Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Αυτή η διαρροή του Μαξίμου περιέργως δεν διαψεύδεται. Ο Τσίπρας
όντως είπε στον Μητσοτάκη το λεβέντικο ότι «εγώ έχω την ευθύνη της
χώρας». Και ο Μητσοτάκης, λένε, ότι τού απάντησε «όντως». «Εσύ την
έχεις. Ολη μόνος σου».
Ο Τσίπρας κράτησε για λίγο στους ώμους του το βάρος του Μακεδονικού.
Το ζύγισε και –όπως δείχνουν όσα ακολούθησαν– το άφησε κάτω σαστισμένος.
Το σάστισμα αποτυπώθηκε στον τρόπο με τον οποίο δοκίμασε να αποδράσει
από το κόστος του προβλήματος.
Το κόμμα του Κατσίνσκι, όπως και το κόμμα του Τσίπρα, ταυτίζει τον
εαυτό του με τον λαό. Κόμμα, λαός και κράτος συγχωνεύονται σε ένα
σπογγώδες υποκείμενο. Μπορεί κανείς να φανταστεί τον πρωθυπουργό, με
αυτόν τον σπόγγο στο μυαλό, να κοιτάζει την περασμένη Κυριακή την
πλατεία και αμλετικώς να αναρωτιέται: Αφού εμείς είμαστε ο λαός, τότε
αυτοί οι χιλιάδες ποιοι είναι; Οταν ο Μίκης είναι εκεί, τότε εμείς τι
κάνουμε εδώ;
Η πραγματικότητα είναι προφανώς πιο πεζή:
Η απειλή για τον ΣΥΡΙΖΑ από
το Μακεδονικό δεν ήταν η αφύπνιση μιας κάποιας Δεξιάς.
Ηταν...
η αποξένωση
του δικού του ακροατηρίου. Ο Τσίπρας φαίνεται ότι ένιωσε –και σωστά–
πως κινδυνεύει να χάσει την επαφή του με το αντισυστημικό συναίσθημα.
Γι’ αυτό και η βιαστική εκτόξευση της δικογραφίας για τη Νοβάρτις δεν
είχε στόχο απλώς τον εφήμερο αντιπερισπασμό. Είχε στόχο την
επανασύνδεσή του με τις πλατείες. Την επανάκτηση του μονοπωλίου του
εθνικολαϊκισμού – μέσω του λυρισμού περί «πατριωτών» που «δεν τα πήραν».
Πριν από μερικούς μήνες, όταν η κυβέρνηση έδειχνε προσγειωμένη,
αφιερωμένη στην έξοδο από το μνημόνιο και στις επενδύσεις, κάποιοι στη
Νέα Δημοκρατία ανησυχούσαν μήπως ο Τσίπρας τούς κλέψει (και) την ατζέντα
της κανονικότητας. Δεν είχαν ακόμη εμπεδώσει ότι κανονικότητα του
ΣΥΡΙΖΑ είναι ο εμφύλιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου