Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν μεγαλύτερος από την εποχή του, γι’ αυτό και την εξέφρασε τόσο καλά: μπορούσε να τη βλέπει από ψηλά.
Αυτή η δυνατότητα ήταν που τον έκανε να δημιουργήσει έργο που έφτανε να αγγίζει τα οικουμενικά και τα πανανθρώπινα θέματα, αυτά τα πολύ απλά και βασικά, που δεν αλλάζουν με τις εποχές και καθορίζουν πάντα τις συνθήκες της ύπαρξής μας. (Θυμηθείτε, λ.χ., τα τραγούδια του «Καλοκαίρι» και «Πρωτομαγιά»). Γι’ αυτό και το έργο του μιλούσε της κάθε μιας γενιάς, για να παραφράσω τον στίχο του, και θα συνεχίσει να μιλά και στις επόμενες.
Η θλίψη λοιπόν για την είδηση του θανάτου ήταν απολύτως φυσιολογική.
Για τους χιλιάδες ανθρώπους (σαν κι εμένα), για τους οποίους η σχέση με τα τραγούδια του Σαββόπουλου ήταν ένα διαρκές βίωμα που ανανεωνόταν στην πορεία του χρόνου, ο θάνατός του είναι ασφαλώς ένα πλήγμα, όμως δεν αφήνει κάποιο «τεράστιο κενό» ή μια «τεράστια απουσία», όπως ακούω να λέγεται κατά κόρον, μηχανικά και απερίσκεπτα, από τα ΜΜΕ.
Πού είδαν το κενό και την απουσία;
Αφήνει, πράγματι, πίσω του κάτι τεράστιο, δεν είναι όμως ούτε κενό ούτε απουσία.
Είναι τα τραγούδια του, το έργο της ζωής του, χάρη στα οποία πάντα θα τον έχουμε και, σας βεβαιώ, δεν πρόκειται να μας λείψει.
Μιλώντας προσωπικά, η συγκίνηση που αισθάνομαι για τον θάνατό του είναι ανάμεικτη με το αίσθημα της ευγνωμοσύνης, για όσα μου προσέφερε και μου αφήνει. Και δεν εννοώ μόνο τα τραγούδια του ή τη μοναδική ποιητική ματιά του, αλλά και το παράδειγμα της ίδιας της ζωής του. Το παράδειγμα της γενναιότητας να λέει την αλήθεια του, όσο πιο έντιμα μπορούσε και χωρίς φόβο για κανέναν.
Υποθέτω ότι, για κάποιον με το βάθος και την ποιητική δυνατότητα του Σαββόπουλου…
τα στερεότυπα θα έπρεπε να ήταν ό,τι σιχαινόταν και κορόιδευε.
Ας σεβαστούμε, λοιπόν, τον θάνατό του και μην τον βάζουμε στην προκρούστειο κλίνη των στερεοτύπων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου