Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ
Η ΚΥΡΙΑ ΔΟΥΡΟΥ το έκανε πάλι το θαύμα της.
Ανακοίνωσε ξαφνικά ότι οι διαγωνισμοί για τα σκουπίδια ακυρώνονται.
Ενας προγραμματισμός δεκαετίας και βάλε, με αποφάσεις του Συμβουλίου
της Επικρατείας, συγκρούσεις, αναθεωρήσεις και ό,τι άλλο μπορεί να
φανταστεί κανείς για έργα τέτοιας εμβέλειας και τόσο μεγάλης κοινωνικής
κρισιμότητας, πετάχτηκε στο καλάθι μέσα σε μία νύχτα.
Η ασυνέπεια της διοίκησης και
το γεγονός ότι 140 εκατομμύρια από κοινοτικούς πόρους βρέθηκαν στον
αέρα είναι το μικρότερο κακό. Γιατί η κ. Δούρου -αν μας το έλεγαν
προεκλογικά δεν θα το πιστεύαμε- δεν κατέθεσε καμία αντιπρόταση και
περιορίστηκε στο να καλέσει τους φορείς και την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε
«διαβούλευση» και «προβληματισμό»!
Σε αυτό κατέληξε το «επεξεργασμένο
πρόγραμμα για την Αττική». Για να προσθέσει μάλιστα και μια δόση φάρσας,
προέτρεψε τους δήμους στο μεσοδιάστημα να βρουν λύσεις για τη διάθεση
των σκουπιδιών σε «τοπική κλίμακα» με βάση την αρχή της «αποκέντρωσης».
Αγνοώ απολύτως πώς το φαντάζεται. Χωματερή στον Λυκαβηττό ή στο Πάρκο
Τρίτση μήπως;
Γιατί βέβαια το πραγματικό πρόβλημα
είναι ακριβώς αυτό. Τι θα γίνουν τα σκουπίδια όσο η κ. Δούρου
ομφαλοσκοπεί.
Ηδη οι αποφάσεις της -σύμφωνα με τον πρόεδρο των
εργαζομένων- προκαλούν καθυστέρηση τουλάχιστον τεσσάρων με πέντε
χρόνων. Πολύ περισσότερο δηλαδή ακόμα και από τον προβλεπόμενο χρόνο
ζωής της χωματερής της Φυλής. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτός ο χρόνος δεν
υπάρχει. Πολύ σύντομα λοιπόν θα ανακαλύψει πως είτε θα πρέπει να κάνει
στροφή 180 μοιρών είτε θα βρεθεί αντιμέτωπη με το γνωστό θέαμα των
σκουπιδιών στους δρόμους.
Οι ενστάσεις της κ. Δούρου είναι
κατά ένα μέρος οικολογικού χαρακτήρα - η ανακύκλωση και η μείωση του
όγκου των σκουπιδιών είναι πολύ προτιμότερες από εργοστάσια
επεξεργασίας. Μόνο που η μετάβαση σε ένα τέτοιο σύστημα, με το οποίο
κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει, πρέπει να γίνει σταδιακά και πάντως όχι
ερήμην της πραγματικότητας.
Ομως η κ. Δούρου διαφωνεί με τον υπάρχοντα
σχεδιασμό και για έναν πρόσθετο ιδεολογικό λόγο:
Το ότι τα έργα γίνονται
με ΣΔΙΤ - συνεργασία δηλαδή του Δημοσίου με ιδιώτες.
Με αυτή την έννοια
το τι συμβαίνει στην Αττική είναι σε μικρογραφία τι θα συνέβαινε αν
σχημάτιζε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το θέμα είναι εξαιρετικά επίκαιρο.
Στην τελευταία έκθεσή του το ΔΝΤ υποστηρίζει πως οι συνθήκες στην
παγκόσμια οικονομία ευνοούν και κάνουν αναγκαία την ανάληψη μεγάλων
έργων υποδομής. Η ανεργία, τα χαμηλά επιτόκια και οι ελλείψεις που έχει
επιφέρει η κρίση συνεπάγονται πως τα έργα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε
μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης, χωρίς να επιβαρύνουν το χρέος ως ποσοστό
του ΑΕΠ. Είναι προφανές πως για την Ελλάδα τέτοια έργα είναι εκ των ων
ουκ άνευ αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την ανεργία, αλλά και να
αναβαθμιστεί το παραγωγικό δυναμικό της οικονομίας. Ποιος θα τα κάνει;
Σε όλο τον κόσμο διεξάγεται ένας
ανελέητος πόλεμος για την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων - από το
Βιετνάμ και την Κούβα έως τις «τίγρεις» της Ασίας. Κι αυτό για δύο
λόγους.
Πρώτον, γιατί σε αντίθετη περίπτωση οι επενδύσεις θα έπρεπε να
χρηματοδοτηθούν από επιπλέον φόρους και
Δεύτερον, γιατί προϋπόθεση για
την ενίσχυση της ανάπτυξης είναι η επιλογή και η εκτέλεση των έργων να
είναι οικονομικά αποτελεσματική.
Και για τα δύο η συμμετοχή ιδιωτών
είναι επιθυμητή, αν όχι απαραίτητη. Αυτή είναι η λογική των
ιδιωτικοποιήσεων, αυτή είναι και η λογική της κυβέρνησης - με όλες τις
αδυναμίες και τις ανακολουθίες στην υλοποίησή της.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο φορέας πρέπει
να είναι το Δημόσιο. Ετσι ο κ. Τσακαλώτος -προσκείμενος στην ηγετική
ομάδα- μιλά για «πόλεμο στον πλούτο», ενώ ο κ. Νταβανέλλος, μέλος της
Πολιτικής Γραμματείας και του «ρεύματος Λαφαζάνη», μιλά για μεταφορά
«κολοσσιαίων» πόρων από τους «πάνω» στους «κάτω».
Με τούτα και με 'κείνα
η κ. Δούρου κινδυνεύει να δει τα σκουπίδια στην αυλή της. Δυστυχώς, και
στη δική μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου