Επόμενη φάση pic.twitter.com/gSP8KdW5N2
— LouellaDeVil (@MsLouellaDeVil) October 25, 2025
Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΘΥΜΑΚΗ
Το ΠΑΣΟΚ στέκεται μπροστά σε ανοιχτή πόρτα και δεν περνάει μέσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε, η Νέα Δημοκρατία φθείρεται, η κοινωνία βράζει από ακρίβεια και κουρασμένη διακυβέρνηση, κι όμως, το ΠΑΣΟΚ μένει καθηλωμένο στο 12%.
Κανείς δεν το μισεί, αλλά και κανείς δεν το περιμένει.
Το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας έγινε ο μεσαίος μαθητής του πολιτικού πίνακα. Ησυχος, φρόνιμος, αδιάφορος.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι ούτε ανίκανος, ούτε άτυχος. Είναι απλώς εγκλωβισμένος στο δικό του πολιτικό λογιστήριο. Προσπαθεί να είναι σοβαρός, αξιοπρεπής, θεσμικός, θυμωμένος με τα ουσιαστικά κι όχι τα επικοινωνιακά, αλλά η τελική σούμα τον κάνει να δείχνει απλώς απονευρωμένος.
Στην πολιτική όμως, όποιος δεν εμπνέει, δεν υπάρχει. Αυτή είναι η βασική του αμαρτία. Δεν κατάφερε να φορτίσει συναισθηματικά την παράταξη. Η στρατηγική του «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» έδειχνε έξυπνη στα χαρτιά, αλλά στην πράξη απέβη δηλητηριώδης. Ο κόσμος θέλει να ξέρει προς τα πού τραβάς. Οταν αρνείσαι και τον έναν και τον άλλον, στο τέλος δεν ακολουθεί κανείς.
Το αποτέλεσμα είναι μια πολιτική ομίχλη, ευπρεπής, αλλά χωρίς ορίζοντα. Κι όταν –τον τελευταίο καιρό- με 12% στις δημοσκοπήσεις λες «θα είμαι πρώτο κόμμα στις εκλογές», ο κόσμος αρχίζει να αμφιβάλλει για την ευθυκρισία σου.
Η επικοινωνιακή αστοχία συμπληρώνει το δράμα. Η απουσία του από την κηδεία του Σαββόπουλου και η απόλυση του διευθυντή του πολιτικού του γραφείου μέσα σε 30 ώρες από τον διορισμό του ήταν μικρές ιστορίες που έγιναν σύμβολα. Απουσία αίσθησης, απουσία κρίσης, απουσία timing.
Κάθε κόμμα δικαιούται τα λάθη του, αλλά όταν αυτά δείχνουν αμηχανία κορυφής, πληγώνουν πολλαπλά.
Το πραγματικό όμως πρόβλημα είναι αλλού. Στον προσανατολισμό.
Στην επανεμφάνιση της υπόθεσης των Τεμπών, το ΠΑΣΟΚ είχε χρυσή ευκαιρία να εκφράσει το κοινό αίσθημα. Αντί γι’ αυτό, καβάλησε την πολιτική γραμμή της Ζωής Κωνσταντοπούλου νομίζοντας ότι μια απομίμηση (λαϊκισμού) είναι ικανή να νικήσει το γνήσιο.
Το αποτέλεσμα;
Η οργή στράφηκε αλλού, προς την Κωνσταντοπούλου, που χωρίς κόμμα, χωρίς μηχανισμό, αλλά με καθαρό μήνυμα, πήρε ό,τι το ΠΑΣΟΚ άφησε να πέσει στο πάτωμα.
Το ίδιο και στην ακρίβεια. Λόγια περί θεσμών και αξιοπιστίας, αλλά καμία εφικτή και ρεαλιστική πρόταση που να μιλάει για το ράφι, το ρεύμα, το νοίκι.
Στην Θεσσαλονίκη παρουσίασε ένα οικονομικό πρόγραμμα, που πήγε άπατο. Ουδείς καταδέχτηκε να του ρίξει έστω μια ματιά.
Ο Ανδρουλάκης δείχνει να απευθύνεται σε επιτροπή διαφάνειας του Ευρωκοινοβουλίου, όχι σε Ελληνες που μετράνε τα ψιλά. Και κάπως έτσι, το κόμμα που γεννήθηκε για να εκπροσωπεί τον λαό, κατέληξε να απευθύνεται στους ελεγκτές.
Μέσα σ’ όλα αυτά, ο χρόνος δουλεύει εις βάρος του.
Ο Τσίπρας ετοιμάζεται για τη μεγάλη επιστροφή. Οσο κι αν χλευάζεται, η σκιά του σκεπάζει ξανά την αντιπολίτευση. Αν επιστρέψει έστω με αξιοπρέπεια, ο Ανδρουλάκης κινδυνεύει να χαθεί ανάμεσα στη νοσταλγία και τη μετριότητα.
Το χρονόμετρο που αιφνιδίως κρέμασε στον λαιμό του Νίκου ο Γερουλάνος, χτυπά αντίστροφα. Αλλά κυρίως αμείλικτα. Στο εσωτερικό του κόμματος, οι ψίθυροι γίνονται κουβέντες. Παλιές καραβάνες γκρινιάζουν για «αδράνεια», νεότεροι ζητούν «πιο καθαρή γραμμή». Ο πρόεδρος δείχνει να μην ακούει καθόλου ή να μην ξέρει τι να ακούσει, κι αυτό είναι πάντα κακό σημάδι.
Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να αναπνέει με αναπνευστήρα. Ζωντανό μεν, αλλά χωρίς πνοή. Ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του, αναγνωρίζουν πια ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης…
δεν έχει τη σπίθα.
Δεν έχει εκείνο το κάτι που μετατρέπει τον αρχηγό κόμματος σε ηγέτη. Και χωρίς ηγέτη, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ξαναγίνει κίνημα, μένει μηχανισμός.
Η πολιτική είναι σκληρή. Δεν μετράει τις προθέσεις, μόνο το αποτέλεσμα.
Ο Ανδρουλάκης είχε όλες τις συνθήκες με το μέρος του και τις άφησε να χαθούν.
Τώρα έχει απέναντί του τον χρόνο, τον Τσίπρα και τον ίδιο του τον καθρέφτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου