ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οικογενειακές υποθέσεις

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
 

Η αποκάλυψη του διορισμού του συζύγου της βουλευτού Καφαντάρη σαν προέδρου νεοϊδρυθείσας ΔΕΚΟ, χωρίς μάλιστα αντικείμενο, η φορολογική συμπεριφορά του τραγουδιστή Παπακωνσταντίνου, αλλά και παλιότερες αποκαλύψεις όπως ο διορισμός του συντρόφου της Δούρου στην ΕΥΔΑΠ, τα προβληματικά πόθεν έσχες του Φλαμπουράρη και του Σταθάκη, είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που ξετυλίγει καθημερινά τις πτυχές του.

 

Πλήθος διορισμών και προσλήψεων είτε σε περίοπτες θέσεις διοικητικών συμβουλίων κρατικών οργανισμών, αλλά και άλλες λιγότερο ορατές, σε θέσεις συμβούλων η συμβασιούχων, αφορούν όχι τόσο σε πολιτικούς φίλους και «συντρόφους», αλλά σε συγγενείς η και προσωπικούς φίλους.

 

Η πρακτική αυτή, της αντιμετώπισης του κράτους σαν λάφυρου από το εκάστοτε κόμμα που κερδίζει τις εκλογές έχει φυσικά παλαιό και τιμημένο παρελθόν, από όλες τις κυβερνήσεις. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτό γίνεται ανοιχτά, χωρίς να τηρούνται στοιχειώδη προσχήματα. Και είναι ίσως η φορά που θα ξεπεράσει όλα τα αριθμητικά ρεκόρ, όπως δείχνουν τα καθημερινά πολλά κρούσματα, από τα οποία έχουμε πλέον ιδίαν αντίληψη στους μικρούς κόσμους μας.

 

Η αντιμετώπιση αυτή αποκαλύπτει μία βασικά μικροαστική αντίληψη στην θεώρηση του κόσμου και της πολιτικής πάλης. Μία αντίληψη ιδιοτελής στον πυρήνα της, όπου η προσδοκία υλικών πλεονεκτημάτων και αγαθών είναι μία ύψιστη επιδίωξη, τόσο ατομική μέσα από την επαγγελματική δραστηριότητα, αλλά επίσης και μέσω της πολιτικής, συλλογικής δραστηριοποίησης.

 

Η παρατεταμένη οικονομική ανάπτυξη μετά την μεταπολίτευση, σαν αποτέλεσμα του πακτωλού των κοινοτικών πακέτων και των εύκολων δανείων, εξέθρεψε τα όνειρα των μικροϊδιοκτητών της χώρας ότι η συνεχής συσσώρευση είναι δυνατή, ιδιαίτερα σε συνθήκες της πελατειακής δομής των κομμάτων που ανελάμβαναν την διανομή μέσω της άσκησης πίεσης οργανωμένων ομάδων. 

Η κρίση που ακολούθησε τράβηξε το χαλί από την μικροαστική τάξη της χώρας (αυτούς που πολλοί αποκαλούν «μεσαία στρώματα») και την οδήγησε σε νευρική κρίση, με φαινόμενα όπως αυτό των «αγανακτισμένων».

 

Η μικροαστική καταστροφή έφερε την μικροαστική επανάσταση, σύμπτωμα και εκδήλωση της οποίας είναι ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός.

 

Η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία, αφού δεν μπόρεσε να εκπληρώσει την αντιπολιτευτική της ατζέντα της αλλαγής του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας που ευαγγελίστηκε, και συμβιβάστηκε να αποδεχθεί ένα μνημόνιο του οποίου η φιλοσοφία είναι όμοια με των προηγουμένων μνημονίων, εκείνων που στηλίτευε, δεν έχει άλλο τρόπο δικαίωσης του εαυτού της και των υποστηρικτών της, από εκείνον της νομής των υλικών απολαβών της διακυβέρνησης, της απομύζησης του κράτους – λάφυρου.

 

Αφού απώλεσε το «ηθικό πλεονέκτημα» μιας ανατροπής, περιορίζεται στο σκέτο πλεονέκτημα, εκείνο των υλικών πλεονεκτημάτων.
 

Τρελαμένοι μικροαστοί που η ανεκπλήρωτη ιδιοτέλεια τους έφτιαξε μέσα τους έναν εκδικητικό μύθο, εναντίον αυτού που πίστεψαν ότι εμπόδιζε τα (υλικά) όνειρά τους, του «συστήματος», παίρνουν σήμερα την ρεβάνς. Για να «πάρουν τα όνειρα εκδίκηση», και μάλιστα τα οικογενειακά όνειρα.

 

Από ό,τι φαίνεται ο συνεγερτικός μύθος της συγκυρίας είναι εκείνος της ιδιωτικοποίησης. Όχι της ιδιωτικοποίησης κρατικών φορέων και επιχειρήσεων, αλλά εκείνος της ιδιωτικοποίησης των κυβερνητικών θέσεων…

 

Νεποτισμός, στα καλύτερα του. Ζούμε μία θεσμική υποχώρηση, πίσω στην εποχή των κοτζαμπάσηδων.

 

Είναι βέβαια αμφίβολο αν το πλέγμα των οικογενειακών σχέσεων μπορεί να φτιάξει μία σταθερή και ανθεκτική και συνάμα αποτελεσματική δομή εξουσίας όπως έκανε στην εποχή των Κομνηνών στο Βυζάντιο, σε μια εποχή που οι οικογένειες είναι μικρότερες και οι οικογενειακές σχέσεις πολύ πιο χαλαρές, στην εποχή του διαδικτύου.

 

Είναι αμφίβολο αν τα ιδιοτελή μικροαστικά όνειρα μπορούν να φτιάξουν μια αποτελεσματική διακυβέρνηση και να δυναμώσουν τον δημόσιο χώρο. Είναι αμφίβολο αν το παλιό μικροαστικό όνειρο της διαρκούς συσσώρευσης περιουσίας μπορεί να έχει καμία τύχη στην εποχή μίας δύσκολης εποχής όπου οι περικοπές και το ψαλίδισμα των όποιων υλικών ονείρων έχουν τον πρώτο λόγο.

 

Η προσπάθεια της κυβερνητικής «ελίτ» (ας μας συγχωρεθεί η χρήση της λέξης) να εξαιρέσει τον εαυτό της από τον «λιτό βίο» που περιμένει τα εκατομμύρια των υπολοίπων θα της στοιχίσει σημαντικά, αφού είναι φανερό ότι οι «θέσεις» δεν φτάνουν για όλους.

 

Ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στου θριαμβευτές «αγανακτισμένους» καραδοκεί.

 

Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…