Γράφει ο Ευτύχης Παλλήκαρης
Οι απαντήσεις των πολιτών στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μάς μπερδεύουν. Οι οκτώ στους δέκα θεωρούν ότι το Μνημόνιο απέτυχε αλλά ταυτόχρονα, περίπου στην ίδια αναλογία, πιστεύουν ότι δεν πρέπει η χώρα να βρεθεί εκτός ευρώ.
Η ιστορία μπορεί να τραβήξει σε μάκρος, αν πρόσθεταν οι δημοσκόποι και άλλες ερωτήσεις. Για παράδειγμα, μία ερώτηση για την παρουσία της τρόικας θα εισέπραττε σε συντριπτικό ποσοστό αρνητικές γνώμες. Αλλά εξ ίσου υψηλά ποσοστά θα εισέπραττε και η υπόδειξη της τρόικας, να πατάξει επιτέλους το κράτος τη φοροδιαφυγή αντί να επιβάλλει κάθε τόσο οριζόντιες περικοπές και χαράτσια σε εισοδήματα, μισθούς και συντάξεις. Το ίδιο μοτίβο εκδηλώνεται και απέναντι στους «ξένους».
Οι ξένοι γίνονται... εταίροι όταν αποφασίσουν να μας δανείσουν, καθώς οι αγορές για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια θα είναι κλειστές για την Ελλάδα. Συνεχίζουμε. Οικτίρουμε το ελληνικό κράτος που ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζει ακριβώς πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και πώς κατανέμονται -ούτε καν πόσοι μπορούν να βγουν σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας. Αλλά όταν τα αποκαλύπτει αυτά ο ΟΟΣΑ, τότε αρχίζει το «ανάθεμα» από πολιτικούς, συνδικαλιστές ακόμα και εκπαιδευτικούς.
Υπάρχουν, άραγε, ερμηνείες γι' αυτήν τη σχιζοφρενική συμπεριφορά; Ισως να φταιει η εποχή συγκλονιστικής μετάβασης που ζούμε.
Οι πολίτες κοιτούν μια μπροστά και μια πίσω -και τι βλέπουν;
Μπροστά βλέπουν ότι ο δρόμος είναι προς την Ευρώπη, αλλά εξαιρετικά δύσβατος και με αλλαγές προτεραιοτήτων και νοοτροπίας, τέτοιες που δεν γνωρίσαμε ποτέ στη μεταπολίτευση.
Κοιτάζοντας πίσω, πέρα από το φράχτη της ασχήμιας και της εκτροπής, βλέπουν ακόμα την αχνή εικόνα μιας ευδαιμονίας στηριγμένης σε δανεικά -από τους «ξένους» αλλά και από τις μελλοντικές γενιές.
Κοιτώντας μπροστά βλέπουμε πια ότι το σημερινό κράτος δεν «τραβάει», δεν μπορεί να φέρει σε πέρας στόχους εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων, που βάλτωσαν εδώ και χρόνια.
Κοιτώντας, όμως, πίσω, νοσταλγούμε ίσως τις εποχές που το Δημόσιο βόλευε σε άχρηστες θέσεις τα «δικά μας παιδιά», καταπνίγοντας την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις του «επαχθούς κεφαλαίου».
Κοιτώντας προς τους χαμηλοσυνταξιούχους, αδυνατούμε να εξηγήσουμε πώς γίνεται να πετσοκόβεται το ΕΚΑΣ στους πιο αδύναμους. Παράλληλα, όμως, σιωπούμε που ακόμα και ο νέος προϋπολογισμός εξακολουθεί να επιδοτεί χωρίς περικοπές το συνταξιοδοτικό ταμείο της ΔΕΗ, έτσι ώστε οι συντάξεις να εμφανίζουν τερατώδεις ανισότητες και διαφορές -με δική μας επιδότηση σε χαλεπούς καιρούς.
Πώς μπορούν να λυθούν αυτοί οι γόρδιοι δεσμοί;
Μακροπρόθεσμα, πρέπει να αλλάξουν πολλά στη νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης, εργασίας, κοσμοαντίληψης. Σε πρώτο πλάνο, θα μπορούσε η ώθηση προς τα εμπρός να δοθεί από τα κόμματα.
Αλλά αυτό προϋποθέτει πολιτικούς σχηματισμούς που να βλέπουν μπροστά, όχι να μηρυκάζουν περσινά ξινά σταφύλια. Προϋποθέτει μεταμόρφωση των κομμάτων -τουλάχιστον αυτών που αποδέχονται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας- ώστε να μετασχηματιστεί η κρατική μηχανή, με κανόνες δικαίου. Να ενθαρρύνονται οι πολίτες όταν κοιτούν μπροστά και να μην τους κολακεύουμε όταν νοσταλγούν ένα ανεπίστρεπτο χτες. Να ενθαρρύνουν τις επενδύσεις για την ανάπτυξη και όχι να επιδοτούν τον παρασιτισμό.
Εδώ θα κριθεί σε πρώτο πλάνο το παιχνίδι. Μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης το απαιτεί πλέον και περιμένει λύσεις. Το φανερώνει μια ματιά στις δημοσκοπήσεις, στις τελευταίες στήλες δεξιά, εκεί που πρώτο «κόμμα» είναι οι αναποφάσιστοι - αδιευκρίνιστοι - απέχοντες - λευκοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου