Του Χρήστου Χωμενίδη
Πρόκειται για έναν από τους αξιόλογους
πολιτικούς. Πολύγλωσσος και ανοιχτόμυαλος, συγκροτημένος και
μετριοπαθής, σε διαρκή επαφή με το διεθνές γίγνεσθαι, με πείρα εργασίας
και ζωής διόλου ευκαταφρόνητη, συγκριτικά τουλάχιστον με τους
περισσότερους συναδέλφους του.
Τι έκανε αυτός ο άνθρωπος - πού διέθεσε
το σύνολο σχεδόν του χρόνου του ανάμεσα στις έξι και στις οχτώ
Ιανουαρίου;
Σε ευχετήρια τηλεφωνήματα! Όπως με πληροφόρησε στενός του
συνεργάτης, μέσα σε τρία εικοσιτετράωρα είπε "τα χρόνια πολλά" σε
χίλιους δώδεκα Φώτηδες, Γιάννηδες και Ιωάννες.
"Από το πρωί στις οχτώ
μέχρι το βράδυ στις ένδεκα, βρισκόταν με το ακουστικό στο αυτί!"
"Καλά"
ρώτησα άναυδος "δεν μπορούσε να στείλει σμς;"
"Άλλο να διαβάσουν ένα
τυποποιημένο μήνυμα, άλλο να ακούσουν τη φωνή του βουλευτή τους. Να
φανταστείς ότι ξεσκαρτάραμε από μια βάση δεδομένων που περιείχε ίσαμε
δέκα χιλιάδες εορτάζοντες. Η Β’ Αθηνών είναι αχανής... Διαλέξαμε τους
πιο κοντινούς μας ή εκείνους που φέρνουν τα περισσότερα κουκιά. Πώς θα
μας θυμηθούν στις εκλογές, εάν δεν τους πάρουμε στη γιορτή τους;"
Την αρχική μου κατάπληξη διαδέχθηκε ο οίκτος.
Φαντάστηκα τον δόλιο "δημόσιο άνδρα" με
το ακουστικό του νεύρο νταούλι, με το στόμα στεγνό, με το κεφάλι του
καζάνι, να επαναλαμβάνει σε απαράλλακτα εγκάρδιο τόνο τις ίδιες και τις
ίδιες και τις ίδιες κοινοτοπίες για καλή χρονιά, προσωπική και
οικογενειακή ευτυχία. Εάν διαθέτει κάποια ξύπνια γραμματέα –σκέφτηκα – θα
του υπενθυμίζει εκείνη μία ιδιαιτερότητα του κάθε ψηφοφόρου, ώστε να
τον εκπλήσσει ο πολιτικός ευχάριστα, να δημιουργεί κλίμα οικειότητας.
"Τι κάνουν τα σκυλιά σου;" θα ρωτάει τον έναν, που θα’ναι παθιασμένος
κυνηγός. "Άκουσα τις προάλλες βιολοντσέλο και σκέφτηκα την κόρη σου
–συνεχίζει στο ωδείο;–
δύσκολοι καιροί αλλά μονάχα η τέχνη σώζει..." θα αμπελοφιλοσοφεί για
δέκα δευτερόλεπτα στην άλλη. Και έτσι θα περνούν οι ώρες και θα
ανανεώνονται οι δεσμοί.
Τον φαντάστηκα έπειτα να ξοδεύει τα
βράδια του σε τσιμπούσια με τοπικούς παράγοντες, συνεστιάσεις του τάδε
και του δείνα συλλόγου, σε πάνελ. Τις ώρες που εμείς χαλαρώνουμε,
βλέπουμε ευρωπαϊκές ταινίες ή αμερικάνικα σήριαλ, παίζουμε με τα παιδιά,
με τις γυναίκες ή με τους άντρες μας, εκείνος σφίγγει χέρια,
"ζυμώνεται" με κομματάρχες, διαπληκτίζεται με πολιτικούς αντίπαλους.
Παριστάνει τον χαριτωμένο σε ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες. Και όταν
μπαίνει στο αυτοκίνητό του για να τον οδηγήσει ο αστυνομικός-σωφέρ από
το εστιατόριο στο κανάλι, ενημερώνεται από το κινητό του για τις
τελευταίες εξελίξεις και ποστάρει στο facebook και στο twitter τις
απόψεις του. Ώστε να παραμένει και στη διαδικτυακή επικαιρότητα.
"Είναι ζωή αυτή;"
"Αν χαλαρώσει έστω και
για ένα μήνα, δεν πρόκειται να επανεκλεγεί. Η εκσυγχρονιστική φωνή του
θα λείψει από το κοινοβούλιο."
"Με την ουσιαστική πολιτική πότε
προφταίνει να ασχολείται;"
"Στα διαλείμματα από τη μικροπολιτική...".
Επί διακόσια παρά κάτι χρόνια, η τέχνη
του πολιτεύεσθαι στην Ελλάδα παραμένει σχεδόν αναλλοίωτη. Οι ηγέτες και
οι ηγετίσκοι αναδεικνύονται από ανθρωποδίκτυα, τα οποία απαιτούν για την
υποστήριξή τους απτά ανταλλάγματα. Οι απλοί ψηφοφόροι αρκούνται σε
ρουσφέτια που αφορούν βασικά στον διορισμό και στην περίθαλψή τους. Οι
οικονομικά ισχυροί χρηματοδοτούν τον πολιτικό και εξασφαλίζουν μέσω
αυτού προνομιακή αντιμετώπιση από το κράτος.
Δεν σταδιοδρόμησαν αγνοί, ευπατρίδες και ιδεολόγοι, στο δημόσιο βίο;
Κάποτε κάποιοι στηρίχθηκαν στην
προσωπική τους περιουσία για να κάνουν πολιτική. Με το που πήγαν όμως
κόντρα στο πόπολο, εκείνο τούς γύρισε την πλάτη.
Κάποτε η Αριστερά ανεδείκνυε ρομαντικούς
αγωνιστές. Ο μηχανισμός, αργά ή γρήγορα, τους συνέθλιβε. Οι ήρωες
καταντούσαν είτε απόβλητοι είτε ευνουχισμένοι κομματικοί υπάλληλοι.
Δεν αξιωθήκαμε δηλαδή ούτε έναν της προκοπής;
Υπήρξαν -και υπάρχουν ασφαλώς- λαμπρές
εξαιρέσεις. Άνθρωποι που υπηρετούν το κοινό καλό και καταφέρνουν
ταυτόχρονα να γίνονται οριακά ανεκτοί από το σύστημα. Αντιλαμβάνεσθε
ωστόσο πόσους ελιγμούς, συμβιβασμούς στα επουσιώδη για να υπηρετηθούν τα
πιο σημαντικά, διαπραγματεύσεις με τον Διάβολο απαιτεί κάτι τέτοιο;
Πρόσφατη σχετικά είναι η περίπτωση του πρωθυπουργού ο οποίος, για να
μπορέσει να κυβερνήσει, παρέδωσε το κόμμα του στα τρωκτικά. Πέτυχε τους
στρατηγικούς του στόχους, η διαφθορά όμως στις μέρες του ξεπέρασε κάθε
σχεδόν προηγούμενο...
Γιατί λοιπόν να ξοδεύει κανείς έτσι τα χρόνια του;
Γνωρίζετε, ιδίως μετά το 1974, πολλούς
αξιόλογους ανθρώπους που να αφοσιώθηκαν στην πολιτική;
Για να το κάνεις,
πρέπει είτε να έχεις μια συγκεκριμένη –οριακή θα την χαρακτήριζαν οι
ψυχίατροι- ιδιοσυγκρασία. Είτε να είσαι σκέτο λαμόγιο. Οι Δον Κιχώτες,
που βούτηξαν στον βάλτο νομίζοντας πως δεν θα λασπωθούν, ακόμα το φυσάνε
και δεν κρυώνει. Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες Έλληνες επιστήμονες
πείστηκε προ ετών να συμμετάσχει σε ψηφοδέλτιο κόμματος "αρχών".
Τερμάτισε πέμπτος από το τέλος. Πρώτος σε σταυρούς ανεδείχθη ένας παντός
καιρού παπαρολόγος, που η βαριά φωνή και η αφράτη γενειάδα του έπειθαν
–υποθέτω- την κοινή γνώμη ότι είναι σοβαρή προσωπικότης...
Δεν υπάρχει συνεπώς κανένας λόγος να ασχολούμαστε με την πολιτική...
Έλα που η πολιτική ασχολείται μαζί μας!
Έλα που...
Έλα που
το εκάστοτε γκουβέρνο μπορεί να σε βάλει στην πρέσσα, να σε αλαλιάσει
στους φόρους, να σε αλέσει στις μυλόπετρες της γραφειοκρατίας!
Έλα –το κυριότερο- που η αρχαιοελληνική
αντίληψη ισχύει ακόμα στο ακέραιο: Όποιος αδιαφορεί για τα κοινά και
περιχαρακώνεται στις ατομικές του υποθέσεις είναι ιδιώτης. Δηλαδή
ηλίθιος.
Άρα;
Σεβασμός άρα και κατανόηση
οφείλεται σε όσους πολιτεύονται αποσκοπώντας σε κάτι ευγενέστερο από την
τόνωση του εγώ τους και το φούσκωμα του πορτοφολιού τους. Σε όσους
έχουν μια στρατηγική που υπερβαίνει την επανεκλογή τους. Σε όσους
συγκρούονται, όποτε κι όπως μπορούν, με τα οργανωμένα συμφέροντα και τις
κατεστημένες αντιλήψεις.
Κι ας συμμετέχουν κατά τα άλλα στον τραγέλαφο. Κι ας κάνουν κάθε χρονιάρα μέρα χίλια δώδεκα τηλεφωνήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου