"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΤΟΥΡΚΙΑ και ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Πιο μεγάλος κίνδυνος, η άγνοια του κινδύνου



Λέγεται ότι η Ιστορία είναι ο δικαστής του παρελθόντος


Μπορεί. Μια τέτοια, ωστόσο, θεώρηση σε τίποτε δεν χρησιμεύει. Και είναι καλύτερα να δεχτούμε την άποψη πως Ιστορία είναι η πείρα του παρελθόντος. Και να την αξιοποιούμε, ιδίως σε καιρούς δύσκολους σαν τους σημερινούς, κρατώντας γερά τα συμπεράσματα και τα διδάγματά της.

  
Και ένα τέτοιο κρίσιμο και χρήσιμο δίδαγμα, βγαλμένο από την εθνική τραγωδία του '74, αφορά στα όσα τώρα μπορεί να κρύβονται μπροστά μας. Στους κινδύνους που καραδοκούν, την αποτροπή και την απόκρουσή τους. Στο κοινό, δηλαδή, χρέος.



Οπως είναι καλά γνωστό, από το Νοέμβρη του 1973, η Τουρκία έβγαινε δυναμικά στη θάλασσα, διεκδικώντας τμήματα της ελληνικής αιγαιακής υφαλοκρηπίδας

Από το Γενάρη του 1974, με δήλωση του τότε πρωθυπουργού της για ομοσπονδία στην Κύπρο, ακύρωνε τη βάση των διακοινοτικών συνομιλιών. Από το Φεβρουάριο -με διακοίνωσή της προς την Αθήνα- απαιτούσε διαπραγμάτευση για όλα τα ζητήματα που αφορούν στα «κοινά ύδατα του Αιγαίου». Από το Μάρτη, έστελλε τα αεροσκάφη της να παραβιάσουν πρώτη φορά τον εθνικό εναέριο χώρο των νησιών μας. Από το Μάη, αποβίβαζε στα κρυφά, αλλά το γνώριζαν στην Αθήνα και τη Λευκωσία, αξιωματικούς και στρατιωτικό υλικό στους τουρκοκυπριακούς θύλακες. Από τον Ιούνιο, απειλούσε πως, αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, θα απαντήσει με πόλεμο. Τα σύννεφα του πολέμου πύκνωναν και ο κίνδυνος φαινόταν καθαρά.


Παρ' όλα αυτά, σ' όλο εκείνο το διάστημα, η Κύπρος βυθιζόταν σε μια ανελέητη εμφυλιοπολεμική σύγκρουση, ενώ ο ακήρυκτος πόλεμος Αθηνών - Λευκωσίας ξεπερνούσε κάθε όριο. Ο Μακάριος ζητούσε άμεση ανάκληση όλων των Ελλήνων αξιωματικών, υποστηρίζοντας -όπως είπε στο Συμβούλιο Ασφαλείας- πως ο κίνδυνος που δημιουργούσαν ήταν μεγαλύτερος από τον τουρκικό. Και ο αόρατος δικτάτορας οριστικοποιούσε την απόφασή του για πραξικόπημα, υποστηρίζοντας πως δεν μπορεί να αποδυναμωθεί η Εθνοφρουρά με ανάκληση των αξιωματικών, γνωρίζοντας πως θα τη διαλύσει με το πραξικόπημα και διαβεβαιώνοντας τους ηλιθίους που ηγούνταν των Ενόπλων Δυνάμεων πως δεν υπήρχε κανένας τουρκικός κίνδυνος.


Γνώριζαν, όλοι -και μάλιστα πολύ καλά-, την ύπαρξη τουρκικού κινδύνου. Τον υποτιμούσαν, όμως, τον απέκλειαν, τον αγνοούσαν. Κυριαρχούσε, όμως, η κατάρα του διχασμού και παραμεριζόταν το εθνικό συμφέρον στο οποίο όλοι ορκίζονταν. Με αποτέλεσμα να παραδοθεί η μισή η Κύπρος στον Αττίλα και να θρηνεί ο Ελληνισμός τη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία της νεότερης Ιστορίας του. Και να αποδειχθεί, άλλη μία φορά, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η περιφρόνηση, η υποτίμηση, η άγνοια του κινδύνου. Ενα σύμπτωμα που γίνεται αιτία εθνικής καταστροφής, από την οποία κανένας δεν ξεφεύγει.


Αυτό, ακριβώς, το δίδαγμα είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Ακριβώς γιατί υπάρχουν σοβαρά ζητήματα μπροστά μας και μπορεί να εμφανιστούν ακόμη μεγαλύτεροι κίνδυνοι. Πολλά, άλλωστε, από όσα αφορούν στην πορεία της χώρας εξαρτώνται από ξένα συμφέροντα και ξένες δυνάμεις. Και δεν μπορεί μήτε να αγνοούνται μήτε να υποτιμούνται. Δεν μπορεί να περιφρονούνται υπαρκτοί κίνδυνοι με την υπεκφυγή ότι συνιστούν, τάχατες, κινδυνολογία. Ούτε και να παραμερίζονται με την εύκολη ατάκα ότι «οι άλλοι έχουν να χάσουν περισσότερα». Διότι, πολύ απλά, οι άλλοι μπορεί να νομίζουν πως δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Κι αν έτσι νομίζουν, έτσι θα πράξουν. Και τότε, το δράμα θα είναι αποκλειστικά δικό μας.

Η Ιστορία δεν επιτρέπει ούτε τον αποκλεισμό κανενός από τα πιθανά ενδεχόμενα, ούτε αυταπάτες για κρίσιμα ζητήματα. Μέσα από τις πιο τραγικές σελίδες της, διδάσκει πως ο πιο μεγάλος κίνδυνος είναι η άγνοια και η περιφρόνηση του κινδύνου

Δεν υπάρχουν σχόλια: