ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η μοναξιά του Γάλλου πρέσβη

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Επειδή είμαι «οπτικός τύπος» που λένε, από την όλη σκηνή μού λείπει η έκφραση του Γάλλου πρέσβη. Τι έκανε όταν άκουσε τον κ. Τσίπρα να του λέει ότι, αν αναλάβει ο ίδιος τη διακυβέρνηση της χώρας, θα επαναδιαπραγματευθεί τη συμφωνία για τα Ραφάλ και τις Μπελαρά;  

Προηγείται, εννοείται, η έκφραση του ιδίου του κ. Τσίπρα. Είναι εύκολο να τον φαντασθείς σταυροπόδι σε έναν από τους καναπέδες του σαλονιού, με το βλέμμα καρφωμένο στον απέναντι τοίχο, έτοιμο να δώσει το βαρύ διπλωματικό πλήγμα.  

Μασουλάει ξηρούς καρπούς ή το τελευταίο καναπεδάκι με σολομό; 

Πίνει μια γουλιά Chablis ή Chardonnay, καθότι δεν έχει έρθει η ώρα του δείπνου, κι αφού γευθεί την ευχάριστη υγρασία στα χείλη του, κι αφού σχολιάσει ευμενώς την ποιότητα του λευκού οίνου με το ύφος της ανεμελιάς που χαρακτηρίζει τις συναντήσεις συμμάχων, αποκαλύπτει στον συνομιλητή του τις προθέσεις του.  

Μη με ρωτάτε για τη γλώσσα. 

 Ο καθένας τη φαντάζεται όπως θέλει ή μπορεί.  

Με ενδιαφέρει το ύφος. Χαμόγελο συνενοχής; 

Γνωρίζοντας το πολιτικό δαιμόνιο του κ. Τσίπρα, μπορώ να υποθέσω ότι θα βρήκε έναν τρόπο για να εξηγήσει στον πρέσβη ότι δεν είναι υποχρεωμένος να πάρει κατά γράμμα την απειλή. «Ξέρετε, εντός των ημερών έχουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου, οπότε μπορώ να πω ότι θα επαναδιαπραγματευθώ τη συμφωνία για τις Μπελαρά. Να τις χτίζουμε στα δικά μας ναυπηγεία».  

Τον ρωτάει τον πρέσβη ή του το ανακοινώνει; 

 Είναι και αυτά τα αγγλικά του. 

Επαναλαμβάνω: Ποια ήταν η έκφραση του προσώπου του τη στιγμή εκείνη; 

 Ειλικρινώς δυσκολεύομαι να την αναπαραστήσω. Προς Θεού, μην πάει ο νους σας στη θυμηδία. Αυτά τα πράγματα είναι σοβαρά. Δεν σηκώνουν αστεία.

Προ ηµερών, ο φίλος Νίκος Μαραντζίδης έγραψε ένα άρθρο με τίτλο: «Η μοναξιά του αντιφρονούντος». Αναφερόταν στις φρικτές δοκιμασίες που υφίστανται οι αντιφρονούντες στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, γκουλάγκ και παρελκόμενα. Επειδή όμως θέλω να είμαι δίκαιος, και να μη συμπαρίσταμαι μόνο σε όσους αισθάνονται μόνοι επειδή αντιστέκονται στο ολοκληρωτικό καθεστώς της «χούντας Κούλη» που μας κυβερνά, σκέφτομαι και τη μοναξιά του Γάλλου πρέσβη. Τι έκανε όταν αποχαιρέτησε τον κ. Τσίπρα; 

Σπάραξε στο κλάμα για να ξεσπάσει τα νεύρα του; 

Υπαγόρευσε αναφορά στο Quai d’Orsay, την οποία και έσβησε για να γλιτώσει από τη γελοιοποίηση; 

 Το πιθανότερο είναι ότι...

 

 αισθανόταν μόνος. 

 Τον βασάνιζε αυτή η αφόρητη μοναξιά που αισθάνονται όσοι υπακούν στους κανόνες της λογικής απέναντι στο παράλογο, το ανορθολογικό, το ανεύθυνο, το ευτράπελο.