Η κίνηση του Δήμου Αθηναίων να ζητήσει «συγγνώμη» για τον καθαρισμό του χώρου μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, επιρρίπτοντας μάλιστα την ευθύνη στους εργάτες καθαριότητας του δήμου, δεν προκάλεσε έκπληξη. Αποτελεί συνέχεια της αντίληψης που έχει επιδείξει η αρχή για τον δημόσιο χώρο ως πεδίο ανεμπόδιστης έκφρασης και εγκατάστασης «συλλογικοτήτων». Μόνη επίκληση της «συλλογικότητας» αρκεί για να ισχύει ως εξουσία νομής –και εγγραφής– ακόμη και στο κεντρικότερο σημείο της πρωτεύουσας.
Συνιστά άραγε αυτή η στάση «σεβασμό» στη μνήμη των θυμάτων των Τεμπών;
Τόσο πολύ τα σεβόμαστε, ώστε να νιώθουμε ότι αρκεί να εμπιστευθούμε τη μνήμη τους στο τυχαίο πινέλο ενός περαστικού που θα γράψει φευγαλέα το όνομά τους στο πεζοδρόμιο που πατάμε;
Ή μήπως η δημαρχιακή «συγγνώμη» είναι μόνο…
ένας αυθόρμητος συντονισμός με το συναίσθημα της πλατείας;
Η ανάγκη να πούμε ό,τι αρέσει σήμερα, χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να διευκρινίσουμε πώς πρέπει να είναι η πλατεία αύριο; Μπογιατισμένη; Με πατημένο και ξεθωριασμένο το χθεσινό συναίσθημα;
Γιατί όχι;
Ποιος θα θυμάται μεθαύριο τι λέγαμε χθες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου