Τό όχι απ'όσο γνωρίζουμε, τό είπε ό Ελληνικός λαός στο δημοψήφισμα τού ΤΣΙΦΡΑ, Έξω από τήν Ευρωπαϊκή Ένωση, τής φτώχειας, καί τής δυστυχίας... αλλά αυτός, μαζί με τήν Ευρωπαϊκή συμμορία του, τό έκανε ΝΑΙ.-
— Floros Vasileios 1 (@1_vasileios) October 31, 2024
ΜΑΛΑΚΑ ΘΑΝΑΣΗ ΨΗΦΟΦΟΡΕ.- pic.twitter.com/kp6scrQvJv
👹👹👹 pic.twitter.com/0YzjKOkyr3
— Εθνική Ομάδα Μιμιδίων (@EOM_memes) October 27, 2025
Του Παντελή Σαββίδη
Προσφιλές θέμα των καναλιών τέτοιες ημέρες είναι να ρωτούν τους μαθητές τι γνωρίζουν για την 28η Οκτωβρίου και να χασκογελούν με τις απαντήσεις τους που συγχέουν το 1940 με το 1821.
Φταίνε οι μαθητές;
Όχι, φυσικά. Φταίει το σύστημα εκπαίδευσης της χώρας που με κεντρική καθοδήγηση έχει αποδομήσει την ιστορία της Ελλάδας σε μια συνειδητή προσπάθεια αναπαραγωγής της ιδέας πως είμαστε ένας χώρος και ένα αμάλγαμα που τον κατοικεί.
Η αντίληψη αυτή, διεθνώς, περνά κρίση αλλά στην Ελλάδα τα μέσα ενημέρωσης την αναπαράγουν διότι εξυπηρετεί το πολιτικό τους αφήγημα.
Η συνειδητά αναληθής αυτή θέση έχει τις επιπτώσεις της και στην παραίτηση της κοινωνίας από την διάθεσή της να υπερασπιστεί, αν χρειαστεί, την ακεραιότητα της χώρας και στις προσλήψεις των συμβόλων που κρατούν συνεκτική την κοινωνία, της προσδίδουν ταυτότητα και κατά συνέπεια υπερηφάνεια γι αυτό που είναι.
Είναι άξιο αναφοράς ότι την αποδόμηση της συνοχής μιας κοινωνίας την είχε στο διεθνιστικό της πρόγραμμα η αριστερά η οποία εδώ και χρόνια έχει αλλάξει ρότα και υποστηρίζει την αναγκαιότητα των εθνικών κρατών.
Την υιοθέτησε, όμως, η καλούμενη φιλελεύθερη τάση που στην Ελλάδα εκφράζεται από το ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «σημιτομητσοτακισμός».
Είναι το κυρίαρχο ρεύμα απέναντι στο οποίο δεν υπάρχει σοβαρά συγκροτημένη έναλλακτική πρόταση. Υπάρχει η πλειοψηφία της κοινωνίας η οποία συνειδητά αναζητά έναν φορέα που θα υποστηρίζει ότι η ελληνική κοινωνία έχει μια συνέχεια από την αρχαία εποχή ως σήμερα, έχει ταυτότητα την οποία υποστηρίζει, κράτος για την ακεραιότητα του οποίου είναι διατεθειμένη να αγωνιστεί και κυριαρχικά δικαιώματα τα οποία θα προασπίσει.
Ο δημόσιος διάλογος για τον Άγνωστο Στρατιώτη και την διαφύλαξη της μνήμης και της σημασίας του έχει προκληθεί, επίσης, από τις κυβερνητικές πολιτικές που υποβάθμισαν συνειδητά την σημασία των συμβόλων.
Ο κ. Μητσοτάκης είναι από τους πρωτεργάτες αυτής της αποδομητικής πολιτικής γι αυτό είναι υποκριτικό το ενδιαφέρον του για την Άγνωστο Στρατιώτη.
Περισσότερο ενδιαφέρεται να αποφύγει συγκεντρώσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας λόγω της πολιτικής του και στα εθνικά θέματα και στα κοινωνικά, παρά για την τιμή και τον σεβασμό που πρέπει να επιδειχθεί στο μνημείο. Πρόσβαλε, μάλιστα, το μνημείο υποβαθμίζοντας την παρέμβασή του και στο επίπεδο της εσωκομματικής αντιπαράθεσης με τον κ. Δένδια.
Ο Άγνωστος Στρατιώτης θέλει να τον θυμούνται επειδή σέβονται την θυσία του, όχι επειδή θα τιμωρηθούν από τους νόμους του Μητσοτάκη.
Αυτά, και άλλα, είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις εδώ και αρκετά χρόνια.
Η 28η Οκτωβρίου ήταν το τελευταίο ξέσπασμα ενός λαού που πολεμούσε για την εθνική του υπόσταση από το 1821 και έχασε το αρχικό του όνειρο στα νερά της Σμύρνης και στις πεδιάδες τις Ιωνίας το 1922.
Εκείνες οι δοκιμασίες διαμόρφωσαν το φρόνιμα και την αγωνιστικότητα ενός στρατού που ήθελε να ξεπλύνει την ήττα του 22 στα βουνά της Πίνδου.
Δεν είναι τυχαίο ότι αξιωματικοί που αποτάχθηκαν λόγω των βενιζελικών φρονημάτων τους μετά το Κίνημα του Κονδύλη το 1935, ζητούσαν παρακλητικά να συμμετάσχουν στον πόλεμο αλλά η κυρίαρχη φιλοβασιλική και φιλομεταξική κάστα τους απέκλεισε. Αναγκάστηκαν να γίνουν μέλη του ΕΛΑΣ, μετά την κατοχή, επειδή ήθελαν να αντισταθούν στον εισβολέα. Ήταν ιδεολογικά προσκείμενοι στον βενιζέλο, δεν ήταν κομμουνιστές, όπως τους θέλει το φιλοβασιλικό και φιλογερμανικό αφήγημα.
Η 28η Οκτωβρίου, λοιπόν, υπήρξε η τελευταία αναλαμπή μιας μακράς πορείας που σημαδεύτηκε με θυσίες, αίμα και πόνο. Πολύ πόνο που συνεχίσθηκε και μετά την κατοχή.
Όλα αυτά, βεβαίως, είναι στιγμές κορύφωσης μιας ιστορικής διαδρομής. Εκείνο που έχει σημασία, σήμερα, είναι πως μετά την 28η Οκτωβρίου άρχισε η παρακμή η οποία κορυφώνεται στις μέρες μας.
Η αμφισβήτηση της ακεραιότητας της Ελλάδας από την Τουρκία δείχνει ότι η Επανάσταση του 21 δεν έχει ολοκληρωθεί.
Διότι από τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε μακρά περίοδος σταθερότητας που να μην αμφισβητηθούν οι επιτυχίες του νεοελληνικού κράτους και να παγιωθεί μια ισορροπία στις σχέσεις με την Τουρκία.
Και σήμερα, η μεταπολιτευτική εκδοχή αυτού του κράτους εμφανίζεται αδύναμη να υπερασπίσει με αποτελεσματικότητα και αξιοπρέπεια την ύπαρξή του.
Μια αγαστή συνεργασία πολιτικών υπαλλήλων, οικονομικών εργοδοτών, μέσων ενημέρωσης και διανόησης φροντίζει να περνά ως επιτυχίες τις υποχωρήσεις μιας πολλαπλά ανίκανης ελίτ.
Η Ελλάδα υπάρχει μέχρι εκεί που οι πάτρονές της θέλουν να υπάρξει. Δεν έχει ανεξάρτητη υπόσταση.
Κορυφαία στιγμή της ιστορικής συνέχειας του νέου ελληνισμού υπήρξε και…
η 26η Οκτωβρίου 1912 όταν τα ελληνικά στρατεύματα εισήλθαν στην Θεσσαλονίκη και δόθηκε μια άλλη, σοβαρή, πλέον, διάσταση στην κρατική υπόσταση της Ελλάδας.
Ο πρωτεργάτης αυτής της προσπάθειας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, χρειάσθηκε να δώσει μάχες στην ίδια του την κυβέρνηση για να την πείσει να συμμετάσχει η Ελλάδα στους Βαλκανικούς πολέμους. Το κατάφερε με την βοήθεια και του βασιλιά Γεωργίου του Α’ ο ξαφνικός θάνατος του οποίου έφερε στην εξουσία τον διάδοχό του Κωνσταντίνο Α’. Η ρήξη του με τον Βενιζέλο οδήγησε στον Εθνικό Διχασμό και στην ήττα του 22.
Η ήττα δεν οδήγησε, μόνο στην κατάρρευση του ονείρου. Η Επανάσταση του 21 δεν απελευθέρωσε την πρωτεύουσα της χώρας που οραματιζόταν.
Η ήττα οδήγησε στην επικράτηση της ιδεολογίας του μικροελλαδισμού που έχει στεγνώσει σήμερα την Ελλάδα από οράματα και την οδηγεί στην παρακμή.
Διότι αν κάτι χαρακτήριζε διαχρονικά αυτό το έθνος ήταν η οικουμενική του αντίληψη και η οικουμενική διάχυση του πολιτισμού του.
Αυτή είναι σήμερα η μεγάλη αποτυχία.
Θα υπάρξουν οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις που θα θελήσουν να κάνουν την υπέρβαση;
Προς το παρόν δεν διαφαίνεται κανένας αίσιος οιωνός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου