Ανθρωπάκια, τον δικαιώσατε άλλη μια φορά "Κωλοέλληνες" pic.twitter.com/SIOEG0iyQT
— smartass 🇺🇦🇮🇱 (@smartassPePa1) October 25, 2025
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Της ΜΑΡΙΑΣ ΔΕΔΟΥΣΗ
Στις 25 Οκτωβρίου 2025 η ελληνική Κεντροαριστερά – Αριστερά προέβη σε ακόμη μια πράξη αυτοχειρίας. Η εικόνα με τις άδειες καρέκλες των πολιτικών της αρχηγών στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου είναι η απεικόνιση αυτής της πράξης. Δικαίωσε όσους «μάχονται» τις τελευταίες ημέρες στα σόσιαλ, προσπαθώντας να αποδείξουν ότι ο Σαββόπουλος δεν ήταν ένας «προδότης» και ένας «απεχθής δεξιός», αλλά κυρίως δικαίωσε όσους βλέπουν τα τελευταία χρόνια την Κεντροαριστερά- Αριστερά να μεταβάλλεται από δύναμη ελπίδας σε εστία εχθροπάθειας.
Ο Σαββόπουλος δεν είναι το βασικό μας θέμα εδώ· είναι απλώς η αφορμή. Και η «επισημοποίηση» εκ μέρους της ηγεσίας κυρίως της της Συριζαϊκής Αριστεράς μιας λογικής που διαχέεται εδώ καιρό στην κοινωνία: Πολύ μεγάλο μέρος της Αριστεράς αυτής το φωνάζει συνεχώς, ίσως όχι στην καθημερινότητα, όπου αναγκαστικά συναγελάζεται με τον «εχθρό», αλλά στα σόσιαλ, στο ευκολάκι δηλαδή.
Εκεί, το 41% του ελληνικού λαού αποκαλούνται «γίδια», «μιάσματα», «φασίστες», «κυρ-Παντελήδες», «συνένοχοι», κ.λπ. Αυτός που από το 38% έπεσε στο 5% βλέπει παντού εχθρούς, συνωμοσίες και δωσίλογους. Δεν βλέπει καμία δική του ευθύνη. Και δεν βλέπει άλλον τρόπο να κερδίσει ξανά τον κόσμο, εκτός από το να ταμπουρώνεται στη φαντασιωσική υπεροχή του και να βαράει τυφλά όλους τους «απ’ έξω».
Οποιος δεν είναι μαζί μας, λοιπόν, δεν είναι απλώς εναντίον μας, αλλά είναι, εντελώς σταλινικά, ένας εχθρός που πρέπει να εξολοθρευτεί. Η ιδεολογική αντιπαράθεση έπαψε να είναι τέτοια και διεξάγεται πλέον με όρους χουλιγκανισμού: δεν κουβεντιάζουμε με τους «άλλους», δεν προσπαθούμε πια να τους πείσουμε, απλώς τους πετάμε πέτρες.
Θα περίμενε κανείς οι ηγεσίες των κομμάτων του λεγόμενου προοδευτικού χώρου να συμπεριφερθούν ως τέτοιες· και ως ηγεσίες και ως προοδευτικές. Να δώσουν ένα παράδειγμα για το πώς διεξάγεται ο αγώνας, και όχι να ανεβούν στις κερκίδες των φανατικών. Αντ’ αυτού επέλεξαν με την ηχηρή απουσία τους από την κηδεία του Σαββόπουλου να ενισχύσουν την εχθροπάθεια αυτή.
Ο Σαββόπουλος δεν ήταν «δικός μας», άρα τον αγνοούμε και μαζί του αγνοούμε το γεγονός ότι υπήρξε πολιτιστικό κεφάλαιο για τη χώρα.
Δεν μας αφορούν τα πολιτιστικά κεφάλαια, δεν μας αφορά κανένα κεφάλαιο. Μας αφορά μόνο ο ιδεολογικός πόλεμος, που τον χάσαμε κατά κράτος στο πεδίο και τώρα τον μετατρέπουμε σε αντάρτικο.
Ως επικεφαλής κομμάτων που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν την ενότητα της κοινωνίας, δεν αυτοαναιρούμαστε απλώς, αλλά κατεδαφίζουμε όλο το οικοδόμημα πάνω στο οποίο είναι στημένη η πολιτική μας ύπαρξη. Είναι τεράστια παραδοχή μιας πολυεπίπεδης ήττας όλο αυτό.
Κάποια στιγμή ο Σωκράτης Φάμελος, ο Αλέξης Χαρίτσης και, κυρίως αυτός, ο Νίκος Ανδρουλάκης, θα διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού.
Οχι των «οπαδών» της ομάδας τους μόνο, αλλά όλου του λαού. Και εκείνων που άκουγαν Σαββόπουλο και εκείνων που δεν άκουγαν.
Ιδιαίτερα ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος προβάλλεται ως ένας ηγέτης του ευρύτερου «κεντροαριστερού» χώρου και προσδοκά πολύ στις ψήφους και όσων ψήφισαν τη ΝΔ.
Πώς θα το κάνουν αυτό;
Με το να τους εχθρεύονται και να τους απαξιώνουν ανοιχτά;
Παράξενη λογική. Οταν θα οδηγήσει σε ακόμη μια βαριά ήττα, ίσως την ξανασκεφτούν, αλλά τότε θα είναι αργά.
Τι έμειναν να συμβολίζουν οι άδειες καρέκλες της πολιτικής ηγεσίας της Κεντροαριστεράς- Αριστεράς στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου;
Το κενό του αφηγήματος. Την απουσία της πειθούς. Το οριστικό διαζύγιο από την ευρύτερη κοινωνία. Η οποία χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ την προοδευτική εναλλακτική, και αυτή της γυρίζει με ναρκισσισμό και εγωπάθεια την πλάτη.
Μια κοινωνία που έχει περάσει τα πάνδεινα και στέκεται φοβισμένη απέναντι σε όσα θα περάσει ακόμη. Κι εσύ, αντί να προσπαθήσεις να την πάρεις με το μέρος σου, την εχθρεύεσαι που δεν σε προτίμησε και τη σπρώχνεις εκεί ακριβώς που δεν θέλεις να πάει.
Οταν, πριν από τις εκλογές, η ηγεσία της Κεντροαριστεράς- Αριστεράς θα μιλήσει για ενότητα και θα ανοίξει τη «φιλόξενη αγκαλιά» της, η κοινωνία αυτή, σαν τη φοιτητριούλα του Σαββόπουλου –μεγαλωμένη όμως πια– θα...
σταθεί απέναντί της με δυσπιστία.
Δεν θα χρειαστεί κανείς να της καταγγείλει τον «πονηρό πολιτευτή».
Θα έχει καταγγείλει ο ίδιος τον εαυτό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου