Γιατί να πάνε αριστεροί στην κηδεία Σαββόπουλου;
— Ελεύθερος Πολιορκημένος 🇬🇷 (@AleaJactaEst101) October 25, 2025
Ούτε προδότης,ούτε τρομοκράτης ήταν.
Θλιβερή, μικρόψυχη και διχαστική αντιπολίτευση. Ασήμαντα, αποτυχημένα και δειλά ανθρωπάκια που τρέμουν μήπως δυσαρεστήσουν τους ακραίους του ακροατηρίου τους. Για αυτό και ο λαός τους υπενθυμίζει συνεχώς ότι είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν. pic.twitter.com/vRiJZrwxx0
— Nothingman (@Nothing04305955) October 25, 2025
Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΪΜΑΡΟΓΛΟΥ
Το σοκ από την τραγική είδηση του θανάτου του Διονύση Σαββόπουλου βύθισε στο πένθος ολόκληρη την Ελλάδα. Ένα πένθος παράξενο, που μόνο βουβό δεν ήταν καθώς τα δάκρυα ενώθηκαν γρήγορα σε ένα ατέλειωτο τραγούδι που απλώθηκε σαν συννεφούλα πάνω από τη χώρα. Η εξόδιος ακολουθία ήταν το έναυσμα για ν’ αρχίσει ένα μεγάλο πανηγύρι «στις πλατείες και στους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές» μέχρι την είσοδο του κοιμητηρίου, εκεί που συγγενείς και φίλοι, πιασμένοι από τα χέρια, μπήκαν χορεύοντας και τραγουδώντας τους στίχους της αιώνιας αισιοδοξίας. Ας κρατήσουν οι χοροί!
Μέσα σε τέσσερις μέρες -τόσες πέρασαν από το κακό μαντάτο ως τη Μητρόπολη- ξετυλίχτηκε η ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων έξι δεκαετιών σαν ντοκιμαντέρ στην οθόνη που βούλιαξε από τις αναμνήσεις καθώς το πλήθος σάλευε για να τιμήσει τον μεγάλο ποιητή της γενιάς μας.
Ο Νιόνιος ένωσε στα εύκολα και, κυρίως, στα δύσκολα εξήντα χρόνια κομμάτια της ψυχής μας. Συγκλονιστικές ήταν οι δηλώσεις «επώνυμων» και «ανώνυμων» ανθρώπων. Η πιο σύντομη και λιτή ίσως, έγινε από κάποια γυναίκα που είχε μόλις αφήσει ένα λουλούδι στο φέρετρο: «Ήρθαμε να αποχαιρετήσουμε τη νιότη μας».
Μπορεί η Μητρόπολη να γέμισε, μέσα κι έξω, από τον κόσμο που ήρθε από νωρίς να αποτίσει φόρο τιμής στον τροβαδούρο του, ωστόσο κάποιες θέσεις μέσα στον ναό παρέμειναν κενές με τα ονόματα των «δικαιούχων» τους να χάσκουν στα άδεια καθίσματα.
Οι ηγέτες των κομμάτων της Κεντροαριστεράς δεν ήταν εκεί.
Να είχαν άλλες προτεραιότητες στο πυκνό πολιτικό πρόγραμμά τους;
Να είχαν κάποιες ανυπέρβλητες «ανειλημμένες» υποχρεώσεις;
Να μη βρήκαν λίγο χρόνο για να θρηνήσουν κι αυτοί τη βαριά, εθνική απώλεια; Να πούνε, σ’ αυτό το τελευταίο κατευόδιο, δυο λόγια για τον Διονύση;
Υπάρχει και χειρότερη εκδοχή. Να μην θέλησαν, ως «προοδευτικοί» ηγέτες, να επικυρώσουν με την παρουσία τους τις επιλογές που έκανε ο Σαββόπουλος στην «πολιτική» του διαδρομή και δεν βόλεψαν τις κομματικές τους γραμμές. Λες και θα μπορούσε να χωρέσει σε στενά κομματικά όρια ο δημιουργός που μας είχε προειδοποιήσει έγκαιρα ότι «το κόμμα με τραβάει απ’ το μανίκι». Ή λες και μπορούσαν να κοντύνουν τον Νιόνιο στο δικό τους μπόι μήπως και τον φτάσουν.
Μια ακόμα απογοήτευση για ένα κόσμο που ασφυκτιά στο πολιτικό αδιέξοδο και προσπαθεί να πάρει ανάσα. Αυτά που έπρεπε να ειπωθούν από εμάς, ακούστηκαν δυστυχώς από άλλα χείλη. Κρίμα!
Τι κι αν έλειπαν οι «εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι», οι υπόλοιποι ήμσταν εκεί. Δίπλα στο φέρετρο, μέσα και έξω από τον ναό, στον δρόμο, στο κοιμητήριο. «Εμείς, του ‘60 οι εκδρομείς» συνοδέψαμε τον Νιόνιο στο περιβόλι του όπως του έπρεπε, όπως άρμοζε στον άνθρωπο που...
μας έκανε να νιώσουμε ελεύθεροι μέσα στο «Κύτταρο» με τους ασφαλίτες της μαύρης χούντας να περιμένουν απ’ έξω.
Τον τροβαδούρο που έκανε στίχους και τραγούδια τις ανησυχίες, τις αγωνίες και τους αγώνες μας, που μας πήρε από το χέρι και μας συντροφεύει στη ζωή μας σε ένα όμορφο ταξίδι ως το τέλος. Όχι το δικό του αλλά το δικό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου