με το καλό ολοκληρωνόταν ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός και η ιδιοκτησία αποτελούσε παρελθόν, τα σκ…ά σου θα ήταν δικά μου και τα δικά μου δικά σου. Κρίμα που τέτοια ιδεολογία φαλίρισε στα μισά της διαδρομής! Διότι ως προς τα σκ…ά την πέτυχε την κοινοκτημοσύνη ο σοσιαλισμός. Όχι όμως ως προς την τροφή. Η μαρξιστική νομενκλατούρα του υπαρκτού έφερνε με αεροπλάνο γαλλικές γκουρμεδιές για να ταΐζει τα σκυλιά της, όταν ο λαός λιμοκτονούσε, όμως μάθαμε όταν τους εκτέλεσαν.


Την έχω συναντήσει πολλές φορές αυτή την οπτική. Για πολλά χρόνια, ως μουσικός, νταραβεριζόμουν εξ ανάγκης με τεμπελχανάδες οι οποίοι, σαν τον Μαρξ, προσπαθούσαν να επινοήσουν θεωρητικό άλλοθι για την τεμπελιά τους. (Ο καλλιτεχνικός χώρος βρίθει παρόμοιων περιπτώσεων.) 


Οι περισσότεροι (παιδιά πλούσιου μπαμπά που τους έδινε ισοβίως χαρτζιλίκι και υπερπροστατευτικής μαμάς που πήγαινε με το τάπερ σουτζουκάκια στη γιάφκα) κάνοντας στριφτό και με ένα μπουκάλι μπύρα μόνιμα στο πλάι, αναλάμβαναν να σου εξηγήσουν ότι αντιδρούν στην αλλοτρίωση της εργασίας διότι δεν θέλουν να γίνουν ένα “απρόσωπο γρανάζι του συστήματος”.  


Κι όταν τους ρώταγες, αν το ίδιο σκεφτόταν κι ο εργάτης που παρήγαγε τα τσιγαρόχαρτα, τον καπνό και τη μπύρα, τι θα κάπνιζαν και τι θα έπιναν, σου απαντούσαν ότι “παλεύουν και για τη δική του απελευθέρωση”. “Αγωνίζονται” να γίνει πραγματικότητα ο σοσιαλιστικός Παράδεισος όπου ο καθένας θα παράγει ανάλογα με τις δυνατότητές του και θα αμείβεται ανάλογα με τις ανάγκες του,  (Ψυχαναλυτικά ερμηνεύεται πολύ εύκολα η κατάχρηση “ιδρωμένων” λέξεων όπως “πάλη”, “αγώνας”, “αντίσταση” από μαστουρωμένους λεχρίτες που μέχρι να σηκώσουν το ένα χέρι βρωμάει το άλλο).


Έτσι έκανε κι ο τεμπέλης της εύφορης (αρχικώς) βαρώνης: δεν εργάστηκε ποτέ και συντηρούνταν (αφού έφαγε τα χρήματα και ξεπούλησε τα κοσμήματα της γυναίκας του) από ελεημοσύνες μέχρι που πέθαναν δύο παιδιά του κυριολεκτικά από την πείνα καθώς οι δανειστές τού είχαν κατάσχει μέχρι και τα έπιπλα του σπιτιού κι η οικογένεια δεν είχε λεφτά ούτε για ψωμί. Σιγά μην καταδεχθεί κοτζάμ παγκόσμιος επαναστάτης να δουλέψει σαν ένας κοινός προλετάριος! Η δική του εργασία ήταν ανώτερου επιπέδου: φιλοσοφική! 


Αλλά μήπως αφοσιώθηκε σ΄ αυτή; 


 Όχι βέβαια. Ένας τεμπέλης είναι σε όλα τεμπέλης. Μόνο τον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου κατάφερε να ολοκληρώσει στα 65 χρόνια της παρασιτικής ζωής του. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε ένας άλλος άεργος, θαυμαστής του και πλουσιόπαιδο (ο πατέρας του είχε βιομηχανία υφαντουργίας), ο Ένγκελς. Της ίδιας κωμικής, κι αυτός, σχολής “σκέψης”: «Στη σημερινή κοινωνία οι άνθρωποι κυριαρχούνται από τις οικονομικές σχέσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν και από τα μέσα παραγωγής που οι ίδιοι παρήγαγαν σαν από μια ξένη δύναμη».(Φρ. Ενγκελς: «Αντι-Ντύρινγκ»)  


Ενώ, παλληκάρι μου, στον μαρξισμό οι άνθρωποι δεν θα παράγουν μέσα παραγωγής ούτε θα δημιουργούν οικονομικές σχέσεις; Ή θα δημιουργούν, αλλά δεν θα κυριαρχούνται απ’ αυτές; Και τι ακριβώς θα πει “κυριαρχούνται”; 


Ίσως ο Μπογιόπουλος να μπορεί να μας τα εξηγήσει.


Ευτυχώς, ο υπόλοιπος κόσμος άφησε τους… αναλλοτρίωτους να γράφουν και να πιστεύουν ηλιθιότητες και ξεκινώντας από την αυτονόητη παραδοχή ότι εργάζεσαι επειδή πρέπει να ζήσεις, φρόντισε να κάνει την εργασία όσο το δυνατόν πιο ελκυστική ή λιγότερο απεχθή αν προτιμάτε: να καλυτερεύσει τις συνθήκες της, να ορίσει μεγαλύτερη αμοιβή και εργασιακά προνόμια για τις δύσκολες εργασίες, να αναπτύξει την κοινωνικότητα στον χώρο της δουλειάς, να σου δώσει τη δυνατότητα να εργάζεσαι κι από το σπίτι, να ανταμείψει την ανάληψη ευθύνης, να χρυσοπληρώσει την καινοτομία, να δώσει κίνητρα και στόχους σε κάθε εργαζόμενο και κυρίως να σου αφήσει ελεύθερο το πεδίο να φτάσεις όσο ψηλά θες, ξεκινώντας από το πιο χαμηλό προλεταριακό σκαλί, αφού ο ίδιος ο καπιταλισμός περιορίζει στην πράξη (με πλήθος παροχών υποτροφιών και βραβείων) τις ανισότητες στις ευκαιρίες.


Αν, βέβαια, έχεις ικανότητες και όρεξη για δουλειά. Αν όχι, και προτιμάς να περάσεις τη ζωή σου καταγγέλλοντας την αλλοτρίωση της εργασίας και την καριέρα ως χολέρα, έχεις τρία σκάρτα (και με τις δύο έννοιες) χρόνια περιθώριο, να διακριθείς: όσο η τελευταία μαρξιστική κυβέρνηση στην ιστορία του δυτικού κόσμου ανακυκλώνει τη σαβούρα της.  


Διότι, όσο κι αν κινείσαι στο καπιταλιστικό πλαίσιο, το να κινείσαι με λιμουζίνα υπουργού...


 ή πρωθυπουργικού συμβούλου μπορεί να είναι μεν αλλοτριωμένη εργασία, έχει όμως και χαρά, ειδικά αν όλη σου τη ζωή ήσουν μια εξαθλιωμένη και άφραγκη Βασίλω.


Μερος3: Χάσαμε το προλεταριάτο, στοπ!


Μέρος 4: Ο Μήτρογλου και η θεωρία της Υπεραξίας


Ο γλύπτης Σφυρίδων Καλέμης αγόρασε ένα μεγάλο κομμάτι μάρμαρο που του κόστισε 2000 ευρώ. Αφού το σκάλιζε επί 6 μήνες, δουλεύοντας 6 ώρες κάθε μέρα, 5 μέρες την εβδομάδα, έφτιαξε ένα γλυπτό. 


Πόσο θα πουληθεί;


Η απάντηση οποιουδήποτε που διαθέτει πέντε δράμια μυαλό είναι: δεν ξέρουμε! 


Μπορεί ο Καλέμης να είναι ένας ατάλαντος που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του και το γλυπτό να μην το παίρνουν ούτε για μπάζο.  


Μπορεί να είναι ένας διάσημος (ταλαντούχος ή μη, είναι άλλη ιστορία…) και το γλυπτό του να πουληθεί ακριβότερα από τα 141,28 εκατομμύρια δολάρια που έπιασε πέρυσι «Ο άνδρας που δείχνει» του Τζιακομέτι.


Διαφωνεί κανένας; 


Μα και βέβαια, ο μαρξιστής! Ο οποίος απαντάει ως εξής: 2000 ευρώ το υλικό, συν τόσες ώρες εργασία, επί τόσα ευρώ η ώρα, συν τρία καλέμια και ένα σφυρί που χάλασε αυτούς τους 6 μήνες, συν το κόστος χρήσης του εργαστηρίου, συν οι καφέδες που έπινε, μείον 3 μέρες που δεν δούλεψε γιατί ήταν με πυρετό, ίσον 8275 ευρώ. Τόσο πρέπει να πουληθεί το έργο! Κι επειδή σε βλέπει που τον κοιτάς με το σαγόνι πεσμένο, συμπληρώνει: αυτό δεν σημαίνει ότι θα πουληθεί τόσο. Αυτή όμως είναι η φυσική του αξία!


Όπως παρατηρήσατε, δεν είπε η φυσική του τιμή, αλλά η φυσική του αξία, συνεχίζοντας μια παρεξήγηση που την ξεκίνησε ο... Αριστοτέλης


Ο μεγάλος φιλόσοφος που έψαχνε απάντηση ακόμα και στο γιατί βλέπουμε αστεράκια όταν τρίβουμε τα μάτια (Μικρά Φυσικά, Περί αισθήσεως και αισθητών, Κεφάλαιο Β’) αναγνώρισε δύο αξίες σε κάθε αντικείμενο: τη χρηστική (οικείαν χρήσιν) και την ανταλλακτική (αλλαγής ένεκεν). Ένα κρεβάτι δηλαδή, είτε το χρησιμοποιείς για να κοιμάσαι, είτε το δίνεις μαζί με άλλα τέσσερα κρεβάτια και παίρνεις ένα σπίτι. («Κλίναι πέντε αντί οικίας.» Ενδιαφέρουσα πληροφορία ότι στην εποχή του Αριστοτέλη ένα σπίτι κόστιζε όσο 5 κρεβάτια!)  


Ναι, αλλά πώς έφτασε στα χέρια σου το κρεβάτι;  


Αν το παρήγαγες εσύ, κάποιους συντελεστές παραγωγής χρησιμοποίησες, άρα ήδη το αντάλλαξες με χρόνο και χρήμα τα οποία θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις για την παραγωγή ενός άλλου αγαθού. Αν το πήρες από άλλον δίνοντας π.χ. δύο πιθάρια λάδι, έχουμε τη «συμμετρία»: 1 σπίτι = 5 κρεβάτια = 10 πιθάρια λάδι η οποία γίνεται μια ατελείωτη αλυσίδα, αν ψάξουμε πώς παρήχθη το λάδι.  


Ποιος καθορίζει αυτές τις ισοτιμίες; 


Με ποιον μηχανισμό ανόμοια πράγματα αποκτούν ίδια τιμή; 


Απάντηση δεν μπόρεσε να δώσει ο Αριστοτέλης.  


Το μπέρδεμα έγινε μεγαλύτερο, καθώς τη χρηστική αξία τη συσχετίζει με την επιβίωση: το νερό έχει μεγάλη χρηστική αξία αλλά μηδέν ανταλλακτική, ενώ το διαμάντι έχει μηδέν χρηστική αλλά μεγάλη ανταλλακτική. Και ψάχνει να βρει, χωρίς αποτέλεσμα, γιατί υπάρχει αυτή η αφύσικη απόκλιση. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης δεν είχε ακόμα ανακαλυφθεί σε μια κοινωνία με ελάχιστους «κωδικούς» προϊόντων, που ικανοποιούσαν κυρίως βασικές ανάγκες (τροφή, ένδυση, στέγαση) και όπου η ανταλλακτική οικονομία κατείχε ακόμα μεγάλο μερίδιο της αγοράς. Έτσι έκανε το θεμελιώδες λάθος να αναζητά την απάντηση στον τρόπο που κατασκευάζεται κάτι, και όχι στην ένταση με την οποία ζητιέται.


Κι επειδή η σκέψη του Αριστοτέλη ήταν θέσφατο τουλάχιστον μέχρι την Αναγέννηση, οι πρώτοι διανοητές που μπορούν να χαρακτηρισθούν οικονομολόγοι, ο Άνταμ Σμιθ και ο Ντέιβιντ Ρικάρντο, ξεκίνησαν να μελετούν την οικονομική υπόσταση ενός αντικειμένου βασισμένοι στην αριστοτελική έννοια της αξίας.


Πώς αποκτάει αξία ένα προϊόν; 


Από τους συντελεστές που χρειάστηκαν για την παραγωγή του, σκέφτηκαν. Ανάμεσα στους οποίους ο πιο σημαντικός είναι η εργασία. Γράφει ο Άνταμ Σμιθ στην κλασική πραγματεία του που είναι γνωστή ως «Ο Πλούτος των Εθνών»: «Το αγαθό που είναι προϊόν δύο ημερών ή δύο ωρών εργασίας θα πρέπει να αξίζει το διπλάσιο ενός αγαθού που η παραγωγή του απαιτεί εργασία μιας ημέρας ή μιας ώρας». Κι επειδή η επόμενη ερώτηση είναι «πώς αποτιμάται η αξία μιας ώρας εργασίας σε ανθρώπους με διαφορετικές δεξιότητες;» οι πρώιμοι οικονομολόγοι κατασκεύασαν μια ολόκληρη θεωρία, την “Εργασιακή Θεωρία της Αξίας”, και παιδευόντουσαν χρόνια ολόκληρα να υπολογίσουν με ακρίβεια την εργασία που ενσωματώνεται σε μια λίμπρα σιτάρι, σε ένα ζευγάρι παπούτσια ή σε 10 πήχεις ύφασμα.


Το προφανές αδιέξοδο αυτής της μεθόδου έγινε βατερλώ όταν προσπάθησαν να αντιστοιχίσουν αξία και τιμή. Άντε να βρεις γιατί από χέρι σε χέρι αλλάζει η τιμή ενός προϊόντος, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, ενώ δεν έχει αλλάξει τίποτε στην εργασία που το παρήγαγε.


Μέχρι που ένας ξύπνιος άνθρωπος (και πολύ ενδιαφέρουσα γενικότερα προσωπικότητα), που στην Ελλάδα δεν τον πολυξέρουμε, ο Σάμιουελ Μπέιλυ εξήγησε τα αυτονόητα. Ότι, δηλαδή, δεν πα’ να έχεις ρίξει τη δουλειά της αρκούδας, πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα πει για το προϊόν σου “το θέλω και πληρώνω τόσα”. Αλλιώς δεν έχει καμμία αξία. Δεν υπάρχει αντικειμενική αξία σε κανένα προϊόν, ούτε στο νερό ούτε στο διαμάντι, παρά μόνο υποκειμενική, που αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο, από τόπο σε τόπο, κι από στιγμή σε στιγμή. Και υπάρχει ένας μόνο τρόπος αποτίμησης της αξίας: η τιμή. Αν βρεθεί λοιπόν κάποιος να πληρώσει 141 εκατομμύρια για το γλυπτό του Τζιακομέτι ή του Καλέμη, αυτή είναι και η αξία του. Τόσο απλά. Και χρήση ενός προϊόντος δεν κάνεις μόνο όταν το τρως. Κάνεις κι όταν καμαρώνεις ανάμεσα σε άλλους εκατομμυριούχους του τζετ σετ για τον “Τζιακομέτι σου”, τον οποίο πολύ πιθανόν ούτε θα γυρνούσες να κοιτάξεις, αν έκανε μόνο 141 ευρώ. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, άβυσσος και οι ανάγκες που δημιουργεί.


Πότε δημοσίευσε αυτή τη θέση ο Μπέιλυ; (A Critical Dissertation on the Nature, Measures and Causes of Value: Chiefly in Reference to the Writings of Mr. Ricardo and His Followers.)


 To 1825, όταν ο Μαρξ ήταν 7 ετών. Μέχρι το 1860, όταν έγραφε το Κεφάλαιο, κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν επέμενε στην γεμάτη αντιφάσεις και αδιέξοδα προβλήματα «Εργασιακή Θεωρία της Αξίας». Όμως ο Μαρξ τη χρειαζόταν και τη χρησιμοποίησε ως βάση όλου του σουρεαλιστικού κατασκευάσματός του.  


Γιατί; 


Διότι του έδινε την ευκαιρία να στηρίξει εκεί τη θεωρία – κλειδί του κομμουνισμού: την εκμετάλλευση της υπεραξίας και όλο το γαϊτανάκι αυθαιρεσιών που ξεκινάνε από αυτή.


  Και πώς αντέκρουσε την άποψη του Μπέιλυ;


 Την ονόμασε «χυδαία Πολιτική Οικονομία» και ξεμπέρδεψε.


Η μαρξιστική θεωρία της υπεραξίας, λοιπόν, λέει πως όταν κάποιος στήνει μια δουλειά, δηλαδή βάζει το κεφάλαιο, την ιδέα, οργανώνει την παραγωγή, βρίσκει πελάτες, φροντίζει ένα κάρο λεπτομέρειες και φυσικά παίρνει το ρίσκο να τα χάσει όλα, το όποιο κέρδος που του μένει, αν του μείνει, από την πώληση του προϊόντος, δεν είναι δικό του. Είναι του εργάτη στη γραμμή παραγωγής ο οποίος «ενσωματώνει» στο προϊόν μια αξία Χ, αλλά πληρώνεται λιγότερο. Το ποια είναι η «δίκαιη» αμοιβή του εργάτη, ο Μαρξ το κρατάει κρυφό. Ούτε καν προσπάθησε να προτείνει έναν τρόπο υπολογισμού. Το γιατί, είναι προφανές: όσο και να τον πλήρωνε ο επιχειρηματίας, θα έπρεπε να τον πληρώνει περισσότερο! Άρα τον κλέβει! Όταν θες, με το στανιό, να επινοήσεις επανάσταση, είναι «λογικό» να ξεκινάς από έναν τόσο τερατώδη παραλογισμό, διότι πρέπει, με το στανιό, να επινοήσεις αντιπάλους. Και τι αντίπαλοι θα ήταν αν ο ένας δεν έκλεβε τον άλλον; Επομένως: αξία + υπεραξία = τιμή. 


Την τιμή την ξέρουμε. Την αξία την ξέρουμε; 


Είναι η αμοιβή της γης, του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και της εργασίας, λέει ο Μάρξ.  

Μόνο; 


Μόνο! Δηλαδή, σε ένα εργοστάσιο που φτιάχνει γραβάτες, το αν είναι μοντέρνες ή ντεμοντέ έχει κάποια σημασία Κάρολε; Καμμία! Το αν ο διευθυντής πωλήσεων είναι γλυκομίλητος ή μουντρούχος; Καμμία! Και ποια είναι η δίκαιη αμοιβή των συντελεστών της αξίας; Δεν ξέρουμε, λέει ο Μαρξ! 


Τότε, πώς θα υπολογίσουμε την υπεραξία;


Ερωτήματα λογικά για έναν που έχει πέντε δράμια μυαλό. Αλλά, είπαμε, εδώ μιλάμε για μαρξισμό. Ουδεμία σχέση με λογική ή με μυαλό. 


Είσαι επιχειρηματίας; Κλέβεις τον εργαζόμενο, τέλος. Την υπεραξία την τσεπώνεις κι έχεις τον εργαζόμενο ως «μισθωτό σκλάβο». Ας είσαι στην πρώτη θέση των Best Workplaces κι ας σε έχουν ψηφίσει εκεί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Ας είσαι η Google κι ας κάνουν ουρές στην πόρτα σου οι υποψήφιοι «μισθωτοί σκλάβοι». Ας έχεις ξεκινήσει με μηδέν κεφάλαιο, αλλά με μια ιδέα που άλλαξε τον κόσμο. Είσαι κλέφτης του ιδρώτα του εργαζόμενου, τι δεν καταλαβαίνεις;


Δείτε ένα σύγχρονο (τρόπος του λέγειν) παράδειγμα


Γράφει ο Μπογιόπουλος ένα βιβλίο, απευθυνόμενος, με έναν εύστοχο τίτλο, στους συντρόφους του. Το αναλαμβάνει ένας εκδοτικός οίκος και το προωθεί στα βιβλιοπωλεία, που το πουλάνε π.χ. 17 ευρώ. Από αυτά, ας πούμε ότι τα 12 πάνε σε κόστος στοιχειοθεσίας, εκτύπωσης, βιβλιοδεσίας, μεταφορικών, κέρδος εκδοτικού οίκου και κέρδος βιβλιοπωλείου, και τα υπόλοιπα 5 τα βάζει στην τσέπη ο συγγραφέας. 


Όχι, λέει Μαρξ. Αυτά τα 5 ευρώ δεν τα δικαιούται ο Μπογιόπουλος. Διότι σε συνεργασία με τον εκδότη τα έκλεψαν από τον προλετάριο εργαζόμενο, που παρήγαγε το βιβλίο.  


Ποιον εργαζόμενο; Του τυπογραφείου; Του βιβλιοδετείου; Ή του βιβλιοπωλείου; 


 Δεν το διευκρινίζει.  


Τα έκλεψε και τα 5 ευρώ ή πρέπει κι αυτός ο έρμος να βγάλει το κάτιτίς του, για να μην αναγκάζεται να είναι στη δούλεψη του αφεντικού, κομμουνιστής πράμα; 


Ούτε αυτό το διευκρινίζει ο Μαρξ.


Μετά από λίγο καιρό ο εκδοτικός οίκος διαπιστώνει ότι κανένας δεν αγοράζει το βιβλίο και το βάζει σε προσφορά: 5 ευρώ φτηνότερα. 


Τώρα πώς διαμορφώνεται η αξία της ενσωματωμένης εργασίας και πώς η υπεραξία; Και μια που οπωσδήποτε κάποιος πρέπει να εκμεταλλεύεται κάποιον, ποιος είναι ο ένας και ποιος ο άλλος; Εκμεταλλεύτηκε ο Μπογιόπουλος τον εργάτη ή ο εργάτης τον Μπογιόπουλο, αφού πληρώθηκε το μεροκάματο στο τυπογραφείο, χωρίς ακόμα να ξέρουμε αν το βιβλίο θα πουληθεί;  


Βέβαια τα λεφτά εδώ τα βάζει ο εκδότης, αυτός είναι ο καπιταλιστής. Αλλά ήταν ο Μπογιόπουλος που πήγε και τον βρήκε. Κανένας δεν τον υποχρέωσε να πάει. Θα μπορούσε να το τυπώσει μόνος του ή να το διακινήσει με χειρόγραφα! Εκδότης όμως χωρίς συγγραφέα τι θα εξέδιδε; Αλλά και συγγραφέας χωρίς εκδότη τι θα πούλαγε;  


Κι όταν, εκτός από τα 5-10 αντίτυπα που αγόρασε το κόμμα για να μελετούν στην ΚΝΕ οι Τσίπρες του μέλλοντος, τα υπόλοιπα πάνε για πολτοποίηση, ποιος πληρώνει τη χασούρα; Ο πραγματικός ιδιοκτήτης, που σύμφωνα με τον Μαρξ είναι ο εργάτης στο τυπογραφείο ή ο ανάλγητος κεφαλαιοκράτης  που σύμφωνα με τον Μπογιόπουλο είναι... ο εκδότης;


Θα αναρωτιέστε τι σχέση έχει ο Μήτρογλου με όλα αυτά. 


Έχει, διότι τον χρησιμοποίησα ως παράδειγμα αντίστοιχο του Μπογιόπουλου, (άλλωστε και οι δύο είναι της ίδιας κλάσης παίκτες, ο καθένας στο γήπεδό του) σε μια παλαιότερη ανάρτησή μου στα social media, όταν ο Μήτρογλου πήγε από τον Ολυμπιακό στη Φούλαμ. Τυπικός προλετάριος είναι ο Μήτρογλου, αφού δεν κατέχει καπιταλιστικό κεφάλαιο για τη δουλειά του και το μόνο που «πουλάει» είναι, αντί τα χέρια του, τα πόδια του. Δεν μας χαλάει τη θεωρία η αντιστροφή των άκρων, σύντροφοι, έτσι δεν είναι;


Γιατί την έκανα αυτή την ανάρτηση; 


Για τον ίδιο λόγο που γράφω αυτή τη σειρά κειμένων «μαρξιστικής ανάλυσης». Αν αντιμετωπίζαμε τη μαρξιστική θεωρία ως έκθεμα του μουσείου πρωτόγονων αντιλήψεων, δίπλα στην άποψη ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος, δεν θα χαλάλιζα ούτε μια αράδα. Αλλά είμαστε, μαζί με την Βόρεια Κορέα και τη Βενεζουέλα (μέχρι κι ο Κάστρο κατάλαβε το λάθος του), ένα από τα τρία κράτη στον πλανήτη που τη θεωρούμε «εργαλείο» κατανόησης και φυσικά επίλυσης των προβλημάτων του 21ου αιώνα. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο μαρξισμός δεν είναι μια καλή ιδέα που εφαρμόστηκε με λάθος τρόπο. Είναι μια ηλίθια ιδέα, γεμάτη εσωτερικές αντιφάσεις, αοριστίες, αυθαιρεσίες, ιδεοληψίες, βαρβαρότητα, απανθρωπιά, φασισμό, χωρίς ίχνος επιστημονικής μεθοδολογίας.


Και το χειρότερο: διδάσκει το μίσος. Δεν βλέπει την παραγωγική διαδικασία ως συνεργασία (και με συγκρουσιακά στοιχεία, που υπάρχουν σε κάθε συνεργασία) όπου ο καθένας επωμίζεται ένα ποσοστό της ευθύνης και του ρίσκου κι ανάλογα μοιράζεται το κέρδος ή τη χασούρα. Ο Μαρξ ήθελε, ντε και καλά, να καταλήξει στην επανάσταση και στη φυσική εξόντωση των φανταστικών εχθρών του.  


Γιατί;  


Για θεωρητικό άλλοθι στο ότι ουδέποτε εργάστηκε; 


Για να εκδικηθεί τον πεθερό του, βαρώνο φον Βεστφάλεν, που τον «έφτυσε» αφού δεν πήγε ούτε στο γάμο του; 


 Για να πετύχει σε κάτι, αφού τις δύο, όλες κι όλες, φορές πού αποπειράθηκε να δουλέψει στη ζωή του, ως αρχισυντάκτης σε εφημερίδες, τις οδήγησε στο κλείσιμο λίγους μήνες μετά; 


Για να βρει μεταθανάτια αναγνώριση καθώς σε όλη τη ζωή του ήταν ένας παρακμιακός ζήτουλας;  


Ας το ψάξουν οι ειδικοί. Γεγονός είναι πως ολόκληρη η μαρξιστική θεωρία κατασκευάστηκε για να κουμπώσει σε προϋπάρχον συμπέρασμα. Κι επειδή ούτε ο ίδιος ο Μαρξ δεν κατάφερε να γεφυρώσει τα χαώδη κενά της, το ανέλαβε ο κολλητός του ο Ένγκελς, ένας άλλος άεργος σουλατσαδόρος, με παιδική, κωμική «σκέψη», που έτρωγε τα λεφτά του καπιταλιστή μπαμπά, μαχόμενος τον καπιταλισμό. Αν η ιστορία του κόσμου μπορούσε να διαβαστεί ψυχαναλυτικά, μέσα από τα συμπλέγματα, τις εμμονές και τις ψυχώσεις των πρωταγωνιστών της, θα ήμασταν σοφότεροι.


Να τι έλεγα λοιπόν για τον Μήτρογλου:
«15 εκατομμύρια δίνει η Φούλαμ για τον Μήτρογλου. Ερώτηση προς μαρξιστές: ο Μήτρογλου είναι ένας εργαζόμενος έστω και υψηλά αμοιβόμενος. Η Φούλαμ είναι η εργοδοσία, δηλαδή το κεφάλαιο. Πώς εκμεταλλεύεται την υπεραξία του Μήτρογλου; Ποια είναι ακριβώς η αξία του; Όσο διάστημα έμεινε στον Ολυμπιακό, ήταν ο Ολυμπιακός που εκμεταλλεύτηκε την υπεραξία του ή ο Μήτρογλου που εκμεταλλεύτηκε την υπεραξία του Ολυμπιακού που του έδωσε τη δυνατότητα μετά από δύο χρόνια αναπληρωματικός να παίξει στη βασική ενδεκάδα, να βγει στην Ευρώπη, και να τον προσέξουν οι Άγγλοι;»


Η ανάρτηση προκάλεσε… ταξικό πόλεμο στα social media. Ήταν η εποχή που η Κουμουνδούρου πλήρωνε αδρά. Και μαύρα. Δεκάδες γιαλαντζί opinion leaders εξέδιδαν επί χρήμασι διαδικτυακά... πορτάλια (αλήθεια, δεν έχει βρεθεί ούτε ένας εισαγγελέας να διατάξει έρευνα για τις παράνομες πράξεις που αποκαλύπτει, ο συμπαθής κατά τα άλλα, Δαβαράκης;) και εκατοντάδες τρολ και κουτοί της Πανδώρας είχαν τον Τζήμερο ως προσφιλή στόχο με τα μόνιμα όπλα των φανατικών και των απατεώνων: απειλές, βρίσιμο, διαστρέβλωση και χοντροκομμένη, ανορθόγραφη πάντα, ειρωνεία. Στα συγκεκριμένα ρωτήματα κανένας δεν 
απάντησε.


Την επόμενη μέρα επανήλθα με ένα άλλο παράδειγμα: του Γιώργου Κολιόπουλου ο οποίος συσκεύασε και πούλησε στις ΗΠΑ ελληνικό λάδι προς 150 ευρώ το λίτρο. (Από αυτό που δίναμε χύμα στους Ιταλούς για 2 ευρώ.)


Έγραφα:
«Λάδι, 150 ευρώ το λίτρο. Βρίσκεις extra παρθένο ελαιόλαδο στην αγορά με 4 ευρώ. Ας πούμε ότι το συγκεκριμένο είναι η πιο καλή ποιότητα της Ελλάδας και θα το αγόραζες ακριβότερα π.χ. 10 ευρώ το λίτρο. Σ΄ αυτά τα 10 ευρώ είναι ενσωματωμένη η αμοιβή των συντελεστών παραγωγής (και η μαρξιστική υπεραξία). Από τα 10 ευρώ μέχρι τα 150 η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Ποιο στοιχείο την πήγε εκεί; Η ευρηματικότητα, η έμπνευση, το επιχειρηματικό ρίσκο, το design, η γνώση των αγορών, η διαφήμιση, η καινοτομία ενός ανθρώπου που είχε αυτή την ιδέα και την υλοποίησε. Πουλάει αέρα, θα πει ένας ακραιφνής μαρξιστής. Και λοιπόν; Από τη στιγμή που υπάρχει αγοραστής που, ακόμα κι από ματαιοδοξία, αλλά οικειοθελώς δίνει τα 150 ευρώ, η τιμή του προϊόντος είναι αυτή: 150 ευρώ. Άλλωστε και όταν γράφεις ένα βιβλίο (όπως το Κεφάλαιο), αέρα πουλάς, δηλαδή άυλη αξία, η οποία έχει την τιμή που κάποιος είναι διατεθειμένος να πληρώσει γι' αυτή. Τι καταλαβαίνουμε από το παράδειγμα, αγαπητά μαρξιστόπουλα; Ότι από την "εξίσωση" με την οποία ο Μαρξ προσδιόρισε κατ' αρχήν την αξία ενός προϊόντος για να καταλήξει στην υπεραξία, λείπουν πάρα πολλοί, μα πάρα πολλοί συντελεστές».


Ως συνήθως, το κατά συρροήν βρισίδι συνεχίστηκε για μέρες. Από μια άποψη, τους κατανοώ. Όταν “εργάζεσαι” πυρετωδώς στις καφετέριες για την προετοιμασία της παγκόσμιας επανάστασης δεν έχεις χρόνο να αντικρούσεις κάτι αντιδραστικούς του καπιταλισμού, σαν κι εμένα. Οραματίζεσαι μια ανώτερη κοινωνία. Κι ένα ανώτερο και δίκαιο ποδόσφαιρο στο οποίο, σύμφωνα με τις εμπνεύσεις του Μαρξ, κάθε παίχτης, είτε είναι ο Μήτρογλου, είτε ο Ρονάλντο είτε ο τελευταίος αναπληρωματικός στον πάγκο τού Κεραυνού Άνω Ραχούλας θα παίρνει τα ίδια. Και όχι σε χρήμα, που είναι καπιταλιστικό εργαλείο υποδούλωσης των μαζών, αλλά σε είδος: ένα δωμάτιο 2Χ3 σε σοσιαλιστικό κοινόβιο με κοινή τουαλέτα για 7 οικογένειες, λάδι με το δελτίο, και ίσως ένα αυτοκινητάκι Trabant μετά από 10 χρόνια στη λίστα αναμονής. Δεν έχει όμως σημασία, αρκεί που κανένας δεν θα καρπώνεται την υπεραξία του και την υπεραξία του Μήτρογλου!


Βέβαια, με τέτοια κίνητρα, όχι Τσάμπιονς Λιγκ δεν κερδίζεις αλλά δεν παίζεις ούτε στο τοπικό ερασιτεχνικό.  


Οι Σοβιετικοί το έμαθαν, μολονότι τους πήρε εβδομήντα χρόνια. 


Εμείς, μέχρι να φτάσουμε στο κοινόβιο και στο δελτίο τροφίμων (γιατί και η παραγωγή Trabant σε μια χώρα που δεν φτιάχνει ούτε ποδήλατα, είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας) έχουμε δρόμο ακόμα. Κι όχι εβδομήντα χρόνια δεν περάσαμε με τους μαρξιστές στην εξουσία, αλλά ούτε δύο. Όμως βλέπουμε το ματς σε fast forward. Tόση συμπυκνωμένη καταστροφή, τέτοιος παγκόσμιος εξευτελισμός, τέτοιος κυνισμός της εξουσίας, τόση απαξίωση της ηθικής σε τόσο λίγο χρόνο, ούτε δέκα κομμούνες του Παρισιού δεν θα κατάφερναν. Κι αν ισχύει η άποψη ότι το καλύτερο μάθημα είναι το βιωματικό, η ιστορία μάς κάνει ταχύρυθμο φροντιστήριο στην κομμουνιστική παράνοια. Το λες και εύνοια της τύχης. Γκολ στις καθυστερήσεις, που θα έλεγαν και οι περί τα τηλεοπτικά θεάματα “ειδήμοι” του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Μόνο που φοβάμαι ότι δεν θα τον γλυτώσουμε τον αποκλεισμό.




Πιτσιρικάδες, είχαμε έναν στην παρέα, με λασκαρισμένη βίδα, που νόμιζε ότι είναι μεγάλος εφευρέτης, κάτι ανάμεσα σε Τέσλα και Κύρο Γρανάζη. Έφτιαχνε διάφορες ανοησίες, που φυσικά δεν είχαν κανένα νόημα και κανένας δεν τους έδινε σημασία. Για να μας «τη βγει» (και να παρηγορηθεί) έλεγε: «αν το στείλω αυτό όμως στην Αμερική, θα γίνω εκατομμυριούχος». Την τελευταία φορά που τον θυμάμαι, προσπαθούσε να φτιάξει το αεικίνητο.


Τον σκέφτηκα μετά από πολλά χρόνια, βλέποντας τον Τσίπρα να επιμένει πως θα αλλάξει την Ευρώπη. (Γιατί μόνο την Ευρώπη; Τον κόσμο; Το ηλιακό σύστημα; Τον γαλαξία;)  


Όσο πιο ασήμαντος και πιο ανίκανος είναι κάποιος, τόσο πιο μαξιμαλιστικούς στόχους βάζει. Κατανοητό: ο megaστόχος προσδίδει μεγαλοπρέπεια, σε ανεβάζει στα μάτια των αφελών. Kαι να μην τον πετύχεις δεν θα σε κατηγορήσει κανείς - αρκεί που προσπάθησες. Επίσης το να κοιτάς μόνιμα στο βάθος του σύμπαντος, σε απαλλάσσει από το να πρέπει κάπου να εστιάσεις, και κυρίως από το να κοιτάς μπροστά σου, ειδικά αν δεν αναγνωρίζεις τίποτε απ’ όσα σε περιβάλλουν.


Αλλά υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος του μαξιμαλισμού του Τσίπρα: «σπούδασε» στα θρανία της ΚΝΕ. Κι επειδή εκεί δεν σήκωνε κατάληψη, ξεπατίκωσε το πρότυπό του: τον Μαρξ


Ο Μαρξ δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί με τίποτε λιγότερο από παγκόσμιο. Ο «προλετάριός» του δεν έχει πατρίδα. Πατρίδα του είναι η γη. Αλλά έχει εχθρό: το παγκόσμιο κεφάλαιο. Άρα η μητέρα όλων των μαχών, σύμφωνα με τον Μαρξ, θα γίνει ανάμεσα στους καπιταλιστές όλου του κόσμου και στους προλετάριους όλου του κόσμου.


Και μόνο να το σκεφτείς ως... στρατηγικό πλάνο, αντιλαμβάνεσαι την ηλιθιότητά του.  


Πώς θα οργανωθεί ο Άγγλος, ο Γερμανός, ο Αυστραλός, ο Καναδός προλετάριος σε ένα κοινό μέτωπο; Και τι χαρακτήρα θα έχει αυτός ο αγώνας; Παγκόσμιου πολέμου; Και με τι όπλα θα χτυπήσουν οι προλετάριοι το κεφάλαιο, αφού το μόνο που διαθέτουν είναι... αλυσίδες; 


Αν το έπαιζες στοίχημα, τι πιθανότητες θα έδινες στους προλετάριους όλων των χωρών α) να ενωθούν και β) να νικήσουν τους καπιταλιστές όλων των χωρών;


Όμως αυτά τα παρακατιανά μπουρζουάδικα δεν απασχολούσαν το υψιπετές πνεύμα του Μάρξ. Ο άνθρωπος ήταν παγκόσμιος... εφευρέτης! Κι έτσι φαντασιωνόταν μια παγκόσμια επανάσταση που θα ξεκινούσε από την... Αγγλία και θα μεταδιδόταν σαν φωτιά από χώρα σε χώρα. (Το μέντιουμ «κυρία Τούλα» στον Κολωνό έχει περισσότερες επιτυχίες στις προβλέψεις του.)  


Βέβαια, όπως το συνήθιζε, δεν επεξεργάστηκε κάποιες λεπτομέρειες: τι κάνει ο κομμουνιστής αν πολεμήσουν δύο «καπιταλιστικά» έθνη; Αναπόφευκτα, οι προλετάριοι του ενός θα τεθούν αντιμέτωποι με τους προλετάριους του άλλου. Π.χ. οι προλετάριοι της Ελλάδας με τους προλετάριους της Βουλγαρίας. Θα έχουμε λοιπόν αδελφοπρολεταριοκτόνο πόλεμο; Ή, τι γίνεται αν ένα μαρξιστικό κράτος δεχθεί επίθεση από ένα καπιταλιστικό; Οι προλετάριοι φαντάροι του καπιταλιστικού είναι ταξικά αδέρφια με τους φαντάρους του μαρξιστικού. Αλλά δεν το ξέρουν, και καθώς είναι «στη δούλεψη των αφεντάδων τους» πυροβολούν τους μαρξιστές. Τι θα κάνουν οι μαρξιστές; Θα προσπαθήσουν να εξηγήσουν στους αντιπάλους τους τη διαλεκτική του ιστορικού προτσές ή θα πυροβολήσουν κι αυτοί;


Το κενό ανέλαβε να καλύψει ο Λένιν που απαντάει καθαρά: “το εργατικό κίνημα της κάθε χώρας οφείλει να προτάξει την ήττα της δικής του κυβέρνησης, της δικής του πατρίδας στον πόλεμο”!!! (Λένιν, “Φιλοσοφικά Τετράδια”).


Αυτά όμως τα έλεγε πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση. Κι η μοίρα που παίζει άσχημα παιχνίδια στους επαναστάτες (και στους εφευρέτες του αεικίνητου) τα έφερε έτσι ώστε ο Λένιν να πάρει την εξουσία στη Ρωσία εν μέσω πολέμου. Τι κάνουμε τώρα, σύντροφοι; Τι ρίχνουμε στους Γερμανούς προλετάριους στρατιώτες που μπορεί ανάμεσά τους να είναι και οι οπαδοί του (Γερμανού, να μην το ξεχνάμε) Μαρξ; Βόμβες ή επαναστατικά φυλλάδια; Εδώ σε θέλω.


Οι μισοί έλεγαν: θα πολεμήσουμε. Οι άλλο μισοί: δεν πολεμάμε τα ταξικά μας αδέλφια. 


Έτσι, το “διεθνές εργατικό κίνημα” γνώρισε την πρώτη του μεγάλη κρίση


Ο Λένιν ήταν ο πρώτος που έκανε την κωλοτούμπα: θα πολεμήσουμε. 


Δεν θα πολεμήσουμε, επέμενε η φλογερή συντρόφισσα Ινέσα Αρμάν καταγγέλλοντας την υπεράσπιση της πατρίδας ως απαράδεκτη ιεροσυλία για τα συμφέροντα του προλεταριάτου! (Λένιν, άπαντα τ. 49 σελ: 324-334).


Εντάξει, λέει ο Λένιν. Θα διαπραγματευτούμε.  


Τι θα ζητούσαν από την προελαύνουσα Γερμανία;


 Περίπου ό,τι κι ο Βαρουφάκης. Να αποχωρήσει η Ρωσία από τον πόλεμο, αλλά να αποχωρήσει και η Γερμανία από τις ρωσικές περιοχές που είχε καταλάβει! Δηλαδή, σου ζητάω ειρήνη, αλλά γκόου μπακ, μίστερ Κάιζερ. Εννιά εβδομάδες κράτησαν οι περήφανες διαπραγματεύσεις, με τους μπολσεβίκους να παίζουν εκνευριστικό παιγνίδι καθυστερήσεων και να απαιτούν απίθανα πράγματα που οι Γερμανοί τα άκουγαν και έβαζαν τα γέλια. Ακριβώς σαν τη “στρατηγική” του ντουέτου Αλέξης - Γιάνης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ντουέτο λεγόταν Λένιν – Τρότσκι.


Για ποιο λόγο καθυστερούσαν, αφού ο Ρωσικός στρατός ήταν διαλυμένος; Τι θα κέρδιζαν;  


Απίστευτο κι όμως κομμουνιστικό: διότι στο μυαλό τους έπαιζε το σενάριο (ούτε μία στο εκατομμύριο να μην πετύχει) να διαδοθεί η κομμουνιστική επανάσταση στη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία και μετά, όλοι μαζί οι προλετάριοι ενωμένοι, να χτυπήσουν το μεγάλο κεφάλαιο και να διαδώσουν ακόμα παραπέρα την επανάσταση, μέχρι τον Ατλαντικό, γιατί όχι και μέχρι την Αμερική! Τέτοια επαφή με την πραγματικότητα!


Όπως είναι φυσικό οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν. Και τώρα τι κάνουμε σύντροφοι; Πολεμάμε ή όχι; 


Οι μπολσεβίκοι αποχωρώντας έκαναν ακατάληπτες αλλά περήφανες δηλώσεις, σαν κι αυτές του Τσίπρα πριν το δημοψήφισμα.  


Οι Γερμανοί έκαναν προέλαση. Λίγο πριν να καταλάβουν την Πετρούπολη, οι ασυμβίβαστοι γκοουμπάκηδες ξαναγύρισαν, στα τέσσερα, καλή ώρα σαν τον λεβέντη μας, παρακαλώντας για συνθηκολόγηση. Και υπέγραψαν τη συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ. Κάτι σαν το 4ο μνημόνιο που θα υπογράψουν οι μνημονιοσκίστες: παρέδωσαν στη Γερμανία την Εσθονία, τη Λιθουανία, την Πολωνία, τμήμα της Λευκορωσίας, και έφυγαν από τη Φινλανδία της οποίας την ανεξαρτησία αναγνώρισαν. Μέχρι και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που βρήκε την ευκαιρία να χωθεί, πήρε ένα μεγάλο κομμάτι. Πάλι καλά που γλύτωσε η Μόσχα.


Το πόσο παιδαριώδη αντίληψη της διεθνούς πολιτικής είχαν τα πρωτοπαλλήκαρα του κομμουνισμού φαίνεται από το ότι όλα τα κείμενα του Λένιν αντιμετωπίζουν τον πόλεμο ως προσπάθεια κάποιων να καταπιέσουν κάποιους άλλους! Κάτι σαν κόντρα με τον μεγάλο σου αδερφό. Έλεγε ο Λένιν: “Αν σε καιρό πολέμου πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή για αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ’ έναν τέτοιο πόλεμο και δεν φοβάμαι τις λέξεις «υπεράσπιση της πατρίδας» όταν αναφέρονται σ’ έναν τέτοιου είδους πόλεμο ή εξέγερση. Οι σοσιαλιστές τάσσονται πάντοτε με το μέρος των καταπιεζόμενων και συνεπώς δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των πολέμων που έχουν σκοπό τη δημοκρατική ή σοσιαλιστική πάλη ενάντια στην καταπίεση».
(Λένιν : Άπαντα, «Γράμμα προς τον Μπορίς Σουβάριν», τομ. 30, σελ. 262)


Αλλού όμως έλεγε άλλα:Δεν είναι ο αμυντικός ούτε ο επιθετικός χαρακτήρας του πολέμου, μα τα συμφέροντα της ταξικής πάλης του προλεταριάτου ή μάλλον τα συμφέροντα του διεθνούς κινήματος του προλεταριάτου, που αποτελούν τη μοναδική δυνατή σκοπιά από την οποία μπορεί να εξεταστεί και να λυθεί το ζήτημα της στάσης των σοσιαλδημοκρατών.» (Λένιν : Άπαντα, τομ. 17, σελ. 198)
Ο Τσακαλώτος είναι σαφέστερος.


Την εξευτελιστική συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ που ακρωτηρίαζε την ευρωπαϊκή Ρωσία, προσπάθησε ο Λένιν και η παρέα του να την πουλήσουν στο εσωτερικό της Ρωσίας, ως στρατηγική αναδίπλωση, για να έχουν τάχα μου τον χρόνο να ανασυνταχθούν μέχρι την… τελική νίκη των λαών! (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…). Όμως οι Ρώσοι δεν έχουν τόσο πολλούς σανοφάγους και ξεκίνησαν άγριες αντιπαραθέσεις που κατέληξαν σε εμφύλιο. (Να διαβάζετε ιστορία, σύντροφοι, υπάρχουν ανατριχιαστικές αναλογίες).


Παρ’ όλα αυτά, απάντηση στο αρχικό ερώτημα δεν δόθηκε. Φοράμε χακί ή όχι; 


Απάντηση θεωρητική. Διότι στην πράξη, στον αιματοβαμμένο 20ο αιώνα, κάθε εθνικό κομμουνιστικό κόμμα έπαιρνε γραμμή από τη μαμά Σοβιετία για το τι θα κάνει, ανάλογα με τα σοβιετικά συμφέροντα.


Αυτό έκαναν και οι “δικοί μας” κομμουνιστές. Στο Μακεδονικό, στην Μικρασιατική Καταστροφή, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Εμφύλιο. Υπηρετώντας τα συμφέροντα των “προλετάριων όλων των χωρών”, όπως τα φανταζόντουσαν, και αντιμαχόμενοι το συμφέρον της χώρας τους.


Το ανατριχιαστικό είναι ότι τα ίδια ακριβώς συνεχίζουν να πιστεύουν οι κομμουνιστές του ΚΚΕ, μολονότι δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία μέχρι στιγμής να τα εφαρμόσουν ξανά. Όμως το πρόγραμμά τους είναι σαφές. Στο τελευταίο, 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, που έγινε τον Απρίλιο του 2013 η στάση του ΚΚΕ σε περίπτωση πολέμου είναι ξεκάθαρη. Πιο ξεκάθαρη δεν γίνεται! Παραθέτω, αυτολεξεί, το κείμενο: “Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, ΕΙΤΕ ΣΕ ΑΜΥΝΤΙΚΟ είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της ΑΥΤΟΤΕΛΟΥΣ οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΕΓΧΩΡΙΑΣ και ξένης.” Μπορείτε να το βρείτε εδώ.


Όπως σε όλα τα κομμουνιστικά κείμενα, έτσι κι εδώ, η ηλιθιότητα συναγωνίζεται την εθνική προδοσία. 


Επιτρέψτε μου να σχολιάσω την πρώτη γιατί τη δεύτερη, αρμόδια να τη σχολιάσει θα ήταν η Δικαιοσύνη, αν είχαμε. (Το γιατί το πολιτικό σύστημα ανέχεται ένα κόμμα το οποίο ευθέως είναι κατά του Συντάγματος, κατά του κοινοβουλευτισμού, υπέρ της δικτατορίας και απεργάζεται εμφύλιο, είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα την κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνουμε ανοιχτά.)  


Τι σημαίνει, λοιπόν, σύντροφοι, “ιμπεριαλιστικός αμυντικός πόλεμος”; 


Πώς γίνεται αυτό; 


Αν μας επιτεθεί η Τουρκία, τι πόλεμος θα είναι; Μήπως επειδή ανήκουμε στην Ε.Ε. και όλοι αυτοί οι κεντροευρωπαίοι είναι ιμπεριαλιστές – δες τι έκαναν στους μαύρους – κολλάμε κι εμείς ιμπεριαλιστίτιδα;


Μια που δεν αναφέρεται πουθενά στα κείμενά σας άλλη περίπτωση πολέμου, “σκέτου” αμυντικού, να υποθέσω ότι κάθε πόλεμος καπιταλιστικής χώρας είναι ιμπεριαλιστικός; 


Αμυντικό πόλεμο κάνει μόνο ο Κιμ Γιόνγκ Ουν και ο Μαδούρο. Σωστά; Έκανε κι ο Φιντέλ, αλλά πάει αυτός μας τελείωσε.  


Άλλωστε αν μας επιτεθεί ο Ερντογάν (λέμε) και τον νικήσουμε (λέμε) δεν θα μας ανοίξει η όρεξη να πάρουμε την Πόλη; Άρα, είμαστε ιμπεριαλιστές, φως φανάρι.


Αν λοιπόν η Ελλάδα αναγκαστεί (χτύπα ξύλο) να πολεμήσει, τι θα κάνουν τα παλληκάρια του Περισσού και της Κουμουνδούρου (που απορώ γιατί διασπάστηκαν αυτοί οι δύο, αφού τα ίδια πιστεύουν);


Θα ηγηθούν “της ΑΥΤΟΤΕΛΟΥΣ οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές”. Υπάρχει κανένας που δεν το κατάλαβε; Ενώ η χώρα θα κάνει (χτύπα ξύλο, ξανά) επιστράτευση, αυτοί οι λεβέντες θα οργανώνουν αυτοτελείς ένοπλες ομάδες, δηλαδή αντάρτικο.  


Μια ερώτηση είναι: πού θα βρουν όπλα; 


Μήπως έχουν ήδη; Μήπως το “άβατο του Περισσού” δεν είναι τόσο για να μην αποκαλυφθούν ο χρηματοδότες αλλά για αν μην ανακαλυφθούν άλλα πράγματα; Δεν ξέρω, μια σκέψη κάνω.


Αλλά ας πούμε ότι αυτή είναι μια τραβηγμένη υπόθεση. Ο άλλος τρόπος να αποκτήσει όπλα μια αυτοτελής ομάδα μαχητών είναι να τα αποσπάσει από τον στρατό.  


Πώς; 


Με επιθέσεις!  


Υπάρχει εναλλακτική; Άρα ο εμφύλιος θα ξεκινήσει πριν τον “αμυντικό ιμπεριαλιστικό” πόλεμο. Αυτό δεν λέτε, σύντροφοι;


Πάμε και στη συνέχεια. Με ποιο στόχο θα γίνει αυτό; 


Για να “οδηγήσει σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΕΓΧΩΡΙΑΣ και ξένης.” Υπάρχει κανένας που δεν το κατάλαβε; Προφανώς το “και ξένης” μπήκε για ξεκάρφωμα.  


Πώς δηλαδή θα καταφέρει ο Κουτσούμπας, και οι συριζαίοι μαρξιστές να νικήσουν την τουρκική αστική τάξη;  


Θα στείλουν ειδικά σώματα κομμουνιστών αλεξιπτωτιστών στα τουρκικά μετόπισθεν; (Βέβαια εδώ οφείλω να αναγνωρίσω ότι όλοι οι συριζαίοι δεν είναι μαρξιστές. Υπάρχουν και τα πασοκογενή λαμόγια, τα παιδιά του Άκη, οι περισσότεροι εκ των οποίων πήραν τρελόχαρτο από τον στρατό ή τη σκαπούλαραν με διάφορα άλλα τεχνάσματα και σιγά μην οργανώσουν ένοπλες ομάδες, οι μετρ της λούφας και παραλλαγής. Το πολύ-πολύ να οργανώσουν καμμιά κομπίνα να πουλήσουν όπλα στον Ερντογάν για να πάρουν μίζα.)


Αν λοιπόν απαλείψουμε, ως ανέφικτη, την ήττα της ξένης αστικής τάξης, τι μας μένει;  


Η ολοκληρωτική ήττα της εγχώριας αστικής τάξης! Δηλαδή ενώ η χώρα θα προσπαθεί να περιφρουρήσει την εδαφική της ακεραιότητα και τα παιδιά μας θα σκοτώνονται (χτύπα, ξαναχτύπα και ξαναματαχτύπα ξύλο) στα σύνορα, οι ντόπιοι μαρξιστές θα επιτίθενται στους αστούς.  


Και πώς θα γίνει αυτό, ρε λεβέντες; Πού… στρατοπεδεύει η αστική τάξη για να της επιτεθείτε; Στην Εκάλη; Εκεί κάθεται η Λιάνα σας. Στις βίλες της Αίγινας; Θα ξεκληρίσετε το μισό κόμμα. Στο Κολωνάκι; Εκεί έχουν τα γραφεία τους οι βουλευτές σας. Θα συνεχίσετε να τα χρησιμοποιείτε ως επαναστατικά στρατηγεία; Θα πηγαίνετε στις μαζώξεις των ενόπλων “αυτοτελών οργανώσεων” με το βουλευτικό σας αυτοκίνητο με τον σωφέρ και τη φρουρά που σας έχει δώσει η αστική δημοκρατία; Θα μιλάτε στο κινητό που το πληρώνει η Βουλή; Πώς διάολο θα τον οργανώσετε αυτόν τον αγώνα;


Απάντηση δεν υπάρχει, αλλά μήπως και ο Μαρξ ήταν σαφέστερος; Το περίγραμμα σού ζωγράφισε, και τα άλλα σού λέει “βρες τα εσύ”. Όπως ο Φώσκολος, τη Λάμψη, που έδινε τον σκελετό της ιστορίας και τους διαλόγους τούς έγραφαν οι βοηθοί.


Φαντάσου λοιπόν, αναγνώστη, να είσαι επικεφαλής ενόπλων ανταρτών του ΚΚΕ και να σού έρθει διαταγή από τον Κουτσούμπα να επιτεθείς… στην αστική τάξη! Και η χώρα να είναι σε πόλεμο! Και η βάση σου να είναι, ας πούμε, το Παγκράτι. Τι θα κάνεις ακριβώς; Ποιον θα χτυπήσεις; Και πώς θα πιστοποιηθεί η ήττα των αστών; Καταλαμβάνοντας τον “Μαγεμένο Αυλό”;


Δεν ξέρω αν το πιο τραγικό στην “ιδεολογία” του μαρξισμού είναι το απύθμενο μίσος του για όσους έχουν κάτι πετύχει στη ζωή τους ή η απύθμενη ηλιθιότητά του. Το εξωφθάλμως ανεφάρμοστο. Το χοντροκομμένα αντιφατικό. Κατά παράδοξο τρόπο αυτές οι ακραίες ιδιότητες λειτουργούν ως ασπίδα του. Γιατί πολλοί νομίζουν ότι πολλά “απύθμενα” και απίθανα πράγματα μαζί είναι αδύνατο να συμβούν. Και σου λέει “και τι σε πειράζουν οι γραφικοί;” Κάποιοι το πάνε ακόμα παραπέρα. Τα κομμουνιστικά κόμματα, λένε, λειτουργούν ως “βλακοπαγίδα”. Ένα 5% -10% κάθε εκλογικού σώματος είναι απολύτως ηλίθιο. Άσ' τους παρκαρισμένους στο ΚΚΕ, γιατί αν πήγαιναν από κόμμα σε κόμμα θα ενοχλούσαν την πλεύση του κλεπτοκρατικού κομματικού συστήματος που έχουμε στην Ελλάδα και το ονομάζουμε κοινοβουλευτισμό. Όπως οι επιβάτες σε μια βάρκα που πάνε από τη μια μεριά στην άλλη.


Μακάρι να ήταν μόνο έτσι. Όμως το ΚΚΕ λειτουργεί ως φυτώριο ηλιθίων. Κι αφού καταστρέψει και τις ελάχιστες εγκεφαλικές συνάψεις που είχαν όλοι αυτοί όταν πρωτοκάθησαν στα θρανία της ΚΝΕ, τους εκλύει σαν ραδιενέργεια στο περιβάλλον, μολύνοντας τα πάντα στον δημόσιο βίο, στον δημόσιο διάλογο, στην Παιδεία, στην Τέχνη, στα ΜΜΕ.  Επιπλέον, η ιστορία διαψεύδει την οπτική περί δήθεν γραφικών και ανώδυνων κομμουνιστών. Γιατί κάθε φορά που μπόρεσαν, άφησαν τη ντουντούκα κι έπιασαν το κονσερβοκούτι.
Κι επειδή η στάση των μαρξιστών στους εθνικούς αγώνες δεν διδάσκεται στα σχολεία, στα επόμενα άρθρα της σειράς θα κάνω ένα ξεσκάλισμα στα ίδια τα κομμουνιστικά αρχεία, ώστε κανένας να μην μπορεί να πει “είναι δική σου άποψη”. Θα παραθέσω τις θέσεις, και τις πράξεις, των ίδιων των Ελλήνων (τρόπος του λέγειν) μαρξιστών όταν αναγκάστηκαν να ντυθούν στο χακί


Μέρος 6: Προκήρυξη προς τον μακεδονικό λαό που ζει κάτω από την ελληνική κυριαρχία!




Τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου του 1932 το κεντρικό άρθρο του Ριζοσπάστη είχε τίτλο: ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΖΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!


Είναι από αυτά τα ντοκουμέντα που προσπαθούν να ξεχάσουν οι μαρξιστές, αφού έχουν καταφέρει να κάνουν κι όλους τους άλλους να τα ξεχάσουν.

 

Θα μου πεις: και γιατί να μην τα ξεχάσουμε; Τι βοηθάει να ανασκαλεύεις τις ιστορίες του εθνικού διχασμού;  


Μαζί σου, σύντροφε. Αρκεί αυτές τις ιστορίες να τις ξέρουμε κανονικά, κι όχι μέσω της κομμουνιστικής προπαγάνδας, που ήταν μανούλα στο να τις γράφει ανάποδα. Θα τις ξεχάσουμε λοιπόν όταν τις μάθουμε σωστά. Και όταν αποφασίσουμε, δεξιοί και αριστεροί, ότι οι σφαγές δεν είναι τρόπος επίλυσης πολιτικών διαφορών.


Οι δεξιοί το έχουν αποφασίσει. Νομιμοποιώντας το ΚΚΕ, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, έδωσαν χέρι συμφιλίωσης, που θα μπορούσε να κλείσει το θέμα μόνιμα. 


Τι έκανε όμως το ΚΚΕ και οι θητεύσαντες στα μαρξιστικά του θρανία; 


Όχι μόνο δεν έχουν αποκηρύξει την πολιτική της λεπίδας, αλλά ,την προβάλλουν ως διαχρονική θέση του κόμματος, ακόμα και σήμερα! Στα ΣΗΜΕΡΙΝΑ κείμενα του ΚΚΕ εδώ, υπάρχει η επίσημη θέση πως σε περίπτωση που η χώρα μας δεχθεί επίθεση, το ΚΚΕ θα ξαναξεκινήσει εμφύλιο, με στόχο την ολοκληρωτική ήττα της ΕΓΧΩΡΙΑΣ αστικής τάξης!


Και πώς να μην το υποστηρίζουν αυτό,  αφού ο προφήτης Λένιν έδωσε εντολή: "το εργατικό κίνημα της κάθε χώρας οφείλει να προτάξει την ήττα της δικής του κυβέρνησης, της δικής του πατρίδας στον πόλεμο"!!! (Λένιν, "Φιλοσοφικά Τετράδια").


Αυτή την ιδεολογία λοιπόν εξέφραζε ο τίτλος του Ριζοσπάστη του 1932. Κι ήταν συνεπής σε μια κομματική εμμονή που ξεκινάει από παλιά. 


Ας την παρακολουθήσουμε.


Τον Οκτώβριο του 1918 και με συμμετοχή Ελλήνων κομουνιστών, ιδρύθηκε στην Μόσχα η Ομοσπονδία Σοβιετικών Δημοκρατιών της Βαλκανικής με ιδρυτικά μέλη και έλληνες κομμουνιστές. Ο σκοπός της ήταν προφανής: η επέκταση της κομμουνιστικής επανάστασης στα Βαλκάνια και η προσάρτησή τους στην υπό διαμόρφωση, τότε, ΕΣΣΔ. 


Τον Ιανουάριο του 1920 μετονόμασαν αυτό το φανταστικό κράτος σε ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ (ΒΚΟ). Στις πρώτες ενέργειές της, η ΒΚΟ έθεσε θέμα αυτονομίας της Μακεδονίας αναφερόμενη στις τρεις “Μακεδονίες”: του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου. Ο Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. Κώστας Γεωργιάδης διαφωνεί. Το πειθήνιο στα κελεύσματα της Μόσχας ΚΚΕ τον καθαιρεί και τον διαγράφει! Δουλεύοντας σταθερά για την απόσχιση της Μακεδονίας, το ΚΚΕ υπερψηφίζει εισήγηση των Βούλγαρων συντρόφων, στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) που πραγματοποιήθηκε στην Μόσχα, η οποία έκανε λόγο για αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης. Στην Ελλάδα, στο Γ’ Συνέδριό του, τον Δεκέμβριο του 1924, επικυρώνει την απόφαση του 7ου συνεδρίου της ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ. (Σεπτέμβιος 1924) για “Ανεξάρτητο κράτος της Μακεδονίας” και για «το δικαίωμα των προλετάριων της Μακεδονίας - Θράκης να αποκτήσουν πλήρη κοινωνική και εθνική ανεξαρτησία». Να μην ξενάμε ότι προϋπόθεση για συμμετοχή κομμουνιστικού κόμματος στην Κομιντέρν ήταν να αποδέχεται ως θέσφατα, χωρίς καμμία απολύτως αντίρρηση τις αποφάσεις της. Όποιος είχε διαφορετική άποψη ήταν “χαφιές του κεφαλαίου” και “προδότης του λαού”. Καθαιρείται ή εκτελείται.


Το επίσημο έντυπο του ΚΚΕ, η «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», γράφει τον Οκτώβριο του 1924: “Το μοίρασμα της Μακεδονίας μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδος και της Βουλγαρίας, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τον πόθο των Μακεδόνων στα διάφορα κομμάτια της διαμελισμένης των πατρίδος προς την συνένωση και την αποκατάσταση μιας Μακεδονίας ενιαίας και ανεξάρτητης. Ο ίδιος πόθος για μια ενιαία και ανεξάρτητη Θράκη συνενώνει τον θρακικό λαό, που έχει κατατεμαχισθή σε τρία μέρη, από την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βουλγαρία.”!


Και προχωράει στην… ανάλυση της κατάστασης: “Από τον πόλεμο του 1912, ο Μακεδόνικος λαός έχασε την ενότητα του. Απελυτρώθη από τον Τούρκο αγά και βέη, διά να υποδουλωθή εις τους Έλληνας, Βουλγάρους και Σέρβους μεγαλέμπορους, βιομηχάνους και τσιφλικάδες, οι οποίοι εμοιράστηκαν μεταξύ τους τη Μακεδονία προς εκμετάλλευσιν.”


26 Νοεμβρίου με 3 Δεκεμβρίου 1924, γίνεται το 3ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το οποίο διαπιστώνει ότι «Η ντόπια μπουρζουαζία είναι εθνικός δυνάστης και καταπιεστής του μακεδονικού και θρακικού λαού», προτείνει να «συντρίψουμε τον εθνικό ζυγό της ντόπιας μπουρζουαζίας που βαρύνει στη Μακεδονία και στη Θράκη» και καταλήγει εντελώς επαναστατικά: Ζήτω η εργατοαγροτική επανάσταση της Βουλγαρίας! Ζήτω η εργατοαγροτική κυβέρνηση! Ζήτω η ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη! («Ριζοσπάστης», 14 Δεκεμβρίου 1924). Κορδάτος και Αποστολίδης διαφωνούν και φυσικά καθαιρούνται.


Είμαστε λίγο μετά την μικρασιατική καταστροφή και η κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου προσπαθεί να εγκαταστήσει στη Μακεδονία χιλιάδες ξεριζωμένους Έλληνες. 


Τι κάνει το ΚΚΕ; 


Καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι «με τον βίαιο εποικισμό της Μακεδονίας εξοντώνουν τον μακεδονικό λαό»!









Τον Νοέμβριο του 1931, η μαμά Σοβιετία καθαιρεί την εκλεγμένη ηγεσία του ΚΚΕ, και διορίζει αρχηγό του τον Νίκο Ζαχαριάδη. Του δίνει και σχέδιο πλεύσης: «Το Κόμμα οφείλει χωρίς αναβολή να διεξάγει τον αγώνα για το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης των εθνών, φτάνοντας και μέχρις αποχωρισμού, κατά της εθνικής καταπίεσης και του εκδιωγμού των Μακεδόνων και Τούρκων». Από κοντά κι ο Ριζοσπάστης.


Και για όποιον δεν κατάλαβε, το επαναλαμβάνει στις 6 Μαρτίου 1932:

“Η Ελλάδα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό, που κατέκτησε διά της βίας ολόκληρες περιφέρειες κατοικημένες από άλλες εθνότητες (Μακεδονία, Θράκη) που τις καταπιέζει και τις υποβάλλει σε μια αποικιακή εκμετάλλευση”.


Μέχρι το 1935 οι Έλληνες κομμουνιστές επεδίωκαν με κάθε τρόπο την ανεξαρτησία της Μακεδονίας και της Θράκης από την Ελλάδα!  


Το Δεκέμβριο του 1935 έγινε το 6ο συνέδριο του ΚΚΕ με μία πρόσκαιρη κωλοτούμπα: η ανεξαρτησία έγινε “παραχώρηση ίσων δικαιωμάτων στις μειονότητες”. 


Όμως δεν παρέλειψαν να θυμίσουν ότι: “Η αλλαγή του συνθήματος κάθε άλλο παρά αδυνάτισμα της δουλειάς μας στη Μακεδονία και ανάμεσα στις εθνικές μειονότητες σημαίνει. Αντίθετα, επιβάλλεται να δυναμώσουν οι προσπάθειες μας για την εξασφάλιση στις μειονότητες πλέριων δικαιωμάτων. Το Κόμμα δεν παύει να διακηρύττει πως τελικά και οριστικά το μακεδονικό ζήτημα θα λυθεί αδελφικά μετά τη νίκη της Σοβιετικής εξουσίας στα Βαλκάνια που θα σκίσει τις άτιμες συνθήκες των ανταλλαγών των πληθυσμών και θα πάρει όλα τα πρακτικά μέτρα, ώστε να εξαλειφθούν οι ιμπεριαλιστικές τους αδικίες. Μόνον τότε ο Μακεδονικός Λαός θα βρει την πλέρια εθνική του αποκατάσταση.”


Ακόμα και το 1940 λίγο πριν η Ελλάδα μπει στον πόλεμο, ο φυλακισμένος στην Ακροναυπλία Παντελής Πουλιόπουλος, πρώτος Γ.Γ. του ΚΚΕ γράφει:
“Οι κομμουνιστές (…) δεν θ' αρνηθούνε την πραγματικότητα της εθνικής καταπίεσης μιας εθνότητας και τον πόθο της που υπάρχει στην καρδιά και στο μυαλό κάθε Μακεδόνα εργαζομένου ν' αποτινάξει μια μέρα τον εθνικό ζυγό. (…) Διακηρύττουν δυνατά από τώρα το δικαίωμά του να αυτοδιατεθεί μέχρι και του κρατικού αποχωρισμού του, αν τέτοια είναι η θέλησή του (…) και έτσι ετοιμάζουν από τώρα την αυριανή επαναστατική συμμαχία του κοινωνικού επαναστατικού κινήματος του προλεταριάτου με το εθνικό επαναστατικό κίνημα των Μακεδόνων κατά του κοινού εχθρού της βαλκανικής μπουρζουαζίας.”


Δεν μένουν στα λόγια. Το 1943, ενώ μαίνεται ο Β’ ΠΠ το ΚΚΕ σε συνεργασία με τον ΕΛΑΣ και τον… Τίτο ιδρύουν στην Καστοριά και τη Φλώρινα το Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Slavjano Мakedonski Narodno Osloboditelen Front) ή ΣΝΟΦ. Σκοπός του το “χτίσιμο” εθνικής σλαβομακεδονικής συνείδησης στους πληθυσμούς της ελληνικής Μακεδονίας, και η στρατολόγησή τους για τη δημιουργία μιας ενιαίας ανεξάρτητης Μακεδονίας την οποία ο Τίτο εποφθαλμιούσε θέλοντας να την ενσωματώσει στην μεταπολεμική Γιουγκοσλαβία. Ίδιες βλέψεις είχαν και οι Βούλγαροι. Έδιναν δηλαδή στο ΚΚΕ το τυράκι της ανεξάρτητης Μακεδονίας, δήθεν στο πλαίσιο μιας βαλκανικής κομμουνιστικής ομσπονδίας, για να το έχουν σύμμαχο και οι Βούλγαροι και οι Γιουγκοσλάβοι για τα δικά τους σχέδια. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Ιωαννίδης, στις 12 Ιουλίου 1943, υπογράφει στο Πετρίτσι της Βουλγαρίας, με τον αντιπρόσωπο του ΚΚΒ Δασκάλωφ, συμφωνία για κοινή προσπάθεια των δύο πλευρών για να αποσπασθεί η Μακεδονία από την Ελλάδα και να ενταχθεί στη ΒΚΟ! Από την άλλη η κομμουνιστική “Μακεδόνικη ταξιαρχία” που συγκροτείται στο τέλος του 1943, με συμμετοχή 850 Ελλήνων θέλει να προσαρτήσει την Ελληνική Μακεδονία στη Γιουγκοσλαβία!


Κατά… σύμπτωση η ίδρυση του ΣΝΟΦ συνέπεσε με τη δεύτερη σύνοδο του Αντιφασιστικού Συμβουλίου Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας (A.V.N.O.J.) που αποφάσισε την ομοσπονδοποίηση της Γιουγκοσλαβίας και την ένταξη της Μακεδονίας σ’ αυτή.


Την ίδια εποχή διεισδύει στη Μακεδονία η ΟΧΡΑΝΑ, μια βουλγαρική αυτονομιστική οργάνωση με αρχηγό τον κομιτατζή Άντον Κάλτσεφ, που προσπαθεί να προσαρτήσει τη Μακεδονία στη Βουλγαρία. Ένα τμήμα του ΣΝΟΦ συνεργάζεται μαζί της. Φυσικά, εχθρός των ενωμένων Σνοφικών και των βούλγαρων κομιταζήδων είναι… ο ελληνικός πληθυσμός της Μακεδονίας. Τον οποίον κατασφάζουν. Περισσότεροι από 3000 Μακεδόνες πλήρωσαν με τη ζωή τους το όραμα του ΚΚΕ για ενιαία κομμουνιστική Μακεδονία.


Καθώς το 1944 ήταν εμφανές ότι η Γερμανία έχανε τον πόλεμο, στην ελληνική Μακεδονία ξεφυτρώνουν κάθε λογής “τάγματα” παραλλαγών του κομμουνισμού, που προσπαθούν να αποκτήσουν τα καθένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δύναμη για να το μεταπολεμικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών. Έτσι, στις 16 Ιουνίου 1944 ιδρύεται, με πρωτοβουλία του Μάρκου Βαφειάδη, σλαβομακεδονικό τάγμα στην Έδεσσα που υπάγεται στο 30ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ! Στις 2 Αυγούστου 1944, στο χωριό Χαλάρα (Pozdivista) της Καστοριάς, ιδρύεται το σλαβομακεδονικό τάγμα Φλώρινας-Καστοριάς, γνωστό ως Τάγμα Goce.


Τόσες πολλές ένοπλες ομάδες με σκοπό το πλιάτσικο της Μακεδονίας φυσικό είναι να ξεκινήσουν τις μεταξύ τους συγκρούσεις, με όλη την “κουλτούρα” της αριστεράς: προκηρύξεις, αποκηρύξεις, ενέδρες, συλλήψεις, εκτελέσεις. Κάποιοι Ελασίτες αντιδρούν στην προσπάθεια βουλγαροποίησης της Μακεδονίας από το ΣΝΟΦ. Άλλοι επειδή τα εθνικά τους αντανακλαστικά ξύπνησαν, έστω και αργά, και άλλοι επειδή η βουλγαροποίηση ήταν αντίθετη στις οδηγίες της ΕΣΣΔ για ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος. Επιτίθενται στους μαχητές του ΣΝΟΦ και τους αναγκάζουν να φύγουν από τη Μακεδονία και βρουν καταφύγιο στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο.


Νικιέται τελικά ο άξονας, τελειώνει ο Β’ ΠΠ, φεύγουν οι Γερμανοί, ξεσπάει ο εμφύλιος, αλλά το ΚΚΕ απτόητο, συνεχίζει το ίδιο τροπάριο για ανεξάρτητη Μακεδονία. Και βέβαια, κατά την προσφιλή του τακτική, ξαναγράφει την ιστορία. Έτσι, κατά το ΚΚΕ ο Παύλος Μελάς ήταν Έλληνας… κομιτατζής που «έσφιγγε τη θηλειά στον λαιμό του μακεδονικού λαού», ο οποίος «στέναξε κάτω από τόσους ζυγούς σκλαβιάς» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», 1 Μαρτίου 1947).


Τον Οκτώβριο του 1948 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός" ένα άρθρο του αντισυνταγματάρχη των συμμοριτών Παντελή Βαϊνά με τίτλο "Ο Δημοκρατικός Στρατός και οι Σλαβομακεδόνες"στο οποίο τονιζόταν το εξής: "Μέσα στην καινούρια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που ανοικοδομείται πάνω στα ερείπια, που άλλοι συσσώρευσαν, ο σλαβομακεδονικός λαός θα βρει την ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία και θα βρει τον καιρό ν' αναπτύξει τον καινούριο εθνικό του πολιτισμό". (Περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός", έκδοση Ριζοσπάστη 1996, τόμος Α, σελ. 408-412).


Ο Ζαχαριάδης έσπευσε να υπερθεματίσει το δημοσίευμα με σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό - τεύχος 12, Δεκέμβριος 1948 - και έλεγε: "Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι' αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του" (σελ. 528).


Λίγο πριν την ήττα των συμμοριτών, η 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε τον Ιανουάριο του 1949, στον Γράμμο, προπαγάνδιζε την απόσχιση της Μακεδονίας. Δείτε το ακριβές κείμενο της απόφασης:
Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ (Σ.Σ. ΔΣΕ ήταν ο “δημοκρατικός” στρατός των συμμοριτών) και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. (…) Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ' τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης.” ("Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 6ος, σελ. 337-338).


Υπάρχει κάτι που χρειάζεται διευκρίνιση; Μεγαλοελλαδίτικες.. σοβινιστικές εκδηλώσεις ήταν η προσπάθεια της Ελλάδας να μην ακρωτηριαστεί!


Τον αντίκτυπο αυτής της απόφασης μεταφέρει η Έλλη Παππά, στέλεχος του ΚΚΕ, σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, και δημοσιογράφος του παράνομου Ριζοσπάστη:
«Βράδυ, με καλά κλεισμένα τα πορτοπαράθυρα, ακούγαμε τον σταθμό. Μετέδιδε τις αποφάσεις της Ολομέλειας. Ήμασταν προσηλωμένοι στο άκουσμά τους και ξαφνικά ήρθαν και η απόφαση για το μακεδονικό και η θέση για τη σλαβομακεδονική μειονότητα και η υπόσχεση για την παροχή αυτονομίας. Κι εγώ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την αντίδρασή μου. «Αυτή η απόφαση είναι καρμανιόλα για τον αγώνα και για τους αγωνιστές», είπα… Ποιες ανάγκες επέβαλαν μιαν απόφαση τόσο επικίνδυνη, και μάλιστα στις πιο κρίσιμες στιγμές του εμφυλίου πολέμου, δεν εξηγήθηκε ποτέ ικανοποιητικά… Πώς και γιατί το Κόμμα υιοθέτησε αυτή την άποψη στη διάρκεια του εμφύλιου σηκώνει κάποιες εξηγήσεις, έστω και απαράδεκτες. Το πώς τη διατηρούσε, και μάλιστα φανατικά, έως τη δεκαετία του ’60 είναι, για μένα τουλάχιστον, αίνιγμα που δεν μπόρεσα να λύσω.» (Έλλη Παππά: «Μαρτυρίες μιας διαδρομής»)


Στις 27 Μαρτίου του 1949 το ΚΚΕ ιδρύει την Κομμουνιστική Οργάνωση της Μακεδονίας του Αιγαίου (ΚΟΕΜ). Βρισκόντουσαν μια ανάσα πριν από την τελική τους ήττα, αλλά αυτοί εκεί το χαβά τους! Προσηλωμένοι στον στόχο τους για αφελληνισμό της Μακεδονίας!



Ας κάνουμε ένα χρονικό άλμα. Είναι 30 Ιουλίου 1963 στη Μόσχα. Απονέμεται στον τότε βουλευτή της ΕΔΑ, Μανώλη Γλέζο το «Βραβείο Ειρήνης Λένιν». Ένας Καναδός δημοσιογράφος, (χώρα στην οποία οι Μακεδονικές οργανώσεις είχαν ισχυρό λόμπυ) ρωτάει τον Γλέζο την άποψή του για το Μακεδονικό. Και ο συνεπής κομμουνιστής διατυπώνει την ελπίδα πως «τριμερείς βαλκανικές διαπραγματεύσεις θα επέτρεπαν εις δεδομένην στιγμήν την ίδρυσιν μιας αυτονόμου Μακεδονίας».  


Την είδηση μεταδίδει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων και φυσικά γίνεται μείζον θέμα. Ο Γλέζος στην αρχή προσπαθεί να το μαζέψει, μετά το διαψεύδει, όμως το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων επιμένει επιβεβαιώνοντας την είδηση με επίσημη απάντηση που έστειλε στο πρωθυπουργικό γραφείο. Ο Γλέζος και η ΕΔΑ απειλούν με μηνύσεις τις οποίες ουδέποτε κάνουν.

Εφημερίδα «Ελευθερία» (3-8-1963) - Δηλώσεις Μανώλη Γλέζου για Μακεδονία.
Έκανα αυτή τη μικρή ιστορική αναφορά, για να καταδείξω ότι η στάση του ΚΚΕ στο θέμα της Μακεδονίας δεν ήταν “αντεθνική” όπως συχνά χαρακτηρίζεται. Διότι αντεθνικός είναι κάποιος που στόχο έχει να πλήξει το έθνος. Δεν είχαν αυτή την πρόθεση οι κομμουνιστές. Το ελληνικό έθνος δεν τους ενδιέφερε καθόλου! Είτε υπήρχε είτε όχι, ένα και το αυτό! Ήταν και είναι υπήκοοι του παγκόσμιου κομμουνιστικού έθνους, το οποίο στην εποχή που αναφερόμαστε περιελάμβανε την ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της. Σοβιετικά βαλκάνια ήθελε η ΕΣΣΔ (με στόχο την έξοδό της Μεσόγειο); Το ίδιο ήθελαν κι αυτοί. Κι ας κόστιζε αυτό το σχέδιο ποτάμια ελληνικού αίματος. Παράπλευρες απώλειες στην πορεία για τον σοσιαλιστικό μετασχηματικό της κοινωνίας.


Βέβαια, σήμερα, μαμά Σοβιετία δεν υπάρχει. Το παγκόσμιο προλεταρικό έθνος περιορίζεται στον Περισσό, στην Κουμουνδούρου, στη Β. Κορέα, στη Βενεζουέλα και (για λίγο ακόμα) στην Κούβα. Καταλαβαίνουν ότι δεν “τους παίρνει” να προπαγανδίζουν αποσχίσεις και να φτιάχνουν “σλαβομακεδόνικα τάγματα”. Όμως το δόγμα δεν άλλαξε. Ο κομμουνιστής δεν είναι πολίτης της χώρας του. Είναι πολίτης μιας προλεταριακής Ουτοπίας, για την οποία κράτη, έθνη, Μακεδονίες, Θράκες, Ελλάδες, Ευρώπες είναι απλώς εμπόδια. Γιατί κομμουνισμός δεν είναι πολιτική άποψη. Είναι θρησκεία. Κι ο πιστός της δεν ξέρει από ιστορικές εξελίξεις. Στέκεται μπροστά στα εικονίσματα του Μαρξ, του Λένιν, του Στάλιν, του Ζαχαριάδη και λέει το αριστερό “πιστεύω”: Προσδοκώ ανάστασιν σοβιετιών και κομμουνισμό του μέλλοντος αιώνος. Αμήν.
 



Δεν υπάρχουν σχόλια: