Αρκετοί, με αφορμή τα όσα καταγγέλλονται για την «Κιβωτό του Κόσμου», φρόντισαν να επισημάνουν το ευμετάβλητο της διάθεσής μας. Ενα ίδρυμα το οποίο μέχρι προχθές ενέπνεε σεβασμό για το έργο του, σήμερα κρίνεται καταδικαστέο. Αιτία καταγγελίες που ερευνώνται από την Αστυνομία. Σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων και συνθήκες ζωής που παραπέμπουν στον Ολιβερ Τουίστ.
Δεν ισχυρίζομαι πως οι καταγγελίες είναι αβάσιμες. Μπορεί να αποδειχθούν βάσιμες ή αβάσιμες. Ομως ώσπου να ελεγχθούν εγώ δεν λέω καν ότι ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας. Λέω ότι πρέπει να ισχύει η υποχρέωση της αμφιβολίας, υποχρέωση της ανθρώπινης νοημοσύνης η οποία δεν αντιδρά με εξαρτημένα αντανακλαστικά.
Προχθές διαπιστώσαμε ότι εμείς οι Ελληνες εμπιστευόμαστε για την ενημέρωσή μας και την κρίση μας το πιο αναξιόπιστο, καθότι ανεξέλεγκτο, Μέσο, το Διαδίκτυο.
Οταν και οι επαγγελματίες της δημοσιογραφίας συμπεριφέρονται όπως το Διαδίκτυο είναι φυσιολογικό. Δεν αμφισβητώ την ευαισθησία μας για το ζήτημα. Από τη μητέρα που σκότωνε τα παιδιά της έως τον μαστροπό των Σεπολίων, μέσω δομών της Κρήτης, το νευρικό μας σύστημα έχει καταπονηθεί.
Ας προσθέσουμε και τις κοινωνικές μας ενοχές απέναντι στους πιο ανυπεράσπιστους συμπολίτες μας, τους ανηλίκους που δεν έχουν οικογενειακή προστασία.
Ας προσθέσουμε την αναξιοπιστία που κατέκτησαν οι ΜΚΟ με το μεταναστευτικό για να αντιληφθούμε τις υστερικές μας αντιδράσεις.
Γνωρίζω ανθρώπους που εκτιμώ, οι οποίοι έχουν βοηθήσει το έργο της «Κιβωτού» –όχι με χρήματα, με διδασκαλία– και προσπαθώ να διεκδικήσω για λογαριασμό τους την υποχρέωση στην αμφιβολία. Θα ήθελα πολύ να ακούσω και τη δική τους άποψη.
Φέτος το καλοκαίρι μάθαμε, χάρη στη Δόμνα Μιχαηλίδου, ότι όλα αυτά τα ιδρύματα λειτουργούν χωρίς κανόνες.
Παρακάμπτω τα γνωστά και μη εξαιρετέα, την αμέλεια, τον οικονομικό δόλο, τα χασμουρητά της γραφειοκρατίας. Και τα παρακάμπτω διότι πιστεύω ότι σε αυτή την περίπτωση, και όχι μόνον, λειτουργεί ένας βαθύτερος φόβος της ελληνικής κοινωνίας. Ο φόβος της αξιολόγησης.
Εάν τεθούν κανόνες λειτουργίας αυτών των ιδρυμάτων, όπως δικαίως το προσπαθεί η κ. Μιχαηλίδου, τότε αυτά τα ιδρύματα θα μπορούν να αξιολογούνται βάσει των κανόνων λειτουργίας τους. Η χρηματοδότησή τους δεν θα εξαρτάται μόνον από την καλή τους δημοσιότητα.
Μιλάμε για την αξιολόγηση των δυνατοτήτων μιας κοινωνίας να προστατεύσει τους πιο ανυπεράσπιστους πολίτες της, τα παιδιά χωρίς οικογένεια.
Η κοινωνία μας φοβάται την αξιολόγηση επειδή δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της.
Η ανασφάλειά της τη μεταμορφώνει σε...
αυτό το υστερικό ανδρείκελο που το Σάββατο ανεβάζει στα ουράνια την «Κιβωτό» και τη Δευτέρα την αναθεματίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου