O Χακίμ Ελ Καουρί, που το 2016 είχε κάνει έκκληση, μαζί με άλλους σαράντα μουσουλμάνους εναντίον του ισλαμικού φονταμενταλισμού (αιγιαλώ λαλείς...) επανήλθε με ένα βιβλίο που έχει τίτλο «Ισλάμ, μια γαλλική θρησκεία».
O Ελ Καουρί, προσπαθώντας να μας ανοίξει τα μάτια που κρατάμε πεισματικά κλειστά, αναλύει το πώς και το γιατί στη Γαλλία πληθύνονται οι υπερευσεβείς μουσουλμάνοι ενώ οι γαλλικές κυβερνήσεις τούς παρατηρούν με αμηχανία ή δεν τους παρατηρούν καθόλου.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν σχεδιάζει «διάρθρωση του Ισλάμ»: τι σημαίνει «διάρθρωση»;
Περιμένουμε να μας εξηγήσει. Το πολιτικό λεξιλόγιο, μια συλλογή από ευφημισμούς - όπως, λόγου χάρη, ο όρος «ριζοσπαστικό Ισλάμ» - καταδεικνύουν ανημπόρια, δειλία, ανικανότητα να περιγράψουμε τα φαινόμενα. Το πρόβλημα έχει προχωρήσει· il est trop tard.
Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Montaigne, oι μουσουλμάνοι που πηγαίνουν στα τζαμιά, τρώνε χαλάλ, προσεύχονται καθημερινά, τοποθετούν τον ισλαμικό νόμο πάνω από τον νόμο του κράτους υπολογίζονται γύρω στα 3.500.000 (έναντι περίπου 1.650.000 πιστών Καθολικών, ο φανατισμός των οποίων είναι διαφορετικής τάξεως). Ο πληθυσμός αυτός διεκδικεί την αντικατάσταση του γαλλικού νόμου από Σαρία.
Αλλά, όπως σημειώνει ο Ελ Καουρί, το 80% των εν γένει μουσουλμάνων (8.600.000) εγείρουν απαιτήσεις στην καθημερινότητα: λόγου χάρη, ζητούν να γίνουν χαλάλ τα σχολικά γεύματα, κάτι που παραβιάζει τους κανονισμούς για τη σφαγή των ζώων στη Γαλλία. (Τα περισσότερα σχολεία αποφάσισαν να κάνουν τις σχολικές καντίνες χορτοφαγικές: στρίβειν διά του αρραβώνος). Συγκριτικά με άλλες διεκδικήσεις, το χαλάλ είναι λεπτομέρεια· αλλά υπογραμμίζει ότι το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία· είναι ιδεολογία, τρόπος ζωής, πολιτικό πρόγραμμα.
Υπό αυτή την έννοια, η απόρριψή του δεν αποτελεί συμπεριφορά μη ανεκτικότητας («μισαλλοδοξίας» όπως λένε, πομπωδώς, οι ορθώς σκεπτόμενοι) αλλά πολιτική αντίθεση· αντιπολίτευση σε ένα διεθνές, σαρωτικό, υπερσυντηρητικό κίνημα.
Ως ιδεολογία γνωρίζει συντριπτική επιτυχία και έχει αναδειχθεί σε ένα είδος ταμπού: όπως παλιότερα, ο χαρακτηρισμός «αντικομμουνιστής» είχε αρνητικές συνηχήσεις (τουλάχιστον για την ευρύτερη αριστερά), έτσι οι πολέμιοι του Ισλάμ θεωρούνται σήμερα μια σύγχρονη εκδοχή του φασίστα, ενώ αλήθεια είναι το αντίστροφο.
Κατά κάποιον τρόπο, ο ισλαμοφασισμός νομιμοποιείται, ενώ οποιαδήποτε εχθρότητα απέναντί του καταγγέλλεται ως κολάσιμη.
Η ισλαμοαριστερά ―ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς αριστεράς ― αρνείται να δει πώς η κακοήθης ευσέβεια έχει εξελιχθεί σε δυστοπικό όραμα: αμφισβητεί τα στατιστικά στοιχεία περί εξισλαμισμού και υποβιβάζει τη σπουδαιότητα της ένταξης, η οποία είναι, ούτως ή άλλως, σχετική: η Μενέλ Ιμπτισέμ, που πήρε μέρος στο «Τhe Voice», στα κοινωνικά δίκτυα κατηγορεί το γαλλικό κράτος ότι συνωμοτεί εναντίον των μουσουλμάνων: «Τρομοκρατική είναι η Γαλλία,» γράφει, «όχι οι ισλαμιστές». Έτσι, η μουσουλμανική ταυτότητα εκθειάζεται και το περιεχόμενο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στρεβλώνεται (η αριστερά και οι νεοφεμινίστριες αξιώνουν «το δικαίωμα των γυναικών στην μπούρκα»)· όσο για τις γνωστές ευαισθησίες σχετικά με τον σεξισμό, την ομοφοβία, τον ρατσισμό, δεν κινητοποιούνται σε ό,τι αφορά τους μουσουλμάνους. Οι μουσουλμάνοι έχουν «δικαίωμα» στο ρατσιστικό μίσος και στη μισογυνία: ο νόμος και οι ηθικές αξίες που ισχύουν για τους υπολοίπους καταλύονται.
Οι οργανώσεις μεταναστών που προσπαθούν να συμφιλιώσουν τους μουσουλμάνους με τους Γάλλους (το σύνθημα είναι, ευλόγως, «ας ζήσουμε μαζί») δεν έχουν καμιά επιρροή ή θεολογικό κύρος. Οι μουσουλμάνοι ακούνε τους ιμάμηδες και τους ισλαμολόγους, τους ινστρούχτορες· ο Ταρίκ Ραμαντάν (της γνωστής οικογενείας των Αδελφών Μουσουλμάνων) έχει, μαθαίνω, 2.000.000 followers στο Facebook, και ο σαλαφιστής ιμάμης της Ζουέ-λε-Τουρ, ο περιβόητος Μοχαμέτ Φρανσουά (Γάλλος που ασπάστηκε το Ισλάμ το 1989) έχει 780.000. Τέτοιες σκοτεινές προσωπικότητες, με περίπλοκα διεθνή δίκτυα, έχουν πείσει τους περισσότερους μουσουλμάνους ότι είναι ιστορικά θύματα των «λευκών», ότι πρέπει να είναι υπερήφανοι για την πίστη και την ταυτότητά τους κι ότι φίλοι τους είναι οι σταλινικοί, οι τροτσκιστές και οι altermondialistes ― οι οποίοι ωστόσο, τους χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.
Το όνειρο είναι παλιό, η στρατηγική επίσης: όταν δεν υπάρχει καταπιεσμένο κοινωνικό στρώμα, απλώς το κατασκευάζεις. Και στη συνέχεια, μέσω αυτού διαβρώνεις το σύστημα προκειμένου να το κατεδαφίσεις και να χτίσεις την ιδανική αυταρχική κοινωνία. Η κοινωνική συνοχή ενδιαφέρει μόνο τους συντηρητικούς και τους μεταρρυθμιστές, όσους δηλαδή επιθυμούν την επιβίωση της δεδομένης κοινωνίας με ή χωρίς τροποποιήσεις.
Η ισλαμική ιδεολογία κερδίζει έδαφος (και εδάφη: μεταφορικά και κυριολεκτικά) προβάλλοντας μια σειρά χαρακτηριστικά που συγκινούν ανώριμους και αμόρφωτους πληθυσμούς, κυρίως νέους: εξέγερση και ανυπακοή (εναντίον του γαλλικού κράτους, του Κατεστημένου, των γαλλικών αξιών τις οποίες εξάλλου ελάχιστα γνωρίζουν)· πολιτικό όραμα (την ισλαμιστική κοινωνία, τον εξισλαμισμένο κόσμο)· ελευθερία στην άσκηση βίας (απελευθέρωση των ενστίκτων, καθαγιασμός του μίσους)· κοινή επιθετικο-αμυντική ταυτότητα και αδελφότητα.
Το Ισλάμ προωθεί μια μορφή ανδρικής συνενοχής στη δημιουργία ενός καθεστώτος όπου το Σύνταγμα θα είναι το Κοράνι κι όπου οι άνδρες αδελφοί θα περιφρουρούν ώστε να τηρείται πιστά. Κι όπως κάθε ιδεολογία, το Ισλάμ διαθέτει και συγκροτεί πάνθεον, ήρωες, μάρτυρες· καθώς και το αντίθετό τους: αποστάτες, προδότες, ξεπουλημένους (στον εσώτερο κύκλο)· κάλπικους συμμάχους, συνωμότες και εχθρούς (στον εξωτερικό κύκλο). Όλα είναι βολικά και τελειώνουν στον Παράδεισο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το 30-35% του γαλλικού πληθυσμού ― το επίσημο ποσοστό των μουσουλμάνων στη Γαλλία ― δεν έχει δυναμική ένταξης. Έχει. Απλώς, το γαλλικό μοντέλο ένταξης αναδεικνύει περισσότερο τις παταγώδεις αποτυχίες απ' όσο τις σιωπηλές επιτυχίες. Αλλά οι αποτυχίες πρέπει να ληφθούν υπόψη: σε μια χώρα όπου ακόμα και τα χριστιανικά σύμβολα (εικόνες, φάτνες, σταυροί) απουσιάζουν (απαγορεύονται στα δημόσια κτίρια) η μουσουλμανική παρουσία είναι κραυγαλέα: οι μουσουλμάνοι βγάζουν τη θρησκεία στον δρόμο ακριβώς επειδή δεν είναι πνευματικό ζήτημα, αλλά πολιτικό. Οι δημόσιες προσευχές της Παρασκευής απαγορεύτηκαν τελικά, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, διότι «παρεμπόδιζαν την κυκλοφορία». Μερικοί Γάλλοι, ανάμεσά τους ο Χακίρ Ελ Καουρί, αναρωτιούνται πότε γίναμε κότες· κι αν ήμασταν κότες ανέκαθεν.
Καθώς απαγορεύονται οι επίσημες έρευνες γύρω από το θρήσκευμα και τη φυλή - μπορούμε να εξάγουμε σχετικά συμπεράσματα μόνο από τον τόπο γέννησης και την καταγωγή - ο Ελ Καρουί μελετά, εκ των έσω - ως insider - τα φαινόμενα της μη ένταξης και της ταύτισης της πολιτικής ζωής με το Κοράνι.
Αλλά η ρητορική του Χακίμ Ελ Καρουί,, αν και ρεαλιστική, προβάλλει μια λιγότερο ρεαλιστική προοπτική: παρότι εκτιμά ότι το 28% των μουσουλμάνων εφαρμόζουν τη Σαρία στο γαλλικό έδαφος - δεν υπακούουν στους νόμους, δεν δέχονται τις δημοκρατικές αξίες και επιθυμούν να γίνει ο μουσουλμανισμός επίσημη θρησκεία δίπλα στον χριστιανισμό, φαίνεται αισιόδοξος ως προς την αφομοίωση. Τα στοιχεία αυτά, που μαρτυρούν μη κατανόηση του κοσμικού κράτους - στη Γαλλία σύμφωνα με τον νόμο του 1905 δεν υπάρχει επίσημη θρησκεία - διαψεύδουν την προοπτική της αφομοίωσης.
Εξαιτίας της απαγόρευσης τέτοιων στατιστικών (μια γαλλική ακρότητα) πολλά στοιχεία που δίνει ο καλοπροαίρετος Χακίμ Ελ Καουρί είναι αμφισβητήσιμα. Δεν ξέρουμε αν, παρά τις κλειστές μκροκοινωνίες που έχουν δημιουργηθεί γύρω από τα τζαμιά, την εγκληματικότητα στις περιοχές με μουσουλμανική πλειοψηφία, την αυτο-γκετοποίηση (θα επανέλθω στα «χαμένα εδάφη της δημοκρατίας» στο επόμενο αρθρίδιο), «η Γαλλία αλλάζει τους μουσουλμάνους και όχι οι μουσουλμάνοι τη Γαλλία», όπως ισχυρίζεται ο Ελ Καουρί.
Αν παρατηρήσουμε τη στάση των μουσουλμάνων διεθνώς, η οποία μεταφέρεται στη γαλλική πολιτική σκηνή και καθημερινότητα, η μεταρρύθμιση του Ισλάμ απλούστατα δεν συμβαίνει. Και δεν μπορεί να συμβεί μέσα από φωτισμένες ηγεσίες όπως τη φαντάζεται ο Ελ Καουρί. Αν το Ισλάμ υποστεί την επιρροή του Διαφωτισμού, όπως υφίσταται ο χριστιανισμός, επί τρεις αιώνες, θα οφείλεται σε μια μακρά διαδικασία μαζών - η οποία δεν έχει καν αρχίσει. Αντιθέτως, το Ισλάμ οπισθοδρομεί: μαζί με τον επιθετικό φονταμενταλισμό, εντείνεται η αυταρέσκεια, η νοοτροπία του θύματος, οι υπερβολές και τα ψέματα που οξύνουν το μίσος για τη Γαλλία. Κανείς δεν θα έπρεπε να ζει σε χώρα που μισεί.
Να ποια είναι η πρόταση διανοουμένων σαν τον Ελ Καουρί (ο οποίος υιοθετεί τις ιδέες του Ζακ Μπερκ από τη δεκαετία του 1950 και του Αλαίν Μενκ αργότερα): να αποδεχτούμε ότι το Ισλάμ είναι γαλλική θρησκεία εφόσον υπάρχει στη Γαλλία από το 1830· να το ενσωματώσουμε στο σχολείο (σε πείσμα της κοσμικής δημόσιας εκπαίδευσης) και να διδάσκουμε την αραβική γλώσσα από το δημοτικό (σήμερα τα αραβικά είναι γλώσσα επιλογής στο γυμνάσιο - λύκειο). Κοντολογίς, προτείνουν τη δημιουργία διπλής κουλτούρας: διπλά έθιμα, διπλή εκπαίδευση, διγλωσσία.
Ακούγεται ενδιαφέρον αλλά δεν είναι: αυτές οι «κουλτούρες» συγκρούονται μεταξύ τους. Το Ισλάμ δεν συνιστά μόνο «κουλτούρα» - φαγητά χαλάλ, ενδυματολογικές, φυλετικές (υπό την έννοια του φύλου) και τελετουργικές επιταγές και συνήθειες: συνιστά διεθνή ιδεολογία και πολιτική· διαφορετικό σύστημα αξιών. Ούτε κατευνάζεται με ίδρυση μετριοπαθών θεολογικών σχολών όπως προτείνει ο Ελ Καουρί - αντιθέτως, επεκτείνεται, κερδίζει με το απλό και πολλά υποσχόμενο μήνυμά του τη μάχη των ιδεών. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα σ' αυτόν τον κόσμο· δεν χρειάζεται να αναλάβεις καμιά ευθύνη· κι αν νιώθεις δυσφορία, φταίνε οι Γάλλοι. Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, το γαλλικό κράτος δεν έχει δικαίωμα, βάσει του νόμου, να ιδρύει θεολογικές σχολές οποιουδήποτε είδους.
Tα τζαμιά στη Γαλλία εξαρτώνται από το Μαρόκο, την Αλγερία, την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και καθρεφτίζουν τις διαθέσεις και την ατζέντα τους.
Μέρος της διεθνούς ισλαμικής ατζέντας είναι η Συλλογικότητα εναντίον της Ισλαμοφοβίας στη Γαλλία (CCIF), ένα φασιστοειδές παρατηρητήριο που εντοπίζει τον αντι-ισλαμικό λόγο (στα ΜΜΕ, στον πολιτισμό, στην πολιτική) και τον ταυτίζει με τον ρατσισμό κινητοποιώντας τον αντιρατσιστικό νόμο. Ο Ελ Καουρί καταγγέλλει τη δράση του CCIF ως ισλαμικό εκβιασμό, αλλά σημειώνει ότι οι γαλλο-μουσουλμανικές ελίτ (μέλος των οποίων είναι ο ίδιος) απορρίπτουν την αστυνόμευση της σκέψης που ασκεί το CCIF και εξεγείρονται εναντίον του σαλαφισμού. Αυτή η υποτιθέμενη «εξέγερση» δεν είναι ορατή: αντιθέτως, οι μουσουλμάνοι καλωσορίζουν κάθε θεσμό που τους εξασφαλίζει ειδική μεταχείριση. Αλλά, ο Ελ Καουρί επιμένει ότι αφομοιώνονται όλο και καλύτερα: οι γυναίκες υιοθετούν το δυτικό μοντέλο γεννητικότητας, ενώ γίνονται όλο και περισσότεροι μεικτοί γάμοι - στους περισσότερους από τους οποίους, προσθέτω, κάποιος ασπάζεται το Ισλάμ. (Ούτε γι' αυτά επιτρέπεται να διεξάγουμε επίσημη στατιστική έρευνα.)
Το Ισλάμ είναι ήδη μια παράλληλη κουλτούρα στη Γαλλία.
Η στάση των γαλλικών αρχών και των Γάλλων πολιτών μπροστά στον ισλαμικό ρατσισμό, τον σεξισμό, τη βία, τον αντισημιτισμό, την πίεση της ομάδας στα άτομα, την περιφρόνηση του νόμου είναι υπερβολικά υποχωρητική και συχνά αυτοτιμωρητική.
Η ισλαμοαριστερή προπαγάνδα στιγματίζει όποιον αντιδρά στον ισλαμικό προσηλυτισμό και στο μίσος για τη Γαλλία - το οποίο αποδίδεται, εύκολα, στον δήθεν ρατσισμό των Γάλλων, στην περιθωριοποίηση που δήθεν επέβαλαν στους μουσουλμάνους. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίστροφο. Ο Ελ Καρουί παραδέχεται ότι το Ισλάμ εμφυσά ρατσιστικά αισθήματα και προτρέπει στην αυτοπεριθωριοποίηση: αν επισκεφτεί κανείς τη συνοικία Mirail της Τουλούζης (σε τέτοια περίπτωση συνιστάται κελεμπία ή μαντίλα) θα ακούσει τη φωνή του μουεζίνη και θα δει τα παιδιά και τους εφήβους να περιφέρονται στον δρόμο την ώρα του σχολείου - του δωρεάν και υποχρεωτικού λαϊκού σχολείου.
Οταν δεν αναγνωρίζεται η έννοια του πολίτη, άρα ένα σύνολο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, οι μορφές αντικοινωνικής και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς - από την κακομεταχείριση ζώων μέχρι την κακομεταχείριση ανθρώπων - μπορούν να αναχθούν σε στοιχείο της «κουλτούρας». Ετσι, όλα γίνονται ανεκτά, με ευθυμία και γενναιοδωρία, στη βάση της «διαφορετικότητας»· οι μουσουλμάνοι απαλλάσσονται από την ατομική τους ευθύνη και η ανεκτικότητα τεντώνεται μονομερώς μέχρι το σημείο θραύσης.
Το 2002, ένα βιβλίο με τίτλο «Τα χαμένα εδάφη της δημοκρατίας»
περιέγραφε πώς πέρασαν στον αστερισμό του Ισλάμ συνοικίες, δήμοι,
σχολεία και πανεπιστήμια. Στα επόμενα δεκαέξι χρόνια, στα εξισλαμισμένα
γαλλικά εδάφη (παρόμοια υπάρχουν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες),
προστέθηκαν ισχυροί θύλακες φιλοϊσλαμικής πολιτικής που κατέληξαν σε
μικροκράτη εν κράτει: σήμερα, το 69,3% των 9.200 μουσουλμάνων μαθητών
γυμνασίου στον νομό Bouche-du-Rhône "δεν νιώθουν Γάλλοι" και το 85% των
ερωτηθέντων στο Saint-Denis δεν ξέρουν τι είναι "οι γαλλικές αξίες",
θεωρώντας, όπως προσθέτουν, "απαράδεκτη παρέμβαση στα εσωτερικά τους"
την πρόθεση του γαλλικού νόμου να ρυθμίζει τον τρόπο ζωής τους.
Το 2002 τα ΜΜΕ μποϊκόταραν το βιβλίο· πολλοί το κακολογούσαν χωρίς να το έχουν διαβάσει.
Το 2015, όταν επανακυκλοφόρησε με καινούργιες μαρτυρίες για το τι εκτυλίσσεται στις συνοικίες, στους δήμους, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, πάλι κανείς δεν ήθελε να μάθει.
Το βιβλίο θεωρήθηκε ισλαμοφοβικό, ο δε Ζορζ Μπενσουσάν που επιμελήθηκε τις μαρτυρίες, αν και αριστερός, απερρίφθη ως αναξιόπιστος λόγω της εβραϊκής του καταγωγής. Εξαιρέσεις υπήρξαν: το επίσης αριστερό περιοδικό Marianne τον στήριξε· όμως, πολλοί δημοσιογράφοι του Marianne είναι Εβραίοι... Στη Γαλλία, αν πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ της μαρτυρίας ενός Εβραίου και της μαρτυρίας ενός ισλαμιστή, διαλέγουμε τη δεύτερη.
Σε όλο και περισσότερες κοινότητες δεν φτάνει ο γαλλικός νόμος. Και όταν φτάνει, οι αντιδράσεις είναι βανδαλισμοί, καταστροφή δημόσιας περιουσίας, επιθέσεις σε όργανα της τάξεως. Μαθητές, σπουδαστές τεχνικών ιδρυμάτων και κάτοικοι προερχόμενοι από τη μετανάστευση (αλλά όχι απαραιτήτως) παίρνουν οδηγίες από το τοπικό τζαμί και δρουν αναλόγως. Το αποτέλεσμα είναι να απομακρύνονται από το λαϊκό σχολείο, άρα από την αγορά εργασίας εφόσον δεν αποκτούν γνώσεις και δεξιότητες (έτσι κι αλλιώς, μερικά μαθήματα είναι ασύμβατα με το Ισλάμ και οι μαθητές δεν τα παρακολουθούν ή προκαλούν ταραχές στη σχολική αίθουσα: η Ιστορία ―εξαιτίας του Ολοκαυτώματος, της αποικιοκρατίας, του γαλλικού εθνικού αφηγήματος, του Διαφωτισμού― η Βιολογία, η Αγωγή του Πολίτη, η γεωγραφία). Η έλλειψη παιδείας είναι, φυσικά, ένας από τους παράγοντες της ανεργίας, της βίαιης συμπεριφοράς και της παραβατικότητας που απαντά στις κοινότητες με μεγάλα ποσοστά μουσουλμάνων. Δεν φταίει η ανεργία για τον τρόπο ζωής στα περιβόητα συγκροτήματα λαϊκών κατοικιών όπου ζουν πολλοί μουσουλμάνοι: φταίει...
ο τρόπος ζωής για την ανεργία. Η ανεργία είναι συνέπεια, όχι αιτία.
Οι καθηγητές των τοπικών σχολείων ζουν επικινδύνως: λιγοστοί διδάσκουν με τη θέλησή τους σε δήμους όπως το Roubaix ή το Clichy-sous-bois· οι περισσότεροι κωλυσιεργούν περιμένοντας τη μετάθεση. Κι εδώ εξαιρέσεις υπάρχουν: μια καθηγήτρια, πρώην μέλος του ΚΚ, στην Τrappes (32 χιλ. νοτιοδυτικά του Παρισιού), εμφανίστηκε στην τηλεόραση και περιέγραψε πώς προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει υπέρ του Κοπέρνικου και του Γαλιλαίου σε μια τάξη γεμάτη φανατικούς του Μωάμεθ. Έξω από την αίθουσα, οι ισλαμιστές μαθητές τής γνέφουν ότι θα της κόψουν το λαρύγγι ― εκείνη συνεχίζει και μέχρι στιγμής είναι ζωντανή. Σε λύκειο της Λιλ, ο καθηγητής Σουφιάν Ζιτουνί, απεδείχθη λιγότερο ήρωας και αναγκάστηκε σε παραίτηση διότι μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo είπε ότι «Σήμερα ο προφήτης είναι με τα θύματα, είναι Charlie». (Υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις παρόμοιου εξοστρακισμού).
Οι μη-μουσουλμάνοι φεύγουν σπό αυτές τις κοινότητες όπου επικρατεί ατύπως η Σαρία ― έτσι, επιτείνεται η ομοιομορφία και τα χαρακτηριστικά του γκέτο.
Δεν πρόκειται οικονομικό ζήτημα ― η γκετοποίηση δεν ερμηνεύεται, ούτε αίρεται με χρήμα: είναι ψυχική και διανοητική κατάσταση, όχι οικονομική και γεωγραφική. Στα χαμένα εδάφη της δημοκρατίας, τον αναλφαβητισμό συνοδεύει μίσος, το οποίο καλλιεργεί η ισλαμοαριστερή προπαγάνδα, και αγελαίο πνεύμα: κανένα κεφάλι δεν πρέπει να ξεχωρίζει· αν ξεχωρίζει κόβεται. Ούτε πρόκειται ακριβώς για καταπίεση στο εσωτερικό της μουσουλμανικής κοινότητας: οι θρησκευτικοί περιορισμοί είναι ευπρόσδεκτοι· οι κανόνες συγκροτούν μια ταυτότητα ―μια «αντι-ταυτότητα» («Δεν είμαι, ούτε θέλω να είμαι, σαν εσένα!»). Οι δυτικές φαντασιώσεις περί, για παράδειγμα, γυναικών που αναγκάζονται σε υποταγή, είναι εκδήλωση της νοσηρής αντίληψης ότι όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Δεν σκέφτονται: οι αιώνες παράλληλης ιστορίας έχουν διαμορφώσει διαφορετικές αξίες, διαφορετικό τρόπο του υπάρχειν.
Τι συμβαίνει συνοπτικά: υπερσυγκέντρωση μουσουλμάνων σε ορισμένες πόλεις (το αντίθετο του κοινωνικού πλουραλισμού), βαθμιαία αντικατάσταση του κοσμικού νόμου με τον θρησκευτικό, απομόνωση από τις αρχές (η αστυνομία φοβάται να πλησιάσει), γκετοποίηση· στη συνέχεια, η γκετοποίηση προκαλεί εγκληματικότητα (ναρκεμπόριο, οπλοφορία, αυτοδικία), παραμέληση και καταστροφή του δημόσιου χώρου, εξασθένηση της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης. Σημειώνονται εμπρησμοί συναγωγών (για τους οποίους δεν ενοχοποιείται κανείς), ενώ συμμορίες Αδελφών Μουσουλμάνων λύνουν οικογενειακές και άλλες διαφορές χωρίς να απευθύνονται στον γαλλικό νόμο.
Από το βορειοανατολικό Παρίσι και τα προάστια μέχρι τη Μασσαλία, την Τουλούζη και το Μοντομπάν, η ισλαμιστική νεολαία κατασκευάζει ινδάλματα: τζιχαντιστές και θεολόγους με γόητρο διανοουμένου.
Προσχήματα υπάρχουν: η Παλαιστίνη είναι ένα από αυτά αν και έχει μάλλον ξεπεραστεί· η λεγόμενη «αραβική άνοιξη» επίσης ―ωστόσο, στις δημοτικές εκλογές, οι φιλο-ισλαμιστές υποψήφιοι δεν ασχολούνται με διεθνή θέματα· εκλέγονται για την ίδρυση τζαμιών και κορανικών σχολείων (όπου φοιτούν παιδιά από την ηλικία των τριών ετών) παραβιάζοντας τον νόμο το 1905.
Όσο για το γαλλικό σύστημα Δικαιοσύνης δείχνει επιείκεια, εφαρμόζοντας τακτική κατευνασμού. Όι φυλακές έχουν εξελιχθεί σε ισλαμικά ιεροσπουδαστήρια, όπου οι μουσουλμάνοι "ριζοσπαστικοποιούνται" ―μια ρομαντική λέξη.
Οι Γάλλοι, για να μη χαρακτηριστούν ισλαμοφοβικοί ή λεπενιστές, εκχωρούν τις αξίες τους. Έτσι, η Γαλλία απειλείται με ενδόρρηξη: το πρόβλημα είναι λιγότερο η οικονομία (που διορθώνεται με μεταρρυθμίσεις) και περισσότερο η κοινωνική διάλυση, η πολιτισμική οπισθοδρόμηση.
Τη διαδικασία ξεκίνησε η κεντροδεξιά - με την κάκιστη ιδέα των λεγόμενων "ιθαγενών της δημοκρατίας" και τον νόμο της οικογενειακής επανένωσης - και τη συνέχισε ενθουσιωδώς η αριστερά, που, έχοντας χάσει το προλεταριάτο, θέλησε να κερδίσει τις μειονότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου